Από τις προσωπικότητες, που συνέβαλαν καθοριστικά στην σωτηρία μας από τους Πέρσες, το 490 και πάλι το 480 π.Χ., ήσαν οι τρεις αδελφοί, ο Αισχύλος, ο Αμεινίας και ο Κυναίγειρος, υιοί του Ελευσινίου Ευφορίωνος, πρότυπα αρετής και παραδείγματα «φιλίας υπέρ της Πατρίδος ες αεί». Ειδικότερα ο Κυναίγειρος θεωρείται θρύλος, διότι θυσίασε την ζωή του στη μάχη του Μαραθώνος και πέθανε με τον πλέον ηρωικό τρόπο. Αλλά η σημασία της θυσίας του παραμένει άγνωστη στο Πανελλήνιο.
Ο Κυναίγειρος πολέμησε μέχρι τέλους της κοσμοϊστορικής μάχης, και ενώ το αποτέλεσμα είχε πλέον κριθεί, με νίκη των Ελλήνων, πρόφθασε και έπιασε με τα χέρια του το πλοίο του Δάτιδος, του στρατηγού των εχθρών, που ηττημένος έσπευδε πανικόβλητος να διασωθεί, αναχωρώντας από την ακτή του Μαραθώνος. Ο θρύλος συμπληρώνει, ότι αφού του απεκόπησαν διαδοχικά και τα δύο χέρια, αυτός αδιαφορώντας έφθασε να συγκρατεί το πλοίο με τα δόντια, έως ότου του απεκόπη και η κεφαλή.«Τον Κυναίγειρον, ός φεύγουσαν κατέσχε την Δάτιδος ναύν,
...
και επιβαλών την δεξιάν, ήπτετο τη ευωνύμῳ,
και πάλιν και αυτής αφαιρεθείς κατείχε τω στόματι,
έως απετμήθη και τον τράχηλον».
(Ο Κυναίγειρος άρπαξε με το δεξί του χέρι το πλοίο του Δάτιδος, που διέφευγε, και κατόπιν αποτμήσεως το έπιασε με το αριστερό. Όταν και αυτό το χέρι του απεκόπη, έπιασε το πλοίο με το στόμα, έως ότου του πήραν και το κεφάλι).
Ο νεαρός ακόμα τότε Κυναίγειρος, γαλουχημένος όπως όλα τα Ελληνόπουλα με τα Πάτρια Ιδανικά, αντελήφθη την διαφυγή του Δάτιδος. Έτρεξε μόνος του και άρπαξε την τρόπιδα (καρίνα) του φοινικικού τους πλοίου με το δεξί του χέρι. Εμπόδιζε έτσι τον απόπλου σαν άγκυρα, ενώ συγχρόνως φώναζε προς τον θρασύδειλο στρατηγό:
«Γιατί φεύγετε, ώ κακοδαίμονες; Μείνετε εδώ και αποδώσατε τας πόλεις που καταστρέψατε… Απαιτώ την Νάξον που επήρατε. Τας νήσους του Αιγαίου απαιτώ!… Δώστε τα πίσω και μη φεύγετε!».
Ο Κυναίγειρος εφώναζε τούτα τα λόγια στους τετραμμένους εις φυγήν Πέρσες, συγκρατώντας με το δεξί του χέρι το πλοίο, ενώ οι βάρβαροι:
«Με τα βέλη δεν μπορούσαν να αποσπάσουν το χέρι, αλλά με μεγάλο τσεκούρι σαν
δρύ το απέκοψαν. Αυτός όμως δεν εφρόντισε το τραύμα του, λες και έδωσε ξένο
χέρι».
Ο στρατηγός των Περσών, παρατηρώντας την σκηνή, δοκιμάζει πρωτόγνωρα
συναισθήματα:
«Ώρμησε τότε ο Δάτις να αποκόψει την κεφαλή του τροπαιούχου …και
αντικρίζοντάς τον έμεινε άπρακτος από φόβο. Ώ θεοί, σε ποιά χέρια μας
οδηγήσατε; Τί θα μας κάνετε, ώ χαλκεόθυμοι άνδρες; Ας αποκόψει κάποιος
γρήγορα το χέρι για να ελευθερωθούμε, αλλιώς θα μας βρούν τα πλοία τους, και
το ιππικό τους θα μας φέρει αιχμαλώτους στας Αθήνας».
Από τον επικήδειο λόγο του πατέρα του, ενώπιον της Εκκλησίας του Δήμου των
Αθηναίων, δίδουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Είσαι άξιος, ώ Κυναίγειρε, διότι εκράτησες όλην την Ασίαν. Αντιστάθηκες και
για την Νάξο και για την Ερέτρια. Αυτοί τώρα θα μεταφέρουν στον Δαρείο την
φήμη, λέγοντες ότι: Βασιλεύ, επλεύσαμεν εναντίον ανδρών αδαμαντίνων, των
οποίων κόπτουμε τας χείρας και δεν τους μέλλει. Τώρα μόλις ξεφύγαμε από τα
χέρια του Κυναίγειρου…
Ώ παιδί μου, τα μεν χέρια σου τραγουδούν οι Πλαταιείς, τα δε ανδραγαθήματά
σου ερευνούν οι Λακεδαιμόνιοι. Παιδί μου, εσύ έκαμες την θάλασσα δική μας.
Συνέθεσες με τα χέρια σου την Ιδέα της Φιλοπατρίας. Οι επόμενες γενιές θα
μιμούνται την πράξη σου, και θα γεννήσουν ατσαλένια χέρια ναυμαχούντες όπως
εσύ, έχοντες στον νου τους την εικόνα της δικής σου μάχης …Αλλά εσύ, ώ παιδί
μου Αισχύλε, ποίησε τον Λόγο μου και διακόσμησε την μάχη του Μαραθώνος,
χάριν του πατρός σου!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου