Χονδροειδή μας Δήμαρχε που βλέπεις; Τι σε νοιάζει;
Τα πάρκα χορταριάσανε το Αιτωλικό στενάζει.
Μην περιμένεις από μας να σε αποδεχτούμε
Βρόμικο πίνουμε νερό, άλλα δε σου χρωστούμε.
Πεθαίνουμε ομαδικά, δεν το 'χεις καταλάβει;
Σκατά βγάζουν οι βρύσες μας, λες κάτι να σου μοιάζει;
Νεκρούς μετράμε σωρηδόν νοιώθεις να μας ταιριάζει;
Έκανες κτίριο βαρύ και με βαριά ταμπέλα
Ζωής Ποιότητα θαρρώ ονόμασες την λέρα
της άθλιας ανάγκης σου για να μας κυβερνήσεις
να φας να πιεις με ψέματα και να προπαγανδίσεις.
Το έργο το ξανάδαμε κι οι θεατές γνωρίζουν
τους κλέφτες που επαίρονται πως μας εκπολιτίζουν.
Τι να σου συγχωρέσουμε απ' όλες σου τις γκάφες;
Άρχοντα αξιοθρήνητε γεμάτος μ' αυταπάτες.
Τους πύρινους τους λόγους σου που πέταγαν πατάτες;
Την έλλειψη του σεβασμού
στους άξιους εργάτες;Το βόλεμα των άθλιων που σου 'καναν τις πλάτες;
Μην περιμένεις Δήμαρχε να σε κατανοήσει
η νήσος που προστάτεψε το Μεσολόγγι μόνη
και χτύπαγε η καρδούλα της σαν το σφυρί στ΄ αμόνι.
Και συ, μας φτύνεις τον Ντολμά και χέζεις στα κουφάρια
των άξιων ηρώων μας με λύματα και ξιπασιά
σαν να 'τανε ρεμάλια.
Ρίξε ένα βλέφαρο να δεις πως τα 'χεις καταφέρει
οι ζωντανοί να μοιάζουνε λες κι είναι πεθαμένοι
της νήσου που ζωγράφισε η φύση όλο χάρη
και συ, το χάρο χαίρεσαι που βγήκε στο σεργιάνι.
Δήθεν απόγονος φρουράς αγωνιστών ανδρείων
Τάχα μου άρματα φοράς. Προσκυνητή αχρείων!
Τη φουστανέλα σα φοράς να την τιμάς θα πρέπει
Τη φούσκα που 'χεις στα μυαλά θα σκάσει να προσέχεις!
Η θάλασσά μας βρώμισε, τα φίδια γυροφέρνουν
κι οι δρόμοι μας κι οι γειτονιές τον τύφο ανασαίνουν.
Για πρόσεξε λοιπόν καλά, τα πόσα μαζεμένα
σου έχουμε στα μαύρα μας κατάστιχα γραμμένα
κι άσε τους άγνωστους γνωστούς που λες πως μας λιτζάρουν
υπόδουλε της μάσας σου να μη σε ξετρομπάρουν.
Σήκω απ' τη θεσούλα σου μπουχέσα λωποδύτη
πάρε και το φαράσι σου, τη βάβα σου Μαρία
πάρε και το μουστακαλή τσουνάκα σου το βλάχο
κι έλα να μάσεις τη βρομιά των γύφτων σου αγύρτη
που είσαι η κολώνα τους κι η σάπια τους η κρύπτη.
Γιατί η αυγή σαν χρύσωσε όλα θα τα χρυσώσει
και σένα στήλη άλατος θα 'ρθει να καμαρώσει
να 'χουμε να θυμούμαστε την αδιαφορία
σαν κοίταζες να πας ψηλά τον ήλιο να γυρίσεις
άφηνες πίσω δυσωδιά να μας προπηλακίζεις.
Γιοφύρια, λιμνοθάλασσα, δρόμοι και μαχαλάδες
Κατάρες σου φωνάζουνε και σε καταδικάζουν.
από.... ΜΕΛΙΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου