Πόσοι από τους αεροπειρατές της 11ης Σεπτεμβρίου ζουν?

Ελπίζω να μη νομίζετε πως είμαι κανένας από εκείνους τους τρελούς που πιστεύουν πως οι εξωγήινοι κατέστρεψαν τους δίδυμους πύργους. Γιατί με τα στοιχεία που θα σας δώσω θα πειστείτε κι εσείς πως δεν ξέρουμε τίποτα για αυτούς που προκάλεσαν την 11 Σεπτεμβρίου. Για να σας θυμίσω την ιστορία, σύμφωνα με το FBI οι αεροπειρατές ήταν 19 και οι περισσότεροι από αυτούς κατάγονταν από τη Σαουδική Αραβία. Τα ονόματά τους βγήκαν στη δημοσιότητα 72 ώρες μετά τις επιθέσεις και ένα σωρό άλλα βολικά στοιχεία (κοράνια, μάνιουαλ αεροπλάνων στα αραβικά, σημειώματα αυτοκτονίας κλπ). Ο ίδιος ο Seymour Hersh γράφει στον New Yorker λίγες μέρες μετά τις επιθέσεις «αρκετοί από τους ανακριτές πιστεύουν πως τα αρχικά στοιχεία που αποκαλύφθηκαν είχαν μπει εκεί επίτηδες προκειμένου να τα ακολουθήσει το FBI»(1). Όπως εκείνο το διαβατήριο του αεροπειρατή που βρέθηκε κάτω από τους πύργους από έναν περαστικό. Μπορεί να μη βρήκαμε ποτέ τα πτώματα ή τα μαύρα κουτιά των αεροπλάνων, αλλά με κάποιο τρόπο το διαβατήριο του αεροπειρατή έπεσε ευλογημένα σε κάποιον παρακείμενο δρόμο. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε η σύνδεση με τον Μπιν Λάντιν, τη σαουδαραβική μοναρχία, το αφγανιστάν κλπ. Τώρα δώστε λίγη σημασία σε αυτές τις ειδήσεις. 23 Σεπτ. 2001
ΒΒC Hijack 'suspects' alive and well (2)
Telegraph Revealed: the men with stolen identities (3)

Εάν δεν έχετε ίντερνετ ή βαριέστε να διαβάσετε, οι δύο ειδήσεις λένε πως οι 4 από τους 19 υποτιθέμενους αεροπειρατές είναι ζωντανοί και δεν έχουν καμία σχέση με την 11Σεπτεμβρίου. Το ερώτημα που δεν τέθηκε ποτέ όμως είναι: Ποιοί τελικά ήταν οι δράστες της 11/09 ? Όπως μας πληροφορεί ο Robert Fisk, ο ίδιος ο αρχηγός του FBI αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως δεν είναι σίγουρος για την ταυτότητα των δραστών(4).
Όλα είναι θολά σε αυτή την υπόθεση, το μόνο σίγουρο είναι πως για τίποτα από τις αρχικές βεβαιότητες δεν είμαστε σίγουροι. Κι όμως οποιοσδήποτε ακολουθούσε τις ειδήσεις μετά την 11η Σεπτεμβρίου θα πρέπει να ήταν σίγουρος πως 19 αεροπειρατές, στην πλειοψηφία τους Άραβες, κατέλαβαν τα αεροπλάνα που ευθύνονται για τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους και στο πεντάγωνο. Μια ακόμα πιο ύποπτη πτυχή της ιστορίας, είναι ο εντελώς άσχετος και παράλογος πανικός με τα γράμματα του άνθρακα λίγες μέρες αργότερα. Οι γελοίες αυτές «επιθέσεις» ξεκίνησαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 2001 και κράτησαν 1 μήνα, σκότωσαν μόλις 5 ανθρώπους (σε σχέση με τους χιλιάδες των πύργων) και δεν είχαν καμία σχέση με βιολογική επίθεση. Μόλαταυτα οι επιθέσεις του άνθρακα (που αργότερα μαθεύτηκε πως η πηγή του βακτηρίου προερχόταν από το απόθεμα των ΗΠΑ στο Fort Detrick του Maryland), ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν ένα κλίμα πανικού στα ΜΜΕ. Ακριβώς την ώρα που ο κόσμος ξεπερνούσε το σοκ της 11 Σεπτεμβρίου και άρχιζε να αμφισβητεί την διάτρητη επίσημη εκδοχή. Και οι 4 ειδήσεις που σας δίνω για την 11 Σεπτεμβρίου δημοσιεύτηκαν σε αυτό το κρίσιμο στάδιο μεταξύ 18 Σεπτ και 18 Οκτ του 2001 και βυθίστηκαν στην ανυπαρξία.

Από εδώ και πέρα μην περιμένετε να ακούσετε κάποια τρομακτική θεωρία συνωμοσίας. Τα γεγονότα που ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου είναι πέρα για πέρα εμφανή των προθέσεων των παικτών. Όπως και το ποιος θεωρεί πως επωφελείται από αυτά. Το ποιοι ήταν οι αεροπειρατές, ή το εάν οι πύργοι έπεσαν με ελεγχόμενη έκρηξη, είναι λεπτομέρειες που στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν τίποτα. Όπως και η ταυτότητα του εμπρηστή του Ράιχστανγκ, ή ο δολοφόνος του αρχιδούκα φερδινάρδου, δεν άλλαξαν την πορεία των πραγμάτων. Απλά έθεσαν τους τροχούς σε κίνηση. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να μη θεωρούμε δεδομένη την ειλικρίνεια των κυβερνήσεων ή των μέσων.

Υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερα βάσιμες υποψίες πως η επίθεση των Ιαπώνων στο Πέρλ Χάρμπορ ήταν γνωστή στους Αμερικάνους. Το κρυπτογραφικό σύστημα των Ιαπώνων ήταν γνωστό στις αμερικάνικες υπηρεσίες και η αλληλογραφία του Ιαπωνικού στόλου με την αυτοκρατορική διοίκηση παρακολουθούνταν συστηματικά. Ο στόλος στο Πέρλ Χάρμπορ ήταν πρακτικά αφύλακτος και παρά τις διαμαρτυρίες του διοικητή του, οι διαταγές έλεγαν πως πρέπει να μείνει εκεί. Το οικονομικό εμπάργκο που είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Ιαπωνία άρχιζε να στραγγαλίζει τη βιομηχανική χώρα με τις ελάχιστες πλουτοπαραγωγικές πηγές στο έδαφος της. Ο πόλεμος ήταν σχεδόν αναπόφευκτος. Όμως το εάν ο πρόεδρος Ρούσβελτ ήξερε για την επίθεση στο περλ χάρμπορ ή όχι, είναι ένα ασήμαντο ζήτημα της ιστορίας πού ίσως ταρακουνήσει τα συναισθήματα πατριωτισμού των Αμερικανών. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ παρακαλούσαν για έναν πόλεμο με την Ιαπωνία πολύ καιρό πριν το Πέρλ Χαρμπορ. Και όλες τους οι κινήσεις αυτό μαρτυρούσαν. Ο μόνος που έπρεπε να πεισθεί ήταν οι πολίτες των ΗΠΑ.

London Calling

Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε πολύ προσεκτικοί για τα φαινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας. Όπως για παράδειγμα με τις επιθέσεις στο Λονδίνο. Λίγο μετά τις επιθέσεις τα πρακτορεία έπαιξαν μια είδηση που έλεγε πως οι Ισραηλινοί ήξεραν για τις επιθέσεις. Η είδηση διαψεύστηκε αμέσως, αλλά μία βδομάδα αργότερα, μόνο ο Independent αναδημοσίευσε μία είδηση που εμφανίστηκε στη γερμανική Bild am Sonntag(5). Σύμφωνα με αυτή η Μοσάντ έμαθε για τις επιθέσεις μόλις έξι λεπτά πριν συμβούν και ήταν αδύνατο να δράσουν προς την αποφυγή τους. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί ο κ. Νετανιάχου ειδοποιήθηκε να μείνει στο ξενοδοχείο του λίγο πριν τις επιθέσεις. Ίσως πάλι η είδηση στη γερμανική εφημερίδα (έτσι κι αλλιώς από ισραηλινές πηγές μαθεύτηκε η εκδοχή των έξι λεπτών) να ήρθε να καλύψει το λάθος που βγήκε εκείνη την ημέρα. Το ερώτημα είναι πως ακόμα κι εάν ήξεραν, είχαν συμφέρον οι ισραηλινοί να αποτρέψουν τις επιθέσεις?
Λίγες μέρες αργότερα η αγγλική αστυνομία κυνήγησε και σκότωσε έναν μαυριδερό τύπο μέσα στο μετρό. Σύντομα αποδείχθηκε πως αυτός ο μαυριδερός τύπος ήταν ένας εντελώς αθώος Βραζιλιάνος. Μολαταύτα η αστυνομία, από τον φόβο ότι είχε μαζί του βόμβα, μαθαίνουμε πως αναγκάστηκε να πυροβολήσει τον δράστη στο κεφάλι την ώρα που προσπαθούσε να διαφύγει. Η περιγραφή μάλιστα ήταν δραματική. Του φώναξαν να σταματήσει, αλλά αυτός πήδηξε πάνω από τα μηχανήματα των εισιτηρίων, και έτρεξε στις σκάλες να ξεφύγει. Εκείνη την ώρα θα πρέπει να υπήρχαν τριγύρω δεκάδες μάρτυρες, όμως αυτή την εκδοχή της αστυνομίας δεν την αμφισβήτησε κανένα μέσο. Μερικές μέρες αργότερα και καθώς το γεγονός πήγαινε να συγκαλυφθεί, ένας αστυνομικός έβγαλε στη δημοσιότητα τις εξής εντυπωσιακές πληροφορίες. Ο άτυχος βραζιλιάνος ποτέ δεν κυνηγήθηκε, δεν φορούσε τίποτα που να μαρτυρά πως είναι πιθανός βομβιστής, μπήκε ήρεμα και ωραία στο τραίνο του σταματώντας να πάρει μια δωρεάν εφημερίδα και όταν οι αστυνομικοί του έριξαν επτά σφαίρες στο κεφάλι και μία στον ώμο, βρισκόταν στην αγκαλιά ενός άλλου αστυνομικού που τον είχε ακινητοποιήσει. Κι όμως πριν την αποκάλυψη, κανένα μέσο δεν αμφισβήτησε τη διάτρητη εκδοχή της αστυνομίας σε μια σχετικά απλή ιστορία με δεκάδες μάρτυρες στην καρδιά του Λονδίνου.

Οι καμπάνες της Ανβέρσας.

50 χρόνια από σήμερα ίσως αυτά τα τρυκ να φαίνονται ως πολύ ακατέργαστη προπαγάνδα. Αλλά σήμερα δεν μπορούμε να τα ξεμπλέξουμε. Μέσα στο δίκτυο της καθημερινότητας, προετοιμασμένοι να ακούσουμε συγκεκριμένου τύπου νέα, η προπαγάνδα φαίνεται πιστευτή. Οι δημοσιογράφοι απλά αναπαράγουν ειδήσεις από «επίσημες» πηγές και από άλλα μέσα. Σε αυτό το πλαίσιο τα πάντα μπορούν να δημοσιευθούν και να γίνουν πιστευτά. Όσο πιστευτό φαινόταν και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο τη εξής περιστατικό που έμεινε γνωστό ως οι καμπάνες της Anvers. To 1914 οι γερμανοί κατέλαβαν το βέλγιο. Η Kolnische Zeitung γράφει «Όταν έγινε γνωστή η πτώση της Anvers, οι καμπάνες στη Γερμανία άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα». Η γαλλική Le Matin αναδημοσιεύει την πληροφορία ως εξής «Σύμφωνα με την Kolnische Zeitung, ο κλήρος της Anvers εξαναγκάσθηκε να χτυπήσει τις καμπάνες». Οι Times του Λονδίνου διαβάζοντας την Le Matin δημοσιεύουν «Σύμφωνα με πληροφορίες της Le Matin από την Κολωνία, οι Βέλγοι κληρικοί που αρνήθηκαν να χτυπήσουν τις καμπάνες εκδιώχθηκαν από τις θέσεις τους». Η Ιταλική Corriere della Sera αναπαράγει τους Times ως εξής «Αυτοί οι δυστυχείς κληρικοί καταδικάσθηκαν σε καταναγκαστικά έργα». Στο τέλος η Le Matin διαβάζοντας τους Ιταλούς γράφει: «Με βάση τις πληροφορίες της Corriere della Sera μέσω Λονδίνου και Κολωνίας, επιβεβαιώνεται ότι οι βάρβαροι νικητές της Anvers εκτέλεσαν τους δυστυχής βέλγους κληρικούς κρεμώντας τους σαν γλωσσίδια από τις καμπάνες, ανάποδα με το κεφάλι προς τα κάτω, για να τους τιμωρήσουν για την ηρωική τους άρνηση».

Τα μέσα ενημέρωσης χάνουν την αξιοπιστία τους (και το κοινό τους) με εντυπωσιακούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, αλλά όχι πρωτόγνωρους. Ο τύπος είχε την ίδια απαξιωτική αντιμετώπιση από το κοινό του μετά το τέλος του Μεγάλου πολέμου. Στην εποχή του “πολέμου της τρομοκρατίας” βιώνουμε μια παρόμοια κατάσταση. Δεν είναι κακό. Κάποιος θα βρεθεί να αναπληρώσει το κενό.