Επρόκειτο δηλαδή για ένα πλεονέκτημα που θα τους οδηγούσε σίγουρα στο να νικήσουν τον πόλεμο και μάλιστα πολύ γρήγορα…Το όλο πείραμα θα βασιζόταν στην θεωρία των ενοποιημένων πεδίων, σύμφωνα με την οποία η πορεία του φωτός είναι δυνατόν να στρεβλωθεί με την χρήση ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου και έτσι να κάνει ό,τι βρίσκεται εντός του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου αόρατο.
Ανάμεσα στους επιστήμονες που, ήδη πριν από αρκετούς μήνες, εργάστηκαν πάνω στο πείραμα ήταν ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, ο οποίος είχε συμβάλει στην εξέλιξη της εν λόγω θεωρίας με την βοήθεια της θεωρίας του περί της Γενικής Σχετικότητας – η οποία όμως, όπως αποδείχτηκε πριν από λίγο καιρό δεν ισχύει – αλλά και ο Σέρβος επιστήμονας Νίκολα Τέσλα ο οποίος, καθώς λέγεται, αμφισβήτησε την βεβαιότητα του Αϊνστάιν ότι το πείραμα θα ήταν ακίνδυνο για τους ναύτες του πλοίου στο οποίο θα το εφάρμοζαν και, λίγες ημέρες μετά και αρκετό καιρό πριν την διεξαγωγή του πειράματος, βρέθηκε νεκρός στο εργαστήριό του ενώ πολλοί έκαναν λόγο για δολοφονία του από πράκτορες κάποιου από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Μετά τον θάνατο του Νίκολα Τέσλα, κανείς δεν αμφισβήτησε την ασφάλεια του πειράματος και έτσι, στα τέλη Οκτωβρίου του 1943, αποφασίστηκε ένα πλοίο του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού και το πλήρωμά του να συμμετάσχουν στο πείραμα.
Το πλοίο που επιλέχθηκε για να λάβει μέρος στο πείραμα ήταν το “USS Eldridge (DE-173)”, γνωστότερο στην Ελλάδα, όπου και αργότερα πουλήθηκε, με το όνομα “Λέων III (D54)”. Ο τόπος του πειράματος θα ήταν το λιμάνι της Φιλαδέλφειας, στην Πενσυλβανία (Philadelphia Naval Shipyard).
Αφού το πλοίο ετοιμάστηκε κατάλληλα και όλοι έλαβαν τις θέσεις τους, το πλοίο εξαφανίστηκε μέσα σε μία πράσινη ομίχλη. Κανείς δεν μπορούσε πλέον να το δει, ούτε τα ραντάρ μπορούσαν να το ανιχνεύσουν. Όλα έδειχναν, μέχρι στιγμής, ότι το πείραμα πήγαινε καλά.
Χωρίς κανείς όμως να το περιμένει, την ίδια περίπου ώρα, 320 χιλιόμετρα μακριά από την Φιλαδέλφεια, στην πόλη Norfolk στην Βιρτζίνια, αναφέρθηκε ότι το αντιτορπιλικό USS Eldridge εμφανίστηκε να πλέει στην θάλασσα, αφού βγήκε από μία παράξενη μπλε λάμψη. Το πλοίο παρέμεινε εμφανές για αρκετή ώρα στα ανοικτά του Norfolk, μέχρι που εξαφανίστηκε ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Το USS Eldridge εμφανίστηκε εκ νέου στην Φιλαδέλφεια, απ’ όπου και είχε ξεκινήσει, περίπου στην ώρα που οι επιστήμονες περίμεναν να εμφανιστεί ξανά, στο τέλος του πειράματος. Μα το πιο τρομερό απ’ όλα ήταν πως το USS Eldridge εμφανίστηκε στην Φιλαδέλφεια δέκα δευτερόλεπτα προτού εξαφανιστεί από το Norfolk.
Επί δέκα δευτερόλεπτα δηλαδή, το USS Eldridge ήταν εμφανές και στην Φιλαδέλφεια και στο Norfolk, κάτι που ενδεχομένως θα σήμαινε ότι το καράβι δεν είχε ταξιδέψει απλά στον χώρο, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα του επέτρεπαν οι μηχανές του, αλλά και στον χρόνο.
Όταν το πείραμα τέλειωσε όμως, έγινε εμφανές το πόσο δίκιο είχε ο Τέσλα που είχε πει ότι το πλοίο θα έπρεπε να είναι μη επανδρωμένο, όταν το πείραμα θα λάμβανε χώρα. Κάποιοι ναύτες είχαν εξαφανιστεί, κάποιοι κάηκαν από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, κάποιοι άλλοι έχασαν τα λογικά τους και οδηγήθηκαν σε ψυχιατρικές κλινικές – κάποιοι ίσως και για να μην μιλήσουν για ό,τι είδαν – ενώ κάποιοι άλλοι είχαν ενσωματωθεί μερικώς ή και ολικώς με το κύτος του πλοίου.
Λέγεται για παράδειγμα πως ένας ναύτης, όταν το πλοίο εμφανίστηκε ξανά στην Φιλαδέλφεια βρέθηκε σε διαφορετικό σημείο από εκεί που βρισκόταν πριν αρχίσει το πείραμα, με το ένα του χέρι να έχει συγχωνευτεί με το μέταλλο του πλοίου!
Οι υπόλοιποι ναύτες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ένοιωσαν ναυτία – ή κάτι παρόμοιο με ναυτία – και έχασαν την αίσθηση του χρόνου, κάτι το οποίο ίσως και να είναι φυσικό επακόλουθο ενός ταξιδιού στην τέταρτη διάσταση. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς είχαν την αίσθηση πως γίνονται αόρατοι ακόμα και μετά το πείραμα της Φιλαδέλφειας.
Το πείραμα είχε αποτύχει και δεν είναι γνωστό το αν και το πότε επαναλήφθηκε.
Η επίσημη πάντως αναφορά που δόθηκε ήταν πως το πείραμα της Φιλαδέλφειας αφορούσε απλά το να γίνουν τα αμερικανικά πλοία μη ανιχνεύσιμα από τα εχθρικά ραντάρ και να μην έλκονται απ’ αυτά οι νάρκες που είχαν τοποθετήσει οι δυνάμεις του Άξονα στις θάλασσες. Μετά τα όσα έγιναν στο USS Eldridge, η υπόθεση θεωρήθηκε λήξασα.
Μετά το τέλος του πολέμου, αφού αφαιρέθηκε ο επιστημονικός εξοπλισμός αλλά και μεγάλο μέρος από τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό του, το εν λόγω πλοίο πουλήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1951 στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό, το οποίο και το μετονόμασε σε "Λέων III".
Ο Λέων III παρέμεινε στην υπηρεσία της Ελλάδος μέχρι τις 15 Νοεμβρίου του 1992, οπότε και παροπλίστηκε. Εφτά χρόνια αργότερα, στις 11 Νοεμβρίου του 1999, η ελληνική κυβέρνηση πούλησε το πρώτο πλοίο που πιθανολογείται πως ταξίδεψε στον χρόνο – είναι απίστευτο κι όμως αληθινό – για παλιοσίδερα!
Η πώληση του πλοίου αυτού στην Ελλάδα, μία σειρά από ανεξήγητα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν εντός του, κατά τα 41 έτη που χρησιμοποιήθηκε από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό (στα οποία συμπεριλαμβάνονται διαταραχές στην λειτουργία του ηλεκτρονικού εξοπλισμού, ανεξήγητοι ήχοι που δεν προέρχονταν από πουθενά, παράξενες φιγούρες που εμφανίζονταν κατά καιρούς, ο θάνατος από καρκίνο πολλών μόνιμων ναυτικών που υπηρέτησαν για καιρό στο πλοίο, καθώς και η εξαφάνιση ολόκληρου του πλοίου (!) για δύο ημέρες, ενώ έπλεε στο Ιόνιο πέλαγος), αλλά και το γεγονός ότι μετά τον παροπλισμό του το 1992 εκατοντάδες αντικείμενα από το εσωτερικό του παραδόθηκαν πίσω στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό, παρά το γεγονός ότι είχαν φαινομενικά μηδενική αξία, έκανε πολλούς στην Ελλάδα να αρχίσουν να ασχολούνται με το θέμα του πλοίου, όπως είχε κάνει το διάστημα μεταξύ του 1943 και του 1951 και πολλούς στην Αμερική να ασχοληθούν με το θέμα αυτό. Ίσως μάλιστα το ενδιαφέρον αυτό του κόσμου για το πλοίο να ήταν αυτό που οδήγησε το 1999 στην πώλησή του για παλιοσίδερα…
Μετά την καταστροφή του Λέοντα III το θέμα όντως άρχισε, σιγά-σιγά, να ξεχνιέται στην Ελλάδα.
Ένα τολμηρό ωστόσο βιβλίο, σε συνδυασμό με τις «ύποπτες» κινήσεις που παρατηρήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στις αμερικανικές βάσεις στην Νέα Μάκρη και στο Κάτω Σούλι Αττικής, έστρεψε πριν από λίγα χρόνια ξανά την δημοσιότητα στο πείραμα της Φιλαδέλφειας και στις πιθανολογούμενες προεκτάσεις του.
Συγκεκριμένα στο βιβλίο του «Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας και η Χωροχρονική Επέμβαση στους Περσικούς Πολέμους» (εκδόσεις Έσοπτρον), ο Σπύρος Ασλάνης προσεγγίζει το θέμα από μία τελείως διαφορετική οπτική γωνία, συσχετίζοντάς το με τις έρευνες των Αμερικάνων στην Νέα Μάκρη και αλλού.
Η υπόθεση που κάνει ο συγγραφέας του βιβλίου είναι πως το πείραμα δεν έληξε το 1943, αλλά επαναλήφθηκε και άλλες φορές, έως ότου η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κατάφερε να πετύχει το ακίνδυνο και ελεγχόμενο ταξίδι στον χρόνο, το οποίο και χρησιμοποίησε κατά τις επόμενες δεκαετίες για να επέμβει στην ανθρώπινη ιστορία προς όφελός της, κάνοντας πειράματα σε διάφορες βάσεις, όπως και αυτή της Νέας Μάκρης.
Υποστηρίζει επίσης ότι έγιναν επεμβάσεις – μεταξύ των άλλων – και στην αρχαία ελληνική ιστορία και συγκεκριμένα στην εποχή των Περσικών πολέμων, στις αρχές του 5ου αιώνα προ Χριστού, και πως μαρτυρίες για την επέμβαση αυτή των Αμερικάνων σε διάφορες μεγάλες μάχες της εποχής υπάρχουν μέσα στην αρχαία ελληνική γραμματεία!
Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου προσπαθεί να στηρίξει τα λεγόμενά του σε έργα μεγάλων ιστορικών όπως ήταν ο Ηρόδοτος, ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος που αναφέρουν ότι στις μεγάλες μάχες των Περσικών πολέμων και κυρίως στην μάχη του Μαραθώνα (490 προ Χριστού) και στην ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 προ Χριστού), εμφανίζονταν μορφές μεγάλων ηρώων και θεών που βοηθούσαν τους Έλληνες στον αγώνα τους κατά των Περσών χρησιμοποιώντας πανίσχυρα όπλα που αποδείχτηκαν πολύ πιο αποτελεσματικά από τα όπλα της εποχής.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η σωτήρια επέμβαση – μεταξύ άλλων – του ήρωα Εχετλαίου στην μάχη του Μαραθώνα, για την οποία ο Παυσανίας γράφει στα «Αττικά» του:
«συνέβη δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα» (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, Αττικά, 32.5).
Ο Σπύρος Ασλάνης δίνει στο βιβλίο του στην εμφάνιση του Εχετλαίου, αλλά και διάφορων άλλων μορφών, θεών και ηρώων, μία εξήγηση που ξεφεύγει απ’ αυτήν την συμβατικής ιστορίας που λέει ότι οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν φανταστικούς μύθους για το πώς νίκησαν τους Πέρσες.
Σύμφωνα με την εκδοχή του Σπύρου Ασλάνη, Αμερικανοί κομάντος μεταφέρθηκαν στον χρόνο από την βάση της Νέας Μάκρης, στην μάχη του Μαραθώνα, όπου και βοήθησαν τους Έλληνες με σκοπό να περιοριστεί στην ιστορία ολόκληρη η δύναμη των Περσών και, ως εκ τούτου, και η δύναμη του σημερινού Ιράν…
Η άποψη αυτή την οποία ο Σπύρος Ασλάνης εξέφρασε στο βιβλίο του περί της επέμβασης των Αμερικανών στους Περσικούς πολέμους προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην ελληνική κοινή γνώμη, όταν εκδόθηκε το εν λόγω βιβλίο το 2009. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, φυσικό το βιβλίο αυτό να εγείρει αντιδράσεις και να κάνει τρελές πωλήσεις.
Πρόκειται όμως για ένα βιβλίο που ανταποκρίνεται σε πραγματικά γεγονότα, ή μήπως για ένα καλοδουλεμένο αληθοφανές μυθιστόρημα που φτιάχτηκε για να προκαλέσει αντιδράσεις, να ακουστεί και να κάνει καλές πωλήσεις;
Αν τα όσα το βιβλίο αυτό λέει ισχύουν, τότε με ποια λογική συνέβη το χρονικό παράδοξο που αναφέρεται; Αν πάλι πρόκειται για φαντασία, μήπως το ότι δεν υπήρχε κάποια επίσημη αντίδραση σχετίζεται με την συγκάλυψη της πραγματικής αποστολής κάποιων αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, όπως αυτής της Νέας Μάκρης;
Το πρώτο που θα πρέπει να απαντηθεί στην υπόθεση αυτή είναι το αν, κατά την διάρκεια του πειράματος της Φιλαδέλφειας, έγινε όντως ταξίδι στον χρόνο.
Υπό την προϋπόθεση ότι τα όσα διέρρευσαν την ημέρα της διεξαγωγής του πειράματος είναι σωστά, μπορούμε να εικάσουμε – και όχι να πούμε με βεβαιότητα – πως το ταξίδι του USS Eldridge από την Φιλαδέλφεια στο Norfolk και πάλι πίσω στην Φιλαδέλφεια δεν έγινε μόνο στον χώρο, αλλά και στον χρόνο.
Αυτό συμβαίνει επειδή, αν και το αντιτορπιλικό USS Eldridge φαινόταν ταυτόχρονα και στην Φιλαδέλφεια και στο Norfolk, αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στο ότι η στρέβλωση του χώρου μέσα από την οποία το αμερικάνικο αντιτορπιλικό περνούσε από το Norfolk πίσω στην Φιλαδέλφεια πιθανώς παρέμεινε ανοιχτή για περίπου 10 δευτερόλεπτα, προκειμένου το πλοίο να περάσει μέσα από αυτήν.
Έτσι, στην αρχή του φαινομένου των 10 δευτερολέπτων, το USS Eldridge βρισκόταν στα ανοιχτά του Norfolk, αλλά η εικόνα του ταξίδευε ήδη μέσα από την στρέβλωση ως την Φιλαδέλφεια και στο τέλος του φαινομένου, λίγο πριν κλείσει η στρέβλωση αυτή στον χώρο, το πλοίο έπλεε στην θάλασσα της Φιλαδέλφειας, ενώ η εικόνα του συνέχιζε να ταξιδεύει, μέσα από την στρέβλωση του χώρου, πίσω στο Norfolk.
Αν κάτι τέτοιο έλαβε χώρα – το οποίο θα ήταν λιγότερο δαπανηρό ενεργειακά από το ταξίδι στον χρόνο – τότε η περίπτωση του ταξιδιού στον χρόνο μπορεί να αποκλειστεί. Ωστόσο, λόγω του ότι τίποτε άλλο δεν διέρρευσε από το πείραμα, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το αν έγινε ή όχι ταξίδι στον χρόνο.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που έγινε, θα ήταν δύσκολο να έχει επαναληφθεί και μάλιστα σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου, όπως αυτό των δυόμισι χιλιετηρίδων, για το οποίο κάνει λόγο στο βιβλίο του ο Σπύρος Ασλάνης.
Πρώτα απ’ όλα, οι ολέθριες συνέπειες που είχε το πείραμα αυτό για τους ναύτες του πλοίου πρέπει να έκανε τους Αμερικάνους να σκεφτούν πολύ σοβαρά την επανάληψη του πειράματος.
Το γεγονός έπειτα ότι δύο χρόνια αργότερα, το 1945, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε, έκανε λιγότερο επιτακτική την έρευνα πάνω σε νέα οπλικά συστήματα όπως λόγου χάριν τα αόρατα ή τα τηλεμεταφερόμενα πολεμικά πλοία και ο ψυχρός πόλεμος που ακολούθησε έστρεψε τα βλέμματα των δύο υπερδυνάμεων της εποχής κυρίως στην κατάκτηση του διαστήματος και στην κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Κατόπιν, το γεγονός ότι τα USS Eldridge πουλήθηκε στην Ελλάδα, οκτώ μόλις έτη μετά το πείραμα, δείχνει πως οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν το 1951 ιδιαίτερη διάθεση να επαναλάβουν το πείραμα ή να μελετήσουν καλύτερα το εν λόγω πλοίο.
Ακόμα και το ενδιαφέρον που έδειξαν αργότερα οι Αμερικάνοι για το πλοίο αυτό, δεν μπόρεσε να επισπεύσει την καθυστέρηση των 41 ετών από την πώληση μέχρι τον παροπλισμό του πλοίου το 1992 που το πλοίο βρισκόταν στις υπηρεσίες του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.
Εν συνεχεία, το γεγονός ότι η επιστημονική κοινότητα θεωρούσε την Θεωρία της Σχετικότητας του Αλβέρτου Αϊνστάιν αλάνθαστη μέχρι και την πειραματική κατάρριψή της από επιστήμονες του CERN το 2011, σε συνδυασμό με το ότι η θεωρία των ενοποιημένων πεδίων ερμηνεύτηκε από τον ίδιο τον Αϊνστάιν με βάση την Θεωρία της Σχετικότητας, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι λογικά αδύνατον, εφαρμόζοντας μία λανθασμένη θεωρία, οι Αμερικάνοι να κατάφεραν τα επιθυμητά γι’ αυτούς αποτελέσματα.
Και η βάση της Νέας Μάκρης από την οποία και υποτίθεται ότι έγιναν τα ταξίδια των Αμερικανών προς την εποχή των Περσικών πολέμων, το 2011 είχε ήδη πάψει να λειτουργεί!
Τέλος, είναι λογικό, σε περίπτωση που οι Αμερικάνοι σχεδίασαν ποτέ ταξίδι τόσο βαθιά στο ανθρώπινο παρελθόν, να μην σχεδίασαν σε καμία περίπτωση παρέμβαση στην ροή της ιστορίας, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν καθαρή τρέλα, δεδομένου ότι η αλληλουχία των ιστορικών γεγονότων, ή μάλλον η δομή του χωροχρόνου που σχηματίζεται από την αλληλουχία αυτή, είναι εξαιρετικά εύθραυστη και ευαίσθητη και, σε περίπτωση που διαταραχτεί, το να επανέλθει στην φυσιολογική της κατάσταση είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο – υπό την προϋπόθεση πως δεν είναι ακατόρθωτο.
Αυτό οι Αμερικάνοι σίγουρα το ήξεραν και, δεδομένου ότι η διαταραχή της αλληλουχίας των ιστορικών γεγονότων θα επηρέαζε αλυσιδωτά και την αμερικανική ιστορία, θα ήταν εντελώς παράλογο να έκαναν κάτι τέτοιο…
Παίρνοντας όμως την ακραία περίπτωση οι Αμερικάνοι να επιχείρησαν την τρέλα του ταξιδιού στο παρελθόν και την ακόμα μεγαλύτερη τρέλα να παρέμβουν στην ροή της ιστορίας, θα ήταν άραγε εφικτό το να το πράξουν;
Αν σε μία εναλλακτική πραγματικότητα, οι Πέρσες είχαν νικήσει την μάχη του Μαραθώνα, είχαν κατακάψει την πόλη των Αθηνών και είχαν εξολοθρεύσει τον πληθυσμό της, πώς θα μπορούσε να γεννηθεί ο δυτικός πολιτισμός που, στην δικιά μας πραγματικότητα, πέρασε μέσα από την αρχαία Ελλάδα στην Ρώμη, από την Ρώμη στην δυτική Ευρώπη (στο βασίλειο των Φράγκων και στην αγία ρωμαϊκή αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους) κι από εκεί πάλι στην Αγγλία και, τέλος, από την Αγγλία στις Ηνωμένες Πολιτείες;
Πώς δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά θα υπήρχαν Αμερικανοί με δυτικό πολιτισμό για να κάνουν το πείραμα της Φιλαδέλφειας και να φτιάξουν τις βάσεις της Νέας Μάκρης και του Κάτω Σουλίου Αττικής, απ’ όπου θα πραγματοποιούσαν, κατά τον Σπύρο Ασλάνη, το ταξίδι τους με το οποίο θα διαμόρφωναν την δικιά μας πραγματικότητα;
Κι αν οι Αμερικάνοι δεν ήρθαν από την εκεί ή από την τότε – οι έννοιες του χώρου και του χρόνου συγχέονται σε τέτοιες υποθέσεις – πραγματικότητα, αλλά ήρθαν από την δικιά μας πραγματικότητα στην τότε, με σκοπό να την καταστρέψουν για να μην της επιτρέψουν να υπάρξει, στερώντας την ύπαρξη από την δικιά μας και δικιά τους πραγματικότητα, γεννιούνται μερικά ερωτήματα.
Πώς είναι δυνατόν μία ομάδα Αμερικανών κομάντος που δεν υπήρχε να υπήρξε και να έκανε ταξίδι από ένα υποθετικό και ανύπαρκτο πουθενά στην μάχη του Μαραθώνα, με σκοπό να ανατρέψει την ισχύουσα πραγματικότητα και να επιτρέψει στον εαυτό της και στην ανύπαρκτη υποθετική, αλλά οικεία προς αυτήν πραγματικότητα, να δημιουργηθεί για να μπορέσουν και αυτοί να υπάρξουν;
Κι αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν, μήπως το ον ή τα όντα που πραγματοποίησαν αυτήν την υποθετική μετακίνηση στον χώρο και στον χρόνο δεν θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι και άρα δεν ήταν σε καμία περίπτωση Αμερικάνοι κομάντος;
Κι ακόμη και να ήταν Αμερικάνοι της δικιάς μας πραγματικότητας, πώς ήξεραν (αφού η δικιά μας πραγματικότητα ήταν υποθετική και ανύπαρκτη και εντελώς άσχετη με τις εξελίξεις της πραγματικότητας που ο Σπύρος Ασλάνης υποθέτει πως ήταν πραγματική) ότι η συγκεκριμένη μάχη στην αληθινή πραγματικότητα – οι έννοιες του πραγματικού και του υποθετικά πραγματικού συγχέονται – έχει χαθεί, για να επέμβουν στην εξέλιξή της παρά το γεγονός ότι η ιστορία της δικής μας πραγματικότητας είναι γεμάτη από αναρίθμητες μάχες;
Και ακόμα και αν με την πιο ακραία τεχνολογία το ήξεραν, πώς θα μπορούσαν να μεταβούν στην παράλληλη πραγματικότητα αφού οι δύο πραγματικότητες είναι εντελώς ανεξάρτητες για να μπορούν και οι δύο – η μία πραγματικά και η άλλη υποθετικά – να υπάρχουν;
Και στην περίπτωση πάλι που δεν το ήξεραν, δεν θα ήταν απειροελάχιστες οι πιθανότητες τυχαία να πέσουν στο σημείο τομής των δύο πραγματικοτήτων που ήταν η μάχη του Μαραθώνα;
Και πάλι, οι επιστήμονες της υποθετικής μας πραγματικότητας και η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για ποιον λόγο θα άφηναν την παρέμβαση της ομάδας αυτής στην ροή της – έστω και υποθετικής – ιστορίας, την ώρα που γνωρίζαν τον κίνδυνο των ταξιδιών στον χρόνο;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις μας οδηγούν μόνο σε ένα συμπέρασμα: στο ότι η υπόθεση του βιβλίου του Σπύρου Ασλάνη περί χωροχρονικής επέμβασης Αμερικάνων κομάντος στην μάχη του Μαραθώνα παραπέμπει σε χρονικό παράδοξο και ως εκ τούτου (κατά την ίδια λογική αναγκαιότητα που στην Γεωμετρία δεν μπορώ να φέρω από σημείο εκτός ευθείας δύο ή περισσότερες διαφορετικές παραλλήλους σε αυτήν ευθείες) η όλη υπόθεση του εν λόγω βιβλίου είναι άτοπη και δεν στέκει στην λογική.
Μα, αν τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Σπύρου Ασλάνη δεν ισχύουν, τότε γεννούνται δύο ερωτήματα τα οποία και πριν το βιβλίο αυτό γραφτεί ταλαιπωρούσαν τους ιστορικούς.
Ήταν δυνατόν οι αρχαίοι ιστορικοί που αναφέρουν τις επεμβάσεις αυτές των ηρώων και των θεών στις μεγάλες μάχες των Περσικών πολέμων, ειδικά στο σημείο αυτό να θέλουν να περάσουν από την ιστορία στον μύθο; Και, αν οι αναφορές αυτές έχουν καθαρά μυθολογικό περιεχόμενο, πώς είναι δυνατόν οι θρίαμβοι των Ελλήνων κατά των Περσών να ήταν τόσο μεγάλοι;
Το ότι μία εναλλακτική θεωρία, όπως αυτή του Σπύρου Ασλάνη, δεν στέκει, όμως, δεν συνεπάγεται πως η αποδεκτή από την συμβατική ιστορία εκδοχή είναι απαραιτήτως και απόλυτα ορθή.
Το ότι δεν έγινε ταξίδι στον χρόνο από τους Αμερικάνους, δεν συνεπάγεται ότι όλοι εκείνοι οι ήρωες και οι θεοί (που λέγεται ότι εμφανίστηκαν στις μάχες αυτές) δεν εμφανίστηκαν, ούτε ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν μυθομανείς και τα έβγαζαν όλα αυτά από την φαντασία τους.
Μία άλλη εναλλακτική θεωρία, που μιλάει για το θέμα τον «θεϊκών» και «ηρωικών» επεμβάσεων στις μάχες των Περσικών πολέμων, είναι και αυτή που θέλει στους Περσικούς πολέμους να χρησιμοποιήθηκαν τεχνολογίες μιας άλλης – όχι μεταγενέστερης αλλά προγενέστερης – εποχής· μιας εποχής που χάνεται πίσω από το πέπλο του μύθου, όταν στην Γη υπήρχε ακόμα η υπερτεχνολογία των Ατλάντων και των Ελλήνων της εποχής πριν τον ελληνοατλαντικό πόλεμο.
Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, τα πανάρχαια οπλικά συστήματα παρέμεναν για χιλιετίες κρυμμένα στα χέρια των ιερατείων, μέχρι και την πρώιμη βυζαντινή περίοδο. Μετά έμειναν ξεχασμένα για αρκετούς ακόμα αιώνες, μέχρι που τα ισχυρά κράτη της νεότερης ιστορίας άρχισαν να τα αναζητούν για να επιβάλουν την δύναμή τους.
Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε, στις ίδιες πάλι περιοχές που σχετίζονται με τις μεγάλες εκείνες μάχες των Ελλήνων κατά των Περσών – και όχι μόνο – να έστησε η σύγχρονη αμερικανική υπερδύναμη τις βάσεις της και έτσι να αιτιολογούνται και οι παράξενες έρευνες που έγιναν από αυτούς σε διάφορα μέρη που πιθανώς να έκρυβαν κατάλοιπα εκείνης της αρχαίας υπερτεχνολογίας…
http://www.egriechen.info/2014/06/chroniko-paradoxo-marathonas-peirama-filadelfeias-echetlaios.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου