Πρώτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσολογγίου για την λογοδοσία της Δημοτικής Αρχής, με την Βάνα Πατρινού, Δημοτική Σύμβουλο και επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Μεσολογγίου να κάνει λόγο για καταστρατήγηση κάθε έννοιας έννοιας λογοδοσίας, μέσα από τη διαδικασία που ακολούθησε η πλειοψηφία του δημάρχου κ. Διαμαντόπουλου
Η δήλωση της κ. Πατρινού:
«Γνωστά τα θέματα εξ αρχής, για να δοθεί η δυνατότητα της προετοιμασίας της
Δημοτικής Αρχής, για την συζήτησή τους.
Συζήτηση όμως δεν είδαμε. Δεν δόθηκε καν η δυνατότητα στους ερωτώντες
δημοτικούς συμβούλους να αναλύσουν το θέμα που εισηγήθηκαν και συνεπώς να
πάρουν και τις ανάλογες απαντήσεις.
Αντ’αυτού είδαμε μονόλογο του Δημάρχου και των αρμοδίων υπηρεσιακών
υπαλλήλων επί των θεμάτων, όπως αυτοί τα εκτίμησαν και καμία ουσιαστική
απάντηση και συζήτηση.
Δεν υπόκειται δε σχολιασμού η διακοπή της συνεδρίασης πριν την ολοκλήρωση
της ημερήσιας διάταξης, με αποτέλεσμα την μη «συζήτηση» των εναπομεινάντων
τριών θεμάτων.
Σαν Λαϊκή Συσπείρωση καταγγέλλουμε την συγκεκριμένη μεθόδευση, με την οποία ουσιαστικά καταστρατηγείται κάθε έννοια λογοδοσίας στην συγκεκριμένη διαδικασία. Εξ’άλλου ο ίδιος ο κ.Δήμαρχος τόνισε ότι δεν αναγνωρίζει την σκοπιμότητά της αλλά, αφού έτσι είναι ο Νόμος είναι υποχρεωμένος να την κάνει.
Κάθε τέτοια προσπάθεια μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Απαιτείται ουσιαστική
και αναλυτική συζήτηση επί των θεμάτων, ακόμα και αν αυτό ενοχλεί
ορισμένους. Εξ’άλλου για αυτό και το σχετικό άρθρο αναφέρει ρητά ότι δεν
επιτρέπεται η συζήτηση άλλων πέραν της ημερήσιας διάταξης θεμάτων και ορίζει
αυστηρώς και τον αριθμό αυτών.
Σαν Λαϊκή Συσπείρωση θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των
δημοτών και να εξαντλούμε κάθε περιθώριο, στα πλαίσια των διαδικασιών που
προβλέπει ο Νόμος.
Για τον λόγο αυτό, ζητούμε και την συνέχιση της συνεδρίασης που διακόπηκε με ευθύνη της Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου καθώς και την ουσιαστική συζήτηση επι των θεμάτων. Οποιαδήποτε άλλη διαδικασία τίθεται άμεσα προς κρίση όλων των δημοτών και τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα…
Βρισκόμαστε χρονικά στην δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Η πολιορκία αυτή κράτησε ένα χρόνο ενώ πέρασε από διάφορες φάσεις. Στην αρχή το Μεσολόγγι το είχαν περικυκλώσει τα στρατεύματα του Κιουταχή.
Του Σπύρου Συμεών
Έμελλε όμως οι Τούρκοι να συμπράξουν με τον αιγύπτιο Ιμπραήμ Πασά μιας και έβλεπαν ότι το γένος των Ελλήνων είχε επαναστατήσει και η διάλυση της επανάστασης του, γινόταν όλο και πιο δυσκολη. Έτσι ο Ιμπραήμ Πασάς χωρίς να καταφέρει κανείς να του αντισταθεί και η φήμη του αυτή ταξίδευε από περιοχή σε περιοχή αφού κατέκτησε ολάκαιρη την Πελοπόννησο έφτασε στο Μεσολόγγι.
Δεν άργησε να αντιληφθεί όμως ένα από τα μεγάλα μυστικά της απόρθητης πόλεως.
Ποιο ήταν αυτό;
Η λιμνοθάλασσα.
Από εκεί οι υπερασπιστές της πόλεως εφοδιάζονταν τα αναγκαία πολεμοφόδια αλλά και τα αναγκαία για την σίτιση τους.
Μέσα σε αυτήν την λιμνοθάλασσα υπήρχαν και πολλά προπύργια-νησίδες του Μεσολογγίου στα οποία κατοικούσαν ανέκαθεν ορισμένοι κάτοικοι του Μεσολογγίου. Αυτές οχυρώθηκαν και ετοιμάστηκαν πολύ πριν, για την συμμετοχή τους στον αγώνα. Το σημαντικότερο προπύργιο ήταν το Βασιλάδι. Ήταν το προπύργιο που προστάτευε ολόκληρη την λιμνοθάλασσα και τις άλλες νησίδες της μιας και βρισκόταν νοτιότερα των άλλων και αποτελούσε ένα φυσικό όριο της λιμνοθάλασσας από τον Πατραϊκό κόλπο.
...Οχυρώθηκε για πρώτη φορά το 1805 από την Αλή Πασά των Ιωαννίνων ενόψει του ρωσικότουρκικού πολέμου.
Πέραν τον μονίμων κατοίκων του αλλά και των υπερασπιστών του κατά την δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου το Βασιλάδι ενισχύθηκε και οχυρωματικά αλλά και με ανθρώπινο υπερασπιστικό δυναμικό κάτω υπό τις διαταγές του αντιστράτηγου Σπύρου Πεταλουδή με πάνω 50 οπλοφόρους άνδρες και περίπου 40 πυροβολιτές υπό τας διαταγάς του φρουράρχου της νήσου Αναστασίου Παπαλουκά, ανάμεσα τους και ο αρχιπυροβολητής Ιταλός φιλέλληνας Πασκουάλε Τζιακομούζι.
Μαζί τους ήταν και αρκετά γυναικόπαιδα. Φαμήλιες των υπερασπιστών ολάκαιρες. Ας μην ξεχνάμε ότι στο πολιορκημένο Μεσολόγγι οι αγωνιστές δεν ήταν μόνο άντρες αλλά και γυναίκες ενώ σε πολλές περιπτώσεις και παιδιά. Δεν ξεχώριζες σε ανδρεία τους άνδρες από τις γυναίκες οι οποίες αρματώνονταν και ορμούσαν ανάμεσα στα χαλάσματα με ανδρεία πολλές φορές μεγαλύτερη από αυτή των ανδρών.
Στο Βασιλάδι βρισκόταν 14 κανόνια και 6 έως και 9 πυροβόλα ενώ γύρω από το νησί έπλεαν 3 κανονιοφόρες πασάρες με πλήρωμα 15 ατόμων.
Το βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου 2.000 με 3.000 άνδρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και στρατού άρχισαν να κυκλώνουν την νησίδα και με το πρώτο φως της ημέρας οι υπερασπιστές της νησίδας αντίκρισαν ασφυκτικά περικυκλωμένο το νησί. Δεν άργησαν να λάβουν θέσεις και να κάνουν ότι ήτο δυνατό να υπερασπισθούν το νησί. Βοήθεια από το Μεσολόγγι ήτο αδύνατο να φτάσει μιας και ο κλοιός από τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο ήταν αδιαπέραστος.
Ο Χουσεΐν το πρωτοπαλίκαρο και γαμπρός του Ιμπραήμ ρίχτηκε στην αβαθή θάλασσα πρώτος οδηγώντας τους άνδρες του σε ολομέτωπη επίθεση. Σαράντα εχθρικά πλοιάρια με 30 άτομα πλήρωμα το καθένα και 20 λέμβους που προέρχονταν από τουρκικές φρεγάτες του εχθρικού στόλου κύκλωσαν το νησί.
Η μάχη σφοδρή. Οι συγκρούσεις ασταμάτητες. Ο αιμοδιψής εχθρός γνώριζε ότι εδώ θα κριθεί το μεγάλο σχέδιο του για κατάληψη του Μεσολογγίου. Ταυτόχρονα ο υπόλοιπος στρατός του πραγματοποιούσε επιθέσεις στο Μεσολόγγι για να αποτρέψει κάθε πιθανότητα οι πολιορκημένοι να στείλουν βοήθεια στο νησάκι.
Οι ώρες περνούσαν και το ψυχικό σθένος των Ελλήνων δυνάμωνε μιας και κατάφερνε να αποκρούει την λαίλαπα των επιτηθέμενων μέχρι που ένα μοιραίο λάθος να ανατρέψει κάθε θετική πρόβλεψη.
Όπως αναφέραμε και προηγουμένως πολλοί υπερασπιστές είχαν μαζί τους και τις οικογένειές τους έτσι και ο Αναστάσιος Παπαλουκάς είχε μαζί την σύζυγό του αλλά και τον 10χρονο γιο του Σπύρο.
Ο μικρός Σπύρος βοηθούσε κι αυτός δίδοντας πυρομαχικά στους αγωνιστές αλλά και καθετί που κρινόταν αναγκαίο. Τι κι αν ήταν μόλις δέκα χρόνων; Διψούσε για ελευθερία μιας και μόνο έτσι μπορούσε να ονειρευτεί το μέλλον το δικό του αλλά και ολόκληρης της Ελλάδος. Μια αδέξια κίνηση του όπως κρατούσε έναν αναμμένο δαυλό προκάλεσε εκπυρσοκρότηση ενός πυροβόλου και αμέσως μετά την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης κάτω από τα χαλάσματα της οποίας βρέθηκαν αρκετοί αγωνιστές. Η φωτιά από την έκρηξη άφησε στο πρόσωπο του μικρού Σπύρου σημάδια για μια ζωή.
Για λίγα λεπτά επικράτησε πανικός στο νησάκι αλλά γρήγορα επανήλθε η ψυχραιμία και ο καθένας ρίχθηκε στον αγώνα της υπεράσπισης. Ο εχθρός αντιλήφθηκε τι έγινε και επιτέθηκε με περισσότερη βαρβαρότητα τώρα. Οι Πρόμαχοι του νησιού βλέπουν τα πολεμοφόδια να λιγοστεύουν και με το θυσιαστικό πνεύμα που μαγεύει κάθε ιστορικό και μελετητή που καταπιάνεται με την πολιορκία του Μεσολογγίου αποφάσισαν να φυγαδεύσουν αρκετούς μέσα από απάτητα και κρυφά θαλάσσια μονοπάτια που οι ίδιοι γνώριζαν αρκετούς προκειμένου να φτάσουν στο Μεσολόγγι για να μην χαθούν στο νησί που πλέον το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο και να συνδράμουν στον μετέπειτα αγώνα των πολιορκημένων.
Λίγες ώρες αργότερα το Βασιλάδι πέφτει. Ο εχθρός το καταπατά και το λεηλατεί. Είναι η πρώτη νίκη των πολιορκητών κι αυτή από ένα λάθος των πολιορκημένων. Αλλιώς ίσως η ιστορία να γραφόταν διαφορετικά. Μα ίσως να ήταν και σχέδιο του Θεού να δουν σε ολόκληρη την υφήλιο την θυσία και την αναγέννηση ενός έθνους που γεννά ήρωες επί αιώνες μέσα από την ιστορία του Μεσολογγίου.
Ανάμεσα στους ήρωες που εκείνη την ημέρα δαφνοστεφανόθηκαν ήταν ο πατέρας του μικρού Σπυράκου, ο Αναστάσιος Παπαλουκάς αλλά και ο αρχιπυροβολητής και Ιταλός φιλέλληνας Πασκουάλε Τζιακομούζι.
Η πτώση του Βασιλαδιού αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για το Μεσολόγγι. Λίγες μέρες μετά με τον κλοιό να στενεύει πέφτει ο Ντολμάς ενώ το Αιτωλικό συνθηκολογεί και πλησιάζει η ώρα της ηρωικότερης ίσως πράξης της ελληνικής επαναστάσεως που θα αφήσει ανεξίτηλο σημάδι ανά τους αιώνες. Παράδειγμα ηρωισμού αλλά και θυσίας.
Ενάμισι χρόνο μετά ο Άστιγξ με το ατμόπλοιο “Καρτερία” ως ένας από τους γνωστότερους φιλέλληνες καρτερούσε στον Πατραϊκό κόλπο πλησίον της νήσου Βασιλάδι που πλέον αποτελούσε οχύρωμα των καταληψίων Τούρκων. Οι οβίδες της “Καρτερίας” άρχισαν να πολιορκούν ανήμερα του Αγίου Στεφάνου στις 27 Δεκεμβρίου του 1827 το Βασιλάδι την ίδια μέρα που ο Ιωάννης Καποδίστριας μέσω του Ιονίου κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο για να αναλάβει τα καθήκοντά του.
Και δες όμως πως η ιστορία πάντοτε επιθυμεί την δικαίωση… Μια από τις οβίδες τις “Καρτερίας” έπεσε στην σκεπή της αποθήκης που είχαν τα πολεμοφόδια τους οι Τούρκοι. Ακολούθησε έκρηξη η οποία τρόμαξε τους Τούρκους και έδωσε την δυνατότητα στους Έλληνες να αποβιβαστούν στην νησίδα όπου έντρομοι όσοι από τους Τούρκους διασώθηκαν παραδόθηκαν αποτελώντας την αρχή του τέλους για την απελευθέρωση και του Ιερού Μεσολογγίου.
Σήμερα από αυτόν τον ιστορικό τόπο σχεδόν δεν απέμεινε τίποτα μιας και η Πολιτεία δεν έπραξε τίποτε για να τον προστατέψει κι έτσι το μεγαλύτερο μέρος του το έφαγε η θάλασσα ενώ θα μπορούσε να προστατευθεί και να αναδειχθεί για να μείνει αιώνιο μνημείο θυσίας μιας χούφτας ανθρώπων που μόχθησαν και έπεσαν στην μάχη για την ελευθερία.
Οι φωτό αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο και απεικονίζουν το Βασιλάδι σήμερα από ψηλά, τα ερείπια από το πάλαι ποτέ τελωνείο που βρισκόταν στο νησί και της επιτύμβιας στήλης που στήθηκε κάποτε προς τιμήν και ανάμνηση όσων έζησαν και έπεσαν στην μάχη εκείνη την ημέρα καθώς και ένας πίνακας με το θρυλικό ατμόπλοιο “Καρτερία”.
Πηγές:
Νικόλαου Δημ. Μακρή, Ιστορία τού Μεσολογγίου
ΓΙΑΝΝΗ Ν. ΚΟΦΟΥ, Ο Κήπος των Ηρώων, ΑΘΗΝΑ 2007
Νικολάου Αθ. Κολόμπα, Βασιλάδι. Οι Ανδρείοι Υπερασπιστές του, ΕΝΩΣΗ
ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ «Η ΕΞΟΔΟΣ», Αθήνα 2010
Πληροφορίες και από το vassiladi.blogspot.com
Ο Πλάτωνας λέει: «Το σώμα μας φορτώνει με μύριες όσες ασχολίες για την
απαραίτητη επιβίωση μας, ακόμη, αν επισυμβούν κάποιες ασθένειες, μας
εμποδίζουν στο κυνήγι της αλήθειας και μας γεμίζουν με έρωτες και
επιθυμίες και φόβους και κάθε είδους φαντάσματα και ανοησίες ώστε όπως
λέει πραγματικά και η παροιμία, εξαιτίας αυτού δεν μας είναι δυνατόν ποτέ
να σκεφτούμε λογικά για τίποτε”.
Πράγματι, πολέμους και επαναστάσεις και μάχες δεν τα προκαλούν τίποτε άλλο παρά το σώμα και οι επιθυμίες αυτού, γιατί, όλοι οι πόλεμοι γίνονται για την απόκτηση χρημάτων.
...Τα χρήματα πάλι, αναγκαζόμαστε να τα αποκτούμε για το σώμα, υπηρετώντας τις ανάγκες του, και αν’ αυτού δεν βρίσκουμε χρόνο για την φιλοσοφία για όλα αυτά.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι, αν εμφανιστεί κάποια ευκαιρία και στραφούμε με κάτι, παρεμβαλλόμενο παντού (το σώμα) στις συζητήσεις προξενεί θόρυβο και ταραχή και μας τρομάζει, ώστε εξαιτίας του να μην μπορούμε να δούμε την αλήθεια.
Αλλά, αποδείχθηκε ολοκάθαρα σε εμάς ότι, αν σκοπεύουμε κάποτε να γνωρίσουμε κάτι καθαρά, πρέπει να απαλλαγούμε από αυτό και να κοιτάζουμε με την ίδια την ψυχή μας αυτά καθ’ εαυτά τα πράγματα και τότε, όπως φαίνεται, θα αποκτήσουμε αυτό που επιθυμούμε και λέμε ότι αγαπάμε (την φρόνηση), όταν δηλαδή πεθάνουμε, όπως το επισημαίνει και ο λόγος, όχι όμως όσο είμαστε ζωντανοί.
Αν, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν με το σώμα να γνωρίσουμε τίποτα ολοκάθαρο, (συμβαίνει) το ένα από τα δύο, ή δηλαδή δεν είναι δυνατό πουθενά να γνωρίσει κανείς την αλήθεια ή το μπορούν όσοι έχουν πεθάνει.
Γιατί, τότε θα είναι η ψυχή αυτή καθ’ εαυτή χωριστά από το σώμα, νωρίτερα όμως όχι.
Και όσο ζούμε, έτσι, όπως φαίνεται, θα πλησιάσουμε την γνώση, αν δηλαδή δεν παρασυρόμαστε από τις συνήθειες του σώματος και δεν επικοινωνούμε μαζί του, εκτός από την έσχατη ανάγκη, και αν δεν γεμίσουμε από την φύση του αλλά καθαρθούμε από αυτό μέχρι ωσότου ο ίδιος ο θεός μας λυτρώσει.
Και έτσι, αφού απαλλαχθούμε από την αφροσύνη του σώματος, όπως είναι φυσικό, θα βρεθούμε μαζί με παρόμοιους, βλέποντας από μόνοι μας, κάθε τι το ειλικρινές.
“Αυτό είναι η αλήθεια.”
Πλούταρχος,
«Παραμυθητικός προς Απολλώνιον»
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_9416.html
https://www.olympia.gr/1581511/viral/platonas-to-soma-mas-empodizei-sto-kynigi-tis-alitheias-5/
Όπως δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Nature Nanotechnology, ένας νέος τρόπος για την παροχή θεραπείας που αποσκοπεί στην καταπολέμηση του καρκίνου στους πνεύμονες φαίνεται ότι μπορεί να προσφέρει ελπίδες σε όσους πάσχουν από τη συγκεκριμένη μορφή.
...
Αν και είναι ένας από τους πιο διαγνωσμένους καρκίνους σε όλο τον κόσμο,
έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά επιβίωσης των ασθενών. Έτσι, αυτό το νέο βήμα προς τα εμπρός σε ο,τι αφορά στη θεραπεία του
παρέχει ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο καθηγητής Βιοϊατρικής Μηχανικής Ke Cheng και η ερευνητική του ομάδα στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια αποκάλυψαν ότι με νανοφυσαλίδες μέσω μιας θεραπείας εισπνοής οι αντικαρκινικές πρωτεΐνες που ονομάζονται αγγελιοφόρο RNA IL-12 (mRNA), μπορούν να εισχωρήσουν απευθείας στους πνεύμονες. Προηγούμενες μέθοδοι είχαν σοβαρές παρενέργειες.
Η τεχνολογία νανοφυσαλίδων είναι εντυπωσιακή. Η εισπνοή των νανοφυσαλίδων που περιέχουν το IL-12 ενεργοποιεί τα ανοσοκύτταρα στους πνεύμονες, μετατρέποντάς τα σε ισχυρούς προστάτες των πνευμόνων που δύνανται να επιτεθούν στοχευμένα και να εξαλείψουν τα καρκινικά κύτταρα.
Η IL-12 επίσης «εκπαιδεύει» αυτά τα ανοσοκύτταρα να απομνημονεύουν τα χαρακτηριστικά των καρκινικών κυττάρων. Αυτό σημαίνει, ότι εάν ο όγκος προσπαθήσει να επιστρέψει, τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος μπορούν γρήγορα να τον αναγνωρίσουν και επιτεθούν στα καρκινικά κύτταρα.
Παρόλο που τα αποτελέσματα της έρευνας είναι ελπιδοφόρα, έχουν διαπιστωθεί αρχικά μόνο σε δοκιμές σε ζώα. Ωστόσο, η έρευνα των ειδικών είναι σε εξέλιξη και η ομάδα του Cheng συνεργάζεται επί του παρόντος με ογκολόγους από το Ιατρικό Κέντρο Irving του Πανεπιστημίου Κολούμπια για να εφαρμόσουν τα ευρήματά τους σε κλινικό περιβάλλον, με στόχο τη βελτίωση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων σε ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα.
Σχετικά με τα ευρήματα αυτά, ο Chen εξήγησε ότι: “Σε αυτή τη νέα μελέτη, δείχνουμε ότι τα εισπνεόμενα μπορούν να φτάσουν αποτελεσματικά στον πνεύμονα και να μεταφέρουν ένα όπλο κατά του καρκίνου του πνεύμονα, το IL-12 mRNA. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς την ενίσχυση της ανάπτυξης νέων εισπνεόμενων φαρμάκων για τη θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα, ο οποίος έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά επιβίωσης στον κόσμο».
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει ότι ο καρκίνος του πνεύμονα είναι η κύρια αιτία θανάτων που σχετίζονται με καρκίνο παγκοσμίως, αντιπροσωπεύοντας τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας τόσο μεταξύ ανδρών όσο και γυναικών. Υπάρχουν περίπου 34.800 θάνατοι από καρκίνο του πνεύμονα μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο κάθε χρόνο, δηλαδή 95 κάθε μέρα.
Πολλές φορές τα όρια ανάμεσα στη λογική και το παράλογο είναι σχεδόν αδιόρατα. Εκεί που νομίζεις πως είσαι στο φως, βιώνεις τη χαρά και προσδοκάς τη λύτρωση, αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι μέσα στο σκοτάδι, έρχεσαι αντιμέτωπος με το φόβο και τον τρόμο στέκεσαι μπροστά σε έναν καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τις πιο μύχιες ανθρώπινες σκέψεις. Σε ένα τέτοιο μονοπάτι φαίνεται πως βαδίζουν πολλά χρόνια τώρα οι μοναχοί Aghori Sadhus στην Ινδία.
...Η μορφή τους απόκοσμη και οι μύθοι που τους «συνοδεύουν» πολλοί και ικανοί να «σκηνοθετήσουν» από μόνοι τους το πιο τρομακτικό θρίλερ που έχετε δει ποτέ. Για πολλούς Ινδουιστές οι μοναχοί Aghori Sadhus αποτελούν ένα είδος σέχτας και θεωρείται αμαρτωλός όποιος έρχεται σε επαφή μαζί τους. Δεν είναι για όλους όμως έτσι. Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που τους θεωρούν γκουρού και ανθρώπους που εξαιτίας της ζωής που κάνουν έχουν φτάσει κοντά στο Θείο και έτσι έχουν αποκτήσει θεραπευτικές και όχι μόνο ικανότητες, όπως αναφέρει το reader.gr
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν πρόκειται για θρησκευόμενους ανθρώπους που αξίζουν τον σεβασμό των Ινδουιστών ή για παρανοϊκούς τύπους που ζουν στον δικό τους αποκρουστικό κόσμο. Για τους Aghori Sadhus ακούγονται πολλά. Τα περισσότερα είναι αληθινά αλλά με μια δόση υπερβολής. Οι μοναχοί αυτοί ζουν και βάφουν τα σώματά τους με σκόνη που προέρχεται από αποτέφρωση, με στάχτες νεκρών δηλαδή. Χρησιμοποιούν ανθρώπινα κόκαλα για να φτιάξουν αντικείμενα (μπόλ ή κοσμήματα) που πολλές θεότητες, όπως ο Σίβα, απεικονίζονται να κατέχουν.
«Έδρα» των μοναχών Αγκόρι είναι το Βαρανάσι. Η πόλη αυτή είναι ο ιερός τόπος των ινδουιστών. Είναι ότι η Μέκκα για τους μουσουλμάνους ή τα Ιεροσόλυμα για τους χριστιανούς. Τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, οι Βέδες, αναφέρουν πως το να πεθαίνει και να αποτεφρωθεί κάποιος στο Βαρανάσι είναι ευλογία. Πίνουν κρασί, ακόμα και ούρα, μέσα από ανθρώπινα κρανία. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, διαλογίζονται πάνω από τα πτώματα που ξεβράζει ο Γάγγης.
Καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και πίνουν κάνναβη προκειμένου, όπως λένε οι ίδιοι να φτάσουν σε ένα υψηλό επίπεδο διαλογισμού. Βρίζουν με εκφράσεις που δεν μπορούν να αποτυπωθούν και καταριούνται βαριά όσους τους λοιδορούν ή απλά αντιτίθενται στις διδαχές τους. Πραγματοποιούν θυσίες ζωών σε θυσιαστήρια που υπάρχουν μέσα στους λατρευτικούς χώρους ενώ φήμες τους θέλουν να συμμετέχουν σε σεξουαλικές πράξεις και Διονυσιακά όργια χωρίς την παραμικρή αναστολή.
Όλα τα παραπάνω, ωστόσο, δεν είναι τίποτα μπροστά στη νεκροφαγία! Οι Aghori sadhus τρώνε τις σάρκες των μισοκαμένων πτωμάτων που επιπλέουν στο Γάγγη. Το κάνουν αυτό για να ενωθούν με το Θείο. Μέσα από την κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας επιδιώκουν να συμφιλιωθούν με οτιδήποτε τους προκαλεί φόβο και αποτροπιασμό. Το σώμα του νεκρού, άλλωστε, συμβολίζει το ίδιο τους το σώμα, από το οποίο προσπαθούν να απελευθερωθούν. Γι’ αυτούς δεν είναι κανιβαλισμός. Είναι μια πράξη που γίνεται στο, φρικτό, είναι η αλήθεια, πλαίσιο μιας τελετουργικής προσευχής βγαλμένης από το πιο τρομακτικό αληθινό θρίλερ. Οι ίδιοι λένε πως δεν τρώνε τον νεκρό. Απλά τρώνε κρέας που για εκείνους είναι κάτι σαν «αντιδωρο» που τους προσφέρει ο ίδιος ο Γάγγης.
Γενικά η αίσθηση που επικρατεί είναι πως οι Αγκόρι, τρέφονται αποκλειστικά με ανθρώπινη σάρκα. Αυτό, όμως, δεν είναι παρά μια υπερβολή που συνοδεύει την παραφιλολογία που τους ακολουθεί. Η νεκροφαγία λαμβάνει χώρα πολύ σπάνια, ίσως και μια μόνο φορά στη ζωή ενός Αγκόρι αν και η αλήθεια είναι πως όσοι καταφέρνουν και ξεπερνούν τον φόβο τους και την αποστροφή για μια φορά, θα το ξανακάνουν.
Η αρχή της ιστορίας των Aghori Sadhus βρίσκεται πίσω στο μακρινό 1601 μΧ. Τότε σε ένα μικρό χωριό του Βαρανάσι στην Ινδία ένα άτεκνο ζευγάρι αποκτά… σαν από θαύμα, ένα αγοράκι. Το μωρό τις τρεις πρώτες ημέρες της ζωής του ούτε έκλαψε, ούτε θήλασε από το στήθος της μητέρας του. Όταν έγινε γνωστό αυτό τρεις ινδουιστές μοναχοί έσπευσαν στο σπίτι της οικογένειας. Ένας από αυτούς το πήρε στην αγκαλιά του, κάτι του ψιθύρισε στο αυτί και το μωρό άρχισε να κλαίει.
Το αγοράκι αυτό ήταν ο Μπάμπα Κιναράμ (Baba Keenaram) ένας από τους μεγαλύτερους Άγιους του Ινδουισμού που έζησε 170 χρόνια και σύμφωνα με τις παραδόσεις της θρησκείας, ήταν μετενσάρκωση του θεού Σίβα της πλέον αντιφατικής θεϊκής μορφής του Ινδουισμού αφού σε αυτόν συνυπάρχουν οι έννοιες της συμπόνοιας και της απόλυτης καταστροφής. Οι μοναχοί Aghori sadhus θεωρούνται απευθείας απόγονοι του Μπάμπα Κιναράμ και συνεχιστές της θεωρίας του.
