Θα έρθει εκείνη η ώρα, που θα εκπληρώσουμε και εμείς το χρέος μας, απέναντί τους.
Όλα τα απόβλητα της κοινωνίας των τρωκτικών, που μας επέβαλαν το καθεστώς στο οποίο ζούμε, θα πληρώσουν για τα έργα τους και τις επιλογές τους.
Το Αιτωλικό θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του και θα τιμωρήσει αυτούς που σκύλεψαν τους νεκρούς μας, αυτούς που κατήργησαν την ιστορική μνήμη δια του εξευτελισμού και πρόδωσαν το μέλλον μας, ώστε να ωφεληθούν προσωπικά.
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους.
H μεταφυσική ασύνειδη παρουσία του Ντολμά.
«Πίσω σου! Πρόσεχε!». Άκουσε το ουρλιαχτό δίπλα του και ταυτόχρονα ένιωσε το κρανίο του να σχίζεται στα δυο. Η αίσθηση του μεταλλικής λάμας στο δέρμα του , που προχώραγε μέχρι το κόκκαλο, συνδυάστηκε με έναν οξύ πόνο, πρωτόγνωρο, ανυπόφορο, τόσο δυνατό, που θέλησε να ουρλιάξει, όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή του. Μα το ουρλιαχτό κουβαριάστηκε στο λαιμό του σα κόμπος, αρνούμενο να προχωρήσει στη στοματική του κοιλότητα και από κει να βγει παρά έξω, να ξεχυθεί στο παγωμένο χειμωνιάτικο αέρα. Ένιωθε το αίμα του, ζεστό, πηχτό, κελαρυστό να κυλάει στο πρόσωπό του, ενώ σιγά σιγά τα πάντα άρχισαν να σκοτεινιάζουν γύρω του. Τα πόδια του λύγισαν, το σπαθί έφυγε από χέρι του και κύλησε στη γη, ένιωσε να ζαλίζεται, να πέφτει, το κεφάλι του χτύπησε στο έδαφος, ενώ ταυτόχρονα έβλεπε με απορία τον ουρανό να γλιστρά, προς τα κάτω και να έρχεται να ενώνεται στη γραμμή των οριζόντων με τη θάλασσα, μέχρι που έγινε ένα μαζί της, μόνο που δεν ήταν πια γαλάζια, ούτε η θάλασσα ούτε ο ουρανός, μαύρα, κατάμαυρα, πίσσα, κατράμι έγιναν καθώς ενώθηκαν. Από πάνω του άκουγε ουρλιαχτά, κλαγγές, βογγητά, φασαρία. Άλλος ένας οξύς πόνος, στο κορμί του αυτή τη φορά, κι άλλος ένας, κι άλλος ένας…. Το κορμί του διαλυόταν, σπαρασσόταν από μαχαίρια, από σπαθιά… γινότανε κομμάτια, και ο πόνος διαπερνούσε πια την ύπαρξή του ολόκληρη.
Γινόταν η ύπαρξή του ολόκληρη.
Ένοιωσε σα ρευστό, να διαλύεται στο σύμπαν και να βυθίζεται στη λήθη στης ανυπαρξίας.
Διαβάστε περισσότερα...
Διαβάστε περισσότερα...