ΑΧ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΟΙ
Θέλουν στη γωνία τους Έλληνες. Βυθισμένους στα όνειρα τα ανεκπλήρωτα, εγκλωβισμένους στη σκέψη, με όλες τις προσδοκίες ναυαγισμένες, με φτερά σπασμένα και προδομένους, θύματα στα ερείπια των εκπροσώπων της συντεχνιακής πολιτικής να παραμιλούν και να βρίζουν στις ταβέρνες για τα χαμένα ιδανικά. Τσαλακωμένες ηρωικές φιγούρες της ζωής , άβουλοι, ποτίζουν με οινόπνευμα την έγνοια τους για τη μάνα πατρίδα και σπρώχνουν με ψέματα τη χρεωμένη γέννα τους συμβουλεύοντάς την να συνεχίσει τη ζωή που τους ανήκει αλλά το πώς, δεν τους το λένε. Μόνο τη λειψή τους ελπίδα στηρίζουν απογοητευμένοι σ’ αυτή, τη νεότητα που φεύγει για άλλες πατρίδες.
Τώρα, κι αφού τα οράματα δεν απόδωσαν, οι συμφωνίες και τα συμβόλαια με το λαό ήταν άνθρακες, οι σελίδες που γύρισαν οιαπάνω απ’ τις εξέδρες με τους άβουλους από κάτω κιτρίνισαν απ’ το κακό τους, τώρα που οι φορομπηχτικές των λουστρινάτων τζιτζιφιόγκων και εραστές των τηλεπρεσόνων εξαθλίωσαν κάθε ηθική υπόσταση του Έλληνα, το γύρισαν αλλιώς και, «συναίνεση» βαφτίζουν την τελειωτική καταστροφή μας. Τώρα θέλουν να αγκαλιάσουμε τη βρομιά τους, τις δολοπλοκίες τους, την αφαίμαξη του ιδρώτα μας. Να συναινέσουμε στη διαστροφή τους, αυστηρώς ελεγχόμενοι από τα φίδια που μεταλλάχτηκαν σε πληθώρα εξουσιών. Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, πρόεδροι επιτροπών, πρόεδροι δημοτικών ενοτήτων, ιδιαίτεροι, υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, διευθυντές που διευθύνουν τους εαυτούς τους, περιφερειάρχες, υπέ(Ρ)περιφερειάρχες, γενικοί, νέες υπηρεσίες που έγιναν στα μέτρα τους, εξαπολύουν την ένδεια της «συναίνεσης» για να γαντζωθούν στις καρέκλες μιας εξουσίας φθοροποιά του κοινωνικού μας ιστού που σαν αράχνες υφαίναμε το ήθος και την κουλτούρα μας εμείς, ο λαός, κρυμμένοι πίσω στα παρασκήνια, όπως ο δημιουργός στη σοφίτα του, όπως ο θεατρικός συγγραφέας που δεν παρίσταται στην παράσταση του έργου του, χρόνια ολάκερα εκεί, πίσω από τα μετερίζια της υπομονής και του χρέους. Αυτόν τον ιστό διατάχθηκαν να χαλάσουν οι πολιτικοί μεταπράτες. Αυτόν τον ιστό που τον χρωμάτιζε η ποίηση της ιστορίας με τους κανόνες του χρέους. Αυτόν τον ιστό της συνύπαρξης με τον αθίγγανο που μουσικά στόλιζε το υφαντό της δημιουργικής μας τέχνης. Αυτή την εργατικότητα της σιωπής εκμεταλλεύτηκαν οι δολοπλόκοι αιρετοί. Μας είδαν σαν μάζα αριθμών και όρμησαν να εξασφαλίσουν το κύρος που ποτέ δεν είχαν. Τα έβαλαν μαζί μας γιατί ένοιωθαν μόνοι κατασκευάζοντας εκ νέου τα σκαλοπάτια της κομματικής συντεχνίας για να ικανοποιήσουν την αρχομανία τους. Τάχα για μια Ελλάδα νέα. Τάχα για την ανάπτυξη. Πάντα με δανεικά. Δεν βολεύονταν εύκολα σε ένα κόμμα. Προδίδοντας την μια ιδεολογία παρείσφρεαν στην άλλη. Όπου η μπίλια κάθονταν. Κι άκουγες πιστόλια να επιδεικνύονται για να σαλπάρουν γερμένοι τιτανικοί με πλήρωμα εμάς.
-Που πας χωρίς πυξίδα καπετάνιο!!! Φωνάξαμε. Κι εκείνος, ο μεγάλος μεταπράτης σήκωσε το διπλό κουπί και είπε: ΝΑΤΟ ! Ξέρω από κανό.
Το γαϊτανάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου