Επιπλέον έκανε το ολέθριο λάθος να τον χρησιμοποιήσει πρακτικά, και να παράγει αποτελέσματα διαφορετικά, από αυτά που ορίζουν οι θεοί. Η χειρότερη δε ιεροσυλία, έφτασε ο βέβηλος, σε σημείο να αμφισβητεί με τα αποτελέσματα του, τον κανακάρη των θεών Αϊνστάιν, με το δώρο στα πρόβατα, των θεών, την Σχετικότητα. Έπαθε κι ο Reich ότι και ο Προμηθέας.
Ανάμεσα στους επιστήμονες του 19ου αιώνα που υπεράσπιζαν τη θεωρία του Αιθέρα ήταν ο Никола Тесла, (Νίκολα Τέσλα), ο εφευρέτης του Εναλλασσόμενου Ρεύματος, που έφερε επανάσταση στην ηλεκτρομηχανική, καθώς και πάνω απο...700 πρωτοποριακές ευρεσιτεχνίες. Ο Tesla θεωρούσε πως, «Ένας ασύρματος πομπός δεν παράγει ερτζιανά κύματα, τα οποία είναι ένας μύθος, αλλά ηχητικά κύματα στον αιθέρα, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο σαν αυτά στον αέρα, εκτός από το ότι, λόγω της μεγάλης ελαστικής δυνάμεως και εξαιρετικά μικρής πυκνότητας του μέσου, η ταχύτητα τους είναι αυτή του φωτός».
Οι επιστήμονες που υποστηρίζουν την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα:
Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα… Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος…
Ο Αιθέρας θεωρούνταν η εξευγενισμένη ουσία μέσα στην οποία ζούσαν και ανέπνεαν οι θεοί. Ενώ ο Αριστοτέλης τον διέκρινε ως το πέμπτο στοιχείο. Σε αντιδιαστολή με τα υπόλοιπα τέσσερα που κινούνται γραμμικά, ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο Αιθέρας κινείται κυκλικά, ότι δεν έχει διακριτικά χαρακτηριστικά και ότι δεν υπόκειται σε αλλαγές. Ο Πλωτίνος επίσης ανέφερε ότι πρόκειται για ουσία διαπεραστική και μη υλική. Αργότερα, οι σχολαστικοί φιλόσοφοι του Μεσαίωνα παρατήρησαν αλλαγές στην πυκνότητα του Αιθέρα και κατέθεσαν την άποψη ότι η πυκνότητά του είναι μεγαλύτερη στα υλικά ουράνια σώματα απ’ ότι στο μεταξύ τους διάστημα.
Τον 19ο αιώνα ο Φάραντεϊ υποστήριξε την ύπαρξη του Φωτοβόλου Αιθέρα, θέτοντας ταυτόχρονα τις βάσεις του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού.
Ο Τζεημς Κλερκ Μάξγουελ (1831-1878), ορίζοντας τα πεδία ως καταστάσεις μηχανικής συμπίεσης ενός αόρατου αλλά υπαρκτού υλικού που γεμίζει το χώρο, του αιθέρα, πρόσθεσε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα θα πρέπει να θεωρούνται ως ελαστικές συμπιέσεις του αιθέρα. Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ήταν δονήσεις αυτού του ενδιάμεσου αβαρούς και ρευστού υλικού, εφόσον τα κύματα της θάλασσας είναι δονήσεις του νερού και του ήχου δονήσεις του αέρα.
Σύμφωνα με τον Μάξγουελ το κενό, ενεργεί διηλεκτρικά, σαν να ήταν «ηλεκτρικά πολωμένο». Θέλησε να προσφέρει κάποιο είδος μηχανικού μοντέλου για τη διάδοση του ηλεκτρομαγνητικού κύματος μέσα στο απόλυτο κενό. Είπε ότι το κενό γεμίζει από τη μυστηριώδη ουσία του Αιθέρα, που υποστηρίζει και περικλείει τα χρονικά μεταβαλλόμενα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία –κάτι σαν παλλόμενο αλλά αόρατο «ζελέ» που διαποτίζει το σύμπαν.
Το «τρεμούλιασμα» του αιθέρα ήταν η αιτία που το φως ταξίδευε μέσα του, ακριβώς όπως τα κύματα του νερού μεταδίδονται μέσω του νερού και ο ήχος μέσω του αέρα. Αυτό το παράξενο υλικό ήταν λεπτό, αέρινο, σχεδόν άυλο. Όλα τα ουράνια σώματα περνούσαν μέσα του χωρίς να επιβραδύνονται. Ήταν όμως αρκετά συμπαγής ώστε τα εγκάρσια κύματα να διαδίδονται με τεράστια ταχύτητα.
Το 1887 οι φυσικοί Albert Michelson-Edward W. Morley, θέλοντας να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του Αιθέρα, πραγματοποίησαν ένα πείραμα που απέδειξε ωστόσο πως αυτό το στοιχείο ήταν ανύπαρκτο! Σ’ αυτό το πείραμα «απέδειξαν» πως η ταχύτητα μιας δέσμης φωτός δεν μεταβάλλεται σε όποια κατεύθυνση ή απόσταση κι αν κινείται στην πειραματική διάταξη. Εφόσον λοιπόν δεν βρέθηκαν μεταβολές, αλλά «μηδενικό αποτέλεσμα», ο Αιθέρας δεν υπήρχε. .
Αυτό είναι το κομβικό σημείο που άρχισε ο κατήφορος της επιστήμης και των ανθρώπων, εδώ η επιστήμη μεταλλάχτηκε σε επιστημονισμό. Από τότε η θεωρία του Αιθέρα θεωρούνταν προβληματική και αμφιλεγόμενη. Τη χαριστική βολή όμως την έδωσε το 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τη Θεωρία της Σχετικότητας (Ε=mc²), που έδειξε πως δεν υπήρχε αιθέρας, για να στηρίζει τη διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στο κενό. Τα κύματα διαδίδονται από μόνα τους. Διακηρύσσοντας πως τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία αποτελούν αυτούσιες οντότητες, που έχουν την ιδιότητα να ταξιδεύουν στο κενό διάστημα.
Ο Αϊνστάιν καθοδηγούμενος από Εβραϊκή ομάδα η οποία δούλευε μέσω του Index, μάζεψε την Γεωμετρία του Georg Friendrich Riemann και τους μετασχηματισμούς του Hendrik Antoon Lorentz, 1853-1928 (αυτοί οι επιστήμονες δεν είχαν τότε επαφή μεταξύ τους) έτσι δημιούργησαν το τερατούργημα της Θεωρίας Της Σχετικότητας, για «να εξελίξουν» την Θεωρητική Φυσική, στο σημερινό της αδιέξοδο, ρίχνοντας στα Τάρταρα, τις διακόσες εξισώσεις του Maxwell μέσω του οργάνου τους Oliver Heaviside και φυσικά τον Tesla. Έτσι καταντήσαμε να καίμε απολιθωμένα καύσιμα, σερνόμενοι στα μαύρα φίδια της ασφάλτου, αντί να έχουμε συσκευές παραγωγής Ελεύθερης Ενέργειας από το Ενεργό Κενό και ταξίδια με stargates, όπως όλες οι φυλές του Γαλαξία.
Πλέον ο Αιθέρας θεωρούνταν «επιστημονικά νεκρός». Όποιος ασχολούνταν μαζί του θεωρούνταν αιθεροβάμων και αιρετικός. Η ενασχόληση με τον Αιθέρα θεωρούνταν «ψευδοεπιστήμη» και στιγμάτιζε την «καλή φήμη» των επιστημόνων. Με τα χρόνια η λέξη Αιθέρας απέκτησε υποτιμητική σημασία. Ακόμη και σήμερα το επίθετο «αιθέριος» (Ethereal) σημαίνει τον «φευγάτο», αυτόν που βρίσκεται «στον κόσμο του». ΑΛΛΑ…
Το 1954 ο διακεκριμένος Άγγλος φυσικός Paul Adrien Maurice Dirac αναρωτήθηκε σοβαρά για τη σκοπιμότητα η επιστήμη να ρίξει μια δεύτερη ματιά στη θεωρία του Αιθέρα: «H φυσική θεωρία που δεν βασίζεται στον αιθέρα φαίνεται πως έφθασε στο ανώτατο στάδιο και στο τέλος των δυνατοτήτων της. Ίσως δούμε στο Αιθέρα μια νέα ελπίδα για το μέλλον».
Ένας από αυτούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Dirac ήταν και ο E. W. Silvertooth, ένας αμερικανός επιστήμονας από την Ουάσιγκτον. Το 1986 ο Silvertooth εκτέλεσε ένα πείραμα χρησιμοποιώντας εξοπλισμό λέιζερ και τις ειδικές γνώσεις του στην προωθημένη οπτική. Σ’ αυτό το πείραμα μετρήθηκε η κίνηση της Γης στο διάστημα. Υπολογίστηκε πως το ηλιακό μας σύστημα κινείται ολοταχώς προς τον αστερισμό του Λέοντα με ταχύτητα 400 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δηλαδή 144.000 χιλιόμετρα την ώρα! (κάτι για τους 144.000 της Αποκαλύψεως μου θυμίζει αυτό, ή τις 144 μοίρες του αετώματος του Παρθενώνα.)
Ο Silvertooth πέτυχε εκεί που οι Michelson-Morley απέτυχαν. Το γεγονός ότι μπορούσε να ανιχνευθεί η κίνηση της Γης στο διάστημα, σήμαινε ότι πρέπει να υπήρχε ένα σταθερό σημείο αναφοράς, ο Αιθέρας. Ο Silvertooth χρησιμοποίησε για τα πειράματα του πανάκριβο εξοπλισμό και η έρευνα του στηρίχθηκε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ.
Στην Ινδουιστική φιλοσοφία υπάρχει η αντίστοιχη με τον Αιθέρα έννοια η οποία αποδίδεται με την σανσκριτική λέξη «Akasha». Στην κινέζικη φιλοσοφία αναφέρεται ως «Chi». Στην σύγχρονη φυσική επιστήμη η έννοια του Αιθέρα δεν περιλαμβάνεται στις περισσότερες θεωρίες. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν -και υπάρχουν- αρκετοί επιστήμονες που υποστήριξαν, ότι η παρουσία μιας ουσίας σαν τον Αιθέρα, είναι λογικά απαραίτητη για την εξήγηση του Κόσμου.
Οι Ρώσοι δεν ήταν ανόητοι, που χρησιμοποίησαν κατά κόρον την Αιθερική Φυσική, Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σοβιετικοί ξεκίνησαν ένα αληθινά γιγαντιαίο πρόγραμμα για να μαζέψουν και να εκτιμήσουν όλη την επιστημονική βιβλιογραφία της Δύσεως. Όλο το υλικό επανεξετάστηκε πλήρως και αφομοιώθηκε, σε μια σκόπιμη έρευνα για να βρεθεί κάτι καινούργιο. Τίποτα παρόμοιο δεν έχει γίνει ποτέ στην Δύση. Που είσαι Τέσλα ?
Το 1950 οι Σοβιετικοί μάλλον είχαν ήδη ανακαλύψει την Σύζευξη σε Φάση και το Χρονικά Αντεστραμμένο κύμα, στα πρόγραμμα τους ραντάρ χρησιμοποιώντας τους Γερμανούς επιστήμονες.Η έρευνα τους σίγουρα θα είχε αποκαλύψει ότι το Χρονικά-Αντεστραμμένο κύμα είναι η λύση στην κυματική εξίσωση, και ότι το φαινόμενο είναι παγκόσμιο σε όλα τα κύματα και τις περιοχές συχνοτήτων, κάτω από μη-γραμμικές καταστάσεις. Τονίζουμε το γεγονός ότι από την αρχή οι Σοβιετικοί οδηγούσαν τον κόσμο στην μη γραμμική επιστήμη και τα μαθηματικά.
Τα γνωστά τέσσερα στοιχεία του Σύμπαντος, “γη, ύδωρ, αήρ και πυρ”, καθορίζουν ένα συμβολισμό για τις καταστάσεις της ύλης. Γη είναι η στερεή μορφή ύλης, ύδωρ η υγρή, αήρ η αέρια και πυρ μια «λεπτότερη» μορφή ύλης που εμείς σήμερα, θα την ταυτίζαμε με την ενέργεια του ηλεκτρομαγνητικού ή των άλλων δυναμικών πεδίων, της οποίας μια ειδική περίπτωση είναι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπεται από τη φωτιά (πυρ).
Άλλη έννοια έχει η φλόξ (φλόγα), άλλη το φώς – φάος – φωτιά και άλλη το πύρ. Οι κινήσεις της κάβε είδους ύλης είναι δεδομένες. Έτσι η πέτρα ως «γη» κατευθύνεται προς τη Γη, ο αήρ παραμένει πάντα πάνω από τη γη και το ύδωρ, ενώ το πυρ ανυψώνεται πάνω από όλα. Αυτές οι αντιλήψεις του Αριστοτέλη οδήγησαν μεθοδικά στην ανυπαρξία του κενού. Τι είναι κενό για τον Αριστοτέλη; Σε έναν κενό χώρο δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν θέσεις, ούτε είναι δυνατόν να υπάρχουν εκεί τα αίτια της κίνησης. Έτσι στο κενό καμιά πέτρα δεν θα είχε λόγο να κινηθεί προς τη Γη και καμιά φλόγα να υψωθεί.
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι και στις μετέπειτα γενιές επιστημόνων, η ιδέα του αιθέρα εισήχθη για τον ίδιο ακριβώς λόγο, τη διατήρηση της αυτοσυνέπειας της Δυναμικής και Κινητικής των σωμάτων. Η αδυναμία της παρουσίας των αιτιών της κίνησης στον κενό χώρο, οδηγεί στην κατάργηση του κενού χώρου και στην εισαγωγή του αιθέρα. Ομοίως, στη μετανευτώνια φυσική, η αδυναμία της δράσης εξ αποστάσεως, το θεωρητικά απαραίτητο, για την τότε εποχή, μέσον διάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και η έννοια του απόλυτου συστήματος αναφοράς, οδήγησαν στην επαναφορά της έννοιας του Αιθέρα, (πέρα δώθε τον πάμε τον Αιθέρα κατά πως μας βολεύει, μετά έχουν άδικο που μας λένε μαϊμούδες), σε μια πιο σύγχρονη και μαθηματικοποιημένη μορφή.
Μετά τη διατύπωση της ιδέας του ατόμου από τους Δημόκριτο και Λεύκιππο, ο Παρμενίδης ισχυρίστηκε ότι αν το άτομο είναι η βασική μονάδα ύλης, τότε τα διάφορα σώματα του κόσμου, ποτέ δεν είναι δυνατόν να χωριστούν στα άτομα που τα αποτελούν. Διότι αν συμβεί αυτό, τότε στον μεταξύ τους χώρο θα υπάρχει κενό. Η έννοια του κενού είναι απόλυτη, δηλαδή δεν πρόκειται για έναν κενό χώρο, απλώς κενό από γεγονότα, αλλά η έννοια σημαίνει ότι ούτε ο ίδιος ο χώρος υπάρχει, και το νόημα του «τίποτα» περιλαμβάνει ακόμα και την ίδια την υπόσταση του χώρου.
Αυτή την έννοια πρέπει να έχει και το Χάος της Θεογονίας του Ησιόδου (η ρίζα του το *χαF < XAFOΣ σημαίνει το χάσμα και όχι την αταξία, όπως εννοείται λανθασμένα, το Χάος σήμερα). Συνεπώς μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ούτε καν άδειος χώρος, έννοια που είναι απαράδεκτη, από την θεώρηση του Αριστοτέλη. Αφού μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα αγγίζουν το ένα το άλλο και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα έχουν χωρισθεί! Το άτοπο αυτό αποτέλεσμα απαλείφεται με την εισαγωγή ενός νέου «στοιχείου», μιας νέας μορφής ύλης, τόσο λεπτής που είναι πολλές φορές μη ανιχνεύσιμης, αλλά απαραίτητης ώστε να γεμίζει τον χώρο μεταξύ των ατόμων και να καθιστά εφικτό τον διαχωρισμό τους. Η πέμπτη ουσία ή Αιθέρας ή Πεμπτουσία, ή Οργόνη (κατά Reich) όπως ονομάστηκε μόλις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, από την σκόπιμα οπισθοδρομική και απόλυτα ελεγχόμενη, επιστημονική κοινότητα, οφείλει τον ορισμό της στη διατήρηση της αυτοσυνέπειας της Δυναμικής και Κινητικής των σωμάτων και έρχεται να αντίκαταστήσει την «παθολογική» έννοια του κενού. Σύμφωνα με την Θεογονία του Ησιόδου, ο κόσμος γεννήθηκε από το Χάος , ύστερα η Γαία, μετά το Έρεβος και η Νύκτα. Στη συνέχεια αυτά γέννησαν τον Αιθέρα, μετά την Ημέρα, τον Έρωτα, κτλ. Σύμφωνα με τον Υγίνο (βιβλιοθηκάριο της βιβλιοθήκης του Αυτοκράτωρος Αυγούστου 60 π.Χ. – 10 μ.Χ.)ο Αιθέρας μαζί με την Ημέρα απέκτησαν τη Γαία, τον Ουρανό και τον Πόντο. Ο αιθέρας αποτέλεσε σημαντικό μέρος της προσπάθειας των φιλοσόφων, για την ζωή και την κατανόηση του Σύμπαντος. Όμως, ο αιθέρας υπήρξε, ένα πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των επιστημόνων για τον αν υφίσταται ή όχι οι οποίοι όμως στερούνται, φιλοσοφικής σκέψης και ανάλογου ψυχισμού. Μετά την δημοσίευση της θεωρίας της Ειδικής Σχετικότητας ή ύπαρξη του αιθέρα εγκαταλείφθηκε οριστικά. Γιατί άραγε; Τι φοβούνται από την ύπαρξη του Αιθέρα; Λες και το να αρνηθούν πως υπάρχει, αυτός θα πάψει να υπάρχει πράγματι… ή λες και το μεγαλείο του Ηράκλειτου που επίσης μιλάει για το Πυρ, θα μικρύνει, επειδή τους μικρόνοες – υποτελείς των επικυρίαρχων-, έτσι τους διέταξαν να αποφασίσουν. Εντούτοις όμως, σύγχρονες απόψεις που πηγάζουν από την Κβαντομηχανική, έρχονται να διαψεύσουν την αντίληψη αυτή και να επαναφέρουν, στο προσκήνιο τον Αιθέρα. Ετυμολογικά η σημασία της λέξεως Αιθήρ είναι το ανώτατον και καθαρότατον στρώμα του αέρος. Παράγεται από το ρήμα αίθω που σημαίνει ανάβω, αναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίομαι «αίθω γάρ ού μόνον το καίω, αλλά και το λάμπω» (Ευστάθιος Παρεκβολαί Είς Ιλιάδα Ψ 250). Άλλα παράγωγα της λέξεως είναι η αιθάλη, ο αιθίοψ, και πιθανώς η Αίτνα. Ο Πλάτων στον «Κρατύλο» ετυμολογεί την λέξη Αιθήρ, λέγοντας ότι ο Αιθήρ, παράγεται από «αεί θεί» που σημαίνει αυτό που κινείται συνεχώς. (Κρατύλος 440 b). Ο Αιθήρ σύμφωνα με την αρχαία ελληνική γραμματεία είναι το Πυρ που δίνει ζωή, είναι ο σπινθήρας της ζωής για κάθε πλάσμα. Ο Όμηρος δεν θεωρούσε τον Αιθέρα ως κάποια θεότητα ούτε και ως κάποια περιοχή, αλλά ως μία ιδιαίτερη κατάσταση του Ουρανού, ο οποίος βρίσκεται κάτω από τον Ουρανό (Ιλιάς . Ξ. 288, Θ. 556, Β 412, Ο 192, Π 300, T 351). Ο Αριστοφάνης τον αποκαλεί ζωοδότη των πάντων «Αιθέρα σεμνότατον, βιοθρέμμονα πάντων» (Νεφ. 570). Στον «Ύμνο προς Πρωτόγονον» βλέπουμε την πίστη των Ορφικών ότι ο Αιθήρ προϋπήρχε πριν από οποιαδήποτε γέννηση – εμφάνιση, αφού ο Πρωτόγονος, ή Έρως, ή Φάνης πλανιόταν μέσα στον Αιθέρα όταν γεννήθηκε από το αυγό, «Πρωτόγονον καλέω διφή, μέγαν, αιθερόπλαγκτον, ωογγενή» – (Ορφ. Ύμνος 6 προς Πρωτόγονον.) Ο Δαμάσκιος (Περί Αρχών), μας λέει πως κατά τους Ορφικούς και σύμφωνα με την εκδοχή του Ιερώνυμου και του Ελλάνικου, ο Χρόνος και η Ανάγκη (Αδράστεια) γέννησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος. Οι Ορφικοί λοιπόν πιστεύουν στην κοσμογονική τους θεωρία ότι ο Αιθήρ είναι ένα πρωταρχικό, βασικό δομικό στοιχείο της Δημιουργίας, ότι είναι η ψυχή του κόσμου, το Θείον Πύρ, ο σπινθήρας που δίνει ζωή σε όλα τα δημιουργήματα. Ο Αναξιμένης (585-525 π.Χ.) διατύπωσε την θεωρία ότι τα πάντα είναι αέρας και από την αραίωσή του παράγεται ο Αιθέρας. Ο Φιλόλαος (5ος αιώνας π.Χ.) ένας από τους μαθητές του Πυθαγόρα που σώθηκαν από την σφαγή, πίστευε ότι ο Αιθήρ ήταν το πέμπτο από τα στοιχεία που αποτελούσαν τον κόσμο. Ο Ξενοφάνης (570-475 π.Χ.) διατύπωσε την θεωρία ότι η γη περιβάλλεται από τον Αιθέρα ο οποίος εκτείνεται στο άπειρο. Ανάμεσα στα άλλα ο Παρμενίδης (540-470 π.Χ.) θεωρούσε ότι ο Ήλιος και οι διάφοροι αστερισμοί βρίσκονται μέσα στον Αιθέρα. Ο Αναξαγόρας (500-428 π.Χ.) θεωρεί ότι ο Αιθήρ είναι ένα από τα δύο μέρη στα οποία χωρίστηκε η αρχική μάζα από την ωθητική δύναμη του Νού, δηλαδή της Πνευματικής Δύναμης και τον ταυτίζει με το Πύρ. Ο Αριστοτέλης ελέγχει τον Αναξαγόρα και λέει ότι κακώς ονομάζει Αιθέρα αυτό που είναι Πύρ, δέχεται ότι ο Αιθήρ είναι το πέμπτο κοσμογονικό στοιχείο, το τελειότερο απ’ όλα τα άλλα, και αναφέρει ότι «ουρανού δε και άστρων ουσίαν με αιθέρα καλούμεν». Ο αιθέρας είναι στενά συνδεδεμένος με μια άλλη έννοια της φυσικής, την έννοια του κενού. Η έννοια του κενού, από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία μέχρι τη σημερινή φυσική επιστήμη, οδηγεί στην εισαγωγή της ιδέας του αιθέρα. Βασική αρχή της αριστοτέλειας φυσικής είναι η άρνηση οποιασδήποτε ύπαρξης του κενού μέσα στον χώρο. Η ύπαρξη του κενού θεωρείται παράλογη, και ο Αριστοτέλης το αποδεικνύει με μια σειρά επιχειρημάτων, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κόσμος πρέπει να είναι ένας πλήρης και πεπερασμένος χώρος. Αν και μέχρι τη νεώτερη επιστήμη, οι ιδέες του Αριστοτέλη για το κενό και τον αιθέρα ήταν αναληθείς έως και αλλοπρόσαλλες, θα δούμε ότι σήμερα οι αντιλήψεις της σύγχρονης φυσικής επανέρχονται κατά κάποιο τρόπο στην Αριστοτέλεια φυσική. Ούτως ή άλλως οι σύγχρονοι αστροφυσικοί επιστήμονες αναφέρουν ότι το «κενό» του διαστήματος δεν είναι και τόσο κενό μιάς και εκεί υπάρχει η λεγόμενη «μεσοαστρική ύλη» (τα υπολείμματα ύλης που δεν σχηματοποιήθηκαν σε κάποιο άστρο). Άρα λοιπόν αυτό που αποκαλούμε ως «διαστημικό κενό» δεν είναι ακριβώς κενό. @Εκτός αν το κάνουν σκόπιμα. Άλλωστε ο ίδιος ο Αϊνστάιν πραγματοποίησε το 1920 μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο Leyden, όπου άλλαξε τη στάση του σχετικά με τον Αιθέρα «Ανακεφαλαιώνοντας, μπορούμε να πούμε ότι σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ο χώρος είναι προικισμένος με φυσικές ιδιότητες. Υπό αυτή την έννοια συνεπώς υπάρχει ένας Αιθέρας. Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ο χώρος χωρίς τον Αιθέρα είναι αδιανόητος, διότι σ’ έναν τέτοιο χώρο όχι μόνον δεν θα υπήρχε διάδοση του φωτός, αλλά επίσης καμιά πιθανότητα ύπαρξης των προτύπων του χώρου και του χρόνου, και συνεπώς ούτε χωροχρονικό συνεχές…». Σήμερα οι θεωρητικοί του Αιθέρα δεν τον βλέπουν ως ένα αόρατο υγρό, που βρίσκεται παντού στο σύμπαν. Αντίθετα λένε ότι είναι ένα σπειροειδές θεμέλιο του σύμπαντος, που δεν μπορεί να μετρηθεί με τα όργανα επειδή κινείται πολύ γρήγορα. Ο δρ Moray B. King από τη Γιούτα των ΗΠΑ δεν είναι ο μόνος επιστήμονας της «ενέργειας του χώρου», που πιστεύει πως ο Αιθέρας κινείται με σπειροειδή κίνηση. Ο Ινδός επιστήμονας Paramahamsa Tewari έχει την ίδια άποψη. Σύμφωνα μ’ αυτή το σύμπαν, σε κάθε κυβικό του εκατοστό, είναι γεμάτο από κολοσσιαία επίπεδα ενέργειας τα οποία κινούνται με εκπληκτικές ταχύτητες σε «μορφή δίνης». Αυτή είναι η αιτία που από τους γαλαξίες μέχρι και τα ηλεκτρόνια κυριαρχεί η σπειροειδής κίνηση. Γιατί όμως η ενέργεια του Αιθέρα δεν μπορεί να εντοπιστεί και να χρησιμοποιηθεί ακόμη; Ένας επιστήμονας περιέγραψε την ενέργεια αυτή σαν δύο γιγάντιους, αόρατους ελέφαντες που σπρώχνουν ταυτοχρόνως από τις δύο πλευρές μια πόρτα. Όσο κι αν σπρώχνουν με ίσες δυνάμεις, η πόρτα δεν πρόκειται ν’ ανοίξει ούτε από τη μία πλευρά ούτε από την άλλη. Η άντληση της αιθερικής ενέργειας απαιτεί μια κατάλληλη διαφορά δυναμικού. Οι θεωρητικοί της νέας Φυσικής θεωρούν πως ο Αιθέρας ΔΕΝ υπακούει στους περιβόητους Νόμους της Θερμοδυναμικής, οι οποίοι υποστηρίζουν πως η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε και να καταστραφεί, παρά μόνον ν’ αλλάξει μορφή. Η Αιθερική Ενέργεια πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Δεν χρειάζεται να δημιουργηθεί ή να καταστραφεί. Στο βιβλίο του «Το μυστικό της ζωής» ο Lakhovsky γράφει, «Τι είναι ζωή; Είναι η δυναμική ισορροπία όλων των κυττάρων, η αρμονία των πολλαπλών ακτινοβολιών που αντιδρούν η μία στην άλλη. Τι είναι η νόσος; Είναι η ανισορροπία ταλάντωσης των κυττάρων, που προέρχεται από εξωτερικές αιτίες. Πρόκειται για την μάχη μεταξύ της ακτινοβολίας των μικροβίων και της ακτινοβολίας των κυττάρων.» Για να μάθετε για τα πειράματα του Lakhovsky πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο του «Το μυστικό της ζωής» που δείχνει με πολλές λεπτομέρειες και εικόνες, την εργασία του. Επίσης, αναφέρεται σε πολλούς επιστήμονες της εποχής του, που μαζί τους εργάστηκε, συμπεριλαμβανομένου του γνωστού καθηγητή D’Arsonval, ο οποίος έγραψε τον πρόλογο στο βιβλίο του Lakhovsky. Ο D’Arsonval βοήθησε τον Georges Lakho vskyστην κατασκευή της συσκευής. Τον Ιούνιο του 1934 του απονεμήθηκε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ΗΠΑ 1.962.565 για τη συσκευή. Η εφεύρεση του Lakhovsky’s MWO θεωρείται απάτη από την σύγχρονη ιατρική, όπως και η οργόνη άλλωστε. Η οποία καθεστώσα ιατρική, όπως και με τον Dr Wilhelm Reich απλά χαρακτήριζε ότι δεν την εξυπηρετούσε, ως απάτη. Χωρίς να ελέγξει ή με κάποιον τρόπο αποδείξει αυτή την απάτη. Απλά έτσι αποφάσιζε. Για το ότι κάμποσοι άνθρωποι με καρκίνο και μάλιστα σε πολύ προχωρημένα στάδια, θεραπεύονταν χρησιμοποιώντας τις εφευρέσεις των επιστημόνων και ανεξάρτητων από το δογματικό ιατρικό κατεστημένο, ούτε λόγος !! Σήμερα πολλοί εναλλακτικοί ιατροί και θεραπευτές χρησιμοποιούν την συσκευή του Lakhovsky, την οργόνη του Dr Wilhelm Reich, και άλλων ανεξάρτητων ερευνητών, εφευρετών, ιατρών. Στις φωτογραφίες 5,9 και 10 φαίνονται η ακτινοβολία των Αιθερικών πεδίων και της “Radiant Energy”.Στις τελευταίες φωτογραφίες φαίνονται δυο πλήρεις θεραπείες καρκίνου, σε διάστημα 15 και 30 ήμερων. O James Clerk Maxwell (13 Ιουνίου 1831 – 5 Νοεμβρίου 1879) ήταν ένας Σκοτσέζος θεωρητικός φυσικός και μαθηματικός. Ο κατά γενική παραδοχή πατέρας του ηλεκτρομαγνητισμού. Έγραψε 200 εξισώσεις όπου περιείχαν την λύση για το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη και επιπλέον την δυνατότητα αντλήσεως άπειρης ενέργειας από το “Ενεργό Κενό”. Ο Μάξγουελ είναι ουσιαστικά ο Πατέρας της Σχετικής Θεωρίας και όχι ο Αϊνστάιν. Μέσα από τις περίφημες εξισώσεις του φαίνεται η αναγκαιότητα να ενοποιήσει τη φύση, να βρει την αιτία που κρύβεται πίσω από τα πράγματα.
ΠΗΓΗ :ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου