Λίγα χρόνια μετά το 1915 δεν παρέμεινε ούτε ένας επικεφαλής της
οργάνωσης της Γενοκτονίας των Αρμενίων
Οι Αρμένιοι δεν έμειναν με τα χέρια δεμένα, σ' ό,τι αφορά τη
Γενοκτονία. Δεν υπάρχουν περίμεναν τη διεθνή κοινότητα για να
τιμωρήσει τους σχεδιαστές της.
Τους τιμώρησαν με τα ίδια τους τα χέρια, σε μια επιχείρηση που θυμίζει τον τρόπο που έδρασαν οι Ισραηλινοί μετά από τα γεγονότα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Γεγονότα που είδαμε στην ταινία ΜΟΝΑΧΟ.
...
Η ομάδα των Αρμένιων τιμωρών δεν ξεπερνούσε τα δέκα άτομα και έδρασε
στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας.
Πρώτη εκτέλεση στο Βερολίνο
Η πρώτη εκτέλεση Τούρκου αξιωματούχου στο Βερολίνο και εντάσσεται στα
πλαίσια μιας επιχείρησης που πήρε το όνομα της θεάς της εκδίκησης,
Νέμεσις, από την ελληνική μυθολογία.
Συγκεκριμένα, γύρω στις 11 το πρωί της Τρίτης, 15 Μαρτίου 1921, στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ, ο Σογομών Τεχλιριάν, μετά από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, κρίνει την κατάλληλη στιγμή να εκτελεστεί το σχέδιο του.
Στην οδό Χάρντεμπεργκ κάνει ανύποπτο τον συνηθισμένο περίπατο, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του μεγάλου πολέμου, πρώην Υπουργός Εσωτερικών και μέλος της τριανδρίας των Νεοτούρκων, που κυβέρνησε την κατοχή του.
Ο Τεχλιριάν ξεκινάει από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με
τον Τούρκο, τον προσπερνά και επιβραδύνει το βήμα του. Κατόπιν γυρίζει
πίσω. Ο Ταλάτ φαίνεται σαν κάτι να διαισθάνεται, θέλει να λοξοδρομήσει
και ν' αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη. Αλλά δεν προλαβαίνει.
Ο Τεχλιριάν βγάζει το περίστροφο από την τσέπη του και με μια αστραπιαία κίνηση τον πυροβολεί στο ύψος του κεφαλιού. Μια σφαίρα είναι αρκετή. Ο γιγαντόσωμος Ταλάτ βρίσκεται ξαπλωμένος καταγής. Ο Τεχλιριάν τρέχει να εξαφανιστεί, αλλά κάποιος που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση καταφέρνει να τον συλλάβει.
Η δίκη
Στη δίκη που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Τεχλιριάν θα
υποστηρίξει ότι ενήργησε μόνος του χωρίς προμελέτη, οδηγούμενος από
μια ακαταλόγιστη επιθυμία εκδίκασης των συγγενών του στη θέα του υπ'
αριθμόν 1 δημοτικού των Αρμενίων, που αναγνώρισε τυχαία σ' έναν δρόμο
του Βερολίνου.
Είναι μια μεμονωμένη πράξη, που διέπραξε ένας επιζήσας της Γενοκτονίας, ο οποίος έγινε επιληπτικός και ανίκανος ν' αντέξει την ιδέα ότι ένας εγκληματίας όπως ο Ταλάτ μπορεί να ζει ατιμώρητος μετά από τέτοιες φρικαλεότητες, υποστηρίζουν οι δικηγόροι του.
Πρέπει να δικαιολογήσει την πράξη του ως ένα απερίσκεπτο χτύπημα, επακόλουθο των βασάνων του, για να μπορέσει να υποστηρίξει την αθωότητά του και η δίκη του να γίνει αυτή του θυμάτων του, αυτού που υπήρξε ο δήμιος των συγγενών του.
Επικαλείται τις ταλαιπωρίες από την εκτόπισή του, τις τρεις πληγές του, τις κρίσεις επιληψίας κάθε φορά που θυμόταν τη μητέρα του, τον αδελφό του, τις σφαγμένες μπροστά στα μάτια του αδελφές του.
Πρέπει να διαβεβαιώσει ότι δεν γνώριζε την παρουσία του Ταλάτ στο Βερολίνο όταν ήλθε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία: μια μέρα, τον είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο, τον είχε ακολουθήσει από απλή περιέργεια, χωρίς κακό σκοπό.
Όμως, δύο εβδομάδες πριν από την εκτέλεση, μετακομίζοντας απέναντι από το σπίτι του, είχε ξαναδεί στον ύπνο του τους σωρούς των πτωμάτων, ανάμεσα στα οποία είχε αναγνωρίσει τα κορμιά των βασανισμένων γονιών του.
Τρεις μήνες μετά την εκτέλεση, οι ένορκοι του κακουργιοδικείου του Βερολίνου αθωώνουν τον κατηγορούμενο για το έγκλημα εκ προμελέτης. Η αθώωσή του γίνεται δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από ένα πλήθος συμπατριωτών και συμπαθούντων που είχαν κατακλύσει το δικαστήριο και θεωρείται ως η τρανή απόδειξη για τα συναισθήματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απέναντι στους τερατώδες έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Νεκρός στην είσοδο του ξενοδοχείου
Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο
Μισάκ Τορλακιάν, που θα σκοτώσει στην Κωνσταντινούπολη τον Υπουργό
Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνος της
σφαγής 20.000 Αρμενίων στην είσοδο του 20.000 Αρμενίων στην είσοδο
του. 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο Αζέρος
αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από
τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ' ένα
γειτονικό δημόσιο πάρκο.
Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στην πλευρά του Τζιβανσίρ, που τον περνούσε ένα κεφάλι.
Ο Υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του. Αυτός, όμως, προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος. Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητου βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα.
Οι δυο Τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς, που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο, εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια.
Οι τριάντα περίπου αποβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν εντόνους τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο.
Ο Τορλακιάν πυροβολεί μια φορά στον αέρα για ν' απομακρύνει τους αστυνομικούς που έχουν σπεύσει εν τω μεταξύ για να τον αφοπλίσουν και να προσπαθούν να τον συλλάβουν.
Στη συνέχεια, όταν καταφθάνουν οι Γάλλοι στρατιωτικοί που ανήκαν στις δυνάμεις κατοχής, ο Τορλακιάν βάζει το δρόμο του στη σκεπή ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται.
Οι στρατιώτες τον συνοδεύουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, ενώ το πλήθος τον ξυλοκοπεί μέχρι που λιποθυμάει. Στους Γάλλους και κατόπιν στους Άγγλους αξιωματικούς που κρίνουν, απαντά ότι η οικογένεια του εξοντώθηκε με τη διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του, ενώ μια σφαίρα είναι σφηνωμένη στον μηρό του απ' αυτήν τη σφαγή.
Θεωρήθηκε ανεύθυνος
Η δίκη του Τορλακιάν αρχίζει στα τέλη Αυγούστου, ενώ του βρετανικού
στρατιωτικού δικαστηρίου στο κτίριο της παλιάς οθωμανικής σχολής
πολέμου. Διαρκεί δύο μήνες και ο συνήγορος υπεράσπισης στηριζόμενος
στο πόρισμα του γιατρού-πραγματογνώμονα, υποστηρίζει ότι ο πελάτης του
αφού καταλήφθηκε από επιληψία -όπως ο Τεχλιριάν- είχε αντιδράσει σε
κρίση στην ανάμνηση των σφαγίων των συγγενών του στο Μπακού, όταν
ενημερώθηκε για την παρουσία του Κωνσταντίνου.
Στις 20 Οκτωβρίου, ο Τορλακιάν κρίνεται ένοχος χωρίς να του επιβληθεί ποινή λόγω ψυχικής διαταραχής τη στιγμή των γεγονότων. Έτσι αφού θεωρείται ανεύθυνος για τις πράξεις του, απελαύνεται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.
Ο θάνατος του Τζιβανσίρ, όπως και του Ταλάτ εγγράφεται σε μια σειρά προμελετημένων και επιμελώς προετοιμασμένων πράξεων από ένα κρυφό δίκτυο που σχηματίστηκε στους κόλπους του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας - Τασνακτσουτιούν, με σκοπό να καταδιώξουν αυτούς τους εγκληματίες πολέμου μέχρι να τους κάνουν πιο κρυφούς.
Παράλληλα, άλλες ομάδες εκδικητών βρίσκονται στην Ευρώπη και περιμένουν τις κατάλληλες οδηγίες. Το σχέδιο είναι να χτυπήσουν τα επόμενα άτομα της λίστας με τη ρητή εντολή αυτήν τη φορά να μην πιαστεί κανένας -δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνουν παρόμοιες δίκες- αποφεύγοντας όσο το δυνατόν, τους άσκοπους θανάτους και τα χτυπήματα αθώων.
Μυθιστορηματική εκτέλεση
Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα πραγματοποιήσει στη Ρώμη
κατά τρόπο μυθιστορηματικό -κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που
μετέφερε το θύμα- με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της
κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από πέντε συστηματική
παρακολούθηση.
Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα τον δρα Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της Γενοκτονίας, και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί.
Δεν άφησαν ούτε έναν
Η καταδίωξη του πρώην Υπουργού Ναυτικών, Τζεμάλ Πασά, μέλους της
τριανδρίας των Νεότουρκων, που έγινε σύμβουλος των Σοβιετικών μπροστά
στις καυκασιανές υποθέσεις, που τους αποφασισμένους κόμαντο Στέπαν
Τζαγικιάν, Μπεντρός Τερ Μπογοσιάνκι και Αρντασέζους 5 Κεβόρ.
στρατηγείο Τσέκα, (πολιτικής αστυνομίας των μπολσεβίκων) στην
Τιφλίδα.
Ο Ενβέρ Πασάς, το τρίτο μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων, πρώην Υπουργός Πολέμου, που είχε στραφεί προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Μόσχας, θα σκοτωθεί στις 4 Αυγούστου 1922 από μια κομητεία Αρμενίων μπολσεβίκων κοντά στη Σαμαρκάνδη, στους επικεφαλής των επαναστατών της ομάδας.
Μπουχάρας και ο δρ. Ναζίμ, ο τελευταίος που απέμεινε από τη λίστα των εκδικητών, θα εκτελεστεί δι' απαγονισμού στην Άγκυρα στις 26 Αυγούστου 1926. Διότι συνωμότησε εναντίον του κεμαλικού καθεστώτος.
Η θεία δίκη.
Έτσι, λίγα χρόνια μετά το 1915, δεν έμεινε ούτε ένας επικεφαλής της οργάνωσης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Οι ίδιοι οι Αρμένιοι δίκασαν και εκτέλεσαν με το ίδιο νόμισμα. Η επιχείρηση «Νέμεσις» μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Αυτό που ζητούν τώρα οι Αρμένιοι, είναι η αναγνώριση της γενοκτονίας από την ίδια την Τουρκία.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ
ΠΗΓΗ: Ινφογνώμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου