Χρήστος Βλαχογιάννης - Συνειρμοί…

Πάντως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στο φίλο μας και αναγνώστη Χρήστο, ότι ήταν   επωνύμως ο μοναδικός, εξ όσων συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία, που μίλησε ανοικτά και προκάλεσε σε μια πολιτισμένη αντιπαράθεση  αυτούς που διεκδικούσαν τον Δήμο και ζητούσαν ψήφο. 

Τις σκέψεις του  εξέφρασε φωναχτά και γι' αυτό δεν τον  ...κακολογούμε!!

Ίσως φίλε Χρήστο άξιζες πολύ περισσότερα, από αυτά που σου έδωσε ο χώρος   που διάλεξες να δώσεις τη μάχη σου, δυστυχώς όμως το συναίσθημα σε οδήγησε ή μάλλον σε εγκλώβισε σε μια αδιέξοδη μάχη, γιατί το έδαφος που στηριζόσουν ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο. 

Υ.Γ 

Βάλε και συ, λίγο φρένο στο συναίσθημα Χρήστο .... εεε όχι και Ραζηκότσικας ο Σπύρος, ουδεμία σχέση με το υπέρτατο αγαθό της αυτοθυσίας, ούτε βέβαια της αντίστασης.

Περισσότερα στο Τρίτο Μέρος του αφιερώματος των εκλογών

Μείνε συντονισμένος. 

Συνειρμοί…

 

«…Κάπου δεν θα ’χουνε ψωμί

κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτή την ώρα…

Στάσου και σκέψου μια στιγμή

πόσοι σκοτώνονται στην γη
την ώρα που μιλάμε.

...

 

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ

Τσιγάρο, πρέφα και καφέ

Βρε δεν βαριέσαι αδερφέ…»

 

Έτσι τραγουδούσε με πίκρα ο εμπνευσμένος «γύφτος», ο τροβαδούρος των παιδικών μας χρόνων, που δεν έμοιαζε με τους τωρινούς. Ο Κύριος Κώστας Χατζής.

 

Πανηγύρια, χαράς ευαγγέλια στην Ιερά για τον θρίαμβο του Σπύρου έναντι του ανίκανου, αλαζόνα και επικίνδυνου Κώστα.

 

Η ψυχή μου όμως είναι βαρειά, δεν μπορώ να ησυχάσω. Δεν μπορώ να πανηγυρίσω για την ισοπέδωση της προκλητικής και τρυφηλής αυλής του και την καταβαράθρωση των ακριβοπληρωμένων και θρασειών μεταγραφών του.

 

Σε κάποια μαρτυρική γωνίτσα του πλανήτη, σε μια ευλογημένη περιοχή, ένας περήφανος λαός αγωνίζεται με το παντοδύναμο και απάνθρωπο τέρας να επιβιώσει, εγκαταλελειμμένος από όλους τους «πολιτισμένους» αυτού του υποκριτικού κατ’ ευφημισμόν«κόσμου» (κόσμος =στολίδι).

Ήρθε με το «έτσι θέλω», του άρπαξε την γη, του κλέβει τον αέρα που αναπνέει, του στερεί το νερό, τα όνειρα των παιδιών του, τον βιάζει, τον σκοτώνει μεθοδικά, επειδή μπορεί.

Τον εκδικείται, επειδή δεν υπέκυψε και συνεχίζει να μην υποκύπτει στις λυσσώδεις προσπάθειες αφανισμού του.

Αυτός οπερήφανος λαός αντιστέκεταικαταμονάχος του, γιατί δεν έχει να χάσει το παραμικρό.

 

Μοιραίως ο συνειρμός με φέρνει στους δικούς μου «Ελεύθερους Πολιορκημένους», στους δικούς μου προγόνους, που, αφού έφτασαν στο απώτατο σημείο εξαθλίωσης,  προτίμησαν τον ένδοξο θάνατο από την ατιμωτική παράδοση και εγκατάλειψη της πόλης, την εγκατάλειψη του ονείρου, της ζωής τους. «Εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με τον χάρο». Τι περισσότερο να έχαναν;

Ήταν μόνοι τους απέναντι στις πολυάριθμες ορδές των βαρβάρων κατακτητών τους. Και νίκησαν. Ξύπνησαν τον αφιονισμένο «κόσμο» κι απόκτησαν την λευτεριά τους. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

 

Στο σήμερα πάλι, στην δική μας πραγματικότητα.

Οι προκλητικοί και ισχυρότατοι βάρβαροι ηττώνται σωρηδόν και κατά κράτος στην χώρα μας. Έτσι και στην Ιερά. Κατατροπώθηκαν από τον κόσμο (αυτός ΕΙΝΑΙ στολίδι) και πήραν θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

 

Σπύρο, εσύ ήσουν ο αρχηγός της Φρουράς, σ’ εσένα έμελλε να λευτερώσεις την Ιερά από τους σύγχρονους βαρβάρους, τα ΜπουΖούκια με τον ξεκούρδιστο Μπαγλαμά τους, από την αγκούσα που την (μας) έπνιγε.

 

Ανστ’ αλήθεια εννοούσες πως σε έκαναν σοφώτεροόσα σου καταμαρτύρησα, φρόντισε να με διαψεύσεις με τις πράξεις σου. Φρόντισε να ενώσεις τον λαό που σε στήριξε και σε εξέλεξε.

 

Όταν χρειάστηκε, όλοι κάναμε -χωρίς δεύτερες σκέψεις- αυτό που έπρεπε και θα το ξανακάνουμε, αν μας χρειαστείς.

 

https://www.youtube.com/watch?v=V-umxQaJFOc&ab_channel=CobaltEclectic

Χρήστος Βλαχογιάννης

Καθηγητής Μουσικής