Για όλους τους συμβασιούχους ανεξάρτητα από το πότε έχουν προσληφθεί έχει (θετικές) επιπτώσεις η απόφαση της Διάσκεψης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.* Παρά το ότι παραδέχονται ότι «ευνοεί περισσότερο τους προ του 2001», τονίζουν με έμφαση ότι συμπεριλαμβάνει και αυτούς που έχουν προσληφθεί μετά το 2001,
οπότε υπήρξε η συνταγματική απαγόρευση για τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου.Κι αυτό γιατί, όπως εξηγεί με άρθρο του στην aftodioikisi.gr, ο γνωστός εργατολόγος Αναστάσιος Πετρόπουλος η απόφαση όταν δημοσιευθεί και δούμε το πλήρες σκεπτικό της αναμένεται να «απελευθερώνει» τα Δικαστήρια να κρίνουν αν οι διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου υποκρύπτουν στην πραγματικότητα συμβάσεις αορίστου χρόνου, χωρίς το «φόβο» ότι παραβιάζουν τα άρθρα 103 του Συντάγματος και 21 του ν. 2190/94.
Πετρόπουλος: Τα Δικαστήρια θα κρίνουν στην ουσία
Δηλαδή, τα δικαστήρια στα οποία προσφεύγουν οι συμβασιούχοι (ασφαλιστικά μέτρα και αγωγή πρέπει να κατατεθούν εντός τρμήνου από τη λήξη της σύμβασης) θα κρίνουν την ουσία της υπόθεσής τους (αν κάλυπταν ή όχι πάγιες και διαρκείς ανάγκες) ανεξάρτητα από τη συνταγματική ρύθμιση του 2001. Όπως μάλιστα εξηγεί στο άρθρο του ο κ. Πετρόπουλος «σύμφωνα με το άρθρο 103 του Συντάγματος, απαγορεύεται να γίνεται με νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που έχει προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου καθώς και να μετατρέπονται αυτές (με νόμο) σε συμβάσεις αορίστου χρόνου. Τούτο σημαίνει πως το Σύνταγμα δεν απαγορεύει να αντιμετωπίζονται από τα Δικαστήρια ως συμβάσεις αορίστου χρόνου, εκείνες οι συμβάσεις εργασίας τις οποίες καταχρηστικά και ψευδώς το Δημόσιο χαρακτηρίζει ως ορισμένου χρόνου, ενώ στην πραγματικότητα καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Συνεπώς, τα Δικαστήρια θα καλούνται και στο μέλλον να αποφαίνονται σε κάθε περίπτωση να κρίνουν αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για να αναγνωρίζουν και κηρύττουν ως αορίστου χρόνου συμβάσεις που το Δημόσιο χαρακτηρίζει, ψευδώς, ορισμένου χρόνου. Αυτή η λύση είναι συνεπής και με τη συμπεριφορά του νομοθέτη ο οποίος με το ΠΔ 164/2004, (ενώ δηλαδή ίσχυε ήδη το άρθρο 103 του Συντάγματος ως έχει σήμερα) και ειδικότερα με τις μεταβατικές διατάξεις του άρθρου 11, όρισε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες, διαδοχικές συμβάσεις εργασίας που σχετίζονται με την εξυπηρέτηση πάγιων και διαρκών αναγκών μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου», εξηγεί ο γνωστός εργατολόγος.
Καμίνης: Αφορά μόνο τους πριν το 2001
Πάντως, ο δήμαρχος Αθηναίων (και νομικός) Γιώργος Καμίνης σε συνέντευξή του στο ρ/σ ΑΝΤ1 97.2 και στο δημοσιογράφο Κώστα Λασκαράτο, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα της aftodioikisi.gr, παρότι ζήτησε να περιμένουμε να καθαρογραφεί η απόφαση η οποία «μπορεί να έχει πάρα πολλές αποχρώσεις», τόνισε ότι «η υπόθεση που κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο αφορούσε συμβασιούχους που είχαν προσληφθεί πριν από το 2001 όταν έγινε η συνταγματική αναθεώρηση». Ως εκ τούτου συμπεραίνει ότι «η υπόθεση κατά βάση αφορά μια πάρα πολύ μικρή κατηγορία ανθρώπων. Η συντριπτική πλειονότητα των συμβασιούχων στο δήμο της Αθήνας αλλά και σε άλλους δήμους είναι συμβασιούχοι, οι οποίοι έχουν προσληφθεί μετά το 2001, όταν υπήρχε η απαγόρευση η συνταγματική». Παραδέχεται πάντως, ότι είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις συμβασιούχων που εργάζονται 2-3 χρόνια στο Δήμο της Αθήνας και αυτών που εργάζονται 7-8.
http://www.aftodioikisi.gr/proto_thema/11110
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου