Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Ευθυμίου:«τα παιδιά μας συχνά μεγαλώνουν χωρίς όρια και χωρίς σεβασμό για κομβικές αξίες της ζωής»



Ίσως ανήκεις στο team που την ανακάλυψε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, από την περίφημη σειρά επεισοδίων στο YouTube Μαρία Ευθυμίου, 19 Μικρά Μαθήματα για έναν μεγάλο κόσμο. Από εκεί είχα τη μεγάλη ευκαιρία να την ανακαλύψω κι εγώ.

Λίγα λόγια για τη Μαρία Ευθυμίου

Γεννήθηκε στη Λάρισα σε μια φιλομαθή οικογένεια. Παρόλο που είχε μόνο δύο ζευγάρια παπούτσια, η ανατροφή της ρίζωσε την αγάπη για τη μάθηση. Σπούδασε ιστορία ως αριστούχα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι περαιτέρω σπουδές της στη Σορβόννη εδραίωσαν τις ακαδημαϊκές της βάσεις.

...

Η καριέρα της Ευθυμίου αποτελεί μαρτυρία της αφοσίωσης. Από το 1981, είναι καθηγήτρια στο alma mater της, διδάσκοντας σε αμέτρητους φοιτητές και επιβλέποντας διατριβές. Εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε διεθνείς επιτροπές και συνεισφέροντας σε επιστημονικά περιοδικά, έχει καταξιωθεί ως διακεκριμένη ιστορικός.

Πέρα από τον ακαδημαϊκό χώρο, η Ευθυμίου ενσαρκώνει το πάθος για τη δημόσια εκπαίδευση. Από το 2006, προσφέρεται εθελοντικά να διδάξει μαθήματα ιστορίας σε όλη την Ελλάδα, φτάνοντας ακόμη και σε φυλακές και κέντρα αποκατάστασης. Αυτές οι δωρεάν διαλέξεις έχουν αγγίξει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Η συνεισφορά της Ευθυμίου επεκτείνεται στη συγγραφή και επιμέλεια βιβλίων ιστορίας, τη δημοσίευση άρθρων και τη μετάφραση ποιημάτων. Στην ουσία, το ταξίδι της Μαρίας Ευθυμίου είναι μια ιστορία αφοσίωσης στη μάθηση και δέσμευσης για την έμπνευση των άλλων.

 

μαρία ευθυμίου
Πηγή φωτογραφίας: Facebook @Fikos

Η γλώσσα και η ιστορία: θεμέλια της εθνικής ταυτότητας

Η Μαρία Ευθυμίου λέει συχνά ό,τι δεν μπορούν να που ανοιχτά αρκετοί.

Σε συνέντευξη στο ΚΥΠΕ, η Καθηγήτρια Ιστορίας Μαρία Ευθυμίου εστίασε στη σημαντικότητα της γλώσσας για τη διαμόρφωση της εθνικής μας ταυτότητας. Η γλώσσα, τόνισε, λειτουργεί ως καθοριστικός παράγοντας στην διαμόρφωση της ταυτότητας, ενώ παράλληλα η ιστορία, με τα εργαλεία της, έχει την ικανότητα να αποκαθιστά τυχόν στρεβλώσεις και παραχαράξεις με την πάροδο του χρόνου.

Στην περίπτωση της ελληνικής γλώσσας, η μοναδικότητά της έγκειται στο γεγονός ότι, μαζί με την κινεζική, καταγράφει την ιστορία της γραπτώς για περισσότερα από 3.500 χρόνια. Η επιστήμη της ιστορίας, με τα εργαλεία και την εντιμότητα των ιστορικών, μπορεί να διασφαλίσει την αλήθεια, έστω και αν υπάρχουν διαφορετικές οπτικές για τα αίτια και τα αποτελέσματα ιστορικών γεγονότων.

Η καθηγήτρια αναγνώρισε, όµως, και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Παιδεία, σχολιάζοντας πως ο τομέας αυτός υφίσταται προβλήματα.

«Θεωρώ πως η παρατεταμένη κρίση που ζούμε δεν έχει δώσει ουσιαστικό μάθημα σε όλους μας, στην κοινωνία μας, παρότι έχουμε βελτιωθεί, σε έναν βαθμό, ως προς επιμέρους στάσεις και συμπεριφορές», λέει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια, η έλλειψη ορίων, μέτρου και σεβασμού στις αξίες διαμορφώνει αδιάφορα, ρηχά και ανεύθυνα άτομα, θέτοντας σε κίνδυνο την υγιή λειτουργία της κοινωνίας. Παράλληλα, αναφέρθηκε στην πρόκληση που θέτει η ψηφιακή εποχή στην ερμηνεία της ιστορίας.

«…τα παιδιά μας συχνά μεγαλώνουν χωρίς όρια, χωρίς μέτρο και χωρίς σεβασμό για κομβικές αξίες της ζωής. Αυτό δεν δημιουργεί πολίτες. Τουναντίον, δημιουργεί άτομα αδιάφορα, ρηχά, ανεύθυνα -πολλές φορές βίαια και αντικοινωνικά. Ιδανική δηλαδή συνταγή για δυσλειτουργική κοινωνία»

Παρόλα αυτά, εξέφρασε την πεποίθησή της πως η ιστορική επιστήμη διατηρεί την ακεραιότητά της, χάρη στα εργαλεία της και την εντιμότητα των ιστορικών, ακόμα και εν μέσω του πλημμύρας πληροφοριών.

«…η ιστορική επιστήμη προστατεύται, όπως είπα και παραπάνω, από τα ίδια τα εργαλεία της καθώς και από την εντιμότητα των ιστορικών, παρόλη την πλημμυρίδα πληροφοριών και παραπληροφοριών που κατακλύζουν μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας»

Η κ. Ευθυμίου βρέθηκε στην Λευκωσία για να δώσει διάλεξη στο Παγκύπριο Γυμνάσιο με θέμα την ελληνική γλώσσα, υπογραμμίζοντας τη σημασία της σε μια εποχή κρίσης.

https://www.lavart.gr/%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BD%CE%AC-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CE%BD/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

«Μπλε δράκος»: Όμορφος, αλλά… επικίνδυνος – Αυτό είναι το πλάσμα που απειλεί τους κολυμβητές (photos/videos)



Οι ωκεανοί κρύβουν ακόμα πολλά μυστικά και είναι γεμάτοι μυστηριώδη πλάσματα, τα οποία ο άνθρωπος σπανίως μπορεί να θαυμάσει.

Ένα από αυτά είναι οι όμορφοι «μπλε δράκοντες», που μοιάζουν με ένα μαγικό Πόκεμον και εσχάτως βγήκαν στις παραλίες του Τέξας. Πρόκειται για ένα πλάσμα που αποκαλείται και μπλε θαλάσσιος γυμνοσάλιαγκας ή επιστημονικά Glaucus Atlanticus. Ο μπλε δράκος της θάλασσας ζει σε τροπικά νερά και συναντάται στις νοτιοανατολικές ακτές της Νότιας Αφρικής, στις ανατολικές ακτές της Αυστραλίας, αλλά και σε ευρωπαϊκές ακτές.

...
credit: Wikipedia

Οι «μπλε δράκοντες» έχουν μια διατροφική ιδιοτροπία: τους αρέσει το δηλητήριο της μέδουσας και όχι μόνο το αναζητούν ως τροφή, αλλά και το ανακυκλώνουν, μετατρέποντας το δηλητήριο σε δικό τους αμυντικό όπλο. Γι’ αυτό όποιος αγγίξει έναν μπλε δράκο μπορεί να δοκιμάσει μια δυσάρεστη έκπληξη από το έντονο τσούξιμο που προκαλεί το τσίμπημά του.

Οι «μπλε δράκοντες» ήρθαν στην επικαιρότητα επειδή το τελευταίο διάστημα τα ρεύματα έχουν βγάλει δεκάδες τέτοια πλάσματα από τον ωκεανό στις ακτές του Τέξας, υποχρεώνοντας τις αρχές να προειδοποιήσουν τους κολυμβητές να αποφεύγουν αυτό το μικρό, αλλά επικίνδυνο ζώο.

credit: Wikipedia

Οι «μπλε δράκοι» δεν έφτασαν κατά λάθος στο Τέξας, αλλά επειδή έχουν την τάση να ακολουθούν τα θαλάσσια ρεύματα, διότι δεν είναι δεινοί κολυμβητές«Είναι αδύναμοι κολυμβητές και πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος και τους φέρνουν τα ρεύματα», εξηγεί ο Ντέιβιντ Κάμπελ, θαλάσσιος βιολόγος που εργάζεται στο Τέξας, όπου ίδρυσε την MarineBio Conservation Society.

Κι επειδή οι «μπλε δράκοι» της θάλασσας δεν βγαίνουν συχνά στις ακτές, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να δουν ένα τέτοιο πλάσμα και να το πιάσουν για να δουν περί τίνος πρόκειται.

credit: Wikipedia

«Προειδοποίηση: Μην αγγίζετε τον “μπλε δράκο”», έγραψε στην σελίδα του στο Facebook, ο Τζέις Τιούνελ, θαλάσσιος βιολόγος στο πανεπιστήμιο του Τέξας, εξηγώντας ότι τα πλάσματα αυτά που σπανίως τα βλέπουμε στις θάλασσες όπου κολυμπούμε, έχουν μία μέθοδο για να τσιμπούν που είναι το ίδιο εντυπωσιακή με την εμφάνισή τους…

Οι «μπλε δράκοι» τρώνε ένα είδος μέδουσας, την λεγόμενη πορτογαλική μέδουσα, που είναι πολύ τοξική. Όταν καταναλώσουν τα πλοκάμια της μέδουσας αφαιρούν κεντρικά κύτταρά τους και τα αποθηκεύουν στα φτερά που έχουν για μελλοντική χρήση, εναντίον όποιου πλάσματος αισθάνονται ότι τα απειλεί. Και κάπως έτσι ανακυκλώνουν το δηλητήριο της μέδουσας και το χρησιμοποιούν ως δικό τους όπλο. Επειδή όμως μπορούν να απελευθερώσουν το σύνολο των κυττάρων με το δηλητήριο που έχουν αποθηκεύσει σε ένα τσίμπημα, αυτό σημαίνει ότι είναι τρεις φορές μεγαλύτερη η ένταση του δικού τους τσιμπήματος, σε σύγκριση με το τσίμπημα της μέδουσας.

Γι αυτό αν δείτε τον εντυπωσιακό «μπλε δράκο», καλύτερα μείνετε μακριά και αφήστε τις selfies μ’ αυτό το όμορφο, αλλά επικίνδυνο πλάσμα!


























Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Η σκληρή τιμωρία που κράτησε αιώνες: Η βασανιστική μάσκα που φορούσαν στις ομιλητικές γυναίκες τον Μεσαίωνα




Αν ήσουν μια γυναίκα ομιλητική που μοιραζόσουν τις ιδέες σου, τότε υπήρχε το βασανιστήριο του «Scold’s Bridle»

Δεν είναι κάτι άγνωστο ότι οι γυναίκες τον Μεσαίωνα κυνηγήθηκαν πάρα πολύ. Ξέρουμε τι συνέβαινε με κάποιες γυναίκες που ξεχώριζαν με κάποιον τρόπο και τις έριχναν στην πυρά ως μάγισσες. Ωστόσο δεν ήταν το μόνο που έκαναν εναντίον τους. Αν ήσουν μια γυναίκα ομιλητική που μοιραζόσουν τις ιδέες σου, τότε υπήρχε το βασανιστήριο του «Scold’s Bridle».

To Scold’s Bridle σε μια ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «το χαλινάρι της γκρινιάρας». Ήταν μια τιμωρία που χρησιμοποιήθηκε επίσημα και ανεπίσημα στην Αγγλία για να πειθαρχήσει γυναίκες, που κουτσομπόλευαν ή μιλούσαν πολύ ελεύθερα.

...

Το όνομα της συσκευής περιγράφει τέλεια τον ρόλο της στον έλεγχο των γυναικών των οποίων ο λόγος θεωρούνταν επιθετικός ή ενοχλητικός, ιδιαίτερα προς τους συζύγους, αντιμετωπίζοντας τους τότε σύγχρονους φόβους ότι μια τέτοια ειλικρίνεια θα μπορούσε να αναστατώσει τις επικρατούσες δομές εξουσίας των φύλων στις κοινότητες.

Τα πρώτα στοιχεία για αυτές τις μάσκες χρονολογούνται από τα τέλη του 16ου αιώνα. Αν και οι προδιαγραφές διέφεραν, πιθανώς ανάλογα με το ποιος έκανε την παραγγελία ή ποιος τις κατασκεύαζε, το χαλινάρι συνήθως αποτελούνταν ένα μεγάλο σιδερένιο πλαίσιο που τοποθετούνταν στο κεφάλι, σχηματίζοντας έναν τύπο κλουβιού. Στο κλουβί ενσωματωνόταν μια μεταλλική λωρίδα γνωστή ως στομίδα, σαν αυτή του αλόγου, η οποία χωρούσε στο στόμα για να περιορίζει τη γλώσσα και να κάνει αδύνατη την ομιλία.

Κάποιες φορές είχε και λεπτά καρφιά, ώστε οποιαδήποτε κίνηση της γλώσσας ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσε σοβαρούς τραυματισμούς στο στόμα. Το «χαλινωμένο» άτομο έβγαινε στον δρόμο και γινόταν έκθεμα στην τοπική του κοινότητα ως μια μορφή δημόσιας ταπείνωσης. Η χρήση του Scold’s Bridle φίμωσε τις γυναίκες και συμβόλιζε ότι υπέπεσαν σε κάποιο παράπτωμα.

Στη Σκωτία, υπήρχε μια πιο βάναυση εκδοχή της, γνωστή ως «Brank», η οποία περιείχε επιπλέον δόντια που εκτείνονταν πιο μέσα στο στόμα του δράστη. Επιπλέον, μια αλυσίδα ήταν συνδεδεμένη στο πίσω μέρος της μάσκας που λειτουργούσε σαν λουρί. Το επιθετικό τράβηγμα με αυτή την αλυσίδα θα μπορούσε να προκαλέσει παραμόρφωση και απώλεια δοντιών.

Η χρήση τέτοιων ποινών παρέμεινε για αιώνες. Η πρακτική συνεχίστηκε και τον 19ο αιώνα, όταν οι Scold’s Bridles χρησιμοποιήθηκαν σε σπίτια εργατών για να πειθαρχήσουν τις απείθαρχες γυναίκες και όσες έπασχαν από αλκοολισμό.

https://www.pronews.gr/istoria/i-skliri-timoria-pou-kratise-aiones-i-vasanistiki-maska-pou-forousan-stis-omilitikes-gynaikes-ton-mesaiona/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Η αφήγηση του Κριτία για την νήσο “Ατλαντίδα”




Όλοι έχουμε ακούσει για την χαμένη Ατλαντίδα, την ένδοξη αυτή πόλη που, παρά τα μεγάλα τεχνολογικά και τα άλλα επιτεύγματα, καταστράφηκε από μεγάλους σεισμούς και πλημμύρες. Οι πλείστοι, γνωρίζουν επίσης, ότι αυτή η ιστορία φθάνει στις μέρες μας μέσα από τα κείμενα του Πλάτωνα και συγκεκριμένα τους διαλόγους Τίμαιος και Κριτίας.

Τα γραπτά του Πλάτωνα, αποτελούν μάλιστα την μοναδική βιβλιογραφική πληγή που υπάρχει για αυτήν την ιστορία. Η ύπαρξη της Ατλαντίδος αναφέρεται σε ένα διάλογο μεταξύ του Σωκράτη, του Κριτία, του Τίμαιου και του Ερμοκράτη.

...

Αυτόν τον διάλογο θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε εδώ στο Ελληνικό Αρχείο ,κάνοντας την ακριβές αντιγραφή του από το έργο του Πλάτων “ΤΙΜΑΙΟΣ” ,ώστε να διαβάσετε και να μάθετε αυτή την ιστορία από πρώτο χέρι και όχι από διάφορες προσωπικές ερμηνείες του καθενός.

Στην συνέχεια θα παραθέσουμε και το πρωτότυπο κείμενο, γραμμένο στην αρχαία Ελληνική, έτσι ακριβώς όπως μας τα διηγήθηκε ο μεγάλος Πλάτων, ώστε να βγάλετε μόνοι σας τα δικά σας συμπεράσματα, αλλά και για να νιώσετε πιο κοντά, εν μέρη, στην εποχή που ειπώθηκε ο παρακάτω διάλογος των προσκεκλημένων του Σωκράτη…

Ο Κριτίας λοιπόν, σε κάποιο σημείο αυτού του διαλόγου, παίρνει τον λόγο και αναφέρει στην ομήγυρη, μια ιστορία «απόλυτα αληθινή, όπως τη διηγήθηκε κάποτε ο Σόλωνας» στον προπάππου του. Αυτή την ιστορία ο Κριτίας την άκουγε από τον παππού του όταν ήταν ακόμη παιδί και την είχε απομνημονεύσει καλά. Ο Κριτίας, αναφέρει πως ο Σόλωνας είχε καταγράψει την ιστορία και «τα χειρόγραφα του, που βρίσκονταν στην κατοχή του παππού μου, είναι σήμερα στα χέρια μου και μπορώ να πω ότι τα έμαθα απ’ έξω όταν ήμουν μικρός».

Ο Κριτίας ενημερώνει τους συνομιλητές του, ότι ο Σόλωνας είχε πάει ταξίδι την Αίγυπτο, σε μια περιοχή στην αρχή του δέλτα του Νείλου, της οποίας η μεγαλύτερη πολιτεία είναι η Σάις.

«Σύμφωνα με κείνους, (σ.σ. τους Αιγύπτιους ιερείς στην Σάις) ιδρυτής της πόλης ήταν μια θεά που στα Αιγυπτιακά ονομάζεται Νήιθ, και, όπως λένε οι ίδιοι, Αθηνά στα Ελληνικά. Οι κάτοικοι της αγαπούν πολύ τους Αθηναίους και ισχυρίζονται ότι, κατά κάποιο τρόπο, είναι συγγενείς τους.» Οι ναοί της Αιγύπτου φαίνεται να ήταν πολύ καλή πηγή πληροφοριών για προϊστορικά θέματα, αφού η γη τους δεν καταστρεφόταν από θεομηνίες, και η αρχαία γνώση μπορούσε να διατηρηθεί για καιρό. Σε αυτή την πόλη με τις ιδιαίτερες σχέσεις με την Αθήνα, ο Σόλωνας ζήτησε πληροφορίες για την αρχαία ιστορία από τους ιερείς, που κατ’ εξοχήν γνώριζαν αυτά τα πράγματα».

Ο Σόλωνας άρχισε πρώτος να μιλά για την ιστορία όπως την ήξερε, θέλοντας να παρασύρει τους ιερείς σε συζήτηση σχετικά με την αρχαία ιστορία. Τότε ένας πολύ ηλικιωμένος ιερέας αρχίζει και διηγείται στον Σόλωνα την παρακάτω ιστορία….:

“Κάποτε, Σόλωνα, πριν από την μέγιστη υδάτινη καταστροφή, η πόλη – που σήμερα είναι των Αθηναίων – ξεχώριζε ως άριστη στον πόλεμο και η περισσότερο ευνοούμενη σε όλα. Γι΄αυτήν λέγεται ότι πραγματοποίησε τα ωραιότερα έργα και τα ωραιότερα πολιτεύματα απ’ όλα όσα εμείς ακούσαμε να υπάρχουν κάτω από τον ουρανό.”

Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο Σόλων έμεινε έκθαμβος και παρακάλεσε του ιερείς να του διηγηθούν στην συνέχεια, με ακρίβεια, τα πάντα για τους παλαιούς πολίτες της χώρας μας.

Ο ιερέας αποκρίθηκε: “Δεν θα σου τα αρνηθώ, Σόλωνα αλλά θα τα πω για χάρη σου και για χάρη της πόλης σας και μάλιστα για χάρη της Θεάς, η οποία ανέλαβε και ανέθρεψε και εκπαίδευσε την πόλη σας και την δική μας – πρώτα την δική σας, χίλια χρόνια νωρίτερα, παραλαμβάνοντας το σπέρμα σας από την Γη και τον Ήφαιστο, και ύστερα την δική μας. Για την μέχρι σήμερα πορεία μας στον κόσμο, οι ιερές γραφές δίνουν τον αριθμό των οχτώ χιλιάδων ετών. Θα σου μιλήσω λοιπόν για τους συμπολίτες σου, που εμφανίστηκαν προ εννέα χιλιάδων ετών, θα σου μιλήσω για το ωραιότερο έργο απ’ όσα έπραξαν.

Πολλά και μεγάλα έργα της πόλης σας είναι εδώ καταγεγραμμένα και θαυμάζονται, αλλά ένα απ’ όλα υπερέχει σε μέγεθος και αρετή. Λένε οι γραφές ότι η πόλη σας κάποτε κατανίκησε μια πολύ μεγάλη δύναμη που πορευόταν υβριστικά εναντίον ολόκληρης της Ευρώπης και της Ασίας, ορμώντας απ΄έξω από το Ατλαντικό πέλαγος.

Τότε ήταν πορεύσιμο το εκεί πέλαγος. Εμπρός από το στόμιό του – το οποίο, όπως λέτε, ονομάζεται Στήλες Ηρακλέους – είχε νησί. Και το νησί αυτό ήταν μεγαλύτερο από την Λιβύη και την Ασία μαζί. Περνώντας από αυτό, πορεύονταν προς τα άλλα νησιά και από αυτά τα νησιά σε όλη την αντικρινή ήπειρο, που περιβάλει εκείνον τον αληθινό πόντο. Αυτά λοιπόν που βρίσκονται εντός του στομίου, για το οποίο λέμε, φαίνονταν σαν λιμάνι που έχει μια στενή είσοδο. Εκείνο όμως ήταν όντως πέλαγος και η γη που το περιέβαλλε ορθότατα θα ονομαζόταν ήπειρος, παντελώς και αληθώς.

Σ’ αυτή λοιπόν την νήσο Ατλαντίδα υπήρχε μεγάλη και θαυμαστή βασιλική δύναμη, που επικρατούσε σε όλο το νησί, καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της ηπείρου. Επιπλέον, στα δικά μας μέρη, ήταν άρχοντες στην Λιβύη, μέχρι την Αίγυπτο και στην Ευρώπη μέχρι την Τυρρηνία. Όλη αυτή η δύναμη, συναθροισμένη σε ένα στράτευμα, επιχείρησε κάποτε να υποδουλώσει με ορμή τον δικό σας και τον δικό μας και κάθε τόπο εντός του στομίου.

Τότε λοιπόν Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έγινε εμφανής σε άπαντες τους ανθρώπους, ως προς την αρετή και την ρώμη της, γιατί πρωτοστάτησε ενώπιον όλων με ευψυχία και με όσες πολεμικές τέχνες κατείχε, αρχικά ως ηγεμόνας των Ελλήνων κ’ έπειτα – εξ’ ανάγκης απομονωμένη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν – φτάνοντας στους έσχατους κινδύνους, νίκησε τους επιδρομείς κ’ έστησε τρόπαιο, αποτρέποντας την υποδούλωση των μη υπόδουλων και ελευθερώνοντας μεγαλόκαρδα όλους τους άλλους, όσους κατοικούμε εντός των ορίων των Ηρακλείων Στήλων.

Σε κατοπινούς χρόνους, όταν έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί, μέσα σε μία ημέρα και μία νύχτα τρομερή, όλοι οι μαχητές σας χάθηκαν αθρόοι μέσα στην γη και η νήσος Ατλαντίδα αφανίστηκε, παρομοίως βυθισμένη στην θάλασσα. Γι’ αυτό και τώρα έγινε απροσπέλαστο και αδιερεύνητο το εκεί πέλαγος, αφού εμποδίζει ο εντελώς βαθύς πηλός, τον οποίο άφησε το νησί καθώς καταποντιζόταν”.

Το πρωτότυπο κείμενο στην αρχαία Ελληνική:

“ην γάρ δή ποτε, ώ Σόλων, υπέρ τήν μεγίστην φθοράν ύδασιν ή νύν Άθηναίων ούσα πόλις άριστη πρός τε τόν πόλεμον καί κατά πάντα εύνομωτάτη διαφερόντως ή κάλλιστα έργα καί πολιτείαι γενέσθαι λέγονται κάλλισται πασών όπόσων ύπό τόν ούρανόν ήμείς άκοήν παρεδεξάμεθα. Φθόνος ούδείς, ώ Σόλων, άλλά σού τε ένεκα έρώ καί τής πόλεως ύμών, μάλιστα δ’ε τής θεού χάριν, ή τήν τε ύμετέραν καί τήνδε έλαχεν καί έθρεψεν καί έπαίδευσεν, προτέραν μέν τήν παρ’ ύμιν έτεσιν χιλίοις, έκ Γής τε καί Ήφαιστου τό σπέρμα παραλαβούσα ύμών, τήνδε ύστεραν. τής δέ ένθάδε διακοσμήσεως παρ’ ήμίν έν τοίς ίεροίς γράμμασιν όκτακισχίλια έτών άριθμός γέγραπται. Περί δή τών ένακισχίλια γεγονότων έτη πολιτών σοι δηλώσω διά τών έργων αύτοίς ό κάλλιστον έπραχθη. Πολλά μέν ούν ύμών καί μεγάλα έργα τής πόλεως τήδε γεγραμμένα θαυμάζεται, πάντων μήν έν ύπερέχει μεγέθει καί άρετη έγει γάρ τά γεγραμμένα. Όσην ή πόλις ύμών έπαυσέν ποτε δύναμιν ύβρει πορευομένην άμα έπι πάσαν Ευρώπην καί Άσίαν, έξωθεν όρμηθείσαν έκ τού Άτλαντικού πελάγους. Τότε γάρ πορεύσιμον ήν τό έκεί πέλαγος νήσους γάρ πρό τού στόματος είχεν ό καλείτε, ώς φάτε, ύμείς Ήρακλέους στήλας, ή δέ νήσος άμα Λιβύης ήν καί Άσίας μείζων, έξ ής έπιβατόν έπί τήν καταντικού πάσαν ήπειρον τήν περί τόν άληθινόν έκείνον πόντον. Τάδε μέν γάρ, όσα έντός τού στόματος ού λέγομεν, φαίνεται λιμήν στενόν τίνα έχων είσπλουν έκείνο δέ πέλαγος όντως ή τε περιέχουσα αύτό γή παντελώς άληθώς όρθότατ’άν λέγοιτο ήπειρος. Έν δέ δή τή Άτλαντίδι νήσω ταύτη μεγάλη συνέστη καί θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μέν άπασης τής νήσου, πολλών δέ άλλων νήσων καί μερών τής ήπείρου πρός δέ τούτοις έτι τών έντός τήδε Λιβύης μέν ήρχον μέχρι πρός Αίγυπτον, τής δέ Εύρώπης μέχρι Τυρρηνίας. Αύτη δή πάσα συναθροισθείσα είς έν ή δύναμις τόν τε παρ’ ύμίν καί τόν παρ’ ήμίν καί τόν έντός τού στόματος πάντα τόπον μιά ποτέ έπεχείρησεν όρμή δουλούσθαι. τότε ούν ύμων, ώ Σόλων, τής πόλεως ή δύναμις είς άπαντας άνθρώπους διαφανής άρετή τε καί ρώμη έγένετο πάντων γάρ προστάσα εύψυχία καί τέχναις όσαι κατά πόλεμον, τά μέν τών Έλλήνων ήγουμένη, τά δ’ αύτή μονωθείσα έξ άναγκης τών άλλων άποστάντων, έπί τούς έσχάτους άφικομένη κινδύνους, κρατήσασα μέν τών έπιόντων τρόπαιον έστησεν, τούς δέ μήπω δεδουλωμένους διεκώλυσεν δουλωθήναι, τούς δ’ άλλους, όσοι κατοικούμεν έντός όρων Ήρακλείων, άφθόνως άπαντας ήλευθέρωσεν. Ύστερω δέ χρόνω σεισμών έξαισίων καί κατακλυσμών γενομένων, μιάς ήμέρας καί νυκτός χαλεπής έπελθούσης, τό τε παρ’ ύμίν μάχιμον πάν άθρόον έδυ κατά γής, ή τε Άτλαντίς νήσος ώσαύτως κατά βαθέος έμποδών όντος, όν ή νήσος ίζομένη παρέσχετο.

https://www.olympia.gr/1583443/viral/i-afigisi-toy-kritia-gia-tin-niso-quot-atlantida-quot/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

Κάτι σάπιο επωάζει η νέα δημοτική αρχή Διαμαντόπουλου




Ίσως η έκφραση το αβγού του φιδιού, να μας παραπέμπει σε άλλες εποχές και δύσκολες καταστάσεις για τη δημοκρατία και την ελευθερία λόγου στη χώρα μας. Πρέπει όμως να θυμηθούμε ότι η φωλιά του φιδιού, δεν ήταν το κοινοβούλιο της χώρας, αλλά το θήραμά του.

Σήμερα στο ιερό Ραδιομέγαρο (δημαρχείο δε το λες), με ανησυχία παρακολουθούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας το ιερό τέρας μιας ακραίας φασιστικής συμπεριφοράς από το νέο δήμαρχο, (Διαμαντόπουλο) και τη ψυχοκόρη του Ζιζή (αλήθεια αυτό από ποιο όνομα βγαίνει;) Φούντα.

Μήπως είναι θέμα έλλειψης εμπειρίας, μήπως είναι θέμα εγωισμού ή μήπως είναι θέμα κλασικής αυτοάμυνας, ώστε το δίδυμο Διαμαντόπουλος - Φούντα να μπορέσει να καλύψει την απέχθειά του σε δημοκρατικές διαδικασίες; 

Δεν έχουμε απαντήσεις, μάλλον γιατί περιμένουμε να εξελιχθεί αυτό το αφύσικο φαινόμενο για την εποχή μας.
...

Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, η έκπληξή μας δεν ήταν μόνο για τη συμπεριφορά των δυο εν αναμονή δικτατορίσκων του Ραδιομεγάρου... μεγαλύτερη έκπληξη μας προκάλεσε και η μη αντίδραση των δημοτικών συμβούλων απέναντι στο φασισμό του Ροταριανού κύκλου που έχει κυριεύσει τη δημοτική αρχή του δήμου μας.

Για την ιστορία πρέπει να θυμίσουμε ότι εξαιτίας της ασχετοσύνης της προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, διακόπηκε η λογοδοσία του δημάρχου, μιας και απαγόρευσε σε εκπροσώπους θεσμικών οργάνων να λάβουν το λόγο και να τοποθετηθούν σε επίκαιρες ερωτήσεις. Οι δε δημοτικοί σύμβουλοι που πήραν μέρος... αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν μια διαδικασία, που θύμιζε περισσότερο  θέατρο σκιών, παρά δημοτικό συμβούλιο, με πρωταγωνιστές τον Καραγκιόζη και τη γυναίκα του, οι οποίοι προσπαθούσαν να επιβάλουν τη σιωπή στη παράγκα τους. 

Αυτή τη βδομάδα είχαμε ανάλογο φαινόμενο, όπου στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, η πρόεδρος Ζιζζή, εκ νέου επέβαλε τη σιωπή των δημοτικών συμβούλων, κατακεραυνώνοντας μάλιστα την Πατρινού, η οποία αν μη τι άλλο, ρώτησε το γιατί υπήρξε διακοπή της λογοδοσίας και γιατί δεν δόθηκε ο λόγος στους συμβούλους, όπως έγινε σε όλα τα δημοτικά συμβούλια της χώρας.

Στο μονόλογο της Ζιζής που ακολούθησε, πληροφορηθήκαμε ότι δεν φταίει η ίδια, αλλά ο νόμος ο οποίος είναι ασαφής, αλλά και ότι η ίδια ως άτομο έχει πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ότι δεν είναι εύκολο άτομο.

Πόσο όμως θα μπορούσε να αντέξει ο θεατρινισμός των δυο εν αναμονή δημοτικών αρχόντων; Ούτε ένα λεπτό... και αυτό συνέβει όταν η Πατρινού θέλησε να συμπληρώσει το κενό που άφηνε ο μονόλογος της Ζιζής. 

Αντί λοιπόν να παρέμβει η πρόεδρος Ζιζή, πετάγεται ως προστάτης της δημοκρατίας και της άσχετης προέδρου, ο Διαμαντόπουλος, ο οποίος για όσους δεν το ξέρουν δεν έχει καν δικαίωμα ψήφου μέσα στο δημοτικό συμβούλιο και η πρόεδρος Ζιζή, βάση του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι πρόεδρος της συνεδρίασης του Δ.Σ και όχι ιπποκόμος του δημάρχου.

Ο Διαμαντόπουλος λοιπόν έβαλε στη θέση της την Πατρινού, αφαιρώντας της το λόγο και μάλιστα στο όνομα της διαδικασίας, η οποία όμως απαγορεύει στο δήμαρχο να  παρεμβαίνει και να ρυθμίζει τη συζήτηση. 

Μας πληροφόρησε μάλιστα ότι έχει δώσει ρητή εντολή στη Ζιζή, να διακόπτει τη συνεδρίαση, εάν και όποτε το αποφασίσει ο ίδιος.

Δεν ξέρουμε αγαπητέ εν αναμονή δήμαρχε του ιερού Ραδιομεγάρου, εάν οι κανόνες των κύκλων που συμμετέχετε, έχουν αυτή ή κάποια άλλη διαδικασία, το Ελληνικό κράτος και η Ελληνική δημοκρατία έχει κατασταλάξει προ πολλού για το είδος και την εφαρμογή της δημοκρατίας και των δημοκρατικών διαδικασιών  στη χώρα μας.

Τώρα εάν εσείς μαζί με τη Ζιζή είστε όψιμοι δημοκράτες και σας ξενίζει ο θεσμός και οι υποχρεώσεις σας απέναντι στους δημότες, ας το σκεφτόσαστε όταν πετάγατε στη κάλπη 700 ορφανά ψηφοδέλτια.

Αλήθεια ... το λάβατε το μπουγιουρντί εσείς και η Ζιζή από τη δικαιοσύνη κύριε Διαμαντόπουλε ή επικαλεστήκατε την απεργία των δικηγόρων και την αποχή των εργαζομένων ;  

Όσο για εσάς κύριοι και κυρίες δημοτικοί σύμβουλοι, εάν νομίζεται ότι εκλεγήκατε  για αφήνεται τον όποιο φασιστάκο να αλωνίζει μέσα στο κορυφαίο όργανο του δήμου μας, μάλλον είστε γελασμένοι. 

Είστε το ίδιο συνυπεύθυνοι όσο η Ζιζή και ο Διαμαντόπουλος που βρομίζουν κάθε έννοια δημοκρατίας. 


Για όσους θέλουν να απολαύσουν μαθήματα δημοκρατίας από Διαμαντόπουλο και Ζιζή, παρακολουθήστε από το 4 λεπτό και όσο αντέχετε  



Η ΓΕΚΙΑ 
Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

ΚΟΎΛΗΣ - ΜΠΙΜΠΊΛΑΣ - ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ και κάθε λογής πριμαντόνα του Κοινοβουλίου, δηλώνουν πολέμιοι του Σεξισμού... ΟΥΑΟΥΟΥΟΥΟΥ !!!




Το ζήσαμε και αυτό !!!

Αυτοί που εξαθλίωσαν ένα ολόκληρο κράτος
Αυτοί που εκπόρνευσαν τις ανθρώπινες σχέσεις 
Αυτοί που έκαναν αντικείμενο την γυναικεία μήτρα 
Αυτοί που ισοπέδωσαν τη γυναίκα μετατρέποντάς τη σε σκεύος και γονέα Α και Β 

Όλοι αυτοί ζητούσαν από το Κουτσούμπα να πάρει πίσω τις δηλώσεις του για σούγκαρ ντάντι, γιατί λέει ότι αυτές οι δηλώσεις είναι σεξιστικές, παρότι οι δηλώσεις αυτές ήταν η ανάγνωση δημοσιευμάτων και φανερών διαφημίσεων, σε όλη την Ευρώπη.
...

Ίσως τώρα να καταλάβουν και οι λεγόμενες προοδευτικές γυναίκες, οι οποίες ως οπαδοί ενός αρχηγού κόμματος... τον πλέον καθαρό εκπρόσωπο της ακραίας φασιστικής ιδεολογίας των τραπεζών, ότι όλα αυτά δεν είναι Αριστερά, είναι ιδεολογήματα, στο όνομα της Αριστεράς, ώστε να εξαλείψουν ακόμη και τα φυσικά δικαιώματα κάθε γυναίκας, άρα ολόκληρης της κοινωνίας.  



Είναι τραγικό ο Κούλης και η κάθε πριμαντόνα του κοινοβουλίου να απαιτεί συγνώμη από αυτόν που καταγγέλλει, αυτό που  διαφημίζουν οι χρηματοδότες τους. 

Την ίδια ώρα, το ελληνικό κοινοβούλιο έριχνε μαύρο δάκρυ με την αναφορά του Πιπίλα, για πόσους γκόμενους ξετίναξε, μέχρι σήμερα και πόσο οδυνηρός ήταν ο χωρισμός του από τον γκόμενο που είχε μεγάλα προσόντα. 

ΟΥΣΤ ΡΕΕΕΕ !!! 



Ο ΚΟΥΜΠΑΝΟΣ 
Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

Ο Έλληνας ηθοποιός που υποδύθηκε τον Ιησού Χριστό και το τραγικό τέλος του


Hπερίπτωση του ηθοποιού Αλέξη Γκόλφη δεν είναι μια απλή υπόθεση. Δείχνει με ξεκάθαρο και ταυτόχρονα τραγικό τρόπο τη δύναμη της δημοφιλίας και της αναγνωρισιμότητας. Αυτό που μπορεί να σε ανεβάσει στην κορυφή, αυτό μπορεί να σε ρίξει γυμνό στο δρόμο να ψάχνεις στα σκουπίδια για να φας. Δεν είναι λίγο, άλλωστε, να περπατάς στο δρόμο και οι άνθρωποι (μέσα στην αφέλειά τους) να σπεύδουν να σου φυλάνε τα πόδια και τα χέρια και λίγα χρόνια αργότερα να πεθαίνεις μόνος, ξεχασμένος και άστεγος επειδή σε εγκατέλειψαν οι πάντες. Ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Ιησού Χριστού στην τηλεοπτική σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» είχε ένα τέλος που δεν του άξιζε. Ένα τέλος που, πιθανότατα, δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο.

...

 

Ο ηθοποιός με το αγγελικό πρόσωπο

Σύμφωνα με το reader.gr, Η αρχή της σκληρής αυτής ιστορίας είναι εντελώς διαφορετική από το τέλος της. Η αρχή είναι γεμάτη όνειρα και ελπίδες. Ο Αλέξανδρος Γκολφινόπουλος γεννήθηκε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 9 Μαρτίου 1948. Η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια. Δεν ήταν, όμως, και φτωχή. Ζούσαν με αξιοπρέπεια σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμα τότε ήταν σε πλήρη εξέλιξη ο εμφύλιος πόλεμος και μπορεί η ζωή στην πρωτεύουσα να μην ήταν τόσο δύσκολη όσο στην επαρχία, δεν παύει, όμως, να είναι μια δύσκολη και σκοτεινή περίοδος για ολόκληρη τη χώρα.

Στην αρχή της ζωής του ο Αλέξανδρος δεν είχε καμία ιδιαίτερη... «καούρα» να γίνει ηθοποιός. Λάτρευε τον αθλητισμό και ήθελε να γίνει πρωταθλητής. Αυτό ήταν το όνειρό του από μικρός. Έπαιξε διάφορα αθλήματα αλλά σε αυτό που ξεχώρισε ήταν η επιτραπέζια αντισφαίριση όπου διακρίθηκε για το ταλέντο του. Το ζήτημα, ωστόσο, ήταν πως γρήγορα και ο ίδιος αντιλήφθηκε πως στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1960 δεν μπορείς να έχεις και μεγάλες ελπίδες πως θα έχεις μια καλή ζωή παίζοντας Πινγκ – Πονγκ.

Κάπως έτσι στράφηκε στην έτερη αγάπη του, την υποκριτική. Είχε ήδη κάνει τα πρώτα του βήματα συμμετέχοντας στο Θίασο Χατζίσκου και αναλαμβάνοντας μικρούς ρόλους σε θεατρικά έργα. Στα 25 του θα κάνει και τις πρώτες του εμφανίσεις στον κινηματογράφο. Θα παίξει μικρούς ρόλους σε διάφορες ταινίες με πιο γνωστές αυτές δίπλα στον Θανάση Βέγγο που τότε χάριζε το γέλιο ως ο φαλακρός πράκτωρ Θου Βου! Αν παρατηρήσετε στους τίτλους αρχής θα δείτε και το όνομα του Αλέξανδρου Γκολφινόπουλου που, πλέον, έχει γίνει Αλέξης Γκόλφης.

Το 1973 κάνει και τα πρώτα του βήματα στην τηλεόραση καθώς συμμετέχει στη σειρά «Επικίνδυνα βήματα» που μετέδιδε η ΥΕΝΕΔ. Ο νεαρός ηθοποιός, ανάμεσα στους μικρούς ρόλους που αναλαμβάνει, «κρατάει» και δυο στις ταινίες «Ομφαλός» και «Συνωμοσία στη Μεσόγειο» (αμφότερες το 1975) του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη ο οποίος φαίνεται να ποντάρει στο αγγελικό πρόσωπο του Γκόλφη.

Ούτε η χρονιά, ούτε ο σκηνοθέτης αναφέρθηκαν τυχαία. Το 1975 ο Βασίλης Γεωργιάδης αποφασίζει να μεταφέρει στη μικρή οθόνη το αριστούργημα του σπουδαίου κρητικού συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Η υπόθεση της σειράς εκτυλίσσεται στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Λυκόβρυση το 1921. Οι κάτοικοι του είχαν ένα παλιό έθιμο, κάθε επτά χρόνια έκαναν την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού και έπρεπε να διαλέξουν μερικούς από τους άνδρες του χωριού που θα υποδύονταν κατά βάση τους Αποστόλους και έναν που θα υποδυόταν τον Ιησού Χριστό. Οι δημογέροντες του χωριού ήταν αυτοί που αποφάσιζαν την κατανομή των ρόλων. Εκείνη τη χρονιά έδωσαν τον ρόλο του Ιησού στον Μανωλιό, τον πιο αγνό κάτοικο της Λυκόβρυσης, έναν νεαρό, όμορφο άντρα, που είναι βοσκός στη δούλεψη ενός πλούσιου γαιοκτήμονα, του άρχοντα Πατριαρχέα. Ο Μανωλιός θα βιώσει βαθιά μέσα του τα Πάθη και τη Σταύρωση του Ιησού και με αυτό σαν αφορμή θα περάσει μέσα από μια επώδυνη διαδικασία συνειδησιακής επιφοίτησης η οποία, ωστόσο, θα έχει τραγική κατάληξη.

Το πρώτο επεισόδιο της σειράς προβλήθηκε στις 29 Μαΐου 1975 και το τελευταίο στις 11 Ιουνίου 1976. Ήταν συνολικά 50 επεισόδια των 45 λεπτών που στην κυριολεξία καθήλωσαν μπροστά στις μικρές οθόνες τους Έλληνες τηλεθεατές. «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» θεωρείται σήμερα σειρά – ορόσημο για την ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης και διασώζεται ολόκληρη στο αρχείο της ΕΡΤ (η παλαιότερη σωζόμενη ελληνική τηλεοπτική σειρά).

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης επιλέγει τον Αλέξη Γκόλφη για τον ρόλο του Μανωλιού – Ιησού εξαιτίας του ταλέντου του αλλά κυρίως εξαιτίας της εξωτερικής του εμφάνισης. Τοποθετεί τον Γκόλφη δίπλα στην αφρόκρεμα του θεάτρου και του κινηματογράφου (Κάτια Δανδουλάκη, Ανδρέα Φιλιππίδη, Γιώργο Φούντα, Γεωργία Βασιλειάδου, Νάσο Κεδράκα, Δήμο Σταρένιο, Λυκούργο Καλλέργη, Μαίρη Ιγγλέση και άλλους) και το αποτέλεσμα καθηλώνει τους πάντες. Είναι ενδεικτικό πως, σύμφωνα με τις τότε μετρήσεις, υπήρξε επεισόδιο που έκανε τηλεθέαση ακόμα και 80%!


Από την τεράστια επιτυχία στην απόλυτη εξαθλίωση

Ο Αλέξης Γκόλφης βρέθηκε ξαφνικά να ζει μέσα στην απόλυτη επιτυχία. Ο κόσμος τον ταύτισε πλήρως με τον Ιησού. Μέσα στην αφέλεια της εποχής πολλοί τον έβλεπαν στον δρόμο και έπεφταν στα γόνατα προκειμένου να του φιλήσουν τα πόδια. Άλλοι του ζητούσαν απλά να τους αγγίξει προκειμένου να πάρουν την ευλογία του ενώ κάποιοι επιχείρησαν να του σκίσουν τα ρούχα για να κρατήσουν ένα μικρό κομμάτι ύφασμα!

Ο Γκόλφης είναι σούπερ – σταρ. Βγαίνει έξω και προκαλεί κομφούζιο στους δρόμους αφού οι θαυμαστές του κλείνουν την κυκλοφορία. Δίνει τη μια συνέντευξη μετά την άλλη. Όλοι ζητούν μια δήλωσή του. Και εκείνος το κάνει. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από τις συνεντεύξεις του και τις δηλώσεις του, «φωνάζει», «κραυγάζει» για βοήθεια. Κανείς, ωστόσο, δεν τον ακούει. «Εκείνο που με συναρπάζει πραγματικά είναι η ίδια η μορφή του Χριστού όταν προσπαθώ να τον πλησιάσω με τον νου και την καρδιά. Και συχνά αισθάνομαι πως με συντρίβει καθώς προσπαθώ να την ενσαρκωθώ. Πώς να ενσαρκωθείς καλλιτεχνικά, θεατρικά μια τιτανική μορφή όπως του Ιησού; Είτε Θεός, είτε Θεάνθρωπος, είτε και μόνο άνθρωπος, όπως θέλουν να τον βλέπουν εκείνοι που αρνούνται να θρησκεύονται ή όσοι ανήκουν σε άλλα θρησκεύματα, ο Ναζωραίος προβληματίζει κατά τρόπο συντριπτικό κάθε καλλιτέχνη που αποτολμά να τον υποδύεται στη σκηνή ή την οθόνη. Και από την άποψη αυτή, μπορείτε να μαντέψετε εύκολα τη συγκλονιστική επίδραση που δέχομαι όταν μελετώ αυτόν τον ρόλο ή όταν στέκομαι μπροστά στον φακό και αγωνίζομαι να τον αποδώσω», είχε πει σε μια από τις συνεντεύξεις του χωρίς κανείς να παρατηρήσει πως μέσα σε λίγες αράδες χρησιμοποιεί δυο φορές τη λέξη «συντριβή».

 Και αυτή είναι μια λέξη που θα χρησιμοποιήσει ξανά, σε μια άλλη του συνέντευξη, μερικά χρόνια αργότερα. Όταν η σειρά ολοκληρώθηκε ο κόσμος είχε ταυτίσει τον Αλέξη Γκόλφη με τον Ιησού σε τέτοιο βαθμό που δεν μπόρεσε να τον δει να υποδύεται κάτι άλλο. Όσες κινηματογραφικές, θεατρικές ή τηλεοπτικές προσπάθειες και να έκανε, απέτυχαν όλες παταγωδώς. Κανείς παραγωγός ή σκηνοθέτης δεν τον ήθελε. «Ο Χριστός με συνέτριψε» θα πει ο Αλέξης Γκόλφης σε μια του συνέντευξη στο νεανικό περιοδικό «Μαρί – Λένα».

Άνοιξε δυο μπαρ στην Αθήνα. Τη «Σφίγγα» και το «Λούκι», που έγιναν στέκια της νεολαίας αλλά κανένα από τα δυο δεν «στέριωσε». Έμεινε μόνο η ανάμνηση και το τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα «Μια βραδιά στο Λούκι» που αναφέρεται στο μπαρ του Γκόλφη, για να θυμίζουν εκείνη την εποχή.

Μέσα στη δεκαετία του 1990 έπαιξε διάφορους μικρούς ρόλους σε ταινίες (όπως οι «Πάμφτωχοι Α.Ε.») ή τηλεοπτικές σειρές (όπως το «Λόγω τιμής») αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Τίποτα που να μπορεί να τον κρατήσει μακριά από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και την κατάθλιψη στα οποία βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο. Ειδικά τα ναρκωτικά ο Γκόλφης τα είχε γνωρίσει από μικρή ηλικία όταν σαν πιτσιρικάδες «πειραματίζονταν» με τον συμμαθητή και κολλητό του. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Η επιτυχία, όμως, είχε απομακρύνει για πολλά χρόνια τον εφιάλτη της ηρωίνης. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με το θάνατο της μητέρας του. Η αγάπη και η αδυναμία που της είχε έκαναν τη σχέση τους μοναδική και ο θάνατός της ήταν σαν τη σπρωξιά σε έναν άνθρωπο που στέκει στην άκρη του γκρεμού.

Μένει άστεγος, παλεύει με τους εθισμούς του και ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει. Ξεχασμένος απ' όλους έζησε τα τελευταία του χρόνια σε ένα ερειπωμένο σπίτι στα Πατήσια στο οποίο είχε κάνει κατάληψη. Ο ίδιος βέβαια, περήφανος άνθρωπος, αρνούνταν πως έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει όπως έλεγαν οι περίοικοι. «Ούτε από τα σκουπίδια τρώω ούτε στα παγκάκια κοιμάμαι. Ζω αξιοπρεπώς, αλλά πολύ δύσκολα. Με 1.000 ευρώ τον χρόνο που μου έδωσε ως επίδομα το Υπουργείο Πολιτισμού, έχω κάνει κατάληψη σε ένα παλιό σπίτι, τρώω από το συσσίτιο του Αγίου Λουκά. Δεν πιστεύω στην κατάρα των ηθοποιών που έπαιξαν τον Χριστό. Τα λεφτά δεν τα υπολόγισα ποτέ, τα είχα όταν άνοιξα τα δύο μπαρ στο Κολωνάκι. Μετά τα έχασα όλα. Ίσως, να με βοηθήσει ο Θεός, που τον πλησίασα στο σίριαλ, να στηριχτώ ξανά στα πόδια μου», είχε πει το 2006 σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Espresso».

Την επόμενη χρόνια, στις 3 Αυγούστου 2007 ο Αλέξης Γκόλφης βρέθηκε ημιλιπόθυμος στην Πλατεία Κολιάτσου και μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί διαπιστώθηκε πως είχε υποστεί οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Δυο ημέρες αργότερα πέθανε. Κατέληξε στα αζήτητα του νεκροτομείο αφού κανείς δεν αναγνώρισε τον άνθρωπο που κάποτε ήταν ο απόλυτος σταρ της τηλεόρασης. Στις 9 Οκτωβρίου 2007 ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης έτυχε να δει το πτώμα και το αναγνώρισε. Τραγική ειρωνεία; Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο σύζυγος της Μαίρης Ιγγλέση, τη συμπρωταγωνίστριας του Αλέξη Γκόλφη στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται»! Η κηδεία του ηθοποιού έγινε δυο ημέρες αργότερα, στο νεκροταφείο Ζωγράφου, με δαπάνη της ΕΡΤ.

https://www.pentapostagma.gr/koinonia/7227561_o-ellinas-ithopoios-poy-ypodythike-ton-iisoy-hristo-kai-tragiko-telos-toy

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...