Picture
Για το σήμα της παράστασης
Μια σουρεαλιστική φιγούρα ή ένας κλόουν; Το πρόσωπο σχηματοποιείται από ένα ρολόι με χρυσή αλυσίδα. Το ρολόι , θα ρίξει «στάχτη στα μάτια». Σε αυτούς που «δείχνουμε» αυτό που θέλουν να δουν... Σε αυτούς, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι σε μια κοινωνία «αξίζει κανείς ό,τι αξίζει...» όπως λέει ο Θείος Ρομπέρ, στην υπέροχη φαρσοκωμωδία του Ευγένιου Λαμπίς.
Φιλοτεχνημένο από τον Μιχάλη Κότσαρη
Για τα έργα του Ευγένιου Λαμπίς
Τα έργα του Λαμπίς, μολονότι στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην πλοκή και τη σκηνική δράση, μολονότι παρουσιάζονται κατά κύριο λόγο σαν θεατρικά παιχνίδια, έχουν ωστόσο πολύ στερεότερη υφή. Τα πρόσωπα των έργων αυτών, είναι καρικατούρες σχεδιασμένες με γοργό κι εμπνευσμένο χέρι, που γελοιογραφεί επιδέξια ανθρώπινους τύπους της καθημερινής ζωής. Το χιούμορ του Λαμπίς, άκακο, χαμογελαστό, χωρίς...δηκτικότητα, είναι ξέχειλο από γνήσια γαλατική ευθυμία. Ένας ρυθμός από τους πιο συναρπαστικούς που έχουν ποτέ παρουσιαστεί στο θέατρο, συνεπαίρνει τα πρόσωπα, δένει και λύνει τις καταστάσεις με μιαν άνεση μοναδική. Χαρούμενος κόσμος από όντα λιγάκι ξεμυαλισμένα είναι το θέατρο του Λαμπίς, μια κοινωνία, θα έλεγε κανείς, από χαριτωμένα αυτόματα που ενεργούν, διασταυρώνονται, μπλέκονται, οδηγημένα από αόρατες κλωστές κρατημένες από ένα επίσης αόρατο χέρι.
Τι όμως καλύτερα από αυτό μπορεί να υποβάλει, και μαζί να σατιρίσει, τον πραγματικό μας κόσμο, όπου οι άνθρωποι παίζουν ρόλους συχνά απροσδόκητους, κι' ενώ εξαντλούνται σε μεγαλεπίβολες πόζες και παρουσιάζονται με βαρυσήμαντες αξιώσεις, στο βάθος δεν κάνουν τίποτε' άλλο παρά να χορεύουν κρεμασμένοι από τα δάχτυλα ενός αθέατου θαυματοποιού?
Άγγελος Τερζάκης
Πηγή: Πρόγραμμα παράστασης Αγκάλιασέ με του Ευγ. Λαμπίς, που παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο το Δεκέμβριο του 1954, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Για τη Στάχτη στα Μάτια
Το ζωτικό ψέμα: Η κοινωνική και οικονομική κατάσταση των οικογενειών παραποιείται με επιδίωξη την εκατέρωθεν επίδειξη και την παραπλάνηση των μελλοντικών συμπέθερων.
Το γιορτινό σαλόνι: Είναι ο αποκλειστικός δραματικός χώρος. Παρουσιάζεται ως το "πρόχειρο" σαλόνι, το καθιστικό.
Πρωτευουσιάνοι (;) : Το Παρίσι, ως αστικός περίγυρος του "κλειστού" δραματικού χώρου, βρίσκεται πάντα στο φόντο του έργου. Και οι δύο οικογένειες θα έδιναν τα πάντα για να γίνουν μέλη της "καλής κοινωνίας" του.
"Μεγαλογιατροί" και οι δύο: Ο Μαλενζάρ, ένας αποτυχημένος γιατρός της γενικής ιατρικής, προσποιείται τον πασίγνωστο παθολόγο που κουράρει μόνο εκπροσώπους της καλής κοινωνίας.
Εκτελούνται τελεταί: Το επιδιωκόμενο γεγονός που φέρνει κοντά τις οικογένειες είναι ο γάμος των παιδιών τους.
Serchez la monnaie: Η εκατέρωθεν μικρή "προίκα" είναι η αιτία που διαλύει τον αρραβώνα των δύο νέων.
Ο συγγενής που ντροπιάζει: Ο άξεστος θείος Ρομπέρ.
Από τη Λέσχη των Καλοφαγάδων: Σαμπάνιες Μοέ, σούπες βελουτέ, ποτάζ-αλά-ρεν, κυπρίνος Ρήνου-αλά-Σαμπόρ.... όλες οι γαστριμαργικές εμπνεύσεις του σεφ επιστρατεύονται στο τραπέζι των Ρατινούα, προκειμένου να εντυπωσιαστούν οι υποψήφιοι συμπέθεροι.
Σκηνοθέτης ολκής - Πρωταγωνιστές για Όσκαρ: Οι δυο κυρίες Μαλενζάρ και Ρατινουά έχουν τον κύριο λόγο στη "σκηνοθεσία" των παραπλανήσεων: καθοδηγούν συζύγους και τέκνα προς την επίτευξη των ρόλων τους (τους οποίους παρεπιπτόντως, οι πάντες σχεδόν υποδύονται με μεγάλο ζήλο).
Η επιθυμία σου διαταγή, μπαμπά μου! : Κάθε γονιός μέσα στο έργο έχει λόγο στη ζωή του παιδιού του - εξάλλου, στην εποχή του Λαμπίς η συμμόρφωση με την πατρική επιθυμία ήταν όχι απλά η προσήκουσα κοινωνική συμπεριφορά, αλλά και ιερό καθήκον των τέκνων.
Let the music play: Κλασικά κομμάτια παιγμένα στο πιάνο για να εντυπωσιαστούν οι καλεσμένοι.
Ο από μηχανής επισκέπτης: Ο Θείος Ρομπέρ καταφθάνει -σύμφωνα με τις τυπικές διαδικασίες της φάρσας- ως καταλύτης στην κωμικά δυσάρεστη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μετά το θέμα της προίκας, αποκαλύπτει την αλήθεια, δίνει ώθηση στην εξέλιξη της υπόθεσης και βοηθάει, τελικά στην αίσια λύση.
Δε γίνεται αλλιώς..... : Οι Μαλενζάρ και οι Ρατινουά αποδέχονται την πραγματικότητα και έρχονται σε γαμήλια συμφωνία.
Πηγή: Πρόγραμμα παράστασης "Στάχτη στα Μάτια" του Ευγ. Λαμπίς, από την Εταιρεία Θεάτρου συν-επί - Από Μηχανής Θέατρο, 2008-2009
"Ο Λαμπίς αποκαλύπτει τον θεατρινισμό των μικροαστών, τους οποίους βάζει να δραματοποιούν τα σπουδαία τους καμώματα - που είναι πάντοτε αξιοθρήνητα και φανερώνουν δειλή ψυχή: αυτή η ιδιότητα, να ζουν τρέφοντας αυταπάτες για τη δική τους συμπεριφορά".
Jean Jourdeheuil, Cahiers de l' Odeon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου