Αφιέρωμα: Χρονοτοπία - Γράφει o Γιώργος Λεκάκης / www.lekakis.com
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ήλθε στα χέρια μου, με τίτλο «Περίπλους στο παρελθόν», του εκπαιδευτικού Θεόδωρου Ποσταντσίδη, Στο βιβλίο αυτό, ο μελετητής κάνει μια ανατροπή στα έως τώρα συμβατικά λεγόμενα και μετρημένα, φοβισμένα, μασημένα λόγια του επίσημου επιστημονικού κατεστημένου. Από την εν λόγω εργασία του, λοιπόν, σας παρουσιάζω μια περίληψη: ...
«Η χρονολόγηση ενός γεγονότος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται ούτε από συμπτωματικά στοιχεία, ούτε βέβαια από κυκλικά επιχειρήματα, όπως γίνεται στην περίπτωση του Τρωικού Πολέμου, όπου οι επιστήμονες έδωσαν πρώτα μια ημερομηνία και κατόπιν έτρεξαν να προσαρμόσουν τα πάντα γύρω από αυτήν. Έτσι οι όποιες αναφορές υπάρχουν σήμερα δεν έχουν καμμία αξία μια και είναι απλά ένα ακόμα κυκλικό επιχείρημα. Ξεκινούν από το 1170 π.Χ. και φυσικά καταλήγουν υποχρεωτικά εκεί. Τα όποια αστρονομικά στοιχεία χρησιμοποίησαν αφορούσαν εκλείψεις, που συμβαίνουν πάντοτε, και φυσικά κοντά και σε αυτήν την ημερομηνία. Αλλά αυτό δεν είναι στοιχείο χρονολόγησης. Είναι σαν να πας στην ακροθαλασσιά και να αναρωτιέσαι αν θα βρεις κοχύλια για να δηλώσεις μετά ότι εκεί είναι η θάλασσα, χωρίς να σκέφτεσαι ότι από την αρχή πήγες εκεί.
Το θέμα μας όμως δεν είναι άλλο από την χρονολόγηση των ορφικών και ομηρικών κειμένων, με μερικά πραγματικά στοιχεία, που αφορούν αστρονομικά φαινόμενα μοναδικά, όπως η εαρινή ισημερία σε συγκεκριμένο ζώδιο και η ισομέρεια των εποχών. Η Γη ισορροπεί μέσα σ' ένα βαρυτικό πεδίο, που από την μια κάνει τον φυσικό άξονά της να έχει μια κλίση 23,4° ως προς το επίπεδο της ελλειπτικής, το επίπεδο δηλαδή περιστροφής γύρω από τον ήλιο, και από την άλλη να εκτελεί μια περιστροφή κάθε ημέρα γύρω από τον άξονα αυτό δεξιόστροφη. Γι' αυτό και ο ήλιος "κινείται" ως προς εμάς αριστερόστροφα. Ταυτόχρονα η κλίση αυτή του άξονα συμβάλει στην δημιουργία των εποχών, ενώ παράλληλα αναγκάζει την Γη, όπως και κάθε "σβούρα" να κάνει ο άξονάς της μία πλήρη στροφή κάθε περίπου 25.760 χρόνια. Αυτή η μεγάλη στροφή ονομάζεται μετάπτωση ισημεριών μια και εξ αιτίας της η εαρινή ισημερία αλλάζει, κατά μέσον όρο κάθε 2.500 χρόνια (ζώδιο). Στην εποχή μας γίνεται στους Ιχθείς.
Όπως ξέρουμε η Γη περιφέρεται και γύρω από τον Ήλιο. Κάνει μια περιστροφή κάθε έναν χρόνο. Αυτή όμως η περιστροφή δεν είναι απόλυτα ομαλή. Από την μια η τροχιά της προσομοιάζει προς μια έλλειψη και από την άλλη το νοητό κέντρο αυτής της ελλειπτικής δεν ταυτίζεται με την θέση του Ήλιου. Είναι σαν ο Ήλιος να πλησιάζει, μέσα σ' ένα διάστημα 95.000 χρόνων, πότε προς την μια και πότε προς την άλλη πλευρά. Έτσι δημιουργούνται δύο σημεία τροχιακά. Αυτό που είναι το πιο κοντινό στον Ήλιο (περιήλιο) και το συμμετρικό του, που είναι πιο μακρινό από τον Ήλιο (αφήλιο). Δημιουργείται δηλαδή ένας άξονας συμμετρίας. Τα δύο δε τμήματα της ελλειπτικής ονομάζονται αψίδες. Η ετήσια κίνηση της Γης έχει όμως άλλα 4 «σταθερά» σημεία αναφοράς αποτέλεσμα και αυτό της κλίσης του άξονα της Γης.
Τα δύο είναι τα σημεία που τέμνεται η ελλειπτική με την προέκταση του ισημερινού (ισημερίες) και ο κάθετος σε αυτά άξονας, που αντιπροσωπεύει τις τροπές του Ήλιου (μεγαλύτερη ημέρα και μεγαλύτερη νύχτα). Η αναπαράσταση αυτού του φαινομένου σε γράφημα είναι ένας κύκλος που τέμνεται από δύο άξονες (σχ. 1).................
Η σύνθεση των αψίδων της ελλειπτικής με τον «τροχό» που είδαμε παραπάνω δίνει την διάρκεια των εποχών, γιατί ενώ οι άξονες τροπών και ισημεριών είναι σταθεροί ο άξονας περιηλίου-αφηλίου κινείται κάνοντας έναν κύκλο κάθε 20.936 χρόνια. Όταν αυτός ο άξονας περιηλίου-αφηλίου ταυτίζεται με τον άξονα των τροπών τότε η Άνοιξη έχει ίδιες ημέρες με το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο με τον Χειμώνα. Όταν όμως ταυτίζεται με τον άξονα των ισημεριών τότε ή ο Χειμώνας ισούται με την Άνοιξη και το Καλοκαίρι με το Φθινόπωρο ή Άνοιξη με το φθινόπωρο και το καλοκαίρι με τον χειμώνα.
Το σημαντικό των παραπάνω πληροφοριών είναι ότι αυτές οι κινήσεις είναι μετρήσιμες μια και επαναλαμβάνονται με την ακρίβεια ενός ρολογιού. Έτσι ξέρουμε πότε συμβαίνουν». Οι αστρονομικές πληροφορίες των κειμένων Όταν ο συγγραφέας αναφέρεται σε αρχαία κείμενα εννοεί «μόνον του Ορφέως, του Ομήρου και του Ησιόδου, κείμενα απροσδιορίστου έως σήμερα ηλικίας, μια και ούτε ένας - επαναλαμβάνω ούτε ένας - δεν γνωρίζει το πότε γράφηκαν. Πολλοί υπέθεσαν, αλλά κανείς δεν γνώριζε πραγματικά. Ο Ορφέας, ο χαρισματικός αυτός πανεπιστήμων, στους λεγόμενους «Ύμνους» του μας δίνει μια σειρά από πληροφορίες για τα αστρονομικά φαινόμενα της εποχής του. Για όσους θέλουν να τον αμφισβητήσουν θα πω εδώ ότι ο Ορφέας (το ίδιο ισχύει και για τους άλλους) όταν παρατηρούσε τον ουρανό και κατέγραφε τα διάφορα φαινόμενα προφανώς δεν σκεφτόταν πώς να ξεγελάσει τους επόμενους χιλιάδες χρόνια μετά, αλλά θέλησε να τα καταγράψει, ώστε να μπορέσουν και να τα χρονολογήσουν. Μάλιστα ο αείμνηστος Κ. Χασάπης έγραψε μια διατριβή πάνω σε αυτά και κατάφερε να ταυτίσει με ακρίβεια τα λεγόμενα στους Ύμνους με αντίστοιχα αστρονομικά φαινόμενα. Οι λεγόμενοι Ύμνοι δεν ήταν δοξασίες τρελλαμένων πρωτογόνων, αλλά η καταγραφή των αστρονομικών και άλλων χαρακτηριστικών των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, αλλά και μια σειρά γήινων φαινομένων.
Από το εξαίρετο αυτό βιβλίο, που αγνοήθηκε, αλλά ποτέ δεν διαψεύστηκε, αν και τελευταία κάποιοι προσπαθούν να οικειοποιηθούν τα συμπεράσματα του Κ. Χασάπη, μαθαίνουμε τα εξής:
α) Στον «Ύμνο» 27,3 (της Ρέας) λέει «ΤΑΥΡΟΦΟΝΩΝ ΖΕΥΞΑΣΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΝ ΑΡΜΑ ΛΕΟΝΤΩΝ».
β) Στον «Ύμνο» 14,2 (της Μητέρας των Θεών) αναφέρει: «Η ΛΙΣ ΤΑΥΡΟΦΟΝΟΣ ΙΕΡΟΤΡΟΧΟΝ ΑΡΜΑ ΤΙΤΑΙΝΕΙ».
γ) Στον «Ύμνο» 8,19 (του Ήλιου) συνεχίζει: «ΜΑΣΤΙΓΙ ΛΙΓΥΡΗ ΤΕΤΡΑΟΡΟΝ ΑΡΜΑ ΔΙΩΚΩΝ». Η κίνηση πέριξ του Ήλιου αναφέρεται ως κίνηση άρματος που την βλέπουμε και στην ιστορία του Φαέθωντος. Εδώ επίσης έχουμε αναφορά στους γνωστούς αστερισμούς του Λέοντα και του Ταύρου, που βρίσκονται, ως προς την ελλειπτική σε απόσταση τριών ζωδίων δηλαδή 90°. Όταν ο Λέων βρίσκεται στον άξονα των Τροπών, τότε ο Ταύρος βρίσκεται στην Εαρινή Ισημερία (σχ.2).......
δ) Στον ύμνο 34,21-22 (στον Απόλλωνα) μας λέει: «ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ ΤΑΙΣ ΥΠΑΤΑΙΣ ΧΕΙΜΩΝΑ ΘΕΡΟΣ ΝΕΑΤΑΙΣ ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ». Εδώ έχουμε μια σαφή αναφορά στο γνωστό στην Αστρονομία περιοδικό φαινόμενο της ισομέρειας των εποχών. Ας δούμε το νόημα, ή την απόδοση εάν θέλετε, αυτών των στίχων, γιατί εδώ είχαμε μια τεράστια παρανόηση από τους προηγούμενους ερευνητές:
Ο Ορφέας ναι μεν αναφέρει ότι το Θέρος και ο Χειμώνας είναι ίσοι, αλλά δεν εννοεί το γνωστό μας καλοκαίρι στην πλευρά αυτή της Εύκρατης Ζώνης, αλλά για το σύνολο Θέρος+Άνοιξη που αφορά το υπόλοιπο κομμάτι της Γης, στις άλλες δύο ζώνες, που έχουν μόνον δύο εποχές. Άλλωστε στον δεύτερο στίχο μας λέει επεξηγηματικά ότι οι τελευταίες (ΥΠΑΤΑΙΣ) ημέρες του Χειμώνα διακρίνονται (ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ) από τις πρώτες (ΝΕΑΤΑΙΣ) ημέρες του Θέρους. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο χειμώνας και το θέρος γειτνιάζουν και αυτό συμβαίνει μόνον όταν θεωρούμε ότι υπάρχουν δύο εποχές. Τώρα για το πώς μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους (ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ) αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την Εαρινή Ισημερία. Άλλωστε ακόμη και σήμερα λέμε ότι είναι η πρώτη ημέρα της Άνοιξης. Άρα την εποχή του το σύνολο ΘΕΡΟΣ+ΕΑΡ ισούτο με το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ+ΧΕΙΜΩΝΑΣ. Αυτό συνέβη το 3983 π.Χ. και την προηγούμενη φορά το 14451 π.Χ. Με βάση αυτά τα δύο πρώτα στοιχεία θα λέγαμε ότι αναφέρεται πιθανόν στο 3983 π.Χ. Αλλά εδώ έρχεται ο Όμηρος να μας δώσει το επόμενο στοιχείο. Στην Οδύσσεια (Ε,271-277) η Καλυψώ λέει στον Οδυσσέα ότι θα κινηθεί με βάση την θέση της Μ. Άρκτου, της οποίας καταγράφει την θέση με απόλυτη ακρίβεια, που είναι παμφαίνουσα (ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ), δηλαδή βρίσκεται κοντά στον Β. Πόλο.
Αυτή θα έπρεπε να βρίσκεται πάντοτε αριστερά του. Για να επιτευχθεί αυτό θα έπρεπε ο Οδυσσέας να έχει μια κίνηση από ΝΔ. προς ΒΑ. «ΠΛΗΙΑΔΑΣ Τ ΕΣΟΡΩΝΤΙ ΚΑΙ ΟΨΕ ΔΥΟΝΤΑ ΒΟΩΤΗΝ ΑΡΚΤΟΝ Θ ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ Η Τ ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ ΟΙΗ Δ ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΕΜΕΝΑΙ ΕΠ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» Η Μ. Άρκτος ήταν παμφαίνουσα το 2500-2000 π.Χ. περίπου έως το 1000-500 π.Χ. Σήμερα, για παράδειγμα, δεν είναι παμφαίνουσα. Αμέσως διαπιστώνουμε ότι ούτε το 3983 π.Χ. ούτε το 14451 π.Χ. ήταν παμφαίνουσα στο Βόρειο Ημισφαίριο. Αδιέξοδο; Όχι, γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε ακόμη όλα τα στοιχεία. Είδαμε ότι η Εαρινή Ισημερία συνέβαινε στο ζώδιο του Ταύρου. Αυτό συνέβη από το 4000 π.Χ. έως το 1440 π.Χ. εάν υπολογίσουμε και το μεσοαστρικό κενό ανάμεσα στον Ταύρο και τον Κριό. Απ' αυτό βλέπουμε ότι το 3983 π.Χ. είχαμε ισομέρεια εποχών και ισημερία στον Ταύρο, αλλά όχι παμφαίνουσα την Μ. Άρκτο. Το δε 14451 π.Χ. ισομέρεια εποχών, φθινοπωρινή ισημερία στον Ταύρο (απέναντι δηλαδή), αλλά και κάτι αξιοπρόσεκτο ως προς την Μ. Άρκτο. 14451- 12880 (25760/2) = 1571, δηλαδή ακριβώς απέναντι από την εποχή που η Μ. Άρκτος ήταν παμφαίνουσα (σχ.3).
Ας υποθέσουμε ότι αντί για το Βόρειο Ημισφαίριο ο Ορφέας έμενε στο Νότιο Ημισφαίριο. Ξέρω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά είναι απλά μια υπόθεση. Τότε το 14451 π.Χ. θα είχαν στον Νότο και ισομέρεια εποχών, αλλά και Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο, μια και οι εποχές είναι αντίθετες. Παρ' όλα αυτά, πάλι δεν ικανοποιείται η θέση της Μ. Άρκτου. Ας δούμε τώρα και κάτι λίγο περίεργο πριν συνδυάσουμε όλα αυτά και βρούμε ημερομηνία που να ανταποκρίνεται σε όλα τα δεδομένα: Είδαμε την Καλυψώ να δίνει τις συγκεκριμένες οδηγίες στον Οδυσσέα για την νύχτα μόνο. Λέω για την νύχτα μόνο, γιατί κινούμενος στον άξονα Δύσης-Ανατολής θα έπρεπε να του πει ότι ο Ήλιος θα ξημερώνει κάπου μπροστά δεξιά και θα συνεχίσει να κινείται μέχρι να τον συναντήσει το μεσημέρι. Άρα έχοντας λοξά δεξιά τον Ήλιο μπορεί να προσανατολιστεί. Όμως η Καλυψώ δεν λέει κουβέντα. Είναι δυνατόν να μη μιλά για το προφανές και να του αναφέρει μόνον την Μ. Άρκτο;
Ο Ησίοδος στο «Έργα και Ημέρες» (στ. 414-418) αναφέρει: «ΗΜΟΣ ΔΗ ΛΗΓΕΙ ΜΕΝΟΣ ΟΞΕΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ ΚΑΥΜΑΤΟΣ ΙΔΑΛΙΜΟΥ, ΜΕΤΟΠΩΡΙΝΟΝ ΟΜΒΡΗΣΑΝΤΟΣ ΖΗΝΟΣ ΕΡΙΣΘΕΝΕΟΣ ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΒΡΟΤΕΩΣ ΧΡΩΣ ΠΟΛΛΟΝ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ ΔΗ ΓΑΡ ΤΟΤΕ ΣΕΙΡΙΟΣ ΑΣΤΗΡ ΒΑΙΟΝ ΥΠΕΡ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΗΡΙΤΡΕΦΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» Αρχίζει λοιπόν και περιγράφει μία-μία τις διάφορες εποχές για να προσδιορίσει την εποχή που γίνεται η επιτολή του άστρου του Σειρίου, δηλαδή το πότε ο Σείριος ανατέλλει πριν από τον Ήλιο. Στην αρχή καλοκαίρι («ΗΜΟΣ ΔΗ ΛΗΓΕΙ ΜΕΝΟΣ ΟΞΕΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ ΚΑΥΜΑΤΟΣ ΙΔΑΛΙΜΟΥ») που τελειώνει, μετά έρχεται το φθινόπωρο με τις βροχές του («ΜΕΤΟΠΩΡΙΝΟΝ ΟΜΒΡΗΣΑΝΤΟΣ ΖΗΝΟΣ ΕΡΙΣΘΕΝΕΟΣ») και μετά έρχεται ο χειμώνας, η εποχή που ο ήλιος είναι λιγότερο ισχυρός και γι' αυτό το δέρμα των ανθρώπων γίνεται πιο ανοιχτό («ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΒΡΟΤΕΩΣ ΧΡΩΣ ΠΟΛΛΟΝ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ»).
Τότε μας λέει ότι ο Σείριος ανατέλλει πριν από τον Ήλιο. Αυτό όμως στο Βόρειο Ημισφαίριο συμβαίνει Αύγουστο. Δηλαδή καλοκαίρι, την εποχή που είναι χειμώνας στο Νότιο. Εφέτος συγκεκριμένα συμβαίνει στην αρχή του χειμώνα του Νότου (13 Ιουνίου, Kstars software), όπως ακριβώς αφήνεται να εννοηθεί από τον Ησίοδο. Ο Ησίοδος, λοιπόν, μας μιλά για αστρικά γεγονότα, που μπορεί να δει κάποιος μόνον από τον Νότο, την αντίστοιχη εποχή και όχι από τον Βορρά. Γιατί δεν υπάρχουν τα τρία περιγραφόμενα φαινόμενα ταυτόχρονα; Γιατί ο Οδυσσέας πηγαίνοντας ανατολικά, ας πούμε σχηματικά από την Αμερική προς την Ευρώπη, δεν βλέπει τον Ήλιο μπροστά του; Γιατί ο Ησίοδος περιγράφει γεγονότα που συμβαίνουν μόνον στο Νότιο ημισφαίριο;
Πριν μερικά χρόνια αναπτύχθηκε η θεωρία του Ωρίωνα. Αυτή έλεγε ότι οι τρεις πυραμίδες αντιπροσωπεύουν τα τρία αστέρια της Ζώνης του Ωρίωνα και μάλιστα με καταπληκτική ακρίβεια μια και ανταποκρίνονταν στην αναλογία του φαινόμενου μεγέθους τους όσο και στην διάταξή τους και πολλές ακόμη λεπτομέρειες. Εκεί που ατύχησε η θεωρία αυτή ήταν στο ότι στον ουρανό του Β. Ημισφαιρίου η θέση της Ζώνης του Ωρίωνα είναι ανάποδα σε σχέση με την διάταξη των πυραμίδων (εικ.4). Εάν κάνουμε μια τολμηρή υπόθεση και εδώ και ας ανατρέψουμε την Γη. Τότε στις ίδιες μοίρες, αλλά στο Νότιο πια ημισφαίριο θα είχαμε (εικ.5) τον Ωρίωνα στην θέση που θα ταυτίζονταν με την ακριβή τοποθέτηση των πυραμίδων της Αιγύπτου».
Και ο συγγραφέας καταλήγει: «Αλλά δεν καλούμαστε να δημιουργήσουμε την δική μας εκδοχή της Ιστορίας, αλλά να αποτυπώσουμε την ίδια την Ιστορία. Έτσι όσο και εάν φανεί τολμηρό, απίθανο ή αδύνατο για κάποιους, όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με αυτό των πυραμίδων, ταιριάζουν μόνον σε μία περίπτωση: Φαίνεται ότι κάποια στιγμή, μετά από το 14451 π.Χ. είχαμε ανατροπή των φυσικών πόλων της Γης! Υπάρχουν επιστήμονες που έχουν στοιχεία γι' αυτό. Όλοι αυτοί ήξεραν τι έβλεπαν στον ουρανό τους και προφανώς δεν τα έλεγαν για να μας κοροϊδέψουν. Έτσι όπως λέει και ο Σ. Χόλμς, όταν αποκλείσεις το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο περίεργο και να φαίνεται, είναι πάντα η αλήθεια.
Εδώ αδύνατο είναι να μην ήταν έτσι διατεταγμένος ο Ουρανός! Άρα είχαμε ανατροπή πόλων, που βέβαια κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα εδώ στην Γη (γι' αυτό και οι Κέλτες φοβόντουσαν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους), αλλά πριν από αυτήν, το 14451 είχαμε και ισομέρεια εποχών, αλλά και Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο στο τότε Νότιο Ημισφαίριο, και σήμερα Βόρειο, μια και δεν επηρεάζονται από αυτό, αλλά και την Μ. Άρκτο παμφαίνουσα στο Β. Ημισφαίριο μια και ο άξονας πήρε την ακριβώς απέναντι θέση (σχ.6). Ταυτόχρονα, λόγω της ανατροπής, η Γη σταμάτησε αναγκαστικά την περιστροφή της και περιστράφηκε αντίθετα από ό,τι πριν, έτσι ώστε να εναρμονιστεί με το βαρυτικό πεδίο μέσα στο οποίο βρίσκεται. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τον μύθο του θρόνου του Άργους, που θα άλλαζε χέρια μόνον αν ο Ήλιος ανέτειλε από την Δύση, όπως και έγινε!
Μ' αυτόν τον τρόπο και όλες οι αναφορές που βρίσκουμε στον Ορφέα, τον Όμηρο και τον Ησίοδο σχετικά με το πού δύει ή ανατέλλει ο Ήλιος αλλά και από πού φυσούν οι αντίστοιχοι άνεμοι, παίρνουν πραγματικό νόημα μια και ταυτίζονται απόλυτα με την πραγματική Γεωγραφία. (Στα γραφήματα 7-8 φαίνεται πως με την ανατροπή αλλάζει η κατεύθυνση περιστροφής και άρα πρέπει, λόγω βαρυτικού πεδίου, να σταματήσει και να περιστραφεί ανάποδα που αυτό σημαίνει ότι πλέον ανατέλλει από εκεί που έδυε). Ένα ακόμη σχετικό στοιχείο είναι οι Αργοναύτες, που μόλις περνούν την Τροία σταματούν. Και τότε διαπιστώνουν ότι ο Ήλιος δύει μπροστά τους μέσα στην θάλασσα! Αυτό δεν είναι εφικτό ακόμη και χωρίς ανατροπή στην σημερινή υποτιθέμενη θέση (εικ.9) πολύ δε μάλλον με την ανατροπή της.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Απ' όλα τα παραπάνω προκύπτουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα: α) Ο Ορφέας έζησε και έδρασε περί το 14500 π.X. ή 16.500 χρόνια από σήμερα. Τότε έγινε η Αργοναυτική Εκστρατεία και λίγο μετά, με μια γενεά διαφορά, ο Τρωικός Πόλεμος. β) Ο Όμηρος, όπως και ο Ησίοδος (ή ο «Ησίοδος» των «Έργων» για να ακριβολογώ) αν και δεν προσδιορίζουν επακριβώς την εποχή που έζησαν, εν τούτοις από κάποιες άλλες αστρονομικές παρατηρήσεις, που δεν αφορούν το παρόν άρθρο, υπολογίζω ότι έζησαν γύρω στα 500-700 χρόνια μετά, δηλ. περίπου 16.000 χρόνια από σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έζησαν ταυτόχρονα. Ίσως μια καλή χρονική ένδειξη να είναι ότι τα γεγονότα στην εποχή τους είχαν μια απήχηση, αλλά οι λεπτομέρειες είχαν ξεχαστεί. Γι' αυτό και οι αστρονομικές παρατηρήσεις στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια είναι περιορισμένες και αφορούν εκλείψεις κλπ., σε σχέση με τα σημαντικά αστρικά γεγονότα που προσφέρει ο Ορφέας, αλλά αγνοεί, ίσως, ο Όμηρος. γ) Η ελληνική Ιστορία, και όχι πια προϊστορία, μια και έχουμε γραπτά κείμενα ηλικίας 16.500 ετών αναγνωρισμένα απ' όλους, πρέπει να ξαναγραφτεί. Ταυτόχρονα και η ομηρική γεωγραφία πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. δ) Οι «Ινδοευρωπαίοι» κλπ. θα πρέπει να αναθεωρηθούν, μια και η παγκόσμια, μητέρα, γλώσσα είναι η λεγόμενη ορφική (αλλά και ομηρική) γλώσσα και το παγκόσμιο γλωσσικό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα ενός κοινού παγκόσμιου πολιτισμού που σχεδόν έσβησε και όχι μια τυχαία διάσπαρτη λειτουργία».
ΠΗΓΕΣ: Τα στοιχεία είναι από το δίτομο βιβλίο του Θ. Ποσταντσίδη «Περίπλους στο παρελθόν». Και: Ορφικά (Αργοναυτικά και ύμνοι), Ομήρου («Οδύσσεια»), Ησιόδου («Έργα και Ημέρες»), Astronomical Software: Kstars, Γρ. Α. Αντωνακόπουλου «Γενική Αστρονομία», εκδ. ΟΑΕΔ Αθήναι, 1986, συλλογικό «Άτλας του Ουρανού», εκδ. Susaeta 2008, Wikipedia, http://www.eugenfound.edu.gr, http://spaceplace.nasa.gov
πηγή , ΠΗΓΗ , thesecretrealtruth
ΠΗΓΗ http://www.diadrastika.com/2015/05/orfeas-omeros-ezisan-prin-16500-xronia.html?m=1#sthash.cFVgAavO.gbpl&st_refDomain=&st_refQuery=
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου