Πώς συνδέεται η Αραβική Άνοιξη με την κλιματική αλλαγή;

Είναι απλή σύμπτωση ότι ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία ξέσπασε σε μια περίοδο που η αραβική χώρα αντιμετωπίζει μία από τις χειρότερες ξηρασίες στα χρονικά;

Μια νέα έρευνα με τίτλο «Αραβική Άνοιξη και Κλιματική Αλλαγή» που εκπόνησε το Αμερικανικό Κέντρο Κλίματος και Ασφάλειας απαντά πως «όχι».

Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, περισσότεροι από 70.000 νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες, κατεστραμμένα σπίτια, επιχειρήσεις, ζωές ολόκληρες: αυτός είναι ο απολογισμός της αιματηρής διαμάχης που ξέσπασε το Μάρτιο του 2011 στη Συρία.

Από το 2006 ως το 2011, το 60% της συριακής επικράτειας γνώρισε μια από τις χειρότερες ξηρασίες στα χρονικά, η οποία μετέτρεψε... καλλιεργήσιμες εκτάσεις σε έρημη γη.

Εξαιτίας της ξηρασίας, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τις αγροτικές περιοχές για να στοιβαχτούν στα αστικά κέντρα αναζητώντας καλύτερη τύχη.

Το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ δεν διαχειρίστηκε σωστά πολύτιμους φυσικούς πόρους όπως το νερό και αγνόησε πρακτικές όπως η αειφόρος γεωργία, επιδεινώνοντας την κατάσταση.

Καθώς το νερό γινόταν σπανιότερο, οι αγρότες στράφηκαν στον υδροφόρο ορίζοντα με την αρμόδια συριακή αρχή να εκτιμά τον αριθμό των πηγαδιών σε 213.000 το 2007 από 135.000 το 1999.

Αποτέλεσμα ήταν τα επίπεδα του υδροφόρου ορίζοντα να υποχωρήσουν σημαντικά προκαλώντας ελλείψεις και κοινωνικές αναταράξεις που κατέληξαν στον εμφύλιο του 2011.

Η Συρία δεν είναι η μοναδική χώρα που γίνεται θέατρο αιματηρών συγκρούσεων σε έναν κόσμο με μεταβαλλόμενο κλίμα.

Λιβύη

Και στη Λιβύη το νερό θεωρείται πηγή μιας πιθανής σύγκρουσης, καθώς μεγάλο μέρος της χώρας καλύπτεται από έρημο και οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες.

Μάλιστα οι προβλέψεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για τη συχνότητα των βροχοπτώσεων στη Λιβύη ακόμα και στα μεγάλα αστικά κέντρα που βρίσκονται στη μεσογειακή ακτογραμμή.

Η χαμηλές βροχοπτώσεις οδήγησαν τον Μοαμάρ Καντάφι να κατασκευάσει ένα εξεζητημένο σύστημα άρδευσης που αντλούσε νερό από τον Νουβιανό Ψαμμιτικό Υδροφόρο Ορίζοντα (Nubian Sandstone Aquifer System), μήκους 800 χιλιομέτρων, τη μοναδική πηγή πόσιμου νερού του είδους που παραμένει στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, μια περιοχή που βιώνει τώρα μια μόνιμη ξηρασία.

Με τον λιμό να εξαπλώνεται στην ήπειρο, και την Ανατολική Αφρική ήδη να υποφέρει, ο υδροφόρος ορίζοντας της Λιβύης -που ονομάζεται και «γαλάζιος χρυσός»- αποδεικνύεται πιο πολύτιμος και από το χρυσάφι.

Μάλιστα, δύο γαλλικές εταιρείες νερού, οι Veolia και Suez SA θέλουν να αποκτήσουν αυτόν τον υδροφόρο ορίζοντα, δεδομένου ότι θα αποκτήσουν αμέτρητα δισεκατομμύρια σε κέρδη από την τροφή που χρειάζεται νερό για την καλλιέργεια της. Ο συγκεκριμένος υδροφόρος ορίζοντας περιέχει νερό ηλικίας 40.000 ετών, από την τελευταία Εποχή των Παγετώνων.

Αίγυπτος, Τσαντ, Σουδάν

Οι τρεις αφρικανικές χώρες μοιράζονται τους υδατικούς πόρους και αντιμετωπίζουν πρόβλημα εξάντλησης του υδροφόρου ορίζοντά τους την επόμενη πεντηκονταετία.

Μάλιστα, οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο φούντωσαν κατόπιν της εκτόξευσης της τιμής του εισαγόμενου ψωμιού από τη Ρωσία η οποία επίσης αντιμετωπίζει προβλήματα με την ξηρασία.

Τα παραπάνω είναι ανησυχητικά, αλλά όχι πρωτάκουστα. Το 2009, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης ανέφερε ότι η κλιματική αλλαγή έχει διώξει 24 εκατ. ανθρώπους από τα σπίτια τους με το νούμερο να φτάνει το εξωφρενικό 1 δισ. ως το 2050.

[Πηγή: econews.gr]