Σήμερα το Αιτωλικό γιορτάζει την επέτειο της πτώσης του Ντολμά.

Σαν σήμερα το Αιτωλικό παραδίδεται από τον Γαλάνη Μαγαπάνο και τον Τάτση Μαγγίνα στις ορδές των Τούρκων. 

Λίγο πριν ο Λιακατάς και οι σύντροφοί του άφηναν  την τελευταία τους πνοή πάνω στο νησάκι του Ντολμά. Ήταν τόσο μεγάλο το μένος των βαρβάρων, που όταν έληξε η μάχη αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά, κομμάτιασαν τα κορμιά των υπερασπιστών του νησιού. 

Οι διασωθέντες 3 τον αριθμό, αν και βαριά πληγωμένοι, έφτασαν στο Αιτωλικό και ειδοποίησαν τους κατοίκους να το εγκαταλείψουν αμέσως. Η καταλυτική  παρέμβαση όμως του τουρκοαναθρεμμένου Γαλάνη Μεγαπάνου, ο οποίος γιγαντώθηκε στην αυλή του Αλή Πασά και ο οποίος υποσχέθηκε στους Αιτωλικιώτες ότι έχει συνάψει συνθήκη παράδοσης, η οποία προβλέπει την ειρηνική αποχώρηση των κατοίκων, έφερε την ολική καταστροφή. Όσοι τον πίστεψαν, έγιναν εμπόρευμα στα δουλοπάζαρα της Αιγύπτου ή δολοφονήθηκαν επί τόπου, όσοι δεν τον πίστεψαν διασκορπίστηκαν στη γύρω περιοχή. 

Στη τοποθεσία Ψηλή Παναγιά παίχτηκε το τελευταίο δράμα των Αιτωλικιωτών. Τα κλάματα των μικρών παιδιών, πρόδωσαν το κρησφύγετό τους και οι Τούρκοι τους σκότωσαν. Αυτός είναι και ο λόγος που γιορτάζουμε την Αγια αγάθη και έχει καθιερωθεί το ομώνυμο πανηγύρι. 

Εμείς οι σημερινοί απόγονοι αυτών των ηρώων τι έχουμε κάνει για να  τιμήσουμε αυτούς τους γίγαντες , που έκαναν την υπέρτατη θυσία για να ζούμε εμείς Ελεύθεροι και να λεγόμαστε Έλληνες; 

Αναθέσαμε σε ένα σύλλογο, τον σύλλογο Αιτωλικιωτών εν Αθήναις (που δεν ζουν στο Αιτωλικό) να αναλάβει την γιορτή, να μεταλαμπαδεύσει τα μηνύματα του ολοκαυτώματος του Αιτωλικού από τους βάρβαρους κατακτητές και να τιμά με τον ενδεδειγμένο τρόπο τον τόπο της θυσίας και τη μνήμη των ηρώων.

Ο σύλλογος αυτός μετέφερε την ημερομηνία της μάχης του Ντολμά σύμφωνα με τις ασχολίες των μελών του και πλέον γιορτάζουμε την μάχη του Ντολμά το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Φλεβάρη. Το τραγικό συμβαίνει όταν το τελευταίο Σάββατο είναι στις 28 και η Κυριακή την 1 Μάρτη, όταν δηλαδή έχουμε το καρναβάλι της Πάτρας. Οι εν Αθήναις λοιπόν, συνδυάζουν με την κάθοδό τους, απ’ τη μία να τιμήσουν τους ήρωες το πρωί της Κυριακής και από την άλλη, το απόγευμα να ντυθούν Μπούλες στο καρναβάλι. 

Δεν ασχολήθηκε κανείς μέχρι σήμερα, ώστε η γιορτή της μάχης του Ντολμά να γίνει τοπική γιορτή. Για όσους δεν το ξέρουν η μάχη του Ντολμά για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι επισήμως ανύπαρκτη. Ακόμη και σήμερα με την υποτιθέμενη συνένωση των δήμων, κανείς δεν μπήκε στο κόπο να απαιτήσει  η γιορτή του Ντολμά να ενοποιηθεί με τις γιορτές εξόδου. 

Επιτρέψαμε στο δοσίλογο δήμαρχο γαλάνη, να εγκαταστήσει αγωγό μεταφοράς λυμάτων από τον βιολογικό καθαρισμό της πόλης μας, κάνοντας τελικό αποδέκτη των ακαθαρσιών, τον τόπο θυσίας των ηρώων που δήθεν τιμούμε με στεφάνια, φανταχτερές παρουσίες και φρου φρου με αρώματα.

Επιτρέψαμε, στελεχώσαμε και αναδείξαμε εκδηλώσεις όπως αυτή της παρουσίασης της ανιψιάς του δοσίλογου γαλάνη, η οποία έγραψε βιβλίο με τα γυναικεία ονόματα των Αιτωλικιωτησσών, η οποία  δεν δίστασε ακόμη και  να βεβηλώσει το μουσείο Κατράκη. Μάλιστα αυτή η ιεροσυλία στελεχώθηκε από το σύνολο της τοπικής πνευματικής, πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας του τόπου. 

Ποια είναι τα μηνύματα στη νέα γενιά; 

Οι πρόγονοί μας καλά κάνανε και σκοτώθηκαν, γιατί αν δεν γίνονταν αυτό πως θα πήγαινε όλο το Αιτωλικό για καφέ εκείνη τη Κυριακή; Εξάλλου ένα καφέ μπορούμε να τον πιούμε όποια Κυριακή μας βολεύει, τώρα αν είναι και η γιορτή στη μέση, ακόμη καλύτερα. 

Η γιορτή του Ντολμά είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε κόσμο από την Αθήνα και μια κάλλιστη ευκαιρία για φαγοπότι και για όσους θυμούνται, το χελάκι του Πόρου, μπορεί να αναστήσει και νεκρούς.

Τελικά ο τόπος θυσίας είναι μια εικονική πραγματικότητα (κάτι σαν matrix δηλαδή)  και ως τέτοια, μπορεί να γίνει και χαβούζα για να εξυπηρετήσει τις καταναλωτικές μας ανάγκες, για αυτό δεν θυσιάστηκαν εκείνοι οι πρόγονοί μας; Εξάλλου αυτοί είναι νεκροί, δεν έχουν δικαίωμα επιλογής και στο κάτω κάτω της γραφής αρκεί ο βόθρος που πέφτει πάνω να είναι καθαρός. Εμ τσάμπα τόσο λουλουδικό και δάφνες; 

Μετά απ’ αυτά, μην απορήσετε αν κάποιος ρωτήσει αυτή τη νέα γενιά για την μάχη του Ντολμά και η απάντηση που θα λάβει να είναι του στιλ ότι, ο Ντολμάς είναι έδεσμα και ο Λιακατάς μεγάλος προπονητής της τοπικής ομάδας!

Φέτος υπήρξε και μια προσπάθεια αναβάθμισης από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων. 

Τι κατάφεραν, τι αναβάθμισαν τελικά; Πόσοι από αυτούς θα κατέβουν στις εκλογές για να ανέβουν του χρόνου στο βάθρο των επισήμων για τις γιορτές εξόδου;

Πόσοι από αυτούς έστρωσαν το δρόμο σε υποψήφιους δημάρχους, θυσιάζοντας την πραγματική ουσία της επετείου; 

Ελπίζουμε και καλούμε όλους τους Αιτωλικιώτες σε ένα συνεχή αγώνα για να αναβαθμίσουμε και να τιμήσουμε πραγματικά την θυσία των  προγόνων  μας, που έδωσαν τη ζωή τους  για ένα καλύτερο αύριο σε αυτούς που θα τους διαδέχονταν.

Τα όρνεα είναι πολλά και τρώνε μνήμες, τρέφονται με την αφέλεια που μας χαρακτηρίζει και ψηλώνουν με την άνευ όρων παράδοσή μας στο αποτέλεσμα του φαίνεσθε  και όχι στην ουσία της θυσίας και του μεγαλείου του θανάτου για την Ελεφθερία.