Κύπρος 1974> Η μεγαλομανία του Μακαρίου και η “βρώμικη” πολιτική των Βρετανών

"Γιά να ενωθή η Κύπρος με την Ελλάδα, θέλω να γίνω αντιβασιλεύς" , είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1964

ιά να ενωθή η Κύπρος με την Ελλάδα, θέλω να γίνω αντιβασιλεύς” , είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1964 για να εφαρμοστεί το σχέδιο του προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον για άμμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η 20η Ιουλίου του 1974 είναι μια ημερομηνία που έχει χαρακτει για πάντα στη μνήμη των Κυπρίων. Μια ημέρα που έφερε αίμα, πόνο και μέχρι και σήμερα αποτελεί μία πληγή που δεν λέει να κλείσει.

Γράφει η Ειρήνη Καρύδη

Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 αποτελεί την μεγαλύτερη Εθνική Τραγωδία (με απώλεια Εθνικού εδάφους ) μετά το 1922.

...

Παρότι είναι πολλές οι λεπτομέρειες αλλά και τα αίτια του δραματικού αυτού γεγονότος για το Έθνος που δεν έχουν διερευνηθεί ακόμα, πλήρως. Η αντίληψη, που έχει καλλιεργηθεί από το καθεστώς της Μεταπολίτευσης μοιράζει τις ευθύνες ανάμεσα στην Χούντα και τον τότε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χενρυ Κίσσινγκερ.

Παράλληλα, δε, ηρωποιήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος οταν παρουσιάστηκε ως θύμα του Πραξικοπήματος που τον ανέτρεψε.

Το Πραξικόπημα

Οπως είναι γνωστό την 15η Ιουλίου του 1974 ξέσπασε στην Κύπρο το γνωστό Πραξικόπημα εναντίον την κυβερνήσεως του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πραγματοποιήθηκε από τους άνδρες της Εθνικής Φρουράς της οποίας οι αξιωματικοί προέρχονταν από την Ελλάδα και είναι πλέον αποδεκτό ότι ενορχηστρώθηκε από την Χούντα των Αθηνών (και προσωπικώς από τον Δ. Ιωαννίδη).

Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές στην ερμηνεία του Πραξικοπήματος:

Πρώτα από όλα, εύλογα ερωτήματα και συνειρμούς, -εάν γνώριζε ο Μακάριος για την εξέλιξη των γεγονότων, έχει προκαλέσει η συνάντηση που πραματοποιήθηκε τρείς μήνες πριν το Πραξικόπημα μεταξύ του Μακαρίου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ετσεβίτ.

Μια άλλη μαρτυρία αποκαλύπτει ότι ο Μακάριος γνώριζε, τουλάχιστον 1 μήνα πριν, για το επικείμενο Πραξικόπημα και προέρχεται από τον Νικολάου, ο οποίος ήταν Υπασπιστής του Μακαρίου.

Αυτό που έχει αποκαλυφθεί πρόσφατα είναι ότι ο Μακάριος γνώριζε για το Πραξικόπημα τουλάχιστον δυο 24ωρα νωρίτερα και τον ενημέρωσε ο επιχειρηματίας Μαγκλής από την Αμμόχωστο κατόπιν εντολής που έλαβε από τον πρέσβη Ν. Κρανιδιώτη ( ο οποίος έλαβε την πληροφορία από τον Ευάγγελο Αβέρωφ ).

Επίσης, ένα ανεξήγητο γεγονός είναι ότι όταν εκδηλώθηκε το Πραξικόπημα οι Βρετανοί “διέσωσαν” τον Μακάριο με σχέδιο που είχε το κωδικό όνομα “Κορυδαλλός” και παρέμεινε για 24 ώρες στην Πάφο, χωρίς κανένας να τον αναζητήσει.

Ο Μακάριος και οι σχέσεις με τους Βρετανούς

Μετά την Πάφο ο Μακάριος μεταφέρεται στις Βρεττανικές Βάσεις της Κύπρου και κατόπιν στην Μάλτα, μέχρι οι Βρετανοί να αποφασίσουν τα επόμενα βήματα.

Την 16η και 17η Ιουλίου 1974 λαμβάνονται δραματικές και καταλυτικές αποφάσεις για την Κύπρο. Τον κύριο και πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Τζέημς Κάλαχαν, Υπουργός Εξωτερικών της Μ.Βρετανίας.

Ο Κάλαχαν μαθαίνοντας ότι νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ορκίζεται ο Νίκος Σαμψών ανησυχεί σφόδρα! Ο Σαμψών, ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο και αποτελούσε “κόκκινο πανί” για την Βρετανία.

Ήταν απο τους πιο αιμοδιψείς εκτελεστές της ΕΟΚΑ και η αναρρίχησή του στην εξουσία δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή, καθώς ήταν βέβαιο ότι ο Σαμψών θα επεδίωκε άμμεση Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Αυτο θα έφερνε νέες διαπραγματεύσεις και σίγουρα οι Βρετανικές βάσεις δεν θα απολάμβαναν τα προνόμια που είχαν με το καθεστώς του Μακαρίου

Το σχέδιο του Κάλαχαν προέβλεπε τα εξής:

1. Μη αναγνώριση του Σαμψών ως νομίμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αναγνώριση μόνο του Μακαρίου.
2. Πολιτικές και διπλωματικές πιέσεις στον Σαμψών να παραιτηθεί και να αναλάβει πολιτικό πρόσωπο την Προεδρία μέχρι την επάνοδο του Μακαρίου.
3. ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΕΙΣΒΟΛΗ στο νησί.
4. Παρέμβαση των Αμερικανών στην Ελληνική Κυβέρνηση των Στρατιωτικών ώστε να μην αντιδράσουν στην Τουρκική εισβολή.

Ο Κάλαχαν έρχεται σε επαφή και ενημερώνει για την στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας τα 9 μέλη της Ευρωπαικης Αγοράς και τα 13 Μέλη ( πλην της Ελλάδος ) του ΝΑΤΟ.

Ολοι συμφωνούν… εκτός από την Κινεζική κυβέρνηση και τον Σοβιετικό Υπουργό Εξωτερικών Γκρομύκο.

Πλέον είναι “ηλίου φανερώτερο” ότι η Βρετανία συντονίζει την Τουρκική Εισβολή!!

Τελικώς ο Μακάριος φτάνει στο Λονδίνο για να συναντήσει τον Βρετανό Πρωθυπουργό Γουίλσον.

Ο στόχος του Μακαρίου είναι προφανής: η Επάνοδος του στην Εξουσία, χωρίς να έχει κανέναν ενδοιασμό και καμιά σκέψη ότι μπορεί να ζημιωθεί η πατρίδα του.

Μετά την συνάντηση του με τον Γουίλσον, ο δεύτερος δηλώνει ότι το Πραξικόπημα που έγινε δεν είναι παρά η «εισβολή της Ελλάδος στην Κύπρο»!!!

Και ιδού η φράση κλειδί που υιοθέτησε ο Αρχιεπίσκοπος και εξερχόμενος από την συνάντηση με τον Γουίλσον δηλώνει στους δημοσιογράφους ότι η «Ελλάδα έκανε εισβολή στην Κύπρο» για να τον ανατρέψει… και όχι ο Σαμψών!!!!!

Το ίδιο δηλώνει και στην Σύνοδο του ΟΗΕ την 19η Ιουλίου (αν και όλες οι χώρες είχαν ήδη ενημερωθεί για τις επερχόμενες τουρκικές ενέργειες)

Με τον τρόπο αυτό ο Μακάριος κατάφερε να «νομιμοποιήσει» την Τουρκική Επέμβαση στην Κύπρο! ( Η Τουρκία θα εισβάλλει επικαλούμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων παραβιάζοντας όμως  το άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ ).

Φυσικά δεν είχε γίνει καμιά Ελληνική εισβολή στην Κύπρο, ποτέ δεν αποβιβάστηκε και δεν επενέβη ο Ελληνικός Στρατός και ο Μακάριος ανετράπη εκ των έσω!

Μετα τους Βρετανούς ήρθε και ο Καραμανλής….

Ο Καραμανλής έρχεται στην Ελλάδα πρις τα τέλη του Ιουλίου, τοτε που ο

Τουρκικός Στρατός ήδη βρίσκεται στην Κύπρο και ο ίδιος δήλωσε δημοσίως ότι «η Κύπρος κείται μακράν»!

Η αλήθεια είναι ότι αρχικώς ο Καραμανλής, πριν προβεί στην παραπάνω σοκαριστική δήλωση προσπάθησε να βολιδοσκοπήσει τους Βρετανούς προκειμένου, μέσω των Βρετανικών βάσεων, να σταλούν 10.000 Έλληνες στρατιώτες στην Κύπρο.

Φυσικά οι Βρετανοί απέρριψαν την πρόταση χωρίς καμιά συζήτηση, και ο Καραμανλής στράφηκε προς διπλωματικές ενέργειες, διαβήματα στον ΟΗΕ κλπ.

Δεν τόλμησε όμως κάτι περισσότερο, ούτε να στείλει Ελληνικό Στρατό στην Ελληνική Κύπρο, ούτε να απειλήσει με πόλεμο την Τουρκία.

Από τότε μέχρι και σήμερα η Ελληνική Κύπρος παραμένει ακρωτηριασμένη, πληγωμένη και “κείται μακράν” από κάθε σκέψη ότι αποτελεί κομμάτι του Εθνικού κορμού, περιμένοντας Ηγέτες (Κυπρίους και Ελλαδίτες) με φρόνημα γενναίο και, κυρίως, Ελληνικό!

Βιβλιογραφία:

• «Μακαρίου απομυθοποίησις», του ιστορικού ερευνητή Λεωνίδα Λεωνίδου, (Κύπριος στην καταγωγή και πολεμιστής κατά την διάρκεια της εισβολής).
• «Τhe Friends.Britain’s Post-War Secret Intelligence Operations»,του Nigel West.
• “Κύπρος: Πραξικόπημα και εισβολή, Νοέμβριος 1973 – Δεκέμβριος 1974″ του Περικλή Νεάρχου.
• ” ΚΥΠΡΟΣ 1974-1977, Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ” , Μακάριος Δρουσιώτης
• “ “Μακάριος (1948-1959) – Η πολιτική ηγεμονία και η εξέλιξη προς τον αυταρχισμό”, Μάριος Θρασυβούλου

https://kourdistoportocali.com/news-desk/kypros-1974-gt-i-megalomania-toy-makarioy-kai-i-quot-vromiki-quot-politiki-ton-vretanon/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Άρπαλος: Ο πρώτος που καταχράστηκε δημόσια χρήματα

Ο Μέγας Αλέξανδρος τον είχε συγχωρήσει πολλές φορές

Έχουμε ακούσει για καταχραστές του Δημοσίου, για μιζαδόρους και για μεγαλοαπατεώνες.

Για εκατομμύρια που εξαφανίστηκαν με αριστοτεχνικό τρόπο, για μυθιστορηματικές κομπίνες και εξωφρενικές υπεξαιρέσεις.

Ωστόσο, ό,τι και αν έχει αναφερθεί και γραφτεί ωχριά μπροστά σε έναν πρόγονό μας, τον  Άρπαλο, γιο του Μαχάτα.

...

Η αρχή για την υλοποίηση ενός από τα μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα στους αιώνες των αιώνων εντοπίζεται χρονικά στη δολοφονία του Φιλίππου από έναν εραστή του και ακολούθως στην ανάρρηση στον μακεδονικό θρόνο του 20χρονου τότε Αλέξανδρου, ο οποίος επενδύει στους συνομήλικους παιδικούς του φίλους για την εδραίωσή του στην εξουσία.

Παιδικός φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αυτός, ο Άρπαλος δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Μακεδόνα στρατηλάτη.

Τον ακολούθησε στην εκστρατεία του στην Ασία, αλλά, επειδή είχε μια αναπηρία η οποία δεν του επέτρεπε να συμμετέχει στις πολεμικές επιχειρήσεις, ο βασιλιάς τον όρισε υπουργό επί των Οικονομικών.

Το 333 π.Χ., πριν από τη μάχη της Ισσού, έχοντας την πεποίθηση πως οι Πέρσες θα νικούσαν, λιποτάκτησε, όμως ο Αλέξανδρος, δείχνοντας έλεος, του έδωσε χάρη και τον ξαναέκανε διαχειριστή.

Το 330 π.Χ. στα Εκβάτανα αναλαμβάνει την οικονομική διαχείριση του θησαυρού της πόλης, καθώς και εκείνου που μεταφέρεται από τις Πασαργάδες και την Περσέπολη, ενώ λίγο αργότερα προβιβάζεται σε βασιλικό θησαυροφύλακα – αμύθητα πλούτη είναι υπό την εποπτεία του.

Και όλα αυτά ενώ είχε εγγράψει ήδη μια υπεξαίρεση στο ενεργητικό του, όταν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Αίγυπτο, αφού παρασύρθηκε από κάποιον ονόματι Ταυρίσκο, εξαφανίστηκε έχοντας πάρει ένα μεγάλο ποσό από το βασιλικό ταμείο. Όμως, ο Αλέξανδρος έδειχνε πάντα ανοχή στον παιδικό του φίλο.

Κάποια στιγμή, ο Αλέξανδρος φεύγει για την Ινδία, αφήνοντας τον Άρπαλο να διαχειρίζεται όλο το χρήμα κατά βούληση.

Τότε, πιστεύοντας ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν θα επέστρεφε από το παράτολμο εγχείρημα της εκστρατείας στη χώρα του Γάγγη, επιδίδεται με τρόπο εξωφρενικό σε ένα όργιο κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.

Φαίνεται δε πως βασιλικός θησαυροφύλακας, αν και αναξιοπαθών, ήταν αχόρταγος ερωτικά, με αποτέλεσμα να προκαλέσει με τις ακολασίες του την κατακραυγή των συμπατριωτών του. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος και ενημερώθηκε και επέστρεψε.

Ο Άρπαλος αντιλήφθηκε ότι αυτήν τη φορά δεν θα τη γλίτωνε, και αφού φρόντισε να πάρει ένα μέρος του θησαυρού που διαχειριζόταν, γύρω στα 7.000 τάλαντα, αλλά και μια διάσημη εταίρα της εποχής, με ένα μισθοφορικό σώμα 6.000 στρατιωτών αφίχθη στην Αθήνα, όπου ζήτησε την προστασία των Αθηναίων και τους προέτρεψε να πολεμήσουν εναντίον του παιδικού του φίλου και ευεργέτη του.

Μάλιστα, προσέλαβε τους καλύτερους ρήτορες («λάδωσε» ακόμα και τον Δημοσθένη, ο οποίος ήταν διαβόητος για τη φιλαργυρία του) για να υποστηρίξουν το αίτημά του.

Για να καταλάβουμε το ποσό που υπεξαίρεσε ο μεγαλοαπατεώνας Άρπαλος, πρέπει να ανατρέξουμε στον Πλούταρχο.

Ο αρχιερέας των Δελφών, μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές μορφές του καιρού του, αλλά και διαχρονικά, αναφέρει πως πήρε μαζί του 1.200 μουλάρια φορτωμένα ως επάνω με χρυσό και ασήμι. Στην Αθήνα, βέβαια, έφτασε έχοντας στην κατοχή του μόλις 700 τάλαντα – τα υπόλοιπα χρήματα παραμένει άγνωστο πού τα κατασπατάλησε.

Τελικά, οι Αθηναίοι αποφάσισαν την απέλαση του Άρπαλου και τη διενέργεια έρευνας για τους πολιτικούς που έλαβαν από αυτόν χρήματα.

Η αθηναϊκή δημοκρατία έδειξε αντανακλαστικά – είτε επειδή φοβήθηκαν την οργή του Αλέξανδρου είτε επειδή δεν θέλησαν να δεχθούν στους κόλπους τους έναν καταχραστή.

Ο Άρπαλος πρόλαβε να δραπετεύσει. Πήρε τους μισθοφόρους του και πήγε στην Κρήτη, όπου όμως τον δολοφόνησε ο Θίβρων, ένας από τους φίλους του.

https://www.pronews.gr/istoria/814064_arpalos-o-protos-poy-katahrastike-dimosia-hrimata/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Άραβες και άλλοι Μουσουλμάνοι στο πλευρό των Γερμανών, στην Ελλάδα και αλλού - Γιατί τους θαύμαζε ο Χίτλερ

Πρώτο Θέμα 

Μουσουλμάνοι του Καυκάσου που εντάχθηκαν στη Βέρμαχτ - Το 845 Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού και η δράση του στην Ελλάδα - Οι μάχες των Αράβων με τους άνδρες του ΕΛΑΣ - Δολοφονίες, λεηλασίες, βιασμοί, κτηνοβασίες - Πήραν μέρος Άραβες στη σφαγή του Διστόμου;

Ένα από τα θέματα που δεν έχει απασχολήσει, τουλάχιστον με βάση όσα γνωρίζουμε, σε μεγάλο βαθμό τους Έλληνες ιστορικούς είναι η συμμετοχή ή μη Αράβων εθελοντών στο πλευρό των Γερμανών κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα. Με αφορμή και το σχόλιο ενός αναγνώστη σε πρόσφατο άρθρο μας αναζητήσαμε στοιχεία στο ίντερνετ για το θέμα αυτό. Τα στοιχεία, στα ελληνικά δημοσιεύματα είναι πενιχρά, ενώ κάποιοι αμφισβητούν ακόμα και την παρουσία Αράβων στην Ελλάδα στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής.

Αντίθετα, η ξένη βιβλιογραφία είναι πλουσιότερη και πιο αποκαλυπτική. Ακόμα κι αν κάποιοι θεωρήσουν αμφισβητούμενα όσα γράφονται στη Wikipedia, το άρθρο του axishistory.com με τίτλο Deutsche-Arabische Bataillon nr 845 («Γερμανο-Αραβικό Τάγμα υπ’ αριθμ. 845»), αλλά, κυρίως η αποτελούμενη από 32 σελίδες μελέτη του Antonio J. Munoz με τίτλο «Lions of the dessert: Arab Volunteers in the German Army 1941-1945»(«Λιοντάρια της ερήμου: Άραβες εθελοντές στον γερμανικό στρατό 1941-1945) που συνοδεύεται από φωτογραφίες με πληροφορίες για το τι απεικονίζεται σε αυτές και το άρθρο του warhistory.org με τίτλο «Muslims in the Wehrmacht» («Μουσουλμάνοι στη Βέρμαχτ»), δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι Μουσουλμάνοι, τόσο από τις χώρες του Καυκάσου, όσο και από τη Βόρεια Αφρική, πήραν μέρος στην Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών.

...

Εντύπωσε μας προκάλεσε η ιδιαίτερη εκτίμηση που έτρεφε ο Χίτλερ για τους Μουσουλμάνους μαχητές, στην οποία θα αναφερθούμε εκτενέστερα στη συνέχεια. Φυσικά, βασική αιτία για όσα θα διαβάσετε στη συνέχεια είναι η διαμάχη για την περιοχή της Παλαιστίνης, στην οποία εμπλέκονται (και σ’ αυτή…) οι Βρετανοί.

Η «βρετανική εντολή» για την Παλαιστίνη

Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να θέσουν την Παλαιστίνη υπό βρετανικό έλεγχο (British Mandate of Palestine, δηλ. Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης), στο Συνέδριο του Σαν Ρέμο, τον Απρίλιο του 1920. Έχουμε αναφερθεί εκτενώς στα γεγονότα που μεσολάβησαν ως την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε άρθρο μας με τίτλο «Από την Παλαιά Διαθήκη μέχρι και σήμερα η διαμάχη Αράβων-Εβραίων-Ο ρόλος ΗΠΑ και Βρετανίας στη δημιουργία του Ισραήλ», στις 16/10/2023. Το 1939, η Μ. Βρετανία με μια πολιτική δήλωση, τη «Λευκή Βίβλο» κοινοποίησε ότι η Βρετανική Εντολή θα τερματιστεί σε δέκα χρόνια και η Παλαιστίνη θα γίνει τελείως ανεξάρτητη. Η εβραϊκή μετανάστευση θα περιοριζόταν σε 15.000 άτομα ως το 1944 και στη συνέχεια θα γινόταν μόνο με αραβική συναίνεση, κάτι μάλλον απίθανο . Η «Λευκή Εντολή» άφησε και τις δύο πλευρές δυσαρεστημένες. Κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ οι περισσότερες αραβικές χώρες παρέμειναν ουδέτερες.

Κάποιοι από τους ηγέτες τους όμως προσέγγισαν τους Ναζί ελπίζοντας ότι αυτοί θα απελευθέρωναν τον αραβικό κόσμο από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά και από τον Σιωνισμό. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης βέβαια είχαν ως μοναδική επιλογή, τη συστράτευσή τους με τις συμμαχικές δυνάμεις, καθώς γνώριζαν ότι τυχόν επικράτηση των Γερμανών θα σήμαινε πιθανότατα τον αφανισμό τους. Οι Σιωνιστές, με τη συμβουλή του διευθυντή της Εβραϊκής Υπηρεσίας (και μετέπειτα πρώτου Προέδρου του Ισραήλ) Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν συμφώνησαν ότι «πρέπει να βοηθήσουμε τους Βρετανούς στον πόλεμο σαν να μην υπήρξε καν η Λευκή Βίβλος και πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή σαν να μην υπήρξε πόλεμος». Έτσι, χιλιάδες Εβραίοι από την Παλαιστίνη κατατάχτηκαν στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνοντας μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές, ενώ κάποιοι άλλοι ανέλαβαν να διασώσουν Εβραίους από ευρωπαϊκές περιοχές που βρίσκονταν κάτω από την κατοχή των Γερμανών και των συμμάχων τους (Πηγή: Arthur Goldschmidt Jr. – Aomar Boum, («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ», Εκδόσεις επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2016).

Γιατί ο Χίτλερ εκτιμούσε τους Μουσουλμάνους πολεμιστές;

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια μάλλον άγνωστη πτυχή της προσωπικότητας του Αδόλφου Χίτλερ: η ιδιαίτερη εκτίμηση που έτρεφε για τους Μουσουλμάνους.

Τους θεωρούσε ως τους μόνους αξιόπιστους στρατιώτες και υποστήριζε τη στρατολόγησή τους άνευ όρων. Σε συζήτηση στις 12 Δεκεμβρίου 1942 στο στρατιωτικό του αρχηγείο, για την ένταξη στη Βέρμαχτ μη Ρώσων εθελοντών εξέφρασε τις αμφιβολίες του για τους Γεωργιανούς και τους Αρμένιους και τόνισε: «Θεωρώ ασφαλείς (σίγουρους) μόνο τους Μουσουλμάνους. Όλοι οι άλλοι είναι μη ασφαλείς (δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη)». Γιατί όμως ο Χίτλερ έδειχνε αναφανδόν την προτίμησή του προς τους Μουσουλμάνους;

Οι λόγοι ήταν οι εξής: είχε θετικές ιδεολογικές απόψεις για το Ισλάμ, ενώ μπορεί να επηρεάστηκε από τις εμπειρίες του κατά τον Α’ ΠΠ. Τέλος, πιθανότατα εντυπωσιάστηκε από τη μαχητικότητα των Μουσουλμάνων στον Βόρειο Καύκασο και των Τατάρων στην Κριμαία. Η άποψη του Χίτλερ για τους Μουσουλμάνους ήταν ταυτόσημη με αυτή των επικεφαλής της Βέρμαχτ. Η στρατολόγηση Μουσουλμάνων δικαιολογούνταν τακτικά με αναφορά όχι μόνο στην έλλειψη ανδρών του στρατού και στην προπαγανδιστική αξία των μονάδων, αλλά και στη θρησκεία, με την υπόθεση ότι το Ισλάμ θα ενίσχυε τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις.
Μουσουλμάνοι του Καυκάσου με γερμανικές στολέςΕπιπλέον, η στρατολόγηση εξηγούνταν με αναφορά στην «πολιτικοθρησκευτική στάση των τουρκικών λαών (Μωαμεθανών)» και στις «σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικές τους ιδιότητες», οι οποίες «υποχρέωναν» τη γερμανική διοίκηση να τους «εκμεταλλευτεί» στον «μέγιστο δυνατό βαθμό». Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Γερμανίας Φραντς Χάλντερ τόνισε ότι η «στρατολόγηση δεν έγινε μόνο για την ενίσχυση της μαχητικής δύναμης των γερμανικών σχηματισμών», αλλά και «για τον προπαγανδιστικό αντίκτυπο στα εχθρικά στρατεύματα και τους πολίτες».

Ο Χάλντερ υπογράμμισε επίσης την «πολιτική και θρησκευτική στάση των τουρκικών λαών, καθώς και τις καλές στρατιωτικές τους ιδιότητες». Η εντολή για την ίδρυση των Ανατολικών Λεγεώνων εκδόθηκε με την έγκριση του Χίτλερ από την Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ στις 22 Δεκεμβρίου 1941.

Στις 13/1/1942 συγκροτήθηκαν οι δύο πρώτες λεγεώνες η Τουρκεστιανή Λεγεώνα (Turkestanische Legion) και η Καυκάσια – Μωαμεθανική Λεγεώνα (Kaukasische – Mohammedanische Legion) που αργότερα μετονομάστηκε σε Αζερμπαϊτζανική Λεγεώνα. Και οι δύο αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από Μουσουλμάνους. Τον Φεβρουάριο ιδρύθηκαν η Αρμενική Λεγεώνα (Armenische Legion) και η Γεωργιανή Λεγεώνα (Georgische Legion), τον Αύγουστο η Βορειοκαυκάσια Λεγεώνα (Nordkaukasische Legion) και τον Σεπτέμβριο η Ταταρική Λεγεώνα του Βόλγα (Volga-Tatarische Legion).
Άραβας στρατιώτης της Ελεύθερης Αραβικής Λεγεώνας μαζί με Γερμανούς στην Ελλάδα
Συνολικά, τέσσερις από τις έξι λεγεώνες αυτές, αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Μωαμεθανούς. Οι λεγεώνες πολέμησαν από το Στάλινγκραντ και τον Καύκασο, ως το Βερολίνο και τα Βαλκάνια. Συνολικά, οι λεγεώνες αποτελούνταν από 260.000-330.000 άνδρες. Η διαφορά των 70.000 οφείλεται στο ότι η Λεγεώνα των Τουρκεστάνων είναι άγνωστο από πόσα άτομα απαρτιζόταν. Στο warhistory.org αναφέρεται ότι αριθμούσε 110.000-180.000 άνδρες.

Γενναιότεροι και βαρβαρότεροι όλων όμως αποδείχτηκαν οι Τάταροι της Κριμαίας. Από τις αρχές του 1942, η 11η Στρατιά του Μανστάιν είχε ξεκινήσει να στρατολογεί Μουσουλμάνους. Χαρακτηριστική της διάθεσης των Τατάρων της Κριμαίας να συνδράμουν τους Γερμανούς είναι η επιστολή ενός Μουσουλμάνου, μέλους της παλιάς ταταρικής ελίτ προς τον Χίτλερ. Αφού εξέφρασε τη «μεγάλη ευγνωμοσύνη (στον Φίρερ) για την απελευθέρωση ημών των Τατάρων της Κριμαίας (Μωαμεθανών στο θρήσκευμα) που είχαμε υποφέρει από την «αιματηρή εβραιοκομμουνιστική κυριαρχία» πρόσφερε τη στρατιωτική τους υποστήριξη: «Για την ταχύτατη εξόντωση των αντάρτικων ομάδων στην Κριμαία, σας παρακαλούμε ειλικρινά να μας επιτρέψετε, ως ειδικούς των διαδρομών και των μονοπατιών των δασών της Κριμαίας… να δημιουργήσουμε υπό γερμανική διοίκηση μόνιμους ένοπλους σχηματισμούς».

Τελικά, γύρω στους 20.000 Τάταροι της Κριμαίας πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί, κυρίως εναντίον αντάρτικων ομάδων προκαλώντας τον θαυμασμό του Χίτλερ. Βέβαια ο θαυμασμός αυτός προήλθε από διάφορες αγριότητες που διέπραξαν οι Τάταροι, οι οποίοι όμως έχουν μέχρι και σήμερα φήμη εξαιρετικών πολεμιστών και θεωρούνταν από τους καλύτερους στον κόσμο.

Οι Άραβες που πολέμησαν με τους Ναζί

Κι ενώ η «επιχείρηση Μουσουλμάνοι» στον Καύκασο είχε εξαιρετικά αποτελέσματα για τους Ναζί (εννοείται ότι χιλιάδες Μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις), η προσπάθειά τους να κάνουν κάτι ανάλογο με Μουσουλμάνους Άραβες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, δεν στέφθηκε από ιδιαίτερη επιτυχία… Σύμφωνα με τον Antonio Munoz, στις δυνάμεις του Άξονα, από το 1941 ως το 1945 εντάχθηκαν 500 Σύριοι, 150-120 Παλαιστίνιοι, 450 Ιρακινοί, και περίπου 12.000 Μαροκινοί, Τυνήσιοι, Αλγερινοί, Αιγύπτιοι, Λίβυοι και νομάδες της ερήμου. Περίπου 6.300 από αυτούς εντάχθηκαν στα γερμανικά στρατεύματα και οι υπόλοιποι στις δυνάμεις του Βισί (τη δωσιλογική γαλλική «κυβέρνηση»). Τον Ιούλιο του 1941 οι Γερμανοί ίδρυσαν το λεγόμενο Sonderstab Felmy, μια «Ειδική Ομάδα» υπό τον βετεράνο του Α’ ΠΠ Χέλμουτ Φέλμι, απ’ όπου πήρε το όνομά της. Στόχος της ήταν η εκπαίδευση Αράβων εθελοντών που θα συγκροτούσαν το DAL (Deutsch – Arabische Lehrabteilung – Γερμανοαραβικό Εκπαιδευτικό Απόσπασμα), το οποίο ιδρύθηκε στα τέλη του 1941.
Εκπαίδευση των ανδρών του Sonderverband 287
Η προσέλευση των εθελοντών Αράβων ήταν ισχνή. Η ήττα τους στον Βρετανοϊρακινό πόλεμο, οδήγησε στην ένταξη ορισμένων από αυτούς στις γερμανικές δυνάμεις. Τον Μάιο-Ιούνιο του 1942, σχηματίστηκε υπό τη διοίκηση του Φέλμι η «Ελεύθερη Αραβική Λεγεώνα». Πάντως ήταν πρόβλημα για τους Ναζί η άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει τη διέλευση από αυτήν Αράβων που είχαν πολεμήσει εναντίον των Βρετανών στο Ιράκ. Στρατολογήθηκαν και εθελοντές από στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου. Όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν στο Σούνιο… Οι συγκρούσεις μεταξύ Αράβων νεοσυλλέκτων ήταν συνεχείς. Ο Φέλμι ζητούσε συνεχώς οδηγίες από τον εξόριστο μουφτή της Ιερουσαλήμ αλ Χουσεϊνί, έναν από τους εμπνευστές της συμμετοχής των Αράβων στις δυνάμεις των Ναζί, για το πώς θα διευθετήσει αυτές τις διαφορές.

Ο Φέλμι δεν γνώριζε βέβαια ότι οι διαφωνίες των Αράβων που διοικούσε ο ίδιος ήταν μια «μεταφορά» στη μονάδα του, των διαφωνιών του αλ Χουσεϊνί με τον Ιρακινό πολιτικό αλ Κιλάνι, ο οποίοι ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν στον Βρετανοϊρακινό πόλεμο από αραβικής πλευράς, αλλά μετά τη βρετανική νίκη κατέφυγαν στη Γερμανία. Τελικά, το Souder-Stab Felmy στάλθηκε στο Ντόνετσκ της Ουκρανίας. Οι Άραβες που ανήκαν σ’ αυτό ήταν περίπου 800, οργανωμένοι σε 4 λόχους (ένας Λόχος Αράβων από την Παλαιστίνη, τη Συρία και το Ιράκ και τρεις Λόχοι Αράβων από την Τυνησία, το Μαρόκο και την Αλγερία). Οι 5.200 Γερμανοί του Sonderstab Felmy πολέμησαν γενναία. Οι Άραβες έμειναν στο μετόπισθεν. Τελικά, τον Νοέμβριο του 1942 αποφασίστηκε να σταλούν μέσω Ιταλίας στη Βόρεια Αφρική για να βοηθήσουν τον Ρόμελ. Τελικά έφτασαν στην Τύνιδα, όπου ενώθηκαν με άλλους Άραβες εθελοντές. Συνολικά περίπου 2.400.
Ο Hellmuth Felmy σε νεαρή ηλικία
Άραβες είχαν ενταχθεί πλέον στα γερμανικά στρατεύματα. Η Μονάδα των Αράβων (ένα ολόκληρο Τάγμα, το Τρίτο) αιχμαλωτίστηκε από τους Συμμάχους στη Βόρεια Αφρική. Όσοι στρατιώτες του 3ου Τάγματος δεν είχαν σταλεί στη Βόρεια Αφρική χρησιμοποιήθηκαν μαζί με Μουσουλμάνους από τη Β. Αφρική (Τυνήσιους, Αλγερινούς και Μαροκινούς), για να σχηματίσουν το 845 Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού (German Arab 845th Infantry Battalion) που έδρασε στην Ελλάδα…

Η δράση του 845 Γερμανοαραβικού Τάγματος Πεζικού στην Ελλάδα

Η εκπαίδευση του Τάγματος έγινε στο Ντέλερσχαϊμ, Β-Β του Λιντς της Αυστρίας. Ξεκίνησε τον Μάιο-Ιούνιο του 1943. Η διοίκηση του υπαγόταν απευθείας στον Γερμανικό Στρατηγό των Καταδρομέων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ανάμεσα στους Άραβες υπήρχε και μια ομάδα εκπαιδευμένων Αράβων αλεξιπτωτιστών, που προσκολλήθηκε στο 845 Τάγμα. Το Τάγμα, που είχε προορισμό την Ελλάδα, θα συμμετείχε σε επιχειρήσεις ορθόδοξου και ανορθόδοξου πολέμου. Η εκπαίδευσή του ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 1943. Τον ίδιο μήνα στάλθηκε στην Ελλάδα, στην Πελοπόννησο συγκεκριμένα, όπου προσαρτήθηκε στην 41η Μεραρχία Festungs.
Άνδρες του 845 Τάγματος Πεζικού
Σκοπός των Αράβων ήταν να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Αυτό προκύπτει τόσο από όσα αναφέρει ο Antonio Munioz, όσο και από τα γραφόμενα στο axishistory.org. Πιθανότατα, στους Άραβες ανατέθηκε και η επιτήρηση της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Την άνοιξη του 1944, το 845 Τάγμα μεταφέρθηκε στη Στερεά Ελλάδα, με βάση την Αμφίκλεια (το Δαδί, για τους παλαιότερους). Η πρώτη μεγάλη μάχη με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ δόθηκε στις 7 Απριλίου 1944. Το Τάγμα 845, με την προσθήκη 3.000 – 4.000 Γερμανών στρατιωτών συγκρούστηκε με τη 2η Μεραρχία του ΕΛΑΣ.

Στη συνέχεια μετακινήθηκε στον Ελικώνα. Εκεί, κατά τον Antonio Munioz έδειξε την αξία του το 845 Τάγμα Πεζικού καθώς ενεπλάκη σε μάχες ανορθόδοξου πολέμου, κάτι που ταιριάζει στη μενταλιτέ των Αράβων. Το 845 Γερμανοαραβικό Τάγμα, συγκρούστηκε και με δυνάμεις Συμμάχων που επιχειρούσαν στην Ελλάδα, βοηθώντας τις αντιστασιακές οργανώσεις. Ανάμεσά τους και ο Λοχαγός McGregor που συνελήφθη στον Παρνασσό. Επικεφαλής των Αράβων, ήταν ο Γερμανός Λοχαγός von Voss.

Ο Στέφανος Σαράφης για τους Άραβες

Ο Antonio Munioz γράφει:

"Όμως ήταν ο Έλληνας κομμουνιστής Υποστράτηγος Στέφανος Σαράφης που, χωρίς να το θέλει, τους επαίνεσε, όταν τους ξεχώρισε ανάμεσα στους 2.500–3.000 στρατιώτες του Άξονα που επιτέθηκαν στη 2η Μεραρχία του ΕΛΑΣ στον Ελικώνα τον Απρίλιο του 1944: «Μεταξύ 7 και 11 Απριλίου, μια δύναμη Γερμανών, Ταγματασφαλιτών, Ιταλών και Μαροκινών – συνολικά περίπου 2.500 άνδρες – επιχείρησαν να εκκαθαρίσουν την περιοχή του Ελικώνα από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Αποβιβάστηκαν με μικρά σκάφη από τον Κορινθιακό Κόλπο, στους όρμους Ζάλτσα και Άγιοι Σαράντα, και αφού ενισχύθηκαν από Θήβα, Λιβαδειά και Άμφισσα, προχώρησαν προς Κούκουρα, Κυριάκι, Δίστομο και Χώστια. Έγιναν σφοδρές μάχες για τέσσερις μέρες στη Κυριακή Νεκροί και τραυματίες του εχθρού: 250, συμπεριλαμβανομένων 45 Ταγματασφαλιτών (οι οποίοι ήταν Έλληνες προσκείμενοι στις δυνάμεις του Άξονα). Στις επιχειρήσεις αυτές λεηλάτησαν και έκαψαν σπίτια και βίασαν κορίτσια».

Πήραν μέρος στη σφαγή του Διστόμου οι Άραβες;– Λεηλασίες, βιασμοί και κτηνοβασίες…

Ένα από τα πλέον φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα ήταν η Σφαγή του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944). Επισήμως, 228 άτομα εκτελέστηκαν (117 γυναίκες, 111 άνδρες και ανάμεσά τους ήταν 53 παιδιά). Πήραν μέρος Άραβες στη φοβερή αυτή εγκληματική ενέργεια των Ναζί; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε κατηγορηματικά, ναι ή όχι. Αυτόπτες μάρτυρες που επέζησαν από τη σφαγή, που για ανεξήγητο λόγο είχε θύματα πολλά γυναικόπαιδα, κάτι που δεν συνέβη αλλού, ισχυρίστηκαν ότι ανάμεσα στους σφαγείς ήταν και κάποιοι μελαμψοί άνδρες με γερμανικές στολές.
Η σφαγή του Διστόμου
Αρχικά, αυτό θεωρήθηκε ανακριβές λόγω της εύλογης ταραχής και αγωνίας όσων επέζησαν από τη σφαγή, σταδιακά όμως ήρθαν στο φως στοιχεία (θεωρούμε ότι σήμερα προσφέρουμε ακόμα περισσότερα), που δείχνουν ότι δεν αποκλείεται μαζί με τους Γερμανούς να έδρασαν στο Δίστομο και κάποιοι Άραβες, κυρίως Παλαιστίνιοι. Πάντως, η μαρτυρική κωμόπολη βρίσκεται ανάμεσα στις περιοχές που έδρασαν οι Άραβες (δείτε σχετικό χάρτη). Ο Γερμανός Heinz – Diter Pilgram, πολεμικός ανταποκριτής του προπαγανδιστικού περιοδικού «Signal» επιβεβαιώνει τη δράση των Αράβων στην Ελλάδα. Ο Antonio Munioz, που έχει κάνει τη σημαντικότερη μελέτη για το 845 Τάγμα, δεν αναφέρει κάτι για το Δίστομο. Ωστόσο αναφέρει ότι οι Άραβες προέβησαν σε λεηλασίες και εμπρησμούς σπιτιών, καθώς και βιασμούς. Σε άρθρο του στο eastmednews.gr με τίτλο «Αραβική Λεγεώνα: οι σφαγές της στην Ελλάδα και η ταύτισή της με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Ο ρόλος του Παλαιστίνιου ηγέτη Amin al Housseini σε αυτές», ο Παναγιώτης Α. Ζολώτας θεωρεί ότι οι Άραβες που είχαν βοηθητικό ρόλο στη σφαγή των Καλαβρύτων συμμετείχαν στη Σφαγή του Διστόμου. Μάλιστα αναφέρει ότι πριν το Δίστομο εισέβαλαν στο Κυριάκι Βοιωτίας, το οποίο κατέστρεψαν και εκτέλεσαν όσους άτυχους χωρικούς είχαν μείνει εκεί. Ο Τάκης Λάππας, δίνει μια ανατριχιαστική περιγραφή της δράσης των Μαροκινών, κυρίως στο ορεινό χωριό της Φωκίδας Καλοσκοπή. Παραθέτουμε, ένα απόσπασμα μόνο από την περιγραφή του, καθώς πολλές λεπτομέρειες ξεπερνούν ακόμα και την πιο διεστραμμένη ανθρώπινη φαντασία.

«Όλο το διάστημα της αρπαγής, οι Μαροκινοί από μακριά παρακολουθούσαν. Τώρα έφτασε ή ώρα να παίξουν κι’ αυτοί το ρόλο τους. Οι αφέντες τους, τους φυλάγανε για την πρεπούμενη στιγμή. Κι’ έφτασε! Οι Γερμανοί δώσανε το λεύτερο στους μαύρους να ψάχνουν τα σπίτια κι όπου βρίσκουν κρασί να πίνουν όσο θέλουν. Σύγχρονα τους αφήσανε να καταλάβουν πώς οι γυναίκες του χωριού θα ήταν στη διάθεσή τους. Άλλο που δε θέλανε οι διψασμένοι από πιοτό και σάρκα κτηνάνθρωποι της Αφρικής.

Με παράξενα ξεφωνητά, άναρθρες κραυγές, χάχανα, ξεχύνονται στις γειτονιές του χωριού ψάχνοντας πρώτα για κρασί. Όπου συντυχαίνουν βαρέλι, με πιστολιές ανοίγουν τρύπες. Όπως κρουναλιάζει από το βαρέλι το κρασί, βάζουν το στόμα τους και πίνουν, πίνουν! Γύρω από ένα βαρέλι, δέκα δεκαπέντε μαύροι,κολλημένοι στο βαρέλι, με λαχτάρα καταπίνουν το κρασί που ξεπετιέται απ’ τις τρύπες. Αφού πιούν κάμποσο, κοιλιώνται μεθυσμένοι. Τη θέση τους παίρνουν άλλοι αραπάδες που διψασμένοι καρτερούσανε να κολλήσουν το στόμα τους στις τρυπημένες δούγες(σανίδες)του βαρελιού.

Πού να τους προκάνουν οι κάνουλες των βαρελιών… Σ’ όλα τα κατώγια που υπάρχουν κρασοβάρελα, γίνεται αυτό. Μοιάζουν με κουτάβια που πέφτουν πάνω στην μάνα τους σκύλα να βυζάξουν! Και μερικοί φιλότιμοι, που γιόμισαν το στομάχι τους κρασί, στο μεθύσι τους θυμήθηκαν και το λοχαγό! Βρίσκουν το δισκοπότηρο, το γεμίζουν κρασί, και το φέρνουν τρεκλίζοντας και χαχανίζοντας να πιει κι’ o Γάλλος λοχαγός , Αντρέ Poυέv! …

Πολλές ώρες δεν κράτησε τούτο το ξεφάντωμα. Απ’ το πολύ κρασί, όλοι οι Μαροκινοί είναι μεθυσμένοι. Αν όμως το κρασί τους έσβησε τη δίψα του πιοτού, τους άναψε τον πόθο της σάρκας. Έπρεπε τώρα κι’ απ’ αυτή να ξεδιψάσουν.

Αγριόθηροι, μ’ αφρισμένα χείλη ξαπολιώνται(εξαπολύονται δηλ.) και χυμάνε μέσα στα σπίτια, αποζητώντας ανθρώπινη σάρκα. Στ’ αντίκρισμά τους οι χωριάτες τρομαγμένοι πηδάνε απ’ τα παράθυρα να γλιτώσουν. Το σκοτάδι γεμίζει από γυναικεία στριγκλίσματα, κλάματα, σπαραχτικά ξεφωνητά κι’ απ’ το διαβολικό γέλιο και τα ουρλιάσματα των μαύρων. Μια οργιαστική άλλα και τραγική νύχτα. Ζήτημα, αν στου πολέμου τη θύελλα, δοκίμασε ένα τέτοιο άλλο μέρος της κατεχόμενης Ευρώπης.

Όσες απ’ τις γυναίκες, νιες, γριές, δεν προκάνουν να φύγουv, με ρόπαλα, με τα δόντια και νύχια, παλεύουν να γλιτώσουν το βιασμό.Αρκετές τα καταφέρνουν. Άλλες όμως, λαβωμένες, λιπόθυμες, ξεψυχισμένες, αφήνονται στα χέρια των Μαροκινών. Βιάζονται απανωτά. Κορίτσια ξεπαρθενεύουνται, μεσόκοπες και τρεμογόνατες γριές βιάζονται, ακόμα και γέροι παρα φύσει!… Με σκισμένα ρούχα, ξεσκισμένες σάρκες, μ’ ανείπωτα μαρτύρια στο κορμί, αφού τα χορτάσουν οι ύαινες της Αφρικής, παρατάνε τα θύματά τους; Μέσα σε λίμνη από αίμα …

Η αφροδίσια μανία των Μαροκινών δεν περιορίζεται στους ανθρώπους. Ο πριαπισμός τους σπρώχνει ακόμα και στην κτηνοβασία. Ανάμεσα στα πλιάτσικα που έχουν συνάξει στο πλάτωμα του χωριού, είναι και μια γαϊδούρα. Οι Ναζί τη χαρίζουν στους μαύρους να ξεσπάσουν τη σαρκική τους μανία. Με μια συμφωνία. Η κτηνοβασία να γίνει μπροστά σ’ όλους. Οι μεθυσμένοι κτηνάνθρωποι δέχονται. Πολλοί Γερμανοί συνάζονται να παρακολουθήσουν το σεξουαλικό αυτό θέαμα».

Καλοσκοπή Φωκίδας, 17-18 Απριλίου 1944

Επίλογος

Κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, οι Άραβες έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως οπισθοφυλακή. Κατά τον Παναγιώτη Α. Ζολώτα, οι Άραβες φεύγοντας από την Ελλάδα παρείχαν βοήθεια και στους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, ενώ συγκρούστηκαν και με δυνάμεις του ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα. Μετά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, οι Άραβες πήγαν στα Σκόπια και στη συνέχεια στην Βοσνία. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1945, πολεμούσαν ακόμα, έχοντας ενταχθεί στην 41η Γερμανική Ταξιαρχία, ενώ το τέλος του πολέμου, τους βρήκε να μάχονται κάτω από τις εντολές της 104ης Γερμανικής Ταξιαρχίας…

Πηγές: Antonio J. Munioz, “Lions of the Desert Arabs Volunteers in the German Army 1941-1945”, 2th edition. Οι φωτογραφίες και οι χάρτες που παραθέτουμε από το πόνημα του Munioz, δεν διεκδικούν βραβεία, αλλά σίγουρα είναι ιδιαίτερα πολύτιμα τεκμήρια για το θέμα που μας απασχόλησε.

Warhistory.org/Muslims in the Wermacht

axishistory.com/Deutche-Arabische Bataillon nr 845.

Wikipedia: “Free Arabian Legion”.

https://www.protothema.gr/stories/article/1661431/araves-kai-alloi-mousoulmanoi-sto-pleuro-ton-germanon-stin-ellada-kai-allou-kata-ton-v-pagosmio-polemo/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος εκτέλεσε τον πρωτότοκο γιο και τη σύζυγό του;

H εκτέλεση του Κρίσπου και της Φαύστας είναι ένα σκοτεινό κεφάλαιο στη ζωή του αυτοκράτορα. Ποια ήταν τα δύο τραγικά πρόσωπα και τελικά γιατί θανατώθηκαν

Η ζωή του αυτοκράτορα Flavius Valerius Constantinus, του Μέγα Κωνσταντίνου, είναι γεμάτη μάχες, ίντριγκες και τραγικές ιστορίες. Όμως η υπόθεση που σίγουρα ξεχωρίζει στην πολυτάραχη πορεία του αυτοκράτορα είναι εκείνη της εκτέλεσης του γιού του Crispus (Κρίσπος στα ελληνικά) και της συζύγου του Fausta (αναφέρεται ως Φαύστα στα ελληνικά). Γιατί ο Κωνσταντίνος έδωσε την εντολή να θανατωθούν δύο τόσο κοντινά του πρόσωπα; Δύο πρόσωπα τα οποία η ιστορία δείχνει ότι αγαπούσε.

...

Ο Κρίσπος

Ο Flavius Julius Crispus ήταν ο πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου. Πιθανότερο έτος γέννησης του είναι το 302 μ.Χ.  (κάποιοι ιστορικοί προτείνουν και το 305). Γεννήθηκε στις ανατολικές περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μητέρα του ήταν η Minervina (Μινερβίνη). Δεν έχει αποσαφηνιστεί ιστορικά αν η Μινερβίνη ήταν η πρώτη επίσημη σύζυγος του Κωνσταντίνου ή παλλακίδα του. Θεωρείται πιθανότερη η δεύτερη εκδοχή. Ο Κρίσπος πάντως ήταν το μοναδικό παιδί του ζευγαριού.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε πάντα κοντά του τον Κρίσπο και ανέθεσε τη μόρφωση του στον ρήτορα Λακτάντιο. Ο Κρίσπος έδειξε ιδιαίτερες ικανότητες από πολύ μικρός και ο πατέρας του τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Σε εφηβική ηλικία εγκαταστάθηκε τότε στους Τρεβήρους (σημερινή Τρίερ της Γερμανίας) και τον Ιανουάριο του 322 μ.Χ., παντρεύτηκε την Ελένη, η οποία τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου του χάρισε ένα γιο του οποίου το όνομα δεν έχει διασωθεί.

Τα έτη 318, 320 και 323 μ.Χ., ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμάννων, ενισχύοντας έτσι την παρουσία των Ρωμαίων στην περιοχή. Το 322 επισκέφθηκε με τον πατέρα του στη Ρώμη, όπου τα πλήθη τον υποδέχτηκαν με μεγάλες τιμές. Μέσα στο επόμενα χρόνια ο Κρίσπος αποδείχθηκε καθοριστικός στον πόλεμο εναντίον του Λικίνιου. Το 324 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος τον διόρισε αρχηγό του στόλου του. Ο Κρίσπος απέπλευσε από το λιμάνι του Πειραιά και στα νερά του Ελλησπόντου ναυμάχησε με τον κατά πολύ ισχυρότερο στόλο του Λικίνιου. Τα διακόσια πλοία του Κωνσταντίνου, υπό τις διαταγές του Κρίσπου, νίκησαν κατά κράτος τα διπλάσια σε αριθμό πλοία του Λικίνιου. Μετά το πέρας της ναυμαχίας, ο Κρίσπος με ένα τμήμα των ρωμαϊκών λεγεώνων (οι υπόλοιπες λεγεώνες ακολουθούσαν υπό τις διαταγές του Κωνσταντίνου) καταδίωξε τον ηττημένο Λικίνιο και τον αντιμετώπισε σε ακόμη μία νικηφόρα μάχη έξω από τη Χρυσούπολη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ περήφανος για τον γιο του και για να τον τιμήσει διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του Κρίσπου, φτιάχτηκαν αγάλματα, μωσαϊκά, κεραμικές μορφές του νεαρού Καίσαρα. Πανηγυρικοί λόγοι γράφτηκαν, οι οποίοι εξήραν τις αρετές του Κρίσπου και ο Ευσέβιος έγραφε για τον θεοφιλέστατο Κρίσπο, ο οποίος είναι πανάξιος να συγκριθεί με τον πατέρα του. Πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι ο Κρίσπος δεν είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό.

Η Φαύστα

Η Fausta Maxima Flavia γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρώμη, πιθανότατα το 289μ.Χ. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Παντρεύτηκε τον Μέγα Κωνσταντίνο το 307 μ.Χ. στους Τρεβήρους (Τριρ της Γερμανίας), όταν εκείνη ήταν 17 ή 18 χρονών και εκείνος καίσαρας της Γαλατίας. Είχαν διαφορά στην ηλικία τουλάχιστον 15 ετών. Ο γάμος είχε κίνητρα πολιτικά, καθώς επισφράγισε τη συμφωνία ανακωχής ανάμεσα στον πατέρα της και τον Κωνσταντίνο. Μάλιστα, σε ένδειξη καλής θέλησης, ο Κωνσταντίνος απομάκρυνε την Μινερβίνη.

Η Φαύστα (όπως έχει κυριαρχήσει στα αναφέρεται στα ελληνικά) ήταν καλλονή για τα δεδομένα της εποχής, ευφυής και φιλόδοξη. Σταδιακά ο Κωνσταντίνος την εκτίμησε και την ερωτεύτηκε. Απέκτησαν μαζί τρεις γιους, τους μετέπειτα αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Β΄, γεννημένο στις 7 Αυγούστου 316, Κωνστάντιο Β΄, που γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 317 και τον Κώνσταντα, γεννημένο το 320 ή το 323 και δύο κόρες: την Κωνσταντίνα και την Ελένη. Δεν έχουν διασωθεί χρονολογίες γέννησης των δύο θυγατέρων του αυτοκρατορικού ζευγαριού αλλά γνωρίζουμε ότι η Κωνσταντίνα ήταν η μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα παιδιά.

Χαρακτηριστικό της εκτίμησης που είχε ο Κωνσταντίνος για την Φαύστα είναι το γεγονός ότι το 324 μ.Χ της απένειμε τον ιδιαίτερα τιμητικό τίτλο της Αυγούστας.

Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή της Φαύστας. Όταν ο πατέρας της (Μαξιμιλιάνος) αποφάσισε να καταπατήσει τις συμφωνίες με τον Κωνσταντίνο της το εκμυστηρεύτηκε. Αυτή τον πρόδωσε στο σύζυγο της ο οποίος συνέλαβε τον Μαξιμιλιανό. Τότε, η Φαύστα του υπέδειξε να εκτελέσει τον πατέρα της τονίζοντας πως όσο είναι ζωντανός είναι πιθανό να συνωμοτήσει ξανά εναντίον του. Ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε  τον Μαξιμιανό. Λίγο αργότερα, στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας, ο Κωνσταντίνος αντιμετώπισε και νίκησε τον αδερφό της γυναίκας του, τον Μαξέντιο. Ο Μαξέντιος στην προσπάθειά του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη και με διαταγή του Κωνσταντίνου το κεφάλι του κόπηκε, καρφώθηκε σε ένα ξύλο και οι στρατιώτες το περιέφεραν στους δρόμους της Ρώμης.

Οι εκτελέσεις

Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Κωνσταντίνος εκτιμούσε και αγαπούσε τον Κρίσπο ενώ και η σχέση του με την Φαύστα ήταν πολύ καλή. Γι’ αυτό η εξέλιξη της ιστορίας προκαλεί ερωτηματικά.

Το 326 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή να θανατωθεί ο πρωτότοκος γιός του. Ο Κρίσπος εκτελείται στην Πούλα (Κροατία) με «ψυχρό δηλητήριο» όπως αναφέρεται σε κείμενα της εποχής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι τα κείμενα εννοούν με την «ψυχρότητα του δηλητηρίου». Το δεδομένο είναι ότι ο νεαρός πεθαίνει από δηλητηρίαση μετά από διαταγή του πατέρα του. Λίγους μήνες μετά εκτελείται και η Φαύστα (πιθανότατα στη Ρώμη). Την κλείνουν σε ένα λουτρό στο οποίο ανεβάζουν σταδιακά τη θερμοκρασία μέχρι που η σύζυγος του Κωνσταντίνου πεθαίνει από ασφυξία.

Ο αυτοκράτορας δίνει εντολή τα ονόματα των δύο εκτελεσθέντων να διαγραφούν από κάθε αρχείο, να μην αναφέρονται από τους ιστορικούς και η μνήμη τους να σβήσει για πάντα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο  Ευσέβιος αφαίρεσε τα αποσπάσματα για τον Κρίσπο από την τελική έκδοση του έργου του.

Οι θεωρίες

Είναι δεδομένο πως οι δύο εκτελέσεις συνδέονταν. Γιατί όμως ο Κωνσταντίνος έδωσε αυτή την εντολή;

Δύο ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 6ο αιώνα και ο Ιωάννης Ζωναράς τον 12ο αιώνα δίνουν μια εξήγηση, η οποία είναι η πλέον αποδεκτή ερμηνεία της απόφασης του αυτοκράτορα.

Η Φαύστα ζήλευε τον Κρίσπο για την αδυναμία που του έδειχνε ο σύζυγός της. Φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους γιους που είχε αποκτήσει μαζί της για χάρη του Κρίσπου. Για να τον παγιδεύσει τον καλεί σε προσωπική συνάντηση και του εξομολογείται τον υποτιθέμενο έρωτά της προτείνοντας να συνάψουν παράνομη σχέση. Ο Κρίσπος αρνείται.

Η Φαύστα λέει στον Κωνσταντίνο ότι ο γιός του είναι ερωτευμένος μαζί της και την πίεσε να συνάψουν παράνομη σχέση. Όταν εκείνη τον απέρριψε ο Κρίσπος αποπειράθηκε να την βιάσει. Οργισμένος ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή να εκτελεστεί ο γιός του. Ο Αυρήλιος Βίκτωρ γράφει στην «Επιτομή» ότι η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη εξοργίστηκε από την εκτέλεση του εγγονού της. Τόνισε στον αυτοκράτορα ότι έπρεπε να έχει ερευνήσει τις καταγγελίες της Φαύστας πριν δράσει. Ο Κωνσταντίνος κατάλαβε το λάθος του και ερεύνησε τα όσα του είχε πει η σύζυγο του. Διαπίστωσε ότι δεν ήταν αλήθεια και έδωσε εντολή να την εκτελέσουν.

Η εκδοχή αυτή είναι η πλέον αποδεκτή αλλά όχι ιστορικά τεκμηριωμένη καθώς οι ιστορικοί που την παρέθεσαν δεν έζησαν την εποχή των γεγονότων. Υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πράγματι ο Κρίσπος και η Φαύστα είχαν ερωτική σχέση και η αποκάλυψη της οδήγησε στην εκτέλεση τους.

Το δεδομένο είναι ότι ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι ο Κρίσπος έχει κάνει κάτι τόσο σοβαρό που διέταξε «damnatio memoriae», να εξαφανιστεί δηλαδή το όνομα του από την ιστορία. Αν αποκάλυψε σκευωρία της Φαύστας γιατί δεν αποκατέστησε στη συνέχεια το όνομα του γιού του;

Αν όμως πράγματι γιός και μητριά είχαν ερωτική σχέση γιατί η Φαύστα δεν εκτελέστηκε άμεσα μαζί με τον Κρίσπο και πέρασαν κάποιοι μήνες; Πάνω σε αυτό το ερώτημα δίνεται η υποθετική απάντηση ότι ίσως η Φαύστα ήταν έγκυος και περίμεναν να γεννήσει πριν την εκτελέσουν.

Αν όμως η σύζυγος του αυτοκράτορα είχε πράγματι διαπράξει μοιχεία, θα εκτελούνταν σύμφωνα με το σχετικό νόμο και κατόπιν αυτοκρατορικού διατάγματος, «εδίκτου», για την έκδοση του οποίου δεν υπάρχουν αναφορές.

Επίλογος

Οι εκτελέσεις πρωτότοκου γιού και συζύγου σημάδεψαν τη ζωή του Μέγα Κωνσταντίνου. Δεν ήταν όμως τα μοναδικά γεγονότα που αποκαλύπτουν έναν αυτοκράτορα αδίστακτο που πολλές φορές δρούσε παρορμητικά παρασυρόμενος από την οργή του. Όσο για τι ακριβώς συνέβη και οδήγησε στην εκτέλεση του Κρίσπου και της Φαύστας πιθανότατα δεν θα αποσαφηνιστεί ποτέ ιστορικά. Ήταν πάντως η σύγκρουση ή η σχέση τους που τους οδήγησε στο τραγικό τέλος.

https://www.janus.gr/2024/05/blog-post_22.html?m=1

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...