Αν ο Ρωμανός είχε κλέψει 700 εκατομμύρια ευρώ θα ήταν ακόμα στη φυλακή;

«Οι παπατζήδες» είναι ελληνική ταινία του 1954, με πρωταγωνιστή τον αξέχαστο Νίκο Σταυρίδη και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελάριου. Στην κλασσική σκηνή στο κελί της φυλακής ο Σταυρίδης αναλύει, με φιλοσοφική διάθεση και μέσα σ’ ένα λεπτό, τις …ποινές για την κλοπή στην Ελλάδα:

«Άμα γραπώσεις 100 χιλ. λέγεται κλοπή εις βαθμό πλημμελήματος και μπορεί ν’ αρπάξεις μέχρι 4 (χρόνια φυλακή) ….

Άμα τσακώσεις 10 εκατομμύρια λέγεται (υ)πεξαίρεσις. Συμφωνούντος εισαγγελέως και ανακριτού εξέρχεσαι απ’ την ανάκριση …

Άμα τσακώσεις 100 εκατομμύρια λέγεται κατάχρα εμπιστοσύνης, κακούργημα να πούμε, και τέλος πάντων η δίκη αναβάλλεται κι εξέρχεσαι με βούλευμα …

Άμα τσακώσεις 500 εκατομμύρια λέγεται σύμβασις και δέχεσαι συγχαρητήρια …

κι άμα μπλεχτείς με τα δις και με τα τρις λέγεται εξαγωγή συναλλάγματος και χραπ, παίρνεις το παράσημο».

Αυτή λοιπόν την παλιά καλή ελληνική ταινία φαίνεται πως δεν την είδαν ποτέ ο Ρωμανός και η παρέα του. Ίσως δεν πρόλαβαν, λόγω του νεαρού της ηλικίας, να μάθουν πως αν στην Ελλάδα κλέψεις από τράπεζα 200 χιλ. ευρώ θα βρεθείς στα σίγουρα στη φυλακή, αλλά αν απ’ την τράπεζα λείψουν 700 εκατομμύρια ευρώ δεν είναι καθόλου σίγουρο πως κάποιος θα μπει στη στενή. Βλέπετε ο ΓΑΠ το είχε πει: «Λεφτά, υπάρχουν!» Και προφανώς εννοούσε πως υπάρχουν για τους καταχραστές.

Ίσως πάλι οι νεαροί να νόμιζαν πως απ’ το 1954 κάτι έχει αλλάξει στην Ελλάδα, αλλά και πάλι λάθος έκαναν: η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει επιστρέψει τη χώρα στο καθεστώς της μετεμφυλιακής Δεξιάς, αντί για τα Στρατοδικεία και τα ξερονήσια των αριστερών βλέπουμε σήμερα να σέρνεται στη φυλακή και να παραμένει εκεί χωρίς να παραπέμπεται σε δίκη ένα κόμμα που πήρε στις εκλογές 6,92% και έβγαλε 18 βουλευτές, μόνο και μόνο για να μπορούν κάποιοι να παίζουν με τις διατάξεις του Κανονισμού της Βουλής που μιλάνε για «παρόντες» βουλευτές. Γιατί καθυστερεί η δίκη της Χρυσής Αυγής;

Τίποτα λοιπόν δεν άλλαξε στη χώρα 60 χρόνια τώρα και θα κολλήσει κοτζάμ κυβέρνηση σε ένα νεαρό ληστή, που θέλει να κάνει απεργία πείνας; Ενώ αν ο νεαρός είχε σχέσεις με το πολιτικό, επιχειρηματικό και εκδοτικό κατεστημένο μπορεί τώρα να ήταν στο Μόναχο, στο απέναντι πεζοδρόμιο απ’ το Χριστοφοράκο ή στη μαγευτική Πούντα ντελ Έστε, εκεί όπου είχε πετάξει ο Γκαραβέλας και μην τον είδατε.

Και δεν ξεχνούμε ποτέ ότι στις 25 Μαρτίου 2012 διαβάζαμε στο Πρώτο Θέμα συνέντευξη του Λαυρεντιάδη με τίτλο «Θα πω ονόματα». Η συνέντευξη έκλεινε με το μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις: «Τα ονόματα θα τα πω όπου πρέπει, όταν πρέπει και στο χρόνο που εγώ θα το κρίνω. Υπάρχει δόλος εδώ και ελπίζω ότι οι εισαγγελείς δεν θα συνεχίσουν να παίζουν την τυφλόμυγα. Όπως σας είπα πιο πριν, μπήκα στο στόχαστρο εκδοτικών, επιχειρηματικών, τραπεζικών, πολιτικών και εποπτικών συμφερόντων. Αυτοί οι κύριοι -και αυτοί ξέρουν ποιους εννοώ- πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν συμβιβάζομαι με τη νοσηρότητα και δεν εκβιάζομαι.» Ο Λαυρεντιάδης προφυλακίστηκε, αποφυλακίστηκε μετά από μήνες με εγγύηση, αλλά δίκη δεν έγινε ποτέ και, φυσικά, ονόματα δεν μάθαμε ποτέ. Προφανώς, κατά το Λαυρεντιάδη, κάποιοι συνεχίζουν να παίζουν την τυφλόμυγα.

Το πλήρες άρθρο με τα λινκς τεκμηρίωσης (με μπλε) βρίσκεται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/12/700.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!

Η δημοκρατία λένε πάντοτε πως είναι το πολίτευμα που δεν εκδικείται, που σέβεται την ανθρώπινη υπόσταση, που δεν λειτουργεί με προληπτική καταστολή. Αλλά στην Ελλάδα αποδεικνύεται καθημερινά πως άλλο δημοκρατία κι άλλο Νέα Δημοκρατία ή Βενιζελοκρατία, το παρανοϊκό καθεστώς που πρώτα «έχασε» ένα καταδικασμένο τρομοκράτη, τον Ξηρό, και τώρα καταφέρνει να ηρωοποιήσει ένα ληστή τράπεζας, εξωθώντας την κατάσταση στα άκρα. Γιατί; Μήπως για να ξαναδημιουργήσει το κλίμα του Δεκέμβρη 2008 και να εμφανιστεί στα μάτια των «νοικοκυραίων» ως ο «εγγυητής της ομαλότητας»; Και να επιδιώξει να κερδίσει τις εκλογές μέσα σε κλίμα χάους και αστυνομοκρατίας;

Νίκο Ρωμανέ, με τη στάση σου ανέδειξες κάποια απ’ τα προβλήματα λειτουργίας της δημοκρατίας στη χώρα. Είναι κι αυτή μια ιδιότυπη νίκη ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Δεν αξίζει τον κόπο να χάσεις τη ζωή σου γι’ αυτούς. Η χώρα χρειάζεται αγωνιστές, όχι μάρτυρες. Αλλά δεν χρειάζεται ληστές τραπεζών. Έχει αρκετούς με «άσπρα κολλάρα».


http://olympia.gr/