Συντάχθηκα
με το συνδυασμό του Δημήτρη Σταμάτη
υπό το κράτος πίεσης και διακίνησης
ατέρμονων και αναχρονιστικών φημολογιών,
αλλά με κύριο γνώμονα τον αδιαπραγμάτευτο
Μεσολογγιτισμό και ελπίζοντας στην
αυτοδιοικητική αναγέννηση και την
παγίωση της διαφάνειας και της νομιμότητας,
στο Δήμο μας .
Στην πορεία διαπίστωσα
ότι δεν αρκεί για την οιαδήποτε ανατροπή
, στο διαμορφούμενο θολό τοπίο της
απολιτικής πραγματικότητας , των
αγκυλώσεων και της αβελτηρίας της πόλης
μας, η αγαθή προαίρεση και η διαυγής
αντιμετώπιση των δημοσίων πραγμάτων.
Παντελώς ξένος με πράξεις και νοοτροπίες
εξουσιολαγνείας και βουλιμικής,
συναλλαγής, τελικώς εγκλωβίστηκα επί
μακρόν σε ένα συνδυασμό θύμα παραπολιτικών
«εργολαβιών», που βρισκόταν επίσης
μεταξύ σφύρας και άκμονος, ταλανιζόμενος
από την καταλυτική αδράνεια του
επικεφαλή του και την εν κρυπτώ και
παραβύστω υπονόμευση και υποκατάστασή
του από τα αυτάρεσκα ορμέφυτα και την
παρασκηνιακή συμπεριφορά μωροφιλόδοξων
«βλαχοδημάρχων».
Απεργαζόμενος παράκεντρα
και «μπανιέρες» λιμνάζουσας παρακμιακής
συναλλαγής και υπό το πρίσμα της πλήρους
διάλυσης του συνδυασμού μας, δεν μου
μένει τίποτε άλλο παρά να κρατήσω την
φιλία και την εκτίμηση για αξιόλογους
συνυποψήφιούς μου και να παραμείνω
ενεργός και ανήσυχος πολίτης, υποστηρίζοντας
καθαρές λύσεις απέναντι στον εκχυδαϊσμό
του αυτοδιοικητικού τοπίου και στον
εξωραϊσμό της ανικανότητας και των
σπιθαμιαίων πολιτικών αναστημάτων.
Μιχαήλ
Πετρονικολός του Σπυρίδωνος
6 σχόλια:
Τι σημαίνει "απεργάζομαι";
Πως κλίνεται στη γενική ενικού το ουσιαστικό "ο επικεφαλής" ;
Προς τον κ Φιλόλογο-γλωσσολόγο έχω να καταθέσω τα εξής
ο Επικεφαλής είναι επίρρημα και όχι ουσιαστικό και δεν κλίνεται. Συνεπώς το ορθό είναι του επικεφαλής και όχι του επικεφαλή ή του επικεφαλούς που έχει επικρατήσει στη νεοελληνική.Συμπέρασμα ο συντάκτης του κειμένου έχει υποπέσει σε λάθος όπως και αυτός που σχολιάζει και εξυπνακίζει αν και αγράμματος.
Για το απεργάζομαι καλά είναι να μην καταφεύγουμε για ερμηνεία λέξεων στο Βικιπαίδεια αλλά να ανοίγουμε κανένα λεξικό ερμηνευτικό η συνωνύμων και ταυτοσήμων.
το απεργάζομαι επειδή περιέχει την πρόθεση από(που προσδίδει διάφορες ερμηνείες) , μπορεί να σημαίνει εργάζομαι στα κρυφά,συνωμοτώ,εξυφαίνω, δημιουργώ,προκαλώ,γεννώ, ωθώ κλπ.κοιτώντας στα συνώνυμα ευκόλως μπορούμε να καταφύγουμε στην σχετική ερμηνεία.
Προφανώς ο συντάκτης του κειμένου χρησιμοποιεί το απεργάζομαι με την έννοια του ωθώ,προκαλώ ή δημιουργώ και όχι του μηχανορραφώ.
Συμπέρασμα αυτός των σχολίων διαβάζει μόνο βικιπαίδεια και πάλι εξυπνακίζει βλακωδώς .
Τέλος με την ελληνική που είναι πλούσια γλώσσα με περίπλοκους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες καλό είναι να μην εξυπνακίζουμε διότι υποπίπτουμε σε λάθη βαρύτερα από αυτά που προσπαθούμε να στηλιτεύσουμε.Καλό είναι λοιπόν αν δεν είμαστε ειδικοί, να προσπαθούμε να διορθώσουμε μόνο χονδροειδή λάθη.Με την ίδια λογική θα πρέπει υπονομεύοντας τον γράφοντα εδώ στο ιστολόγιο να του βγάζουμε μαργαριτάρια ουκ ολίγα
"Ο επικεφαλής έδωσε το παράγγελμα" (ουσιαστικό). "Ο επικεφαλής αξιωματικός" (επίθετο). "Τέθηκε επικεφαλής" (επίρρημα). Πράγματι η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια, όχι όμως άναρχη... Τι να πει κανείς και για τις σοφές παροιμίες που μας προσφέρει: "Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια" ή επί το αρχαιότερον "Κρείττον το σιγάν του λαλείν"... Ο μή απεργαζόμενος κατ' ουδενός ουδέν... εξιπνακίζων γλωσσολόγος.
Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη):
ο επί κεφαλής, του επί κεφαλής, τον επί κεφαλής,… Το επί κεφαλής είτε γραφεί ως μία λέξη (επικεφαλής) είτε ως δύο (επί κεφαλής), αποτελεί επιρρηματική άκλιτη λέξη, αποτελούμενη από περίφραση («περιφραστική λέξη»). Αυτό σημαίνει, φυσικά, ότι δεν κλίνεται: Συνελήφθησαν οι επί κεφαλής τής σπείρας – Οι ενέργειες τού επί κεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν είχαν αποτέλεσμα. Χρήσεις όπως «οι ενέργειες τού επικεφαλή…» – «συνέλαβαν τον επικεφαλή…» είναι προϊόντα παρανοήσεων από ομιλητές οι οποίοι εκλαμβάνουν το επίρρημα επί κεφαλής (ή επικεφαλής) ως επίθετο σε -ής (όπως το ασφαλής, επιμελής κ.τ.ό.) κλίνοντάς το όπως τα επίθετα: τού επικεφαλούς (!), τον επικεφαλή (!) κ.λπ. Στην παρανόηση συνεργεί και η γραφή τού περιφραστικού επιρρήματος ως μίας λέξης: επικεφαλής. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να γράφεται επί κεφαλής, πράγμα που προλαμβάνει τις παρανοήσεις.
Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη):
Η στερεότυπη φράση επί κεφαλής παραμένει άκλιτη, ανεξάρτητα από τον όρο που προσδιορίζει. Για να αποφεύγονται λάθη όπως *οι/τους επικεφαλείς, *τον επικεφαλή, *του επικεφαλούς, είναι προτιμότερο να διατηρείται ο χωρισμός της φράσης σε δύο λέξεις. Παραδείγματα: Οι επί κεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων – Το επί κεφαλής αεροσκάφος σε πολεμικό σχηματισμό – Ο ρυθμός του επί κεφαλής δρομέα κ.ά.
Για να το τελειώνουμε εδώ και να μη θέτουμε δικούς μας γραμματολογικούς κανόνες παραπέμπω στον συντοπίτη μας Μπαμπινιώτη
Ο Εξυπνακίζων μετεβλήθη σε χειμαρρώδη ,παροιμιώδη ,γλωσσολόγο-παπαρολόγο
Το παραδέχομαι… Την έχασα τη ΔΙΚΗ!
Δεν είναι τόσο το πόνημα Μπαμπινιώτη που έγειρε την πλάστιγγα εις βάρος μου, όσο τα λοιπά ατράνταχτα επιστημονικά επιχειρήματα, του τύπου «…αγράμματος…», «…εξυπνακίζει βλακωδώς…», «…διαβάζει μόνο βικιπαίδεια…», «…παπαρολόγος…» κ.ο.κ.
Απρόσμενα, εν τούτοις ΕΥΕΞΗΓΗΤΑ… Βιβλίο ανοιχτό…
Η ποινή μου (αυτοεπιβληθείσα):
Α) σχίζω πάραυτα το πτυχίο Φιλολογίας, ομού μετά του μεταπτυχιακού μου τίτλου της Γλωσσολογίας.
Β) Παραδίδω στην πυρά το «Λεξικό της Κοινής Ελληνικής» του Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Τον έφαγε ο «επικεφαλής» τον συχωρεμένο... Καλά να πάθει. Άλλωστε δεν ήταν και συντοπίτης μας…
Γ) Αποκηρύσσω (ή μάλλον ΑΠΕΡΓΑΖΟΜΑΙ) μετά βδελυγμίας τις δοξασίες ότι το άκλιτο «επικεφαλής» δεν έχει μόνο επιρρηματική χρήση, και τας παραφυάδας αυτών (των δοξασιών)…
Δ) Αντιγράφω (ως τιμωρία) 100 φορές το βιβλίο του Άρθουρ Σοπενχάουερ περί στρεψοδικίας «Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο». Με ιντριγκάρει άλλωστε το εισαγωγικό σχόλιο του συγγραφέα: «ΕΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς - και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του - είτε έχει δίκιο είτε άδικο.», και πιο κάτω: «Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να ΑΓΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ή μάλλον να την ΕΚΛΑΒΟΥΜΕ ΩΣ ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ, και να επικεντρωθούμε ΜΟΝΟ στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου». Θα συμπλήρωνα απλώς ότι αναγκαία συνθήκη αποτελεί η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ του αντιπάλου.
ΗΜΑΡΤΟΝ !!!
Δημοσίευση σχολίου