Εκείνη την ώρα, μια ιερή παγωμάρα είχε κατακλίσει το ιερό
ραδιομέγαρο, μιας και κανείς δεν πίστευε ότι ο δήμαρχος είναι άξιος να
συνεννοηθεί με οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο με έναν καλλιτέχνη.
Όλοι θυμήθηκαν τις τραγικές στιγμές που πέρασε ο θεσμός της τοπικής
αυτοδιοίκησης, από την ανακοίνωση της τελετής στις 19 Αυγούστου,
χωρίς να υπάρχει καν προτομή.
...
Αργότερα μάθαμε ότι, ουδέποτε αυτό το έργο είχε περάσει από τις αρμόδιες
επιτροπές του δήμου και ουδέποτε είχε γίνει η συγκεκριμένη ανάθεση, αλλά
αυτό είναι μόνο ιστορία, για να βάλουν μυαλό αυτοί που νομοθετούν, έχοντας
ως βάση, την μέση λογική.
Τελικά ο γλύπτης συμφώνησε, αλλά και πάλι έμενε να οριστικοποιηθεί η
ημερομηνία της τελετής, μιας και η ευκαιρία για αυτοπροβολή του δημάρχου
και του θιάσου του, χάθηκε μαζί με το πανηγύρι της Αγιαγάθης.
Η επίσκεψη του στρατηγού Φλώρου, στον τόπο καταγωγής του, στο
Αιτωλικό, λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας για τον επενδυτή Λύρο, μιας
και θα τραβούσε τα βλέμματα, όχι μόνο της τοπικής κοινωνίας, αλλά
και όλων των ΜΜΕ.
Άσε που θα γλίτωνε και τα γιούχα των Αιτωλικιωτών ή κανά
παραγινωμένο οπωρολαχανικό της εποχής...
Η ημέρα της τελετής ορίστηκε στις 25 Σεπτεμβρίου, την ίδια
ακριβώς ημέρα με τη γιορτή ψαριού ... και με ένα γάμο , ο
οποίος θα γίνονταν την ίδια ώρα με τα αποκαλυπτήρια.
Ποιος όμως θα έδινε προσοχή στην υποβάθμιση που θα συντελούνταν;
Κανείς, όλοι ήταν ευτυχισμένοι και κυρίως το τσούρμο του θιάσου του
Λύρου, μιας και για πρώτη φορά, θα είχε τη σίγουρη μη αντίδραση του
κόσμου.
Το σούργελο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου, έδειχνε να είναι ακόμη ποιο
ευτυχισμένη, μιας και θα επέστρεφε στο Αιτωλικό, μετά από την μετάθεσή της
στο διπλανό γραφείο του δημάρχου (παρότι είναι πρόεδρος Αιτωλικού) , διότι
οι Αιτωλικιώτες της προκαλούν θυμό και μίσος, όπως εξομολογήθηκε η ίδια
στον δήμαρχο, επειδή δεν την αποδέχονται όπως είναι, αλλά έχουν μόνο
απαιτήσεις από αυτή και τίποτα άλλο.
Όλοι κρατούσαν την ανάσα τους, για να δουν πως θα εξελιχθεί ο γάμος, που
γίνονταν ακριβώς την ίδια ώρα στον Ι.Ν της Παναγίας, μιας και υπήρχε ο
φόβος η έλευση του στρατηγού και των υπόλοιπων τιμώμενων προσώπων, να
συνοδευτεί από ρίψη ρυζιού και κουφέτων, από τους φίλους και συγγενείς των
νεονύμφων.
Κάποια στιγμή όλοι παρατήρησαν καπνό πάνω από τη πλατεία και άρχισε η
μουρμούρα.
Λες να μας την κάνανε οι Τούρκοι για να φάνε το στρατηγό;
Λες ο δήμαρχος να παρήγγειλε καπνογόνα, για να κάνει το γνωστό
ΟΕΟ;
Ή λες να είναι η συνέχεια της γκαντεμιάς που έχει κατσικωθεί στη πόλη
μας, με όλους αυτούς τους άχρηστους που πέρασαν από το
δημαρχείο;
Τίποτα από όλα αυτά, οι καπνοί ήταν από τις ψησταριές, που είχαν βάλει
μπροστά το ψήσιμο των ιχθύων, μιας και αμέσως μετά τους χαιρετισμούς και
τα πολιτικά υπονοούμενα που άφησαν οι περισσότεροι ομιλητές, να ακολουθήσει
το φαγοπότι προς τιμήν της τσιπούρας, του κέφαλου και του
λαβρακιού.
Επίσης ήταν και μια καλή ευκαιρία να σηκώσουμε λίγο ψηλότερα το βλέμμα
μας και να δούμε το δέντρο που σκιάζει την προτομή του Καραϊσκάκη.
Ήταν ακόμη μια απόδειξη προχειρότητας, μια ακόμη απόδειξη ότι καμιά τιμή
δεν έγινε στον ήρωα, ούτε βέβαια στον στρατηγό που επισκέφτηκε τη γη που
τον γέννησε.
Ήταν μια ευκαιρία αυτοανάδειξης ενός δημάρχου, που έχει χάσει κάθε έννοια
και επαφή με το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, με τη δημοκρατία και τη
πραγματικότητα.
Με την τελευταία, πιστεύουμε ότι δεν είχε ποτέ σοβαρή επαφή ο δήμαρχος ,
οπότε την κατατάσσουμε και αυτή στην ύπαρξη του απείρου, επειδή
είμαστε σίγουροι ότι είναι το μόνο πεδίο, όπου ο δήμαρχος θα βγει
νικητής.
Η ΓΕΚΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου