Θέλετε άποψη για τον Καλλικράτη, Καποδίστρια 2,3,4 ή όπως διάλο τον λένε;
Ορίστε άποψη, από την Δαμόκλεια σπάθη (οι επισημάνσεις με τα μαύρα γράμματα, είναι δικές μας)
Περασμένα μεσάνυχτα Σαββάτου. 21 ο Μάρτης , τα αρώματα της άνοιξης μαζί με τη γαλήνη της νύχτας ,στήνουν παιχνίδι συνωμοτικό, το νοιώθω. Εξοργίζομαι που δεν βρέθηκαν ακόμα αυτοί που αποτελούν το κοινωνικό δίκτυο για να με κάνουν περήφανο. Αυτοί, που θα μου δώσουν τη δύναμη να αγωνιστώ για να φυλάξω το χώμα που πατώ. Δακρύζω.
Ακούω την κουβέντα συνανθρώπων μου πίσω από τις κλεισμένες γρίλιες του παραθύρου μου και η οργή με πνίγει γιατί ξέρω πως, ένα νέο καρέ της πόκας στήνεται τώρα για να με κερδίσουν. Αν ήξεραν τουλάχιστον πώς να... με αξιοποιήσουν, εγώ, θα προσφερόμουν χωρίς να χαθεί ο χρόνος. Αυτός, ο πολύτιμος άρχων και φύγει, σαν την όμορφη ελαφίνα ζωή. Διερχόμενοι πραματευτάδες με διαστρεβλωμένες προσφορές ονείρων, ξεπηδούν για να μπερδέψουν με μπόχα τη μοσχοβολιά της άνοιξης που τρυπώνει στις γρίλιες μου αυτό το βράδυ. Μοναδική, ανακούφιση για όσα με πονάνε και με ματώνουν. Γιατί;
Ποιοί; Ποιοί είναι αυτοί που μιλούν για σένα, την πόλη μου, με τόση απαξίωση και διεφθαρμένες λέξεις; Ποιοί σχεδιάζουν χωρίς εμένα στα βήματα του Ικτίνου αφού καλλιεργήθηκαν και μυήθηκαν σε τσόχες πράσινες ανάμεσα σε ντάμες και βαλέδες με στόχο το δέκα το καλό;
Ποιοί; Ποιοί είναι αυτοί που διακόπτουν τη μυσταγωγία της νύχτας έξω απ΄ το παράθυρό μου και σχεδιάζουν υπονομευτικά την «παράδοση» της γης μου; Που πατώντας την και μόνο, μου έδινε δύναμη να ενώνω το αόρατο με το ορατό; Αυτοί, είναι. Τους ξέρω. Που στο πρόσφατο παρελθόν ζητούσαν σύνταξη συμβολαίων με τον Αιτωλικιώτικο λαό σου και όχι μόνο, πάνω σε αστραφτερές εξέδρες και εκκωφαντικές μεγαφωνικές, με τα αγροτικά του Μπακαλάκου, να σου θυμίζουν ξεπερασμένες εποχές. Μας το θύμιζαν πόλη μου αγαπημένη τότε, με τον τρόπο τους και ασελγώντας στη μνήμη μας το φώναζαν. «Πίσω θα σας πάμε, ψηφήστε μας». Αφίσες ολόσωμες, μοστράρονταν στα μπαλκόνια. Ρόλεξ δανικά, κοσμούσαν τους καρπούς των χεριών τους που ακουμπούσαν τα θεληματικά πιγούνια τους για να δώσουν την έμφαση της δύναμης που είχαν να διαχειρίζονται τάχατες τον πλούτο που έρχονταν και μείς, σήμερα ψάχνουμε να βρούμε τα κλεμμένα. Και μείς, σήμερα πρέπει να βάλουμε πλάτη για να αναστήσουμε τον Καλλικράτη αφού έφαγαν και ήπιαν και εξόντωσαν αξίες και ιδανικά. Και μείς, πρέπει να συνδράμουμε ξανά σε ένα ακόμη φαγοπότι, πολιτικής ανανδρίας, για να βολέψουν με τα κομμάτια της καινούργιας πίτας τα τσιράκια, που βοήθησαν να φτάσουν οι περιχαρείς ιδεοστροφολόγοι μέχρι εδώ. Το ξέρω. Η ιστορία κύκλους κάνει. Ο Καλλικράτης που φαντάζει ταμπέλα πλουτοκρατίας ή αν θέλεις το νέο πολιτικό εφεύρημα για τη συσσώρευση προσωπικού πλούτου, χτυπάει κόκκινο στη θύμηση της ανωτερότητας του αρχαίου πνεύματος.
Ποιός άρχων και ποιός αιρετός δεν ήταν διπλοθεσίτης; Να που πήγαν τα λεφτά. Απλό και απτό το παράδειγμα. Ποια ήταν η προσφορά τους; Υπάλληλος ΔΕΗ, δήμαρχος. Υπάλληλος υγείας αντιδήμαρχος. Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, Οδοντίατρος. Και πόσοι άλλοι όμοιοι και παρόμοιοι? Άφησαν τα πόστα τους και βγήκαν στο πλιάτσικο της ζωής μας. Ποιός θα μου μιλήσει από αυτούς για το μεγαλείο της αρχαίας επιστήμης του Καλλικράτη; Μήπως ο δημοτικός σύμβουλος Κ……..; (σημ: εδώ υπήρχε το όνομα ενός δημοτικού συμβούλου. Το αφαιρέσαμε μέχρι να στοιχειοθετηθούν τα γραφόμενα και αμέσως μετά θα μπει το ονοματάκι στη θέση του. Πρόκειται για τον ίδιο δημοτικό σύμβουλο που αναφέρεται στην ανάρτησή μας ΠΟΙΟΝ ΦΟΒΑΤΑΙ) ο οποίος επωφελείται ακόμα και σήμερα εν καιρώ κρίσης από τον κορβανά του Δήμου να βολέψει όσο έχει ακόμα την προστασία των κλεφτών και των αμαρτωλών, με μερικά στρέμματα γης παραπάνω και τα καημένα δισέγγονά του;
Υποφέρω όταν ακόμα και σήμερα, βλέπω μια διεφθαρμένη δημοτική αρχή με χαμηλό νοητικό και διαστροφικό επίπεδο να επικαλείται έναν αθάνατο αρχιτέκτονα ολκής τον Καλλικράτη, να θέλει να διατηρήσει αν μή τι άλλο την προσωπική του κερδοφορία. Ακόμα σε καταπατούν γη μου και αρπάζουν όσα αγάπησα και υπερασπίστηκα μισό αιώνα τώρα σε αυτή την πόλη! Τίποτα δεν τους σταματά. Όταν, άνθρωποι οικογενειάρχες δεν έχουν που την κεφαλή κλίνε και τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης τους φέρνουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, σκέφτομαι τη φυγή, να αλλάξω πατρίδα. Ίσως τελικά είναι καλύτερα. Δεν αξίζω το μαρασμό μέσα σε μια πόλη - στρατόπεδο ψυχαναγκαστικής απραξίας!
Εφημερίδες τοπικές που αυτοκοπλιμεντάρονται για να αποδείξουν τι μας πρότειναν κάποτε, συνάνθρωποί μας που αρέσκονται να κατακρίνουν τις ενέργειές μου όταν αποχωρώ από την παρέα τους, έμποροι που μου καταληστεύουν το υστέρημά μου, γείτονες που διακατέχονται από κρίσεις ζηλοφθονίας γιατί με βλέπουν να προοδεύω έστω και αν περήφανα ματώνω, βεγγέρες με χαζοχαρούμενα άτομα που ξεσκίζουν κρέατα φορώντας χρωματιστές γραβάτες παριστάνοντας τους ελίτ της πολιτικής, της τέχνης και της διχασμένης κουλτούρας. Κυρίες, με γούνες και κοσμήματα του σωρού που μοστράρουν πίσω από τα κόκκινα κραγιόν τους την αστραφτερή οδοντοστοιχία τους, για να κρύψουν τις μοιχείες τους. Γριές που τρέχουν ξέφρενα να παραστούν στα κοινωνικά δρώμενα για να απαθανατιστούν σε μια στάση της σύντομης ζωής τους. Ιερείς, που εξομολογούν εν όψει Πάσχα και παρηγορούν τις γυναικούλες στα σβέλτα, αφού εκμαιεύσουν τις ειδήσεις που θα τους βοηθήσει να στήσουν την κατάλληλη στιγμή τον μηχανισμό για την εκλογή των Καλλικρατών. Πιο γλυκιά η φυγή, πιο ζεστό το ταξίδι με νέους συνταξιδιώτες που δεν τους ξέρεις. Που έχουν καινούρια πράγματα να πουν, καινούρια να σου δώσουν. Άλλες εικόνες, πιο ζωντανές. Άλλες προσδοκίες άλλα όνειρα κι ας μείνουν απραγματοποίητα, αρκεί το μυαλό να δραστηριοποιηθεί, αρκεί τ αυτιά μου να ευφρανθούν και τα μάτια να φωτίσουν. Λυπάμαι πόλη μου πρέπει να φύγω, φοβάμαι μήπως με σκοτώσεις….
-Δαμόκλειος Σπάθη-
Ορίστε άποψη, από την Δαμόκλεια σπάθη (οι επισημάνσεις με τα μαύρα γράμματα, είναι δικές μας)
Περασμένα μεσάνυχτα Σαββάτου. 21 ο Μάρτης , τα αρώματα της άνοιξης μαζί με τη γαλήνη της νύχτας ,στήνουν παιχνίδι συνωμοτικό, το νοιώθω. Εξοργίζομαι που δεν βρέθηκαν ακόμα αυτοί που αποτελούν το κοινωνικό δίκτυο για να με κάνουν περήφανο. Αυτοί, που θα μου δώσουν τη δύναμη να αγωνιστώ για να φυλάξω το χώμα που πατώ. Δακρύζω.
Ακούω την κουβέντα συνανθρώπων μου πίσω από τις κλεισμένες γρίλιες του παραθύρου μου και η οργή με πνίγει γιατί ξέρω πως, ένα νέο καρέ της πόκας στήνεται τώρα για να με κερδίσουν. Αν ήξεραν τουλάχιστον πώς να... με αξιοποιήσουν, εγώ, θα προσφερόμουν χωρίς να χαθεί ο χρόνος. Αυτός, ο πολύτιμος άρχων και φύγει, σαν την όμορφη ελαφίνα ζωή. Διερχόμενοι πραματευτάδες με διαστρεβλωμένες προσφορές ονείρων, ξεπηδούν για να μπερδέψουν με μπόχα τη μοσχοβολιά της άνοιξης που τρυπώνει στις γρίλιες μου αυτό το βράδυ. Μοναδική, ανακούφιση για όσα με πονάνε και με ματώνουν. Γιατί;
Ποιοί; Ποιοί είναι αυτοί που μιλούν για σένα, την πόλη μου, με τόση απαξίωση και διεφθαρμένες λέξεις; Ποιοί σχεδιάζουν χωρίς εμένα στα βήματα του Ικτίνου αφού καλλιεργήθηκαν και μυήθηκαν σε τσόχες πράσινες ανάμεσα σε ντάμες και βαλέδες με στόχο το δέκα το καλό;
Ποιοί; Ποιοί είναι αυτοί που διακόπτουν τη μυσταγωγία της νύχτας έξω απ΄ το παράθυρό μου και σχεδιάζουν υπονομευτικά την «παράδοση» της γης μου; Που πατώντας την και μόνο, μου έδινε δύναμη να ενώνω το αόρατο με το ορατό; Αυτοί, είναι. Τους ξέρω. Που στο πρόσφατο παρελθόν ζητούσαν σύνταξη συμβολαίων με τον Αιτωλικιώτικο λαό σου και όχι μόνο, πάνω σε αστραφτερές εξέδρες και εκκωφαντικές μεγαφωνικές, με τα αγροτικά του Μπακαλάκου, να σου θυμίζουν ξεπερασμένες εποχές. Μας το θύμιζαν πόλη μου αγαπημένη τότε, με τον τρόπο τους και ασελγώντας στη μνήμη μας το φώναζαν. «Πίσω θα σας πάμε, ψηφήστε μας». Αφίσες ολόσωμες, μοστράρονταν στα μπαλκόνια. Ρόλεξ δανικά, κοσμούσαν τους καρπούς των χεριών τους που ακουμπούσαν τα θεληματικά πιγούνια τους για να δώσουν την έμφαση της δύναμης που είχαν να διαχειρίζονται τάχατες τον πλούτο που έρχονταν και μείς, σήμερα ψάχνουμε να βρούμε τα κλεμμένα. Και μείς, σήμερα πρέπει να βάλουμε πλάτη για να αναστήσουμε τον Καλλικράτη αφού έφαγαν και ήπιαν και εξόντωσαν αξίες και ιδανικά. Και μείς, πρέπει να συνδράμουμε ξανά σε ένα ακόμη φαγοπότι, πολιτικής ανανδρίας, για να βολέψουν με τα κομμάτια της καινούργιας πίτας τα τσιράκια, που βοήθησαν να φτάσουν οι περιχαρείς ιδεοστροφολόγοι μέχρι εδώ. Το ξέρω. Η ιστορία κύκλους κάνει. Ο Καλλικράτης που φαντάζει ταμπέλα πλουτοκρατίας ή αν θέλεις το νέο πολιτικό εφεύρημα για τη συσσώρευση προσωπικού πλούτου, χτυπάει κόκκινο στη θύμηση της ανωτερότητας του αρχαίου πνεύματος.
Ποιός άρχων και ποιός αιρετός δεν ήταν διπλοθεσίτης; Να που πήγαν τα λεφτά. Απλό και απτό το παράδειγμα. Ποια ήταν η προσφορά τους; Υπάλληλος ΔΕΗ, δήμαρχος. Υπάλληλος υγείας αντιδήμαρχος. Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, Οδοντίατρος. Και πόσοι άλλοι όμοιοι και παρόμοιοι? Άφησαν τα πόστα τους και βγήκαν στο πλιάτσικο της ζωής μας. Ποιός θα μου μιλήσει από αυτούς για το μεγαλείο της αρχαίας επιστήμης του Καλλικράτη; Μήπως ο δημοτικός σύμβουλος Κ……..; (σημ: εδώ υπήρχε το όνομα ενός δημοτικού συμβούλου. Το αφαιρέσαμε μέχρι να στοιχειοθετηθούν τα γραφόμενα και αμέσως μετά θα μπει το ονοματάκι στη θέση του. Πρόκειται για τον ίδιο δημοτικό σύμβουλο που αναφέρεται στην ανάρτησή μας ΠΟΙΟΝ ΦΟΒΑΤΑΙ) ο οποίος επωφελείται ακόμα και σήμερα εν καιρώ κρίσης από τον κορβανά του Δήμου να βολέψει όσο έχει ακόμα την προστασία των κλεφτών και των αμαρτωλών, με μερικά στρέμματα γης παραπάνω και τα καημένα δισέγγονά του;
Υποφέρω όταν ακόμα και σήμερα, βλέπω μια διεφθαρμένη δημοτική αρχή με χαμηλό νοητικό και διαστροφικό επίπεδο να επικαλείται έναν αθάνατο αρχιτέκτονα ολκής τον Καλλικράτη, να θέλει να διατηρήσει αν μή τι άλλο την προσωπική του κερδοφορία. Ακόμα σε καταπατούν γη μου και αρπάζουν όσα αγάπησα και υπερασπίστηκα μισό αιώνα τώρα σε αυτή την πόλη! Τίποτα δεν τους σταματά. Όταν, άνθρωποι οικογενειάρχες δεν έχουν που την κεφαλή κλίνε και τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης τους φέρνουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, σκέφτομαι τη φυγή, να αλλάξω πατρίδα. Ίσως τελικά είναι καλύτερα. Δεν αξίζω το μαρασμό μέσα σε μια πόλη - στρατόπεδο ψυχαναγκαστικής απραξίας!
Εφημερίδες τοπικές που αυτοκοπλιμεντάρονται για να αποδείξουν τι μας πρότειναν κάποτε, συνάνθρωποί μας που αρέσκονται να κατακρίνουν τις ενέργειές μου όταν αποχωρώ από την παρέα τους, έμποροι που μου καταληστεύουν το υστέρημά μου, γείτονες που διακατέχονται από κρίσεις ζηλοφθονίας γιατί με βλέπουν να προοδεύω έστω και αν περήφανα ματώνω, βεγγέρες με χαζοχαρούμενα άτομα που ξεσκίζουν κρέατα φορώντας χρωματιστές γραβάτες παριστάνοντας τους ελίτ της πολιτικής, της τέχνης και της διχασμένης κουλτούρας. Κυρίες, με γούνες και κοσμήματα του σωρού που μοστράρουν πίσω από τα κόκκινα κραγιόν τους την αστραφτερή οδοντοστοιχία τους, για να κρύψουν τις μοιχείες τους. Γριές που τρέχουν ξέφρενα να παραστούν στα κοινωνικά δρώμενα για να απαθανατιστούν σε μια στάση της σύντομης ζωής τους. Ιερείς, που εξομολογούν εν όψει Πάσχα και παρηγορούν τις γυναικούλες στα σβέλτα, αφού εκμαιεύσουν τις ειδήσεις που θα τους βοηθήσει να στήσουν την κατάλληλη στιγμή τον μηχανισμό για την εκλογή των Καλλικρατών. Πιο γλυκιά η φυγή, πιο ζεστό το ταξίδι με νέους συνταξιδιώτες που δεν τους ξέρεις. Που έχουν καινούρια πράγματα να πουν, καινούρια να σου δώσουν. Άλλες εικόνες, πιο ζωντανές. Άλλες προσδοκίες άλλα όνειρα κι ας μείνουν απραγματοποίητα, αρκεί το μυαλό να δραστηριοποιηθεί, αρκεί τ αυτιά μου να ευφρανθούν και τα μάτια να φωτίσουν. Λυπάμαι πόλη μου πρέπει να φύγω, φοβάμαι μήπως με σκοτώσεις….
-Δαμόκλειος Σπάθη-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου