Ο Μάκης Κωστίνης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς έχει διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο και έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό. Ηθοποιός, κωμικός μίμος και φωτογράφος. Όταν ήρθε στην Αθήνα από την πατρίδα του το Αιτωλικό τα μόνα εφόδια του ήταν το μεγάλο ταλέντο του, η πίστη στον εαυτό του και η εργατικότητά του. Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές της δεκαετίας του ’80, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Συμμετείχε σε 41 κινηματογραφικές ταινίες και έζησε την εποχή της βιντεοκασέτας. Γνωρίστηκε τυχαία με τον ηθοποιό Τάκη Μηλιάδη, που ήταν και ο άνθρωπος που τον ώθησε να ασχοληθεί με την υποκριτική.
«Δεν τελείωσα σχολή θεάτρου, έδωσα στα εξαιρετικά ταλέντα με την παρότρυνση του Τάκη Μηλιάδη, που μου έδωσε τα κείμενα που έπαιξα και πέρασα…» αναφέρει ο Μάκης Κωστίνης και προσθέτει πως στη συνέχεια έμαθε πολλά για το ελληνικό θέατρο από έναν άλλον σημαντικό άνθρωπό του θεάτρου, τον Αρτέμη Μάτσα.
...«Οι δεύτεροι που έπαιζα εγώ είναι οι πρώτοι σήμερα. Για μένα οι σταρ είναι αυτοί που δεν ξεχνάνε. Αυτοί είναι τα γαλόνια μου όταν σε θυμούνται» λέει στη Ζούγκλα ο κωμικός ηθοποιός.
«Πριν φύγω από την πατρίδα μου, είχα το ταλέντο αυτό, έπαιρνα τις αφίσες των πολιτικών και έβγαινα στο μπαλκόνι επάνω και καθόμουν και έκανα τον Καραμανλή, τον Μαύρο, τον Κύρκο. Μου άρεσε από τότε» αναφέρει ο Μάκης Κωστίνης και προσθέτει:
«Και πήγαινα στο νυχτερινό Γυμνάσιο. Κάνανε εκδρομές. Εάν δεν πήγαινα εγώ, δεν πήγαινε κανένας. Γιατί καθόμουν μέσα στο πούλμαν, πρώτη σειρά και διασκέδαζα. Έκανα πάρα πολλές φωνές, τη Σαπφώ Νοταρά, τον Γιάννη Πετρόπουλο, τον Βέγγο, τον Μουστάκα, τον Χατζηχρήστο, τον Βασίλη Αυλωνίτη. Τι να θυμηθώ τώρα και από τραγουδιστές, τον Πανταζή, τον Βοσκόπουλο, τη Μαρινέλλα, την Ελπίδα, τον Τζον Τίκη τον Ζαγοραίο, τον Αλμπάνο;».
«Ήρθα το 1966 στην Αθήνα. Μου έδωσε ο Θεός αυτή την ευλογία, γιατί δεν διδάσκεται η μίμηση, να κάνω πάρα πολλές φωνές. Είμαι ο μοναδικός που κάνει πάρα πολλές φωνές από κάθε άλλον. Και γυναικείες φωνές… Όταν ήρθε στην Αθήνα στο θέατρο Σταθμός η Νάνα Μούσχουρη να δει την παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη, του πατριώτη μου, που είναι από το Νεοχώρι, βγαίνει από το βαν και της φιλάω το χέρι. Λέει, γιατί μου φιλήσατε το χέρι; Γιατί είναι τιμή μου μια διεθνής Ελληνίδα, με καριέρα μεγάλη να τη συναντάω πρώτη φορά. Διότι όταν ξεκίναγα και εγώ κάποια στιγμή έκανα πολλές μιμήσεις. Από τις πρώτες μιμήσεις που έκανα ήταν, της λέω, η Νάνα Μούσχουρη, η Βίκυ Λέανδρος, η Ελπίδα και η Μαρινέλλα».
«Κάποια στιγμή γνωρίστηκα τυχαία με τον ηθοποιό Τάκη Μηλιάδη, τον οποίο έπειτα από ένα ατύχημα τον φιλοξένησα στο σπίτι μου στο Αιτωλικό. Όταν έρθεις Αθήνα θα έρθεις να με βρεις, μου είπε, και πήγα και τον βρήκα εδώ στο ‘Θέατρο Βέμπο’ με έναν μεγάλο θίασο, με μπαλέτα. Καθόμουνα και τους χάζευα… Εγώ τότε σπούδαζα στη σχολή ψυκτικών μηχανημάτων. Δεν καταλάβαινα όμως τα μαθηματικά αλλά ήμουν πολύ καλός στο σχέδιο, τα παρατάω λοιπόν και δίνω ως εξαιρετικό ταλέντο, μου γράφει ένα κείμενο ωραίο ο Μηλιάδης, το έχω ακόμα από τότε, κι ήταν στην επιτροπή και ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο αείμνηστος και με ρωτάει λέει γιατί θες να γίνεις ηθοποιός;’ του λέω ‘ εσείς γιατί γίνατε;’ και μένει κόκκαλο. Και με φωνάξανε, πέρασα σαν εξαιρετικό ταλέντο και έπαιξα το 1980 στο θέατρο ‘Άννα Μαρία Καλουτά. Δεν πήγαινε καλά το έργο το προηγούμενο και ανέβασαν επιθεώρηση, του Γιώργου Λαζαρίδη, με τον Αρτέμη Μάτσα και τον Μπάμπη Ανθόπουλο. Την επιχείρηση την είχε και έπαιζε ο Κάρολος ο Παυλάκης, ο πνευματικός μου πατέρας, όπως τον λέω συνέχεια, που έχει το ‘Μεγάλη Βρετάνια’ , το ‘Αθηνών’ και το ‘Μουσούρη’ ένας εξαίρετος κύριος. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία, ήταν και ο Βασίλης Μαλούχος, η Λιάνα Ορφανού, παίζαμε στο καλοκαιρινό και πήρα καλές κριτικές, από τα ‘Νέα’ από έναν πολύ καλό κριτικό.
«Όλοι τον παίρνουν σοβαρά» του Γιώργου Λαζαρίδη. «Άνοιξε ο δρόμος, με είχε καλέσει ένας φίλος μου, Γιώργο τον λένε, με αυτόν ήμασταν τότε μαζί στη σχολή ψυκτικών μηχανήματων. «Έλα να με δεις στο θέατρο Αλάμπρα, όπου έκαναν εκείνη την εποχή διαγωνισμούς ταλέντων. Πηγαίνω και ξαφνικά έτυχε την ίδια μέρα να μην πάει ο Χάρρυ Κλυνν που ήταν προσκεκλημένος στην παράσταση. Ο φίλος μιλάει στον θεατρώνη για μένα ότι είμαι καλός μίμος, ανεβαίνω στη σκηνή και γίνεται πάταγος. Ανάμεσα στους θεατές είναι και ένας δημοσιογράφος από τη «Βραδινή», ο οποίος με καλεί σε μια δεξίωση. Ο ένας με τον άλλον μίλησαν για το ταλέντο μου και άρχισα να πηγαίνω από θέατρο σε θέατρο κάνοντας μιμήσεις, με τον κόσμο να με αποθεώνει.
«Πάντα, δεν καταλάβαινα αν υπάρχουν ονόματα κάτω».
«Με τον Ψάλτη ήμασταν φίλοι και η πρώτη ταινία που κάναμε ήταν «Μάντεψε τι κάνω τα βράδια» το 1983, και έτσι κάναμε συνέχεια παρέα 35 χρόνια μαζί. Έδωσε στην πατρίδα μου 150.000 δρχ το 1986 για φτωχούς ανθρώπους και πήρε ένα υπόγειο διαμέρισμα σε μια φτωχή οικογένεια.
«Το πρώτο που είμαι είναι ηθοποιός-κωμικός μίμος. Πρέπει να βάζεις σάτιρα μέσα. Άμα δεν βάζεις σάτιρα, δεν γίνεται τίποτα. Δεν έχει ενδιαφέρον. Ο Ψάλτης μου έλεγε “ήθελα πολύ να ήμουν μίμος γιατί οι μιμήσεις δεν διδάσκονται”».
«Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, δεν τελείωσα πανεπιστήμια, αλλά αυτά που έχω πει, κατόπιν εορτής, τα έχω προβλέψει όλα. Έχω ένα ένστικτο. Εδώ βλέπουμε ποδόσφαιρο ελληνικό ή ξένο και λέω τώρα θα το πιάσει το πέναλτι τώρα θα το χάσει… Σεισμούς έχω προβλέψει.
Πάρα πολλές. 41 κινηματογραφικές. Δηλαδή μαζί με τις βιντεοκασέτες είναι 370.
Τις ομορφιές που έζησα. Αυτοί οι ηθοποιοί δεν ξαναβγαίνουν. Δηλαδή, τώρα σου μιλάω για Χατζηχρήστο, Ηλιόπουλο, Ξανθόπουλο. Με τον Σταυρίδη κάναμε πλάκες. Άρρωστος Ολυμπιακός. Οι δεύτεροι που έπαιζα εγώ είναι οι πρώτοι σήμερα. Για μένα οι σταρ είναι αυτοί που δεν ξεχνάνε. Αυτοί είναι τα γαλόνια μου όταν σε θυμούνται».
«Είχα την τύχη τη μεγάλη γιατί δούλευα και στο κέντρο τα Σόδομα τα θρυλικά Σόδομα, 7 ημέρες την εβδομάδα ξέρεις τι θα πει 7 ημέρες την εβδομάδα 1500 άτομα, να έρχεται ο Κόκκαλης, η Λάσκαρη και να μην έχουμε που να τους βάλουμε, όλους αυτούς, ε δούλευα και στο θέατρο και με παίρνει ο Χατζηχρήστος μου λέει θα ξαναμπώ στο θέατρο, Μάκη δεν είναι πολλά τα λεφτά μου λέει – είσαι καλά του λέω μόνο που θα παίξω μαζί σου και θα λέω στα ανίψια μου ότι έπαιξα με τον Χατζηχρήστο, μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι.
Στην επιθεώρηση που έκανα στο ‘Θέατρο Χατζηχρήστος’, έκανα τον Βοσκόπουλο και την Άντζελα Γκερέκου την έκανε ο Γεωργίου, και γινότανε ο χαμός. Ευτύχησα ακόμη να παίξω στο Δελφινάριο, στο θέατρο ‘Σουπερστάρ’ -το σημερινό ‘Κάτια Δανδουλάκη’- στον τρίτο όροφο θίασος Ηλιόπουλος, Ρίζος, Τσούκας, Αθανασίου Κάτια του Ζακ Ιακωβίδη η γυναίκα-, ο Βαγγέλης Πλοιός -κολλητός με τον Ηλιόπουλο, η Σαπουντζάκη, η Λουίζα Μελίντα, ο Σαγιώρ χορογραφίες και η Πέγκυ Ζήνα πρώτη και τελευταία φορά, μετά βγήκε στο τραγούδι ‘. Με αυτά τα ιερά τέρατα έχω παίξει.
Τον Θανάση Βέγγο. Ένας ήταν ο Θανάσης Βέγγος δεν ξαναβγαίνει.
«Στον Βέγγο καταρχάς είχα αδυναμία διότι ήμασταν πιο κοντά γιατί είχε τον γαμπρό μου γιατρό. Με πήρε και στα ‘Βεγγαλικά’, παίξαμε και στο ‘Δελφινάριο’ πέντε μήνες και μετά πήγαμε περιοδεία έναν χειμώνα.
Μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι στο Δελφινάριο. Λάτρευε την καθαριότητα, όπως κι εγώ. Ήταν παθιασμένος με αυτό.
Πάμε να παίξουμε στην Αμαλιάδα και μέναμε στην Κουρούτα. Κράταγε τη βαλίτσα ο Βέγγος. Είχε πάρει το δωμάτιο έξι. Κατά λάθος, το εννιά αναποδογύρισε και ανοίγει την πόρτα και βλέπει ένα ζευγάρι που έκανε έρωτα. «Καλοί μου άνθρωποι. Καλά Χριστούγεννα. Μίνααα μη βλέπεις».
Παίζαμε στη Βέροια, είχαμε πάει για φαγητό και πήγε να κεράσει αλλά πρόλαβε και πλήρωσε η Δέσποινα Στυλιανοπούλου. ‘Δέσποινα ποιος είπε να κάνεις τέτοια κίνηση;’ ήταν τόσο τζέντλεμαν όταν που τελειώναμε τα ‘Βεγγαλικά’, μας έφερνε τον φάκελο, ‘Κύριε Κωστίνη σας ευχαριστώ για τη συνεργασία μας.’
Πάμε στην Ερυθραία να κάνουμε τα ‘Βεγγαλικά’, έψαχνε να βρει που είναι το εκκλησάκι ‘αποκλείεται αφού ξανά ήρθα’, το βρήκα κανονικός τάφος με φέρετρο εκεί, βλέπω έναν κύριο να έρχεται λέω ‘ παρακαλώ τι θέλετε;’ λέει ‘ τον κύριο Βέγγο’ ‘ποιος είστε’ λέω, ‘είμαι ο πρόεδρος της κοινότητας , απλά επειδή έχουμε μία κηδεία εκεί σε λίγο αν σας είναι εύκολο λίγο ησυχία’, λέω κύριε Βέγγο ο πρόεδρος της κοινότητας, ‘Καλέ μου άνθρωπε τι κάνετε;’ ‘Κύριε Βέγγο, λέει, αν σας είναι εύκολο επειδή έχουμε μία κηδεία σε ένα τέταρτο λίγο ησυχία’ ‘Τι σύμπτωση και εμείς κηδεία έχουμε τώρα!’ , χαχαχα, δηλαδή ατάκες που μένουν.
Όταν δούλευε στην Ερμού σε ένα τσαντάδικο και έκαναν μία ταινία οι Ιταλοί εκεί γύρω και καθόταν και έβλεπε ο Βέγγος και πηγαίναν τα πλάνα και φωνάζει ο Ιταλός σκηνοθέτης ‘Vengo (έρχομαι) και πετάγεται ο Βέγγος ‘Εδώ είμαι!’. Πήγαινε στα θέατρα που έπαιζε και σκούπιζε το σκηνικό πάνω στην σκηνή, τα πάντα.
Ήταν πολύ έντιμος, και για αυτό και καταστράφηκε γιατί έπαιρνε ηθοποιούς, τους οποίους δεν χρειαζόταν, για να πάρουν λεφτά.
Στον ‘Τρελλό του Λουνα Παρκ’ σκηνοθετούσε ο Κωστής Μιχαηλίδης, σε μια δραματική σκηνή στο τέλος λέει ‘Θανάση, θα κάθεσαι σε αυτό το σκαμνάκι στο τέλος και θα κάνεις ότι κλαις’, ‘δεν μπορώ, να λέει, Μιχαηλίδη να κλαίω εγώ, έχει μάθει ο κόσμος να με ξέρει αλλιώς’. Μία δύο τρεις, γίνεται το φινάλε και κάθεται ο Βέγγος εκεί στο σκαμνάκι και κλαίει, τελειώνει η παράσταση. ‘Μπράβο Θανάση μου, δεν σου είπα ότι θα τα καταφέρεις’, ‘δεν κλαίω για αυτό Μιχαηλίδη, περιμένω να μου πάρουνε αύριο το σπίτι’ οι κλητήρες και δεν ξέρω πού να βολέψω τη Μίνα και τα παιδιά…».
Τον φώναξε ο γαμπρός μου γιατί είχε τη γυναίκα του…την κουράριζε…ήτανε γυναικολόγος. και φέρνει ένα δέντρο ολόκληρο ανθοδέσμη δεν φαινότανε και πάει στο νοσοκομείο κάτω και του λέει- Θανάσης ο ένας Θανάσης ο άλλος- ‘Γιατρέ τι ώρα να φέρω τη Μίνα να την εξετάσεις;’ ‘Ό,τι ώρα θες Θανάση μου’, ‘ Να την φέρω κατά τις 7 για να πάω μετά στο ‘Δελφινάριο;’ ‘Ναι, Θανάση μου’, εντωμεταξύ δεν ήρθε η γραμματέας εκείνη την μέρα και του λέει ‘Θανάση κάτσε εδώ μπροστά γιατί θα πάω τη Μίνα μέσα για εξέταση και δεν θα ακούω, περιμένω μια πελάτισσα’. Χτυπάει το κουδούνι το σηκώνει ‘Συγγνώμη λάθος’, ‘Όχι, λέει, εσείς καλά είστε εδώ εγώ είμαι εδώ πέρα λάθος’. Δηλαδή είχε τόσο χιούμορ, δεν υπάρχει δεύτερος αν ήτανε στο εξωτερικό θα είχε κάνει μεγάλη καριέρα.
Εγώ πέρασα μεγάλη φτώχεια, γι αυτό κάνω αυτό το κοινωνικό έργο… το παιδί με τα μπαλώματα που ήρθε από το Αιτωλικό και έμαθε τα μυστικά της showbiz.
Είμαστε 5 αδέλφια. Πηγαίναμε στην εκκλησία. Φέρνανε οι Αμερικανoί ρούχα τότε. Και πηγαίναμε αυτοί που ήταν όλοι πολύτεκνοι. Και μας δίνανε ρούχα. Θυμάμαι από τότε, το 1963 πήρα ένα μπουφάν με κρόσια. Αυτά φοράνε οι Αμερικανοί στα καουμπόικα. Και καμάρωνα.
12, 11χρόνων. Εγώ ήμουν διάολος από τότε…Είχα βάλει στο συρτάρι της δασκάλας χέλια την ώρα που το άνοιξε, νόμιζε ότι ήταν φίδια. Έκανα διαολοδουλειές από μικρός.
Τα Χριστούγεννα δεν είχαμε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο πατέρας μας είχε αγοράσει ένα, το οποίο, επειδή δεν είχε να το πληρώσει, ήρθε ο έμπορος στο σπίτι και μας το πήρε πίσω. Είναι κάποιες εικόνες που δεν μου φεύγουν από τον νου… Περίμενα να τελειώσει το σάμαλι που έπαιρναν τα άλλα παιδιά και πήγαινα κι έπαιρνα τα τρίμματα για να το γευτώ.
Ωστόσο ποτέ δεν ήμουν φιλοχρήματος. Έβγαλα χρήματα έχω το ρετιρέ μου. Έχω κάνει ζωή. Γι’ αυτό είμαι γεμάτος. Και κοινωνικό έργο κάνω. Επειδή πέρασα πολύ μεγάλες φτώχειες ως νέος, τώρα προσπαθώ να βοηθάω όσο μπορώ φτωχούς ανθρώπους. Το θεωρώ χρέος μου, για να μη ζήσει άλλος άνθρωπος ό,τι ζήσαμε εμείς εκείνες τις εποχές.
Δεν ήθελαν οι δικοί μου αυτό το επάγγελμα, γιατί έλεγαν ότι δεν είναι σίγουρο. Εμένα, πιάνει το χέρι μου εύκολα. Πρώτη μου δουλειά ήταν στου Σούλη, στους θερμοσίφωνες. Δεκαέξι χρόνων ήμουν τεχνίτης.
Και εκεί που ήμουν στις λαμαρίνες, έφτιαχνα σπαθιά, έφτιαχνα σκαμνάκια, τα πήγαινα στο χωριό. Έχω δουλέψει και κομπρεσέρ και στη νομαρχία, δούλευα και σε χρωματοπωλείο σε φίλο μου, δεν ήταν ντροπή για μένα η δουλειά.
«Ντοκουμέντα για πάντα, ναι. Δε μελαγχολώ, όπως όταν πέθανε ο πατέρας μου τα βλέπω στο βίντεο και είναι σαν να τους έχω γύρω μου όλους. Και το λέω σε πολύ κόσμο. Λέω παιδιά, βλέπω τις φωτογραφίες και όλοι αυτοί που ήταν δίπλα μου έχουν πεθάνει. Ο μοναδικός επιζών είμαι εγώ. Εμένα μου άρεσε από μικρός και τώρα ακόμα το κάνω. Να είχα ένα φορτηγό και ένα υπόστεγο το τι μαζεύω από τον δρόμο, έπιπλα πράγματα. Τα φτιάχνω και τα δωρίζω σε όλους. Αυτό είναι και το αρχείο που έχω εγώ.
Όταν φεύγει ένας επώνυμος σε πέντε μέρες τον ξεχάσανε. Και ανεβάζω
αυτόγραφα φωτογραφίες αποκόμματα από εφημερίδες.
Έλεγε ένα πατριωτάκι μου, ρε μην τα βάζεις όλα μαζί. Στο τέλος δεν θα
έχεις να δείξεις τίποτα. Λέω, θα πεθάνετε, θα πεθάνεις και εγώ θα δίνω.
Δεν τελειώνει το αρχείο μου. Γι’ αυτό εγώ τώρα βαριέμαι, έχω κάνει τρεις
ζωές. Έχω πάει τρεις φορές στη Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ελβετία,
Βρυξέλλες, Ιταλία. Έχω κάνει επίδειξη μόδας με Στάρ Ελλάς, Μις Ελλάς, Μις
Γιάνκ.
Θέλω να κάνω τρία βιβλία. Το ένα θα είναι η βιογραφία μου, το άλλο παρασκήνια ωραία, φωτογραφίες και το τρίτο θα είναι η εποχή της βιντεοκασέτας. Να περάσουνε όλα τα παιδιά που παίξανε.
Θα θέλατε να ξανακάνετε ένα comeback επαγγελματικό. Δεν σας λείπει το θέατρο;
Ναι αλλά να κάνω επιθεώρηση.
Ναι γιατί σε αυτό γεννήθηκα. Είναι δύσκολο πράγμα να κάνεις τον άλλο να γελάει.
Ηθοποιό, όχι. Αλλά όποιος πει ότι δεν έκλαψε για γυναίκα, είναι ηλίθιος. Και εγώ έχω κλάψει για γυναίκα και για μένα έχουνε κλάψει πολλές γυναίκες.
Ήσασταν κατά του γάμου ή απλώς δεν έτυχε;
Δεν έκατσε ο γάμος, δεν είχα τη σίγουρη δουλειά και βλέπω πολλούς φίλους μου και φιλενάδες μου που είναι όλοι χωρισμένοι.
Εγώ να τρώω ψωμί με ζάχαρη, να τρώω το τρίμμα, να έρχεται έξω από το σχολείο να πουλάει το σάμαλι και εγώ να μην έχω να πάρω; Αυτά είναι όλα εμπειρίες. Και βλέπω τους χωρισμένους γονείς. Aγαπούσα τις γυναίκες, ήθελα οικογένεια… έχω εννέα ανίψια και εννέα εγγόνια με λατρεύουν όλα τα ανίψια μου, όλα.
Πώς περνάτε τώρα την καθημερινότητά σας;
Εγώ κοιμάμαι κατά τις 2 η ώρα, είμαι στο σπίτι, βλέπω τηλεόραση, αύριο έχω να πάω εκεί μεθαύριο εκεί με καλούνε στα θέατρα να πάω να δω παραστάσεις. Είμαι γεμάτος.
Έχω παίξει, στο Θέατρο Χαζηχρήστος, στο Ακροπόλ, στο Διάννα, στο Δελφινάριο…
Ο Ηλίας ο Λογοθέτης ρε Μάκη μου λέει όλους μας έχεις βοηθήσει, όλους. Δηλαδή αυτό είναι η αγάπη. Ο Ηλιόπουλος με λάτρευε. Ο Χατζηχρήστος με λάτρευε. Είναι τα γαλόνια μου αυτά. Περπατάω στον δρόμο. Κύριε Κωστίνη, πάω στα θέατρα και μιλάνε μαζί μου.
Έχω και από δημοσιογράφους που τους έχω βοηθήσει πάρα πολλούς που είναι εν ζωή είναι στα κανάλια και δεν σηκώνουν το τηλέφωνο. Όταν με είχανε ανάγκη «Μάκη έχεις θέμα»; Είναι το πιο αρνητικό πράγμα που υπάρχει. Κατάχρηση εξουσίας. Αυτοί θα πάνε 60 χρόνων και θα έχουν φύγει από τη δουλειά θα παίρνουν πιο νέους ενώ οι δικές μας οι ταινίες παίζονται, ξαναπαίζονται…Με παίρνουν. Μου λένε. Χθες είχε ταινία. Με παίρνουν απ’ την Πάτρα. Απ’ τον Καναδά. Μου λένε σε βλέπουμε εκεί. Αυτά είναι γαλόνια. Αυτοί τι θα δείξουνε;
https://www.zougla.gr/politismos/o-makis-kostinis-o-thanasis-vengos-kai-oi-megaloi-protagonistes/
Συνέντευξη έδωσε ο έκπτωτος δήμαρχος Μεσολογγίου για αποτίμηση του
έργου του το χρόνο που πέρασε, μια συνέντευξη που μας επιβεβαιώνει σε
όλα έχουμε πει για αυτόν το κύριο μέχρι σήμερα. (Το βίντεο ΕΔΩ)
Άσχετος με τη πραγματικότητα και εκστασιασμένος με την άλογη
λογική του, μάλλον ευρισκόμενος σε ένα παράλληλο σύμπαν,
καταγγέλλει δημοσίως στο ερώτημα που του τέθηκε από το δημοσιογράφο για
την έκπτωση των δημοτικών συμβούλων,
ότι αυτό το κακό έγινε μετά από καταγγελία ενός ανώνυμου και μάλιστα
έγινε… γιατί λέτε ;;;
Μα για να σταματήσει το τιτανοτεράστιο έργο της σημερινής δημοτικής
αρχής.
Μάλιστα κυρίες και κύριοι, ο Διαμαντόπουλος κατονομάζει τους ανώνυμους
κουκουλοφόρους, ως υπαίτιους,
γιατί τόλμησαν να ρωτήσουν τη δικαιοσύνη… γιατί δεν εφαρμόζεται ο
νόμος στο ιερό Ραδιομέγαρο !!!
Ο Διαμαντόπουλος αυτό το ιερό τέρας του Ραδιομεγάρου,
καταγγέλλει επίσης τον ίδιο το νόμο που καλείται να εφαρμόσει ως
τοπικός εκπρόσωπος της πολιτείας,
διότι όπως λέει και ο ίδιος, αυτός ο νόμος έχει κενά.
Ποια είναι αυτά τα κενά;
Πρώτον, δεν θα ‘πρεπε να γίνει δημόσια ανακοίνωση γιατί τα χρέη των συμβούλων
και τα οικονομικά πάρε-δώσε τους είναι προσωπικά δεδομένα …
ναι καλά ακούσατε, για το Διαμαντόπουλο το Πόθεν Έσχες για τα δημόσια
πρόσωπα είναι ένα τραγικό λάθος του νομοθέτη, που μάλλον δεν είχε τίποτα
καλύτερο να κάνει εκείνη τη στιγμή.
Επίσης σε μια άλλη επισήμανση, διερωτάται και ο ίδιος,
πως είναι δυνατόν να ξέρουν οι δημοτικοί σύμβουλοι για τα χρέη τους,
όταν δεν τους πήγε καμιά υπηρεσία τη σχετική ειδοποίηση στο σπίτι τους
!
Για το Διαμαντόπουλο η βεβαίωση οφειλών για τον κάθε υποψήφιο που έπρεπε
να είχε μέσα ο φάκελο που κατάθεσε στο Πρωτοδικείο, είναι απλά μακρινό
παρελθόν και πληρωμένη υπηρεσία για να κάνει η πρώην δικαστικός Ορφανίδου,
τα στραβά μάτια.
Επίσης αναρωτιέται, γιατί τελικά λειτούργησε ο νόμος.
Πως είναι δυνατόν να έχει φάει το καταπέτασμα μέχρι στιγμής, να τον έχουν
πιάσει, και να μην είναι ακόμη στη φυλακή… αλλά τώρα, σε αυτή τη
περίπτωση, να έχουμε να αντιμετωπίσουμε εφαρμογή του νόμου,
δηλαδή… τόσο δύσκολο ήταν να κάνει τον ανήξερο η δικαιοσύνη ;
Κύριε Διαμαντόπουλε, γι’ αυτό σε φωνάζουν Βασλάρα στο Μεσολόγγι ;
Τέτοια τους έλεγες και από το πολύ γέλιο, είπαν όσοι τέλος πάντων ήταν
αυτοί που σε ψήφισαν, δε πάμε να τον ψηφίσουμε ετούτον, τουλάχιστον θα
γελάμε με τις ηλιθιότητες που θα ξεστομίζει με ύφος επαγγελματία
γελωτοποιού;
Το καλύτερο βέβαια ήρθε μετά όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά:
Τι θα βάζατε ως στοίχημα κ. Διαμαντόπουλε για να επιλύσετε, ποιο
πρόβλημα ;
Απάντηση : Την αμέριστη εμπιστοσύνη των δημοτών απέναντι στο δήμαρχο,
τις προτάσεις και τις προθέσεις του.
Μάλιστα αγαπητοί, ο έκπτωτος δήμαρχος Μεσολογγίου, ζητά τη λευκή επιταγή
μας για
να μπορεί να κλέβει απεριόριστα, να ανοίγει κι άλλα μαγαζιά η γυναίκα
του με αμφισβητούμενο τελικό σκοπό το ΄΄κέρδος΄΄ ή το άσπρισμα του μαύρο
χρήματος του συζύγου της και η χρηματοδότηση των συγγενών και
φίλων ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει ομάδα φανατικών οπαδών
… και επιτέλους όλοι αυτοί, να βγουν στην επιφάνεια της κοινωνικής
ζωής του Μεσολογγίου ως παράγοντες και όχι ως σούργελα.
Εξάλλου ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει ένα τόσο μεγάλο έργο όταν δεν
λειτουργεί τίποτα στο δήμο, ούτε αποχέτευση, ούτε ύδρευση, ούτε δρόμοι,
ούτε καθαριότητα, ούτε διαφάνεια, ούτε ανάπτυξη ούτε δημοτικό συμβούλιο;
Φαντάζεστε τι τεράστια αλλαγή θα επέλθει στη καθημερινότητα, αν δεν λειτουργεί τίποτα, παρά μόνο η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Διαμαντόπουλου;
Πως την είδες Βασλάρα… τι σου είπε ο γιατρός για το καλάμι; Έχουμε
ακόμη περιθώριο ή πας ντουγρού για Δρομοκαίτειο ;;;
Σε ένα άλλο σημείο της συνέντευξης ο Διαμαντόπουλος, μας διαβεβαιώνει(στο
39:15 του βίντεο) ότι
όλα αυτά τα κάνει γιατί δεν είναι όπως λέει ο ίδιος προγονόπληκτος,
δηλαδή δεν παρα-ενθουσιάζεται και με τα κατορθώματα των προγόνων μας ώστε
αυτά να του γίνουν έμμονη ιδέα ή κάτι παραπάνω.
Έλα όμως που στο παρακάτω της συνέντευξης όχι μόνο εκθειάζει τα
κατορθώματα των προγόνων, αλλά το βρίσκει και ως
τρελή ευκαιρία να μαζέψει χρήματα από προγονόπληκτους Έλληνες, το
κράτος, την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από τους απόδημους που ζουν,
αναπνέουν και εμπνέονται από τη θυσία των προγόνων μας !!!
Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι
κάποιοι οχτροί του δήμου, δεν θέλουν να λειτουργήσει η μαρίνα στο
λιμάνι και βάζουν προσκόμματα.
Εμείς βέβαια ως αφελείς όχι μόνο δεν ξέρουμε κάτι τέτοιους, αλλά το μόνο
που συναντήσαμε είναι το τοίχος που έστησε ο Διαμαντόπουλος ώστε όλες
οι δραστηριότητες της μαρίνας να είναι κρυφές και οι όποιες συμβάσεις
με την εταιρεία και τον ξεβράκωτο Ολλανδό που τον χρηματοδότησε στις
δημοτικές εκλογές, να είναι υπόθεση ιδιωτική
μεταξύ δημάρχου και Ολλανδού.
Δεν πιστεύω ότι κάποιος κακόβουλος από εσάς να ρωτήσει, που είναι τα
έσοδα ;;;
Στο τέλος μάθαμε ότι για την
Πινακοθήκη του Μεσολογγίου και το Μουσείο Βάσο Κατράκη, έχει
εξασφαλιστεί περί του 1.500.000 ευρώ,
καλά ακούσατε, η συντήρηση των δυο κτιρίων θα φτάσει το ενάμιση
εκατομμύριο,
όχι δεν πρόκειται για κατασκευή νέων κτηρίων, πρόκειται για ανάθεση
ημετέρων εργολάβων, να πασπατέψουν το κτίριο και τα υπόλοιπα στη τσέπη του
δημάρχου και τους συν αυτώ.
Κάποιος και πάλι αφελής κουκουλοφόρος, ανήθικος ανώνυμος που θέλει να
σταματήσει το μεγαλειώδες έργο της έκπτωτης δημοτικής αρχής Βασλάρα ή
Διαμαντόπουλου, θα ρωτήσει… και που είναι το πρόβλημα ρε παιδιά;
Εδώ η διαμόρφωση του
Μουσείου αλιευτικής τέχνης στο Αιτωλικό στοίχησε άνω των 350.000
ευρώ,
μια Πινακοθήκη στην ιερά πόλη και ένα Μουσείο στη λασπογωνιά, να μη
στοιχίσει τουλάχιστον ενάμιση εκατομμύριο ;
Ο ΚΟΥΜΠΑΝΟΣ
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της αρχαιοελληνικής Γραμματείας είναι η ”Αλεξάνδρου Ανάβασις” του Αρριανού, Έλληνα λόγιου από την Νικομήδεια της Βιθυνίας, ιστορικού, πολιτικού, γεωγράφου, φιλόσοφου, άρχοντα της Αθήνας και έπαρχου της Καππαδοκίας τον 2ο αι. μΧ με απόφαση του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού, ο οποίος τίμησε τον Αρριανό σαν Ρωμαίο πολίτη δίνοντάς του το όνομα ”Φλάβιος”.
...Το εκπληκτικό στον Αρριανό δεν είναι ούτε η άψογη αττική διάλεκτος γραφής ούτε η τέλεια μίμηση του ύφους του σωκρατικού φιλόσοφου και ιστορικού Ξενοφώντα στο εν λόγω έργο του, αλλά το γεγονός ότι το μετέτρεψε στην πιο αξιόπιστη πηγή πληροφοριών για τον μέγιστο των Ελλήνων.
Κι αυτό γιατί η δύναμη της αφηγηματικής τέχνης του, σε συνδυασμό με το άριστο πληροφοριακό υλικό του, δίνουν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι ήταν συνοδοιπόρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ότι τον ακολουθούσε κατά πόδας ως αόρατος μάρτυρας από την άνοδό του στον θρόνο της Μακεδονίας (μετά τη δολοφονία του πατέρα του Φίλιππου Β’ το 336 π Χ) μέχρι τον θάνατο και την ταφή του.
Αόρατος μάρτυρας των στρατιωτικών επιχειρήσεων του επιφανή Μακεδόνα Στρατηλάτη στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, όταν οι πόλεις-κράτη αντιστέκονταν στην ηγεμονία του), των εφορμήσεών του για τον έλεγχο της Μεσογείου και της καθόδου του στην Αίγυπτο.
Της πορείας του Αλέξανδρου στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας (την οποία ακολούθησε η κατάλυση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών το 334 π Χ) και της κατάκτησης της υπόλοιπης Ασίας ως τον Ινδό ποταμό (εισβολή στην Ινδία το 326 π. Χ. και νίκη του επί του βασιλιά Πώρου στη μάχη του Υδάσπη), μέχρι τον θάνατό του στη Βαβυλώνα το 323 π Χ.
Όμως, πέρα από την ιστορική αξία του έργου ”Αλεξάνδρου Ανάβασις” ως της πιο αξιόπιστης πηγής για το στρατιωτικό επίτευγμα του διάσημου Έλληνα (που νικούσε πάντα με λίγους τους πολλούς), έχει αξία και η γνώμη του Αρριανού για το έργο και την προσωπικότητά του.
Στην ”Αλεξάνδρου Ανάβασις”, ουσιαστικά, ο Αρριανός τεκμηριώνει μια μεγάλη ιστορική αλήθεια για τον Αλέξανδρο. Μια αλήθεια που κλείνει τα ανίερα στόματα όσων τον παρουσιάζουν ”σφαγέα των λαών” κρίνοντάς τον ρηχά και προκατειλημμένα με πολιτικά ή γεωπολιτικά κίνητρα (βλ. συνέντευξη Αμερικανού διπλωμάτη Μάθιου Νίμιτς στην εφημερίδα Dnevnik των Σκοπίων το 2007) .
Η ιστορική αλήθεια του Αρριανού, είναι ότι ο βασιλιάς των Ελλήνων Μακεδόνων (που επηρέασε όλο τον κόσμο και λατρεύτηκε σαν θεός) δεν λειτουργούσε ως κατακτητής έναντι των Περσών, ακόμα και όταν λύγιζε με τη δύναμη των όπλων τις αντιστάσεις τους.
Τις αντιστάσεις του Πέρση βασιλιά και όσων του αντιστέκονταν στις σατραπείες πριν και μετά τη φυγή του Δαρείου Γ’, που δολοφονήθηκε τον Ιούλιο του 330 π Χ από τον σατράπη Βήσσο (αφού προηγήθηκαν οι ήττες του από τον Αλέξανδρο στην Ισσό [333 π Χ] και τα Γαυγάμηλα [331 π Χ], οι οποίες επέφεραν την καθαίρεσή του).
Ο Αλέξανδρος για τον Αρριανό λειτουργούσε ως τιμωρός των Περσών, γιατί — ό,τι δεν είχαν πετύχει εκείνοι στα πεδία των μαχών κατά της Ελλάδας (Μαραθώνας [490], Σαλαμίνα [480], Πλαταιές [479], με τελευταία τη ναυμαχία στην Μυκάλη [479 π Χ] όπου τους αποτέλειωσαν οι Έλληνες) — το πέτυχαν με το χρήμα και την τακτική του ”διαίρει και βασίλευε” σε βάρος της ενότητας των Ελλήνων.
Με το χρήμα οι Πέρσες εξαγόρασαν συνειδήσεις και διέφθειραν ηγέτες της Αθήνας, της Σπάρτης και της Θήβας, ενώ με την τακτική του ”διαίρει και βασίλευε” προκάλεσαν εσωτερικές έριδες εμπλέκοντας σε αιματηρούς και μακροχρόνιους εμφύλιους πολέμους τις ελληνικές πόλεις.
Σε απάντηση, λοιπόν, όλων αυτών των κακών που επέφεραν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα οι ”βάρβαροι” εξ Ανατολών, ο Αλέξανδρος επέβαλε την ελληνική παρουσία στρατιωτικά και πολιτιστικά. Στρατιωτικά με απανωτές νίκες στα πεδία των μαχών και πολιτιστικά με τον εκπολιτισμό τους βάσει των συνεκτικών δεσμών των αρχαίων Ελλήνων, καθώς μέχρι τότε η Ελλάδα δεν είχε κρατική ενότητα.
Έτσι οι Έλληνες συνδέονταν μεταξύ τους μέσω τεσσάρων κοινών στοιχείων τα οποία αποδείκνυαν την ελληνικότητά τους (βλ. Ηρόδοτος: Ιστορίαι: το ”όμαιμον”, το ”ομόγλωσσον” [συμπεριλαμβανομένων και των διαλεκτικών μορφών της ελληνικής γλώσσας μεταξύ των οποίων και η Μακεδονική, που ταυτιζόταν με τη Δωρική και Αιολική διάλεκτο], το ”ομόθρησκον” και τα ”ομότροπα ήθη”).
Από τον Αρριανό μαθαίνουμε, επίσης, ότι ο Μακεδόνας Στρατηλάτης, σαν εξερευνητής, συνοδευόταν από γεωγράφους, καλλιτέχνες, τοπογράφους, μηχανικούς και πολεοδόμους, οι οποίοι σχεδίασαν και εφάρμοσαν το άνοιγμα δρόμων, την ανέγερση υδραγωγείων, την ίδρυση σχολείων και πόλεων (”Αλεξάνδρειες”), ενώ στην Αίγυπτο μετέτρεψε την ”Μεγάλη Αλεξάνδρεια” σε Παγκόσμιο Κέντρο του Ελληνισμού!
Ο Αλέξανδρος μετάγγισε έμπρακτα στους ”βαρβάρους” (μέσω του Ελληνικού Πολιτισμού) και τις φιλοσοφικές σκέψεις του δασκάλου του Αριστοτέλη (4ος αι. π Χ). Δίδαξε το νόημα της κατοικίας στους φτωχούς ψαράδες που έμεναν σε καλύβες φτιαγμένες από ψαροκόκαλα. Δίδαξε τη στοργή προς τους γέροντες, όταν είδε να τους πετούν μόνους και έρημους οι δικοί τους.
Έδωσε ”μαθήματα” συμπαράστασης στο λαό που βασανιζόταν από ληστές και δίδαξε με τη συμπεριφορά του σεβασμό στους ηττημένους (διέταξε την εκτέλεση του σατράπη Βήσσου, δολοφόνου του Δαρείου του Γ’ του Κοδομανού [προς τον οποίο ο Μ. Αλέξανδρος είχε στείλει επιστολή που άρχιζε: ”Εγώ ο των Ελλήνων ηγεμών”], ενώ σεβάστηκε τη σύζυγό του [Στάτειρα Β’], τα παιδιά και τη μητέρα του).
Για να εμπεδώσει μάλιστα τη σύσφιξη των σχέσεων Περσών-Ελλήνων, υιοθέτησε περσικές συνήθειες και δέχτηκε για σύζυγό του τη Στάτειρα-κόρη του Πέρση βασιλιά (αν και ο ίδιος είχε επιλέξει για σύζυγο την Ρωξάνη, κόρη του ηγεμόνα της Βακτριανής Οξυάρτη), ενώ ο φίλος του Ηφαιστίωνας την αδελφή της Δρυπέτη.
Πλην των ιστορικών τεκμηρίων όμως του Αρριανού, υπάρχουν και τεκμήρια άλλων αρχαίων Ελλήνων ιστορικών που απαντούν αποστομωτικά στις ημεδαπές και αλλοδαπές αμφισβητήσεις της ελληνικότητας των Μακεδόνων και των δεσμών των αρχαίων ελληνικών φύλων με τους Δωριείς Μακεδόνες της Βορείου Ελλάδος.
Το ότι η Μακεδονία ήταν μια ελληνική περιοχή όπως η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Βοιωτία, η Μεσσηνία κλπ, το λέει πρώτος ο Έλληνας ποιητής και συγγραφέας Ησίοδος (8ος αι. π Χ) στο ”Έργα και Ηοίαι”. Τρεις αιώνες αργότερα ο ιστορικός Ηρόδοτος (5ος αι. π Χ, ”Ἱστορίαι”) μάς πληροφορεί για την ελληνικότητα των Μακεδόνων και των βασιλέων τους (άρα και του Φιλίππου Β’ και του γιου του Αλέξανδρου) λέγοντας πως ανήκαν στη δυναστεία των Αργεαδών βασιλέων (με καταγωγή από το Άργος), γενάρχης της οποίας ήταν ο Ηρακλής.
”Οι ηγεμόνες της Μακεδονίας είναι Έλληνες […]. Ακόμα και οι Έλληνες που διοικούν τους αγώνες στην Ολυμπία έχουν την ίδια γνώμη με μένα..”, λέει σε κάποιο χωρίον ο Ηρόδοτος (βιβλίο Ε’, παρ. 22). Κι αυτό έχει τη σημασία του, γιατί στους Ολυμπιακούς Αγώνες επιτρεπόταν να πάρουν μέρος μόνο Έλληνες. Γι’ αυτό και έκαναν δεκτούς τους Μακεδόνες.
Σε άλλο σημείο πάλι (βιβλίο Ε’, παρ.20) ο μεγάλος ”πατέρας της ιστορίας” παρουσιάζει τον Μακεδόνα βασιλιά Αμύντα τον Β’ (Αμύντας ο Μικρός: 394 – 393 π.Χ.) να απαντάει στους Πέρσες πρέσβεις του Δαρείου που πήγαν να του ζητήσουν υποταγή: μτφρ, ”Να πείτε στον βασιλιά σας ότι από μένα ως Έλληνα αρχηγό των Μακεδόνων τύχατε καλής συμπεριφοράς και φιλοξενίας”.
Ενώ, κατά την παραμονή της μάχης των Πλαταιών, ο διάδοχος του Αμύντα Β’ Αλέξανδρος Α’ (498-454 π Χ, ”Φιλέλληνας”, γιος του βασιλιά Αμύντα Α’ και προπάππος του Μεγάλου Αλεξάνδρου), δήλωσε — κατά τον Ηρόδοτο (”Ἱστορίαι”, βιβλ. Θ’, παρ.45): μτφ, ”Εγώ είμαι Έλληνας στην καταγωγή από παλιά και δεν θα ήθελα να δω την Ελλάδα από ελεύθερη, που είναι τώρα, υποδουλωμένη”.
Κατά τον 2ο αι π Χ, πάλι, ο Αρκάδας ιστορικός Πολύβιος παραδέχεται ότι ”Εάν δεν είχαν ως προπύργιο τους Μακεδόνες οι Έλληνες, θα περιέρχονταν σε μεγίστους κινδύνους” (μτφ. από το έργο του ”Ἱστορία, βιβλ. Θ’, 35, 3), ενώ — σε άλλο χωρίο — παρουσιάζει τους Μακεδόνες ως ομοφύλους των άλλων Ελλήνων: μτφ, ”… τότε εσείς είστε ανταγωνιστές των Αχαιών (Πελοποννησίων) και των ομοφύλων τους των Μακεδόνων” (Ἱστορία, βιβλ. Ε’, 107,7).
Αργότερα, ο κοινωνός της ελληνικής Παιδείας γεωγράφος και φιλόσοφος Στράβων αναφέρεται — πέραν των άλλων — στην ανακήρυξη του Μ. Αλεξάνδρου (στο Πανελλήνιο συνέδριο της Κορίνθου το 336 π Χ) ως αρχιστράτηγου των Ελλήνων, αφού προηγήθηκε η προσφώνησή του από τον Κορίνθιο Δημάρατο (”Αλλά και η Μακεδονία, καλότυχε, είναι Ελλάδα” (Στράβων, Γεωγραφικά Ζ’, 329). Ενώ ο Βοιωτός ιστορικός Πλούταρχος (1ος-2ος αι. π Χ) — στην πραγματεία του ”Περί Αλεξάνδρου τύχης και αρετής” — αναφέρει τους Θηβαίους ως ομοφύλους των Μακεδόνων Έλληνες.
Επιπρόσθετα, σε αυτά — πέραν του γνωστού της προέλευσης του ονόματος ”Μακεδονία” κατά τον ποιητή και συγγραφέα Ησίοδο (8ος αι. π Χ) — οι ιστορικοί Ηρόδοτος (6ος αι πΧ) και Θουκυδίδης (5ος αι. π Χ) αναφέρουν τους Δωριείς-Μακεδόνες ως ιδρυτές του Άργους της Πελοποννήσου, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν απογόνους του μυθικού Ηρακλή τους βασιλείς της Μακεδονίας.
Οι τελευταίοι ενσωμάτωσαν σταδιακά Έλληνες και από άλλες περιοχές, όπως τους Ελιμιώτες και τους Λυγκηστές, που μιλούσαν τοπικές διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας, όπως μιλούν σήμερα τις δικές τους οι Κρητικοί (σ.σ: Ο Ελ. Βενιζέλος μιλούσε την κριτική διάλεκτο, ως πρωθυπουργός, με τους συντοπίτες του ), οι Πόντιοι, οι Κερκυραίοι, οι Κύπριοι κλπ.
Ωστόσο από την εποχή του Αρχέλαου Β’ (ο οποίος μετέφερε την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Μακεδονίας στην Πέλλα από τις Αιγές (τις οποίες λαμπρύνει σήμερα, χάρη στην αρχαιολόγο Αγγελική Κοτταρίδη, το αναστηλωμένο ανάκτορο του Φιλίππου Β’ [”ο Παρθενώνας της Μακεδονίας”]) όλοι μιλούσαν τα κοινά ελληνικά (βλ. Ευριπίδης: Βάκχες).
Ο Μ.Αλέξανδρος, ειδικά — αν και ένιωθε μεγάλη οικειότητα όταν επικοινωνούσε με τους συντοπίτες του στην μακεδονική ελληνική διάλεκτο — μιλούσε με καμάρι την Κοινή Ελληνική, όταν απευθυνόταν στο όλον τον Ελλήνων.
Τη γλώσσα που, στη δημοτική εκδοχή της, μπολιάσαμε οι σύγχρονοι Έλληνες με ξενόφερτους, ανοίκειους όρους και νεολογισμούς, δηλωτικούς της ”γλωσσικής ακηδίας” μας. Της αδιαφορίας, της υποτίμησης και της παραμέλησης της γλώσσας μας, η οποία — φευ! — δεν έχει κανέναν Αρριανό και κανέναν Μεγαλέξανδρο σήμερα να την προστατέψει, να την αναδείξει και να τη διεθνοποιήσει…
https://www.pronews.gr/istoria/i-anavasis-pros-ti-doksa-tou-megistou-ton-ellinon/
