ΕΚΤΑΚΤΟ : Μυστικός Δείπνος σήμερα, για τους κοντινούς συνεργάτες του Διαμαντόπουλου ... Ραγδαίες Εξελίξεις

Ραγδέες δείχνουν να είναι οι εξελίξεις, στο ιερό Ραδιομέγαρο με την  ηγετική ομάδα του δήμου μας.

Σε έκτακτη και επείγουσα συνάντηση, κάλεσε σήμερα ο Διαμαντόπουλος τους στενούς του συνεργάτες, μακριά από το ιερό Ραδιομέγαρο, ώστε να μην γίνει αντιληπτή η μάζωξη, από δημότες ή αντιπάλους.

Το μενού περιέχει τρόπους διαχείρισης των εξελίξεων , οι οποίες αφορούν την μη νομιμοποίηση της νέας δημοτικής αρχής, από τη δικαιοσύνη και την ποινική δίωξη δημάρχου και τριών συμβούλων... οι υπόλοιποι παρότι δεν είναι και λίγοι,  μάλλον πέφτουν στα μαλακά.

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ή τόσο επιφανειακά όπως τα περιγράφουμε εμείς. 

 Ο Διαμαντόπουλος και οι λοιποί διωκόμενοι, έχουν προσλάβει δυο δικηγόρους από Αθήνα , οι οποίοι θεωρούνται αυθεντία σε αυτές τις υποθέσεις, όμως το πράγμα δείχνει να έχει βαλτώσει, με άμεσες εξελίξεις  ακόμη και από αύριο.  

Οι Ρόταροι ποιούν τη νήσσαν  και άλλο παρακλάδι για να σωθεί η νέα δημοτική αρχή, για την ώρα τουλάχιστον δεν υπάρχει. (Αποστρατεύτηκε δυστυχώς από την ίδια τη δικαιοσύνη  και η γνωστή δικαστικός του Μεσολογγίου, που τους παρείχε κάλυψη) 

Ο Μυστικός Δείπνος συνεχίζεται αυτή την ώρα και ας ελπίσουμε ότι η όλη υπόθεση δεν θα έχει επιπτώσεις στην  ελεύθερη μετακίνησή τους. 

Μ.Ε.Π 

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

H Αιτωλοακαρνανία φτωχότερη – «Έφυγε» ο καθηγητής Παναγιώτης Κοντός

Φτωχότερη είναι η Αιτωλοακαρνανία μετά τον θάνατο του Παναγιώτη Κοντού, ανθρώπου του πνεύματος και των γραμμάτων.

...

Ο Παναγιώτης Κοντός, Αναπληρωτής Καθηγητής και επί σειρά ετών Προϊσταμένος Γραμματείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, διακρίθηκε για την πλούσια και πολυδιάστατη συνολική προσφορά του στην Ανώτατη Εκπαίδευση γενικότερα αλλά και στην Αιτωλοακαρνανία τις διεκδικήσεις της οποίας πάντα στήριζε.

Ήταν «παρών» σε δράσεις συλλόγων, φορέων, αρχών και είχε ενεργό συμμετοχή στο πατριδοπολιτιστικό κίνημα.

Από τη Γουριά Οινιάδων Μεσολογγίου ορμώμενος στήριζε τους αγώνες της Ιεράς Πόλεως αλλά η προσφορά του ήταν σημαντική και στο Αγρίνιο.

Αγωνίσθηκε για το αυτόνομο πανεπιστήμιο της πόλης και μάλιστα τον Μάρτιο του 2009 ορίσθηκε-από τον τότε υπουργό Παιδείας Άρη Σπηλιωτόπουλο- πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας με έδρα το Αγρίνιο.

Το αυτόνομο πανεπιστήμιο δεν μακροημέρευσε με τον ίδιο ωστόσο να ζητά απ’ολους  αγώνα για να αποτραπεί η κατάργηση του.

https://www.agrinionews.gr/o-panagiotis-kontos-agonisthike-panepistimio-edra-to-agrinio-dietelese-proedros-tis-dioikoysas-epitropis/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Το απόλυτο Ξεφτιλίκι για μια δημοτική αρχή η οποία έτσι κι αλλιώς είναι ανύπαρκτη και υπό προθεσμία

Για όσους δεν το ξέρουν ή δεν το έχουν αντιληφθεί, οι κύριοι και οι κυρίες που είναι στοιβαγμένοι στη πλαϊνή πόρτα του Ι.Ν των Ταξιαρχών, είναι η νέα δημοτική αρχή του δήμου μας... 

 Και μη σας μπαίνουν ιδέες, ούτε ο Βασίλης ούτε ο Νίκος, ούτε ο ιερωμένος, αλλά ούτε και ο προϊστάμενος  του τοπικού αστυνομικού τμήματος Αιτωλικού είναι ή ανήκουν στη  νέα δημοτική αρχή του Διαμαντόπουλου, αυτοί είναι εκεί για τιμήσουν τη μαθητιώσα νεολαία που παρελαύνει για την επέτειο της Εθνικής Επανάστασης, εναντίον των κατακτητών και των τότε διορισμένων δημοτικών αρχών, από τους κατακτητές.

Μια εικόνα εξαθλίωσης ντροπής και απαξίωσης, από τη δημοτική αρχή Διαμαντόπουλου,  "φόρος τιμής" στη πόλη που τον ανέδειξε τον ξελάσπωσε και τον έκανε δήμαρχο. 

Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα εκλογικά τμήματα του Αιτωλικού ήταν από τα λίγα τμήματα όπου η παρακρατική οργάνωση Διαμαντόπουλου δεν άλλαξε ψηφοδέλτια ή δεν έριξε παραπάνω σε αριθμό, από ότι οι ψηφίσαντες.

Ήταν η πόλη που μαύρισε το Λύρο για την αλαζονεία του και εκδικήθηκε για το ανύπαρκτο έργο του επί 4 χρόνια.

...

Αυτή τη πόλη ο κ. Διαμαντόπουλος αποφάσισε, επιδεικτικά να απαξιώσει και να υποβαθμίσει, στέλνοντας μήνυμα στους χρηματοδότες του, ότι θα πράξει ότι είναι δυνατό για να αφανίσει το Αιτωλικό, ώστε να μπορούν να προχωρήσουν τα σχέδιά τους για την περιοχή μας και για τη πόλη μας. 

Ενδεικτικό  παράδειγμα απαξίωσης ήταν το γεγονός ότι ούτε καν βάθρο δεν υπήρχε ώστε να στηθούν οι επίσημοι εκπρόσωποι της πολιτείας. 

Με δική τους πρωτοβουλία και με εμπειρία από τη λιτανεία για τη μάχη του Ντολμά, οι επίσημοι, αυτοβούλως  στάθηκαν σε εκείνο το σημείο, παριστάνοντας  ότι δεν τρέχει τίποτα, σκορπίζοντας αμήχανα χαμόγελα δεξιά και αριστερά.

Ακόμη και ο Πρόεδρος της κοινότητας Αιτωλικού, ντράπηκε να σταθεί δίπλα τους και παρακολούθησε τη παρέλαση από γειτονική καφετέρια. Ο δε αντιδήμαρχος Αιτωλικού κάτοικος Μάστρου, ξένος ανάμεσα σε ξένους, κοίταζε το ρολόι του για να δει αν θα προλάβει να στηθεί στο βάθρο του Μεσολογγίου, δίπλα από τον καλπο-Διαμαντόπουλο και τους υπόλοιπους συμβούλους, των 50 σταυρών !!! 

Η δε συμμετοχή του κόσμου, ήταν ένας  ψυχρός κόλαφος απέναντι στην ανύπαρκτη δημοτική αρχή και ειδικότερα στο πρόσωπο του Διαμαντόπουλου, καμιά προσέγγιση, κανένας διάλογος με τους φερόμενους δημοτικούς άρχοντες, ούτε καν μετά την παρέλαση. Στο φτύσιμο δηλαδή !!!

Δυστυχώς για τον κ. Διαμαντόπουλο είθισται στη δεύτερη πόλη του δήμου μας, η δημοτική αρχή να εκπροσωπείται από κλιμάκιο δημοτικών συμβούλων και συνήθως από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου. 

Εδώ βέβαια γελάμε, γιατί αν περιμέναμε από τη πρόεδρο  Ζιζή
Φούντα, να μετακινήσει την ευρεία λεκάνη της, για να παραστεί στο Αιτωλικό... την πόλη που χαντάκωσαν οι πρόγονοί της, μάλλον, θα ήταν σα να λέμε ανέκδοτα για τον Τοτό και τη δασκάλα του. 

Αυτή είναι η εικόνα και η πραγματικότητα του σημερινού Αιτωλικού, αυτό είναι το αποτέλεσμα της μη εκπροσώπησης μας ή της καταψήφιση δικών μας ατόμων, γιατί κάποιοι μας έταξαν και κάποιοι άλλοι το χρησιμοποίησαν ώστε να επισημοποιήσουν την ανυπαρξία τους.  

Δεν μας αξίζει αυτή η υποβάθμιση.

Πολύ σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις για την κάλπικη δημοτική αρχή Διαμαντόπουλου και λοιπών παρακρατικών συμφερόντων... Ας το εκμεταλλευτούμε για να απαιτήσουμε την νεκρανάσταση της πόλης μας.

Ας μας γίνει μάθημα, τρόπος σκέψης και ζωής, η επανάσταση του '21.

 Ο ΔΡΑΚΟΣ 

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Η Ελπίδα το Μέλλον του τόπου μας , τίμησε την επέτειο της Επανάστασης του 1821

Με καμάρι η νεολαία της πόλης μας, τίμησε τη θυσία και το θάρρος  των προγόνων μας, να επαναστατήσουν ενάντια στο ζυγό της σκλαβιάς  και το σκοταδισμό που επέβαλαν στο Έθνος μας οι ξένες δυνάμεις...  ώστε να μπορούμε όλοι εμείς να ζούμε , με Ελευθερία  και Δημοκρατία.

Μια Δημοκρατία, που κάποιοι σήμερα την εκφυλίζουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας επιβάλουν εκ' νέου τον σκοταδισμό, την απαξίωση και την ισοπέδωση .

Σε όλους αυτούς, τα παιδιά μας, με αυτή τους τη συμμετοχή στη καθιερωμένη παρέλαση της κοινότητας Αιτωλικού (όπως την κατάντησαν) σήκωσαν τη σημαία και το μπαϊράκι της αντίδρασης. 

Σε όλα αυτά τα παιδιά, λέμε ένα μπράβο και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τους αφιερώσουμε τις παρακάτω φωτογραφίες.

...

Μ.Ε.Π 

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

25 Μαρτίου 1826: Η μάχη της Κλείσοβας

Ο Ιμπραήμ στο Μεσολόγγι – Η οχύρωση των νησίδων της λιμνοθάλασσας –  Η πολιορκία της Κλείσοβας – Η γενναία αντίσταση των υπερασπιστών της – Η μεγάλη ελληνική νίκη και οι τεράστιες εχθρικές απώλειες

...

Στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι πρόγονοί μας πέτυχαν πολλές και σημαντικές νίκες επί των Οθωμανών. Κάποιες απ' αυτές, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές.
Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους, κατέχει αναμφίβολα η μάχη της Κλείσοβας που έγινε στις 25 Μαρτίου 1826.

Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Νίκος Γιαννόπουλος στο εξαιρετικό βιβλίο του "1821: Οι Μάχες των Ελλήνων για την Ελευθερία": "…αναμφίβολα θα πρέπει να καταταγεί ανάμεσα στις πιο συγκλονιστικές και πολυαίμακτες συγκρούσεις κατά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, αλλά και ανάμεσα στις θρυλικότερες μάχες της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας". Και έχει απόλυτο δίκιο. Το γιατί, θα το δούμε στη συνέχεια.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1825, ο Ιμπραήμ έφτασε στο Μεσολόγγι, μετά από διαταγή του σουλτάνου, για να βοηθήσει τον Κιουταχή που πολιορκούσε την πόλη.

Αν και πίστευε ότι θα είχε εύκολο έργο, οι βαριές απώλειες του εκστρατευτικού του σώματος, τον έκαναν να καταλάβει ότι η πολιορκία του Μεσολογγίου, εφόσον συνεχιζόταν από τη θάλασσα ο ανεφοδιασμός του, θα παρατεινόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα
Βασιλάδι και Ντολμάς.

Πρωταρχικός στόχος του Κιουταχή και του Ιμπραήμ, ήταν να καταλάβουν τις στρατηγικής σημασίας νησίδες Κλείσοβα, Ντολμάς και Βασιλάδι, οι οποίες έφραζαν από το νότο τη λιμνοθάλασσα και έλεγχαν τους διαύλους επικοινωνίας με το Μεσολόγγι.

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1826, οι Οθωμανοί είχαν μεταφέρει στην περιοχή της νησίδας του Αγίου Σώστη 32 μεγάλες κανονιοφόρους λέμβους, ένα ατμοκίνητο δίκροτο, 50 εξοπλισμένα πλοιάρια και 5 κανονιοφόρους σχεδίες. Στις 19 Φεβρουαρίου, ο αιγυπτιακός στόλος, ενίσχυσε τον τουρκικό, αποκλείοντας όλα τα περάσματα της λιμνοθάλασσας προς το Ιόνιο Πέλαγος.
Παράλληλα, οι Μεσολογγίτες έλαβαν πρόσθετα μέτρα για την ενίσχυση της φρουράς των νησίδων. Στο Βασιλάδι υπήρχαν 12 κανόνια, 2 από τα οποία ήταν των 18 λίτρων και τα υπόλοιπα των 12 λίτρων. Οι υπερασπιστές της νησίδας ήταν 80: 60 τυφεκιοφόροι, με επικεφαλής τον Σπύρο Πεταλούδη και 20 πυροβολητές, με επικεφαλής τον Αναστάση Παπαλουκά και τον Ιταλό Τζακομούτσι. Τη νύχτα της 25ης Φεβρουαρίου, 40 πλοιάρια πήραν στρατεύματα από την Άσπρη Αλυκή και τα ξημερώματα έφτασαν μπροστά στο Βασιλάδι, συνοδευόμενα από δύο σχεδίες. Κάθε πλοιάριο είχε ένα ελαφρύ κανόνι και 30 Αιγύπτιους πολεμιστές και κάθε σχεδία μετέφερε ένα βομβοβόλο. Ταυτόχρονα, πλησίασαν στο Βασιλάδι 18 βάρκες του στόλου και μια σαλούπα (< ιταλ. scialuppa, είδος πλοιαρίου) με ένα βομβοβόλο. Μια άτυχη στιγμή, συγκεκριμένα η τυχαία ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης των αμυνομένων, είχε σαν αποτέλεσμα την αναστάτωση των ανδρών της φρουράς. Οι Αιγύπτιοι, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Χουσεΐν Μπέης, γαμπρός του Ιμπραήμ, βρήκαν την ευκαιρία να αποβιβαστούν στο Βασιλάδι και να σκοτώσουν πολλούς από τους υπερασπιστές του. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν ο Σπύρος Πεταλούδης, ο Σπύρος Ραζής και ο Ασημάκης Ζορμπάς. Επίσης, αιχμαλώτισαν 4 πολεμιστές. Πολλοί Έλληνες ρίχτηκαν στη θάλασσα για να γλιτώσουν. Σημαντικές ήταν όμως και οι απώλειες των εχθρών.



Στις 28 Φεβρουαρίου, ξεκίνησε η πολιορκία της νησίδας Ντολμάς. Με 18 κανόνια και βομβοβόλα Τούρκοι και Αιγύπτιοι "χτυπούσαν" από την τοποθεσία Φοινικιά, τη φρουρά του νησιού, που την αποτελούσε 200 πολεμιστές, με επικεφαλής τον σπουδαίο Γρηγόρη Λιακατά. Οι ηρωικοί αυτοί άνδρες όμως, είχαν στη διάθεσή τους ένα κανόνι μόνο. Στη Φοινικιά, συγκεντρώθηκαν 2.000 περίπου Τούρκοι και Αιγύπτιοι, με σκοπό να κάνουν απόβαση στον Ντολμά, γιατί η απόσταση είναι μικρή και τα νερά ρηχά. Παρά τη μεγάλη γενναιότητα και καρτερία που έδειξαν οι αμυνόμενοι, οι Τουρκοαιγύπτιοι κατέλαβαν το νησί, έχοντας όμως 300 νεκρούς και τραυματίες. Όλοι οι Έλληνες έπεσαν ηρωικά.

Στη διάρκεια της μάχης, 500 άνδρες της φρουράς του Μεσολογγίου με επικεφαλής τον Κ. Τζαβέλα επιτέθηκαν για αντιπερισπασμό εναντίον των πολιορκητών.
Ωστόσο αποκρούστηκαν και επέστρεψαν στο Μεσολόγγι "με τα κεφάλια ενός Ευρωπαίου αρχιπυροβολητή και ενός Τούρκου χιλίαρχου" (Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης).





Την 1η Μαρτίου, αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει το Αιτωλικό. Όπως γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης, ο Ιμπραήμ δεσμεύτηκε να αποχωρήσουν οι 3.000 κάτοικοι της κωμόπολης ανεμπόδιστα, με λιγοστά χρήματα και ρούχα, εκτός από ένα άτομο, το οποίο δεν ανέφερε ποιο είναι.

Τελικά, επρόκειτο για μια πολύ όμορφη κοπέλα, που την οδήγησαν στη σκηνή του Ιμπραήμ… Οι υπόλοιποι κάτοικοι του Αιτωλικού, οδηγήθηκαν στην Άρτα.

Η Κλείσοβα και οι υπερασπιστές της

Μετά την πτώση του Αιτωλικού, όλες οι δυνάμεις των Τούρκων και των Αιγύπτιων στράφηκαν προς τη νησίδα Κλείσοβα. Το νησάκι αυτό είχε περίμετρο 300 βήματα και είχε περιβληθεί με πρόχωμα ύψους 1,80 μέτρων περίπου. Στο κέντρο, βρίσκεται ο ναός της Αγίας Τριάδας. Ο Ν. Κασομούλης γράφει:
"Εσήκωσεν η φρουρά λοιπόν γύρωθεν της Εκκλησίας οχύρωμα έως 5 πόδας (περ. 1,7μ.) και έως 6 (περ.2 μ.) το ύψος. Ο τάφρος γύρωθεν έμεινε τόσον ανοικτός, όσον χώμα έλειψεν… Εστάλησαν και 2 πυροβόλα των 18 λίτρων και 2 μικρά των 6 και τα μεν δύο έστησαν (βλέποντας) κατά τα νησίδια, τα δε κατά το Μεσολόγγι".

Στην Αγία Τριάδα κατασκευάστηκαν πολεμίστρες γύρω από την κεραμοσκεπή, αλλά και στο μικρό καμπαναριό, τοποθετώντας καλάθια γεμάτα με χώμα. 



Παράλληλα, τοποθέτησαν περιμετρικά της Κλείσοβας σειρές πασσάλων λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, για να παρεμποδίζονται τα εχθρικά πλοιάρια να φτάνουν στην ακτή και να αναγκάζονται όσοι επιβαίνουν σ' αυτά, να αποβιβάζονται στον λασπώδη βυθό και ν' αποτελούν εύκολο στόχο για τους αμυνόμενους. Στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ανεμόμυλου και Κλείσοβας, υπήρχαν μεσολογγίτικες πάσαρες (λεπτές στενές και ελαφριές βάρκες), των Σπυρίδωνα Τρικούπη και Δήμου Δενδραμή, με ένα πυροβόλο.
Φρούραρχος της Κλείσοβας, είχε οριστεί από τις 18 Φεβρουαρίου ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, ο οποίος είχε μαζί του 70 άνδρες. 

Όμως στις 22 Μαρτίου, μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι με υψηλό πυρετό και οξύτατους ρευματικούς πόνους.

Έτσι καθήκοντα φρούραρχου, εκτελούσε ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος, από την Άνω Χώρα της Ναυπακτίας. Ο Σωτηρόπουλος, εφάρμοσε πρώτος στο Μεσολόγγι τη μέθοδο των λαγουμιών, που κατασκεύαζαν οι πολιορκημένοι κάτω απ' τους εχθρικούς προμαχώνες, τους οποίους στη συνέχεια ανατίναζαν. Επίσης ήταν ο εμπνευστής της ιδέας για τοποθέτηση πασσάλων στον υποθαλάσσιο χώρο γύρω απ' την Κλείσοβα.

Ο Σωτηρόπουλος κατάφερε να σωθεί κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου και συνέχισε να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον Αγώνα. Πέθανε το 1838.

Η μάχη της Κλείσοβας – Η επίθεση του Κιουταχή

Επικεφαλής της επιχείρησης για την κατάληψη της Κλείσοβας, τέθηκε ο Κιουταχής, με δύναμη  2.000 ανδρών. Στις 24 Μαρτίου 1826, λίγο μετά τη δύση του ήλιου, Τούρκοι άρχισαν να επιβιβάζονται σε πλοιάρια κατάλληλα για τα ρηχά νερά της λιμνοθάλασσας. 
Την αυγή της 25ης Μαρτίου, ο εχθρικός στολίσκος, που είχε γίνει αντιληπτός από τους πολιορκημένους Μεσολογγίτες, εμφανίστηκε μπροστά στην πόλη και ξεκίνησε σφοδρό κανονιοβολισμό.



Όλοι στο Μεσολόγγι πίστεψαν ότι επρόκειτο για επίθεση εναντίον της πόλης και έτρεξαν στις θέσεις τους. Ξαφνικά ο στολίσκος άλλαξε κατεύθυνση και κινήθηκε προς την Κλείσοβα. Καλυπτόμενοι από την πρωινή ομίχλη, οι Τούρκοι επιτέθηκαν τόσο με πλοιάρια από το Βασιλάδι όσο και πεζοί, μέσα από τη θάλασσα, από τη θέση Αρμυρικάκι. Παράλληλα άρχισαν να σφυροκοπούν ανελέητα την Κλείσοβα, με βολές κανονιών.

Τότε, ο Κίτσος Τζαβέλας με 11 στρατιώτες (κατά τον Σ. Τρικούπη), επιβιβάστηκαν σε πλοιάρια και αφού πέρασαν μέσα από τον εχθρικό στολίσκο έφθασαν στην Κλείσοβα. Συνολικά 131 άνδρες υπερασπίζονταν πλέον τη νησίδα.

Εν τω μεταξύ, οι εχθροί είχαν αρχίσει να αποβιβάζονται από τα πλοιάρια στην ακτή της Κλείσοβας παρά τις μεγάλες απώλειες που είχαν. Οι υπερασπιστές του νησιού, εγκατέλειψαν το πρόχωμα και πήραν θέσεις στη στέγη της Αγίας Τριάδας. Δυο Αλβανοί σημαιοφόροι πάτησαν πρώτοι την Κλείσοβα, ακολουθούμενοι από δεκάδες άλλους. Ήταν τόσο πυκνά και εύστοχα όμως τα πυρά των Ελλήνων, ώστε αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν προς τα πλοιάρια. Ο Κιουταχής επιχείρησε έξι αλλεπάλληλες επιθέσεις, που απέτυχαν παταγωδώς. Στην τελευταία, τέθηκε επικεφαλής ο ίδιος.

Λαβώθηκε όμως στην κνήμη και υποχρεώθηκε να αποσυρθεί . Η είδηση για τον τραυματισμό του, διαδόθηκε ταχύτατα. Οι στρατιώτες του πανικόβλητοι τράπηκαν σε φυγή, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες των αξιωματικών. Οι ηττημένοι Τούρκοι, συμπτύχθηκαν κυρίως προς τη νησίδα Μολόχα, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 1.500 νεκρούς και τραυματίες! Μόνο τα εχθρικά πλοιάρια συνέχισαν τον κανονιοβολισμό της Κλείσοβας. Ένας νεαρός Μεσολογγίτης, κατάφερε να φτάσει με μια λέμβο από την Κλείσοβα στην πόλη, ζητώντας βοήθεια.
Ο χιλίαρχος Καρακώστας Δροσίνης, μαζί με τον ξάδελφό του Γεωργάκη Βαλτινό και πέντε στρατιώτες, φόρτωσαν ένα πλοιάριο με νερό και πυρομαχικά και κατευθύνθηκαν προς την Κλείσοβα. Λίγο πριν φτάσουν στη νησίδα, μια οβίδα τουρκικού πυροβόλου έπεσε στο πλοιάριο και σκότωσε τέσσερις από τους στρατιώτες.

Οι υπόλοιποι έπεσαν στη θάλασσα και σπρώχνοντας το σκάφος έφτασαν στην Κλείσοβα, μέσα σε ζητωκραυγές από τους υπερασπιστές της.
Και άλλοι προσπάθησαν να μιμηθούν το κατόρθωμα αυτό, χωρίς όμως να τα καταφέρουν. Ανάμεσά τους ο Γεώργιος και ο Ιωάννης Τζαβέλας, από το Επικουρικό Σώμα των 250 μαχητών που είχε συγκροτήσει ο Κίτσος Τζαβέλας, αλλά και αμούστακα παλικάρια 15 – 16 ετών από το Σώμα των Γελεκτζήδων (που φορούσαν μόνο γιλέκο για να μην τους βαραίνει η κάπα), που απαρτιζόταν από 90 Μεσολογγίτες.

Ο Ιμπραήμ αναλαμβάνει δράση

Ο Ιμπραήμ, που είχε αντιζηλία με τον Κιουταχή, αντιμετώπισε χαιρέκακα την αποτυχία του.
Διέταξε 5.000 άνδρες να επιβιβαστούν στα πλοιάρια και είπε αλαζονικά προς τον γαμπρό του Χουσεΐν μπέη: "Ιδού η ώρα δείξουμε πόσο υπερέχουμε από τους άλλους". Ο Χουσεΐν μπέης, που ήταν αυτός που κατέλαβε το Βασιλάδι όπως αναφέραμε, τέθηκε επικεφαλής της επιχείρησης.



Τα αιγυπτιακά πλοιάρια έφτασαν πολύ κοντά στην ακτή και οι άνδρες των πληρωμάτων τους, επιτέθηκαν εναντίον του οχυρώματος. Μάλιστα ξεκίνησαν να βγάζουν τους πασσάλους των ελληνικών οχυρώσεων. Ο Τζαβέλας, σκόπιμα τους άφησε πλησιάσουν τόσο, για να αποτελούν εύκολο στόχο. Μόλις διέταξε "πυρ ομαδόν", η πρώτη αιγυπτιακή γραμμή θερίστηκε.

Ο Χουσεΐν επιχείρησε πέντε εφόδους. Όλες τις φορές είδε τους άνδρες του να υποχωρούν μπροστά στην απαράμιλλη ελληνική γενναιότητα. Οι μαχητές της Κλείσοβας, πυροβολούσαν εναντίον των αξιωματικών των Αιγυπτίων, κυρίως των Γάλλων, που διακρίνονταν από τις χρυσοποίκιλτες στολές τους.

Υπήρχε όμως ένα μεγάλο πρόβλημα για τους υπερασπιστές της Κλείσοβας. Το νερό και τα πολεμοφόδια, είχαν αρχίσει να εξαντλούνται.

Τότε, ως από μηχανής θεός, ένας δεκαοχτάχρονος Μεσολογγίτης, ο Ζαφείρης Ράπεσης φόρτωσε ένα πριάρι (σκάφος για αλιεία σε λιμνοθάλασσα) με τα απαραίτητα εφόδια, έπεσε στη θάλασσα, καλύφθηκε πίσω από την πρύμνη του και ωθώντας το με τα χέρια, έφτασε σώος στην Κλείσοβα με τα εφόδια, δεχόμενος τα φιλιά ευγνωμοσύνης του Κίτσου Τζαβέλα!

Κατά τη δύση του ήλιου, οι αμυνόμενοι, αναμένοντας και νέα επίθεση, αποσύρθηκαν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Πραγματικά οι Αιγύπτιοι επιτέθηκαν για έκτη φορά. Και πάλι όμως, οι Έλληνες με εκπληκτική ευστοχία, εξολόθρευσαν τους περισσότερους.

Ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος, είχε διακρίνει ότι οι Αιγύπτιοι φοβούνταν και υπάκουαν περισσότερο έναν αξιωματικό. Κάποια στιγμή που αυτός σηκώθηκε όρθιος στη λέμβο του, τον σκότωσε με δύο ντουφεκιές.

Ο αξιωματικός αυτός, ήταν ο Χουσεΐν μπέης. Ο Σωτηρόπουλος βέβαια, δεν γνώριζε λεπτομέρειες, αλλά σκέφτηκε και έπραξε σοφά. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, τον Χουσεΐν σκότωσε ο 13χρονος Σφήκας.

Μόλις έπεσε νεκρός ο Χουσεΐν, οι άνδρες του πανικοβλήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν τα πλοιάριά τους απ' τη λάσπη. Πολλοί έχασαν τη ζωή τους από τα πυρά των Ελλήνων, ενώ όσοι πρόλαβαν να εγκαταλείψουν τη νησίδα καταδιώχθηκαν από τον Κίτσο Τζαβέλα και τους άνδρες του, αλλά και δυνάμεις από το Μεσολόγγι που βρήκαν την ευκαιρία να προσεγγίσουν την Κλείσοβα.

Το σπαθί του Τζαβέλα κάποια στιγμή, κόπηκε στα δύο από εχθρική σφαίρα. Οι αιγυπτιακές κανονιοφόροι, μάταια προσπαθούσαν με τις βολές τους να διευκολύνουν τη φυγή των ανδρών του Χουσεΐν.

Μόλις έπεσε η νύχτα, σταμάτησε η σφαγή των Αιγυπτίων από τους Έλληνες. Τουλάχιστον 1.000 εχθροί έχασαν τη ζωή τους. Όπως γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος "…μέχρι και πέντε μέρες μετά τη μάχη έντρομοι στρατιώτες έβγαιναν συνεχώς από τη λίμνη. Από τότε χρονολογείται ο θρύλος πως τις νύκτες βογκά το αίμα των Αιγυπτίων στην περιοχή της Κλείσοβας".
Και οι 131 υπερασπιστές της Κλείσοβας, ήταν ήρωες.

Να προσθέσουμε, την σημαντική βοήθεια που πρόσφερε σ' αυτούς η πάσαρα "Μελέαγρος" του Κωνσταντή Τρικούπη που είχε ένα κανόνι των τριών λίτρων. Κάποια στιγμή, διάτρητη από τα εχθρικά πυρά βυθίστηκε. Ο Τρικούπης τραυματίστηκε βαριά, ενώ οι άνδρες από το πλήρωμά της έφτασαν κολυμπώντας στην Κλείσοβα.

Απολογισμός της μάχης της Κλείσοβας

Το ξημέρωμα της 26ης Μαρτίου, αποκάλυψε το μέγεθος της πανωλεθρίας των Τουρκοαιγυπτίων. Ο Νικόλαος Κασομούλης, γράφει:
"Η φρουρά όλη έτρεχεν εις τους σωθέντες συναδέλφους των εις την Κλείσοβαν. Όλοι επήγαν δια να ιδούν το τρομερόν θέαμα την αυγήν… Η λίμνη ήταν σκεπασμένη από τα πτώματα ως μίαν βολήν μακράν και πλέοντα εκυμάτιζαν ωσάν φροκαλίδια επάνω εις την ακρογιαλιάν. Έως την άκρην της λίμνης προς το μέρος του Βοχορίου και έως απέναντι της Κλείσοβας, έβλεπεν σποράδην κανένας πτώματα, εκτός των όσων εσυνελάμβαναν οι πλοιαροκονταρισταί ζητώντας την συμπάθειάν των (τους οποίους εφόνευον)"

Ο Αρτέμιος Μίχος αναφέρει:
"1.500 λογχοφόρα όπλα του τακτικού Αιγυπτιακού Στρατού και υπέρ τας 100 καραμπίνας και άλλα τόσα ξίφη αξιωματικών, 13 σημαίαι της ημισελήνου και 10 τύμπανα και άλλα πάμπολλα λάφυρα αποτέλεσαν το Ελληνικόν τρόπαιον".

Ο Ι. Παπαδιαμαντόπουλος, πρόεδρος της τριμελούς Διευθυντικής Επιτροπής Δυτικής Ελλάδος, σε έγγραφό του προς τους "Φιλογενέστατους Ζακυνθίους", έγραφε μεταξύ άλλων: "Η ανθρωποζημία των εχθρών εχρημάτισε μεγάλη, αναβαίνουσα υπέρ τους 2.500…".

Ο Κασομούλης, που ήταν παρών στο Μεσολόγγι τότε, αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 2.500 Τούρκοι και Αιγύπτιοι, εκτός από εκείνους που συλλάμβαναν τις επόμενες ημέρες οι Μεσολογγίτες και, κατά κανόνα, τους σκότωναν. Ο επίσης παρών Αρτέμιος Μίχος, κάνει λόγο για 3.500 νεκρούς και τραυματίες, ενώ ο Σπυρομήλιος, για 3.500 νεκρούς, εκτός των τραυματιών. Οι Έλληνες είχαν 50 νεκρούς και τραυματίες.

Τα στατιστικά στοιχεία της μάχης

Ο Νίκος Γιαννόπουλος, στο βιβλίο του "1821: Οι Μάχες των Ελλήνων για την ελευθερία", κάνει μια άκρως ενδιαφέρουσα στατιστική αποτίμηση για τη μάχη της Κλείσοβας.
Οι επιτιθέμενοι Τουρκοαιγύπτιοι, ήταν τουλάχιστον 40 φορές περισσότεροι από τους αμυνόμενους Έλληνες.

Οι ελληνικές απώλειες ανήλθαν περίπου στο 19%  όσων μετείχαν στη μάχη, ενώ οι τουρκοαιγυπτιακές, γύρω στο 58%!
Κάθε υπερασπιστής της Κλείσοβας, σκότωσε κατά μέσο όρο, 27 επιτιθέμενους!

Αν θεωρήσουμε, ότι ο αριθμός των νεκρών Τουρκοαιγυπτίων είναι 2.500, όπως γράφει ο Κασομούλης, τότε αυτοί ήταν 50 φορές περισσότεροι από τους Έλληνες νεκρούς και τραυματίες!

Αν όμως είναι πραγματικοί οι αριθμοί του δίνουν οι Μίχος και Σπυρομήλιος, μιλάμε για 70 φορές (τουλάχιστον!), περισσότερα θύματα από τουρκοαιγυπτιακής πλευράς!
Πρόκειται αναμφίβολα για μια μεγαλειώδη ελληνική νίκη, η οποία δυστυχώς έμεινε ανεκμετάλλευτη.



Γράφει χαρακτηριστικά ο Κ. Στασινόπουλος:
"Οι Τουρκοαιγύπτιοι είχαν καταληφθεί από τόσου πανικού ώστε εάν οι πολιορκούμενοι αποφάσιζαν να κάμουν την Έξοδον τη νύκτα εκείνην, όλοι θα εσώζοντο και κανείς δεν θα έπιπτε".

Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι ο τραυματισμένος Κιουταχής ανάρρωνε σ' ένα χωριό της Ναυπακτίας, μια μαζική ελληνική επίθεση μετά τον θρίαμβο της Κλείσοβας, θα οδηγούσε σε διάλυση  του Τουρκοαιγυπτιακού στρατοπέδου, ίσως ακόμα και σε λύση της πολιορκίας του Μεσολογγίου…

Πηγές: "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος ΙΒ', "Εκδοτική Αθηνών".
Σπυρίδων Τρικούπης: "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ", εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, 1993.
Νίκος Γιαννόπουλος: "1821 ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", εκδόσεις Historical Quest, 2016.

https://www.protothema.gr/stories/article/772985/25-martiou-1826-i-mahi-tis-kleisovas/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Η εκδίκηση του Γέρου: Ο τουρκοπροσκυνημένος οπλαρχηγός που εκτελέστηκε για να σωθεί η επανάσταση

Ο Γέρος του Μοριά, Θ.Κολοκοτρώνης συσπειρώνει ξανά τους επαναστάτες και θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο του

Το 1823 η επανάσταση στην Πελοπόννησο, στη Ρούμελη και στις Κυκλάδες έτεινε προς θρίαμβο, αλλά οι Έλληνες ξεκίνησαν να ερίζουν για την ηγεσία (της), την αξιοποίηση των δανείων από το εξωτερικό και τα μεταπολεμικά προνόμια και αξιώματα, ξεχνώντας το πιο βασικό: τη χαριστική βολή στον εχθρό, που θα απελευθέρωνε οριστικά την επαναστατημένη επικράτεια.

Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1823-1825) αποδυναμώνει την επανάσταση και δίνει την ευκαιρία τους Τούρκους για ανασύνταξη. Κατόπιν συμφωνίας του Σουλτάνου με τον Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου, ο γιος του τελευταίου, Ιμπραήμ, αποβιβάζεται το Φεβρουάριο του 1825 στη Πελοπόννησο με μεγάλη δύναμη εκστρατευτικού σώματος, προκειμένου να πνίξει στο αίμα την επανάσταση.

...

Ο πολυάριθμος, τακτικός και καλά εξοπλισμένος στρατός του Ιμπραήμ προκαλεί τρόμο στους επαναστατημένους, που λόγω του αδελφοκτόνου σπαραγμού έχουν χάσει οργάνωση, συνοχή, ομοψυχία και φυσικά πάμπολλους έμπειρους μαχητές, από τις εμφύλιες συγκρούσεις.

Δεν προκαλεί βέβαια σε όλους τρόμο… Ο Παπαφλέσσας θυσιάζεται στο Μανιάκι για να υπενθυμίσει ποιος είναι ο εχθρός, ενώ ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίζεται εσπευσμένα για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ, που τους πρώτους μήνες από την έναρξη της εκστρατείας του προελαύνει σχεδόν ανενόχλητος στο Μοριά, επιδιδομένος σε μαζικές σφαγές των «μη προσκυνημένων».

Η αντίσταση του Δημήτριου Υψηλάντη στους Μύλους και η ταπείνωση του Ιμπραήμ από τους Μανιάτες στη Βέργα και στο Δυρό, σώζουν αντίστοιχα το Ναύπλιο και τη Μάνη και διατηρούν «ζωντανή» την επανάσταση, έως ότου αναλάβει την αρχιστρατηγία ο Κολοκοτρώνης.

Ο Γέρος συσπειρώνει ξανά τους επαναστάτες και θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο του, αναθέτοντας στον γιο του Γενναίο, τον Νικηταρά, τον Πλαπούτα και άλλους οπλαρχηγούς να το εκτελέσουν.

Ξεκινάει ένας ανηλεής κλεφτοπόλεμος σε βάρος του αιγυπτιακού στρατού, με στόχο τη φθορά και την κάμψη του ηθικού των ανδρών του, ει δυνατόν και της αποκοπής του ανεφοδιασμού του.

Εκτός από τη στρατηγική ιδιοφυία του Κολοκοτρώνη (το αντάρτικο απέφερε σημαντικές απώλειες στον εχθρό, με τις λιγότερες δυνατές για τους Έλληνες) κομβικής σημασίας για την αποτυχία του αντικειμενικού στόχου του Ιμπραήμ και την καταστολή της ελληνικής αντίστασης ήταν το εξαιρετικά βίαιο, αλλά σωτήριο «φιρμάνι» που εξέδωσε. Το θρυλικό «Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Ο αρχιστράτηγος των Αιγυπτίων είχε επινοήσει την επιχείρηση «προσκύνημα», στοχεύοντας, πέραν της στρατιωτικής ισχύος, να επαναφέρει την Πελοπόννησο στην οθωμανική κυριαρχία με την μέθοδο των ατομικών δηλώσεων υποταγής των Ελλήνων. Οι Τούρκοι έδιναν στους προσκυνημένους ειδικό πιστοποιητικό, γνωστό ως «ράι μπουγιουρντί» ή «προσκυνοχάρτι».

Με αυτόν τον τρόπο οι επαναστατημένοι επανέρχονταν στην κατάσταση του υπάκουου υπηκόου και έσωζαν τη ζωή τους και το βιός τους. Από την άφιξη κιόλας του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, πολλοί υπέκυψαν στις απειλές του κι άφησαν τα όπλα. Έντρομοι, από το μέγεθος του ασκεριού του, την ανεξέλεγκτη βία και εκδικητικότητα, γύρισαν στα χωράφια και τα σπίτια τους, δηλώνοντας υποταγή.

Άλλοι – πιο ισχυροί και με επιρροή στους συμπατριώτες τους – το έκαναν με αντάλλαγμα χρήματα και αξιώματα. Ένας από τους πιο σημαντικούς οπλαρχηγούς που άλλαξε στρατόπεδο ήταν ο Δημήτριος Νενέκος από το χωριό Ζουμπάτα της Αχαΐας. Ήταν αρβανίτικης καταγωγής, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού του και των γύρω χωριών.

Τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, ο Νενέκος διακρίθηκε στα πεδία των μαχών πολεμώντας κατά των Τούρκων. Απέκτησε φήμη και σεβασμό μεταξύ των επαναστατημένων και εξαιτίας του κύρους του τέθηκε στο στόχαστρο του εχθρού, στην προσπάθεια του να εφαρμόσει το δόγμα «διαίρει και βασίλευε».

Ο Ιμπραήμ δελέασε το Νενέκο με χρήματα, άλογα και υποσχέσεις για γη και άλλα προνόμια, στον ίδιο και την ευρύτερη οικογένειά του, αποδίδοντάς του επίσης με σουλτανικό φιρμάνι τον τίτλο του Μπέη. Ήταν το σημείο καμπής για τη δράση του Νενέκου, που τελικά εξελίχθηκε σε επικεφαλής των «τουρκοπροσκυνημένων».

Εκμεταλλευόμενος την τεράστια επιρροή του στους χωρικούς της περιοχής, ο αρβανίτης καπετάνιος συνέβαλε στη μαζική προσχώρηση ολόκληρων περιοχών στο προσκύνημα.

Παρά τις αποσκιρτήσεις οπλαρχηγών που αρχικά συμμετείχαν στην προδοσία στο πλευρό του Νενέκου και τις προσπάθειες άλλων υπό την επιρροή του Κολοκοτρώνη να μεταπείσουν τους κατοίκους, το προσκύνημα έλαβε μεγάλες διαστάσεις σε Ηλεία και Πάτρα.

Ενώπιον του κινδύνου να τιναχθούν όλα στον αέρα, ο Γέρος κατέφυγε στην ίδια τακτική, καταφέρνοντας κυριολεκτικά να αναβιώσει την «ετοιμοθάνατη» επανάσταση. Με το σύνθημα «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» απάντησε με μια χωρίς προηγούμενο τρομοκρατία στην τρομοκρατία του Ιμπραήμ. Έπρεπε να φοβούνται περισσότερο αυτόν απ’ ότι τον Αιγύπτιο πολέμαρχο. Όσα χωριά αρνούντο να επανέλθουν στο ελληνικό στρατόπεδο, δέχονταν αιφνιδιαστικές επιθέσεις από τους άνδρες του Κολοκοτρώνη. Σε όλον τον Μοριά οι πρωτεργάτες του προσκυνήματος συλλαμβάνονταν και εκτελούντο. Στις πλατείες των χωριών, οι απαγχονισμένοι συνεργάτες του εχθρού έκαναν τους διστακτικούς κατοίκους να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους τις απειλητικές προειδοποιήσεις του Έλληνα στρατηγού.

Ταυτόχρονα βέβαια, προσπαθούσε με νουθεσίες να επαναφέρει τους προσκυνημένους στο πατριωτικό τους χρέος. Πολλοί μικροκαπεταναίοι που είχαν γίνει σύντροφοι του Νενέκου επέστρεψαν στα ελληνικά στρατόπεδα και ολόκληρα χωριά έπαυσαν πλέον να έχουν επαφές με τον εχθρό.

Μεταξύ αυτών που «συμμορφώθηκαν» δεν ήταν και ο Νενέκος, με αποτέλεσμα να το πληρώσει με τη ζωή του. Ο Κολοκοτρώνης ήξερε ότι η δολοφονία του πιο ξακουστού προδότη θα είχε ακραίο συμβολισμό και θα έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κάθε επίδοξο μιμητή του. Έτσι διέταξε την εκτέλεση του, η οποία ανατέθηκε σε ένα πρόσωπο οικείο στον Νενέκο, ονόματι Θανάση Σαγιά και οργανώθηκε κατόπιν ενέδρας.

Η εξουδετέρωση του Νενέκου ήταν η τελευταία πράξη της παύσης του μαζικού προσκυνήματος. Υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ο Κολοκοτρώνης είχε για ακόμα μία φορά θριαμβεύσει, αναδεικνυόμενος στο απόλυτο αντίπαλο δέος του Ιμπραήμ και κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο, έως τη σωτήρια επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων.

https://www.pronews.gr/istoria/973566_i-ekdikisi-toy-geroy-o-toyrkoproskynimenos-oplarhigos-poy/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

1942: Ποιος έσωσε τα οστά του Κολοκοτρώνη που Ιταλοί καραμπινιέρι είχαν σκορπίσει στις λάσπες (pics)

Το 1942 οι Ιταλοί απαγόρευσαν τον εορτασμό της της 25ης Μαρτίου αλλά ο τότε δήμαρχος Τρίπολης Γιάννης Τσουτσάνης τους αγνόησε και έκανε όχι μόνο μεγαλοπρεπή δοξολογία στους Άγιους Ταξιάρχες αλλά και τελετή στο μνημείο πεσόντων.

Τότε ο διοικητής των καραμπινιέρων Φεστούτσι έδωσε εντολή να βεβηλώσουν το μνημείο των πεσόντων. Έτσι πήγαν το βράδυ, το έσπασαν, άνοιξαν την κρύπτη και σκόρπισαν τριγύρω τα οστά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που φυλάσσονταν εκεί από το 1930 όταν και είχαν μεταφερθεί από το Α΄Νεκροταφείο της Αθήνας.

...

Οι πολίτες που είδαν την καταστροφή έτρεξαν να ειδοποιήσουν τον Δήμαρχο. Αυτός πήρε μαζί του τον 13χρονο γιο του Γιώργο. Είχαν μαζί τους κι ένα άδειο τσουβαλάκι από ζάχαρη. Έβρεχε και είχε ένα πηχτό σκοτάδι. Κάνανε έναν μεγάλο κύκλο για να μη γίνουν αντιληπτοί και τρύπωσαν στο πάρκο.

Κάποτε φτάσανε στη μαρμάρινη βρύση απέναντι από το ηρώο. Ο δήμαρχος εξουθενωμένος σωριάστηκε κάτω. Ο γιος του όρμησε προς το ηρώο, γονάτισε στις λάσπες κι άρχισε να ψαχουλεύει. Κατάφερε να βρει 4-5 οστά που τα έβαλε στο τσουβαλάκι.

Φοβούμενοι μήπως τους πάρει κανένα μάτι πατέρας και γιος γυρίσανε στο σπίτι. Το πρωί που επετράπη πάλι η κυκλοφορία, ο γιος του Δήμαρχου πήγε πάλι στο ηρώο και περιμάζεψε άλλα 3-4 οστά. Ύστερα αγόρασε από ένα κατάστημα μια κλειδαριά και παρήγγειλε δύο καινούργια πορτάκια, όμοια με εκείνα που είχαν καταστρέψει οι Ιταλοί στο οστεοφυλάκιο.

Ο δήμαρχος με τον γιο του έπλυναν και αρωμάτισαν τα οστά του Γέρου και μια μέρα τα μετέφεραν στην κρύπτη που στο μεταξύ είχε επισκευαστεί. Οι Ιταλοί όταν το αντιλήφθηκαν απείλησαν τον δήμαρχο ότι θα τον κρεμάσουν στον πλάτανο στην κεντρική πλατεία, αλλά αυτός δεν φοβήθηκε.

O Γιώργος Τσουτσάνης, ο άνθρωπος που έσωσε με κίνδυνο της ζωής του τα οστά του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, πέθανε στις 13 Απριλίου 2020. Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή των Βαΐων, σε ηλικία 91 ετών. Δεν πρόλαβε τους εορτασμούς της Τρίπολης για τα διακοσάχρονα της Εθνεγερσίας.

https://amp.fosonline.gr/stiles/paraskinio/article/109479/1942-poios-esose-ta-osta-toy-kolokotroni-poy-italoi-karampinieroi-eixan-skorpisei-stis-laspes-pics

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Ντρέδες: τα κομάντο της επανάστασης! Ματιά σε μια υποφωτισμένη γωνιά της ιστορίας

Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας*

Τα παιδιά μου αλλά και πολλοί φίλοι μου, συχνά ειρωνεύονται την εμμονή μου με αυτά που θα σας πω παρακάτω. Δεν συμμερίζονται την δική μου αίσθηση της ιστορίας όταν προσλαμβάνεται ως προσωπικό και οικογενειακό βίωμα. «Σημασία έχει τι κάνεις εσύ και όχι τι έκαναν οι πρόγονοί σου» μου λένε. Και ως εξ ημισείας Κρητικοί οι γιοί μου προσθέτουν τη μαντινάδα «ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα».

Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο. Αυτό που ξέρω είναι ότι εγώ δεν κρύβω ότι αισθάνομαι ύψιστη τιμή και περηφάνεια για τους υπέρ της ελευθερίας αγώνες της οικογένειάς μου, της φάρας μου και των συγχωριανών μου στα βουνά της ανυπότακτης ορεινής Τριφυλίας, έστω ως έσχατος και ασήμαντος κρίκος αυτής της αδιάσπαστης μέχρι τις μέρες μας, αλυσίδας!

Και, μέρες που ναι, είπα να γράψω λίγες γραμμές ως ελάχιστο φόρο τιμής στους αγώνες αυτούς. Πολύ περισσότερο που για μια σειρά λόγους (που δεν είναι της παρούσης αλλά έχουν ενδιαφέρουσα ιστορική εξήγηση) οι αγώνες αυτοί δεν έχουν λάβει τη θέση που αντικειμενικά τους αξίζει στην ιστοριογραφία της Επανάστασης του ’21 αλλά και των προεπαναστατικών κινημάτων και αγώνων στο Μωριά.

Η ιστορία μας ξεκινάει στα μέσα του 14ου αι. όταν καμιά 40ριά οικογένειες προερχόμενες από την Ήπειρο, έρχονται και εγκαθίστανται στο οροπέδιο του Δωρίου, ένα φυσικό οχυρό 120 τετραγωνικών χιλιομέτρων σε σχήμα πετάλου με δυο μόνο εξόδους που επέτρεπαν έλεγχο της πρόσβασης και έγκαιρη διαφυγή σε περίπτωση κινδύνου. Ήταν  Έλληνες,  Αρβανίτες,  Χριστιανοί Ορθόδοξοι που κατάγονταν από τους πανάρχαιους Ιλλυριούς Έλληνες της Ηπείρου και είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν από τους Δεσπότες του Μυστρά ως συνοριοφύλακες του Δεσποτάτου έναντι των Φράγκων που κατείχαν την απέναντι πλευρά, της επαρχίας Ολυμπίας.   Από την ανάμειξη αυτών των Βορειοηπειρωτών Χριστιανών και των ελάχιστων ντόπιων κατοίκων της περιοχής, προήλθε το ξακουστό γένος των «Ντρέδων», όπως έμειναν γνωστοί στην Ιστορία οι κάτοικοι των Σουλιμοχωρίων, των 12 χωριών της περιοχής με επιφανέστερα ανάμεσά τους το Ψάρι και το Σουλιμά!

...

Οι Ντρέδες ήταν πρώτα και πάνω απ’ όλα πολεμιστές. Κυκλοφορούσαν πάντοτε οπλισμένοι και είναι χαρακτηριστικό ότι οπλοφορούσαν και οι γυναίκες που σε περίπτωση πολέμου, μάχονταν στο πλευρό των ανδρών. Στη μάχη του Ψαρίου (24/4/27) ενάντια στον Ιμπραήμ η Γιαννούλα Ντάρα, το όνομα της οποίας έφερε και μια αγαπημένη μου θεία αδελφή του πατέρα μου, έπεσε μαχόμενη μαζί με άλλες 7 γυναίκες των Ντρέδων!

Ήταν επίσης θρήσκοι μέχρι δεισιδαιμονίας, είχαν ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και σεβόντουσαν υπέρμετρα τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέροντες.

Για τη σημασία της ονομασίας τους έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις. Σύμφωνα με την επικρατέστερη, «Ντρες» σημαίνει ευθύς, ειλικρινής, ντόμπρος και πιθανότατα προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη «ντρέιτ» που σημαίνει «ίσιος».   Με την πάροδο του χρόνου η έννοιά της έγινε ταυτόσημη   με τον ανδρείο, τον γενναίο, τον δυνατό, το παλικάρι.

Αμέσως μετά την Οθωμανική κατάκτηση της Πελοποννήσου, στα 1460, οι Ντρέδες μπαίνουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα και διακρίνονται στις συγκρούσεις με τους Τούρκους σε όλη την προεπαναστατική περίοδο όπου λόγω της πολεμοχαρούς φύσης και της πολεμικής εμπειρίας τους, θεωρούνται από την αρχή ως «τα κομάντο» και η προφυλακή των προεπαναστατικών κινημάτων!

Έβγαλαν πολλούς και σπουδαίους αγωνιστές οι Ντρέδες στα προεπαναστατικά χρόνια. Κορυφαίος ανάμεσά τους ο θρυλικός  Μάρκος Ντάρας από το Ψάρι (1700-1745) που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους κλεφταρματωλούς του Μωριά κατά την εποχή της δράσης του που δεν περιορίστηκε στη Μεσσηνία αλλά απλώθηκε σε όλη την Πελοπόννησο. Ήταν ο πρώτος κλεφταρχηγός στο Μωριά που συγκρότησε κλέφτικο σώμα από 300 και πλέον παλληκάρια, ο πρώτος που πέτυχε τη στενή συνεργασία ανάμεσα στους κλεφταρχηγούς όλου του Μωριά και ο πρώτος που αναγνωρίστηκε σαν γενικός αρχηγός από όλους τους καπεταναίους της Πελοποννήσου. Μάλιστα  η φήμη των αγώνων του, εναντίον των Τούρκων είχε ξεπεράσει τα όρια του Μωριά και τα κατορθώματά του, «είχον φθάσει εις τας ακοάς και του τότε Σουλτάνου». Για αυτό και όταν δολοφονήθηκε, μετά από προδοσία, πληγωμένος και άρρωστος, το κεφάλι του στάλθηκε με πλοίο στην Πόλη και κρεμάστηκε ως λάφυρο στην Υψηλή Πύλη!

Οι τρεις γιοί του Μάρκου Ντάρα παλουκώθηκαν από τους Τούρκους για να ξεκληριστεί η γενιά των Νταραίων αλλά ο τέταρτος που διασώθηκε, ο Αλέξης Ντάρας αποδείχτηκε άξιος γιός αξίου πατρός αφού έγινε και αυτός πρωτοκαπετάνιος και συναρχηγός των κλεφτών της Πελοποννήσου μαζί με τον Κωσταντή Κολοκοτρώνη, πατέρα του Γέρου του Μωριά. Αυτούς τους αγωνιστές που τους ήξερε καλά άλλωστε καθώς είχαν φιλικούς οικογενειακούς δεσμούς, είχε υπόψη του ο Κολοκοτρώνης όταν έλεγε στον Τερτσέτη «Οι ανδρειότεροι της Πελοποννήσου δεν εζούσαν πλέον. Αν εζούσαν οι παλαιοί, ηθέλαμεν κυριεύσει μ’ ευκολίαν την Πελοπόννησον τον πρώτο χρόνο». 

Τα κατορθώματα αυτά τα τραγούδησε η λαϊκή μούσα με κλέφτικα τραγούδια όπως:

«Το Ψάρι και του Σουλιμά τα δυο κεφαλοχώρια,


χαράτσι δεν πληρώνουνε, Τούρκο δεν προσκυνάνε,


γιατί ‘ναι ο Ντάρας το θεριό και ο Τάσης Παπατσώρης,


πιάνουν και στέλνουν μήνυμα σ’ όλα τα παλικάρια,


πάρτε τα καρυοφύλλια σας και πιάστε καραούλι,


ποδάρι Τούρκου να μην μπει μεσ’ στα Σουλιμοχώρια,


γιατί ’ναι οι Ντρέδες ξακουστοί και πρώτοι στο σημάδι,

βόλι δεν πάει αλάθευτο και γιαταγάνι κούφιο»

Φυσικά οι Ντρέδες πρωτοστάτησαν και στην εξέγερση του 1821. Μπήκαν μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τους Μανιάτες στην Καλαμάτα στις 23 του Μάρτη και στις 24 στο Σουλιμά έδωσαν τον όρκο «Ελευθερία ή Θάνατος». Πήραν μέρος, πάντα στην πρώτη γραμμή, σε όλες σχεδόν τις μάχες στην Πελοπόννησο, σε 36 συνολικά μάχες,   απέναντι τόσο στους Τούρκους όσο και στον Ιμπραήμ όπου απέναντι στους Ντρέδες είχε τις πρώτες (και μόνες) αποτυχίες του!

Αλλά και μετά την απελευθέρωση δεν έμειναν ήσυχοι οι Ντρέδες. Το καλοκαίρι του 1834, οι Μεσσήνιοι, με πρωτεργάτες τους Ντρέδες και επικεφαλής τον Γιαννάκη Γκρίτζαλη, τον Μητροπέτροβα και άλλους, ξεσηκώθηκαν σε ένα κίνημα το οποίο έγινε γνωστό ως η  Μεσσηνιακή Επανάσταση του 1834 με κύριο αίτημα  την κατάργηση της  Αντιβασιλείας  και την ανάληψη του θρόνου από τον ‘Οθωνα, κίνημα που καταπνίγηκε στο αίμα.

Αυτή τους την ανυπότακτη στάση, μαζί με το ότι στάθηκαν πάντα στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και των «στρατιωτικών» απέναντι στους  «πολιτικούς», Φαναριώτες κλπ, την πλήρωσαν οι Ντρέδες με την υποβάθμιση της ιστορικής τους προσφοράς και των αγώνων τους.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Ντρέδες μετακινήθηκαν από τα ορεινά χωριά τους στους κάμπους της Τριφυλίας και γενικά της Μεσσηνίας. Εκεί δημιούργησαν νέα χωριά όπως το Κάτω Ψάρι, το Δώριο και το Κοπανάκι.

Στη συνέχεια πολλοί απ’ αυτούς πήραν το δρόμο της ξενιτειάς κυρίως προς την Αμερική ενώ όσοι νέοι δεν είχαν μεταναστεύσει πήραν ενεργά μέρος στους πολέμους της περιόδου 1912-1922.
Τι λέτε λοιπόν; Είναι άραγε προγονοπληξία ή αντίθετα απόδοση οφειλόμενης τιμής και πηγή υπερηφάνειας να θυμάται και να τιμά κανείς τους αγώνες, την ιστορική προσφορά και τις θυσίες της οικογένειάς του και των προγόνων του; Έστω κι αν δεν μπορούμε πια να πούμε το πεισματάρικο εκείνο «Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» των αρχαίων Σπαρτιατών.

* Ο Τρύφωνας Δάρας είναι Νομικός Σύμβουλος της Ένωσης Ενημερωτικών Τηλεοράσεων Ελληνικής Περιφέρειας – ΕΕΤΕΠ και του Συνδέσμου Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων – ΣΗΠΕ.

https://eleftheriaonline.gr/local/politismos/history/item/315380-dredes-ta-komanto-tis-epanastasis-matia-se-mia-ypofotismeni-gonia-tis-istorias

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...