Γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος εκτέλεσε τον πρωτότοκο γιο και τη σύζυγό του;

H εκτέλεση του Κρίσπου και της Φαύστας είναι ένα σκοτεινό κεφάλαιο στη ζωή του αυτοκράτορα. Ποια ήταν τα δύο τραγικά πρόσωπα και τελικά γιατί θανατώθηκαν

Η ζωή του αυτοκράτορα Flavius Valerius Constantinus, του Μέγα Κωνσταντίνου, είναι γεμάτη μάχες, ίντριγκες και τραγικές ιστορίες. Όμως η υπόθεση που σίγουρα ξεχωρίζει στην πολυτάραχη πορεία του αυτοκράτορα είναι εκείνη της εκτέλεσης του γιού του Crispus (Κρίσπος στα ελληνικά) και της συζύγου του Fausta (αναφέρεται ως Φαύστα στα ελληνικά). Γιατί ο Κωνσταντίνος έδωσε την εντολή να θανατωθούν δύο τόσο κοντινά του πρόσωπα; Δύο πρόσωπα τα οποία η ιστορία δείχνει ότι αγαπούσε.

...

Ο Κρίσπος

Ο Flavius Julius Crispus ήταν ο πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου. Πιθανότερο έτος γέννησης του είναι το 302 μ.Χ.  (κάποιοι ιστορικοί προτείνουν και το 305). Γεννήθηκε στις ανατολικές περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μητέρα του ήταν η Minervina (Μινερβίνη). Δεν έχει αποσαφηνιστεί ιστορικά αν η Μινερβίνη ήταν η πρώτη επίσημη σύζυγος του Κωνσταντίνου ή παλλακίδα του. Θεωρείται πιθανότερη η δεύτερη εκδοχή. Ο Κρίσπος πάντως ήταν το μοναδικό παιδί του ζευγαριού.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε πάντα κοντά του τον Κρίσπο και ανέθεσε τη μόρφωση του στον ρήτορα Λακτάντιο. Ο Κρίσπος έδειξε ιδιαίτερες ικανότητες από πολύ μικρός και ο πατέρας του τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Σε εφηβική ηλικία εγκαταστάθηκε τότε στους Τρεβήρους (σημερινή Τρίερ της Γερμανίας) και τον Ιανουάριο του 322 μ.Χ., παντρεύτηκε την Ελένη, η οποία τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου του χάρισε ένα γιο του οποίου το όνομα δεν έχει διασωθεί.

Τα έτη 318, 320 και 323 μ.Χ., ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμάννων, ενισχύοντας έτσι την παρουσία των Ρωμαίων στην περιοχή. Το 322 επισκέφθηκε με τον πατέρα του στη Ρώμη, όπου τα πλήθη τον υποδέχτηκαν με μεγάλες τιμές. Μέσα στο επόμενα χρόνια ο Κρίσπος αποδείχθηκε καθοριστικός στον πόλεμο εναντίον του Λικίνιου. Το 324 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος τον διόρισε αρχηγό του στόλου του. Ο Κρίσπος απέπλευσε από το λιμάνι του Πειραιά και στα νερά του Ελλησπόντου ναυμάχησε με τον κατά πολύ ισχυρότερο στόλο του Λικίνιου. Τα διακόσια πλοία του Κωνσταντίνου, υπό τις διαταγές του Κρίσπου, νίκησαν κατά κράτος τα διπλάσια σε αριθμό πλοία του Λικίνιου. Μετά το πέρας της ναυμαχίας, ο Κρίσπος με ένα τμήμα των ρωμαϊκών λεγεώνων (οι υπόλοιπες λεγεώνες ακολουθούσαν υπό τις διαταγές του Κωνσταντίνου) καταδίωξε τον ηττημένο Λικίνιο και τον αντιμετώπισε σε ακόμη μία νικηφόρα μάχη έξω από τη Χρυσούπολη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ περήφανος για τον γιο του και για να τον τιμήσει διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του Κρίσπου, φτιάχτηκαν αγάλματα, μωσαϊκά, κεραμικές μορφές του νεαρού Καίσαρα. Πανηγυρικοί λόγοι γράφτηκαν, οι οποίοι εξήραν τις αρετές του Κρίσπου και ο Ευσέβιος έγραφε για τον θεοφιλέστατο Κρίσπο, ο οποίος είναι πανάξιος να συγκριθεί με τον πατέρα του. Πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι ο Κρίσπος δεν είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό.

Η Φαύστα

Η Fausta Maxima Flavia γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρώμη, πιθανότατα το 289μ.Χ. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Παντρεύτηκε τον Μέγα Κωνσταντίνο το 307 μ.Χ. στους Τρεβήρους (Τριρ της Γερμανίας), όταν εκείνη ήταν 17 ή 18 χρονών και εκείνος καίσαρας της Γαλατίας. Είχαν διαφορά στην ηλικία τουλάχιστον 15 ετών. Ο γάμος είχε κίνητρα πολιτικά, καθώς επισφράγισε τη συμφωνία ανακωχής ανάμεσα στον πατέρα της και τον Κωνσταντίνο. Μάλιστα, σε ένδειξη καλής θέλησης, ο Κωνσταντίνος απομάκρυνε την Μινερβίνη.

Η Φαύστα (όπως έχει κυριαρχήσει στα αναφέρεται στα ελληνικά) ήταν καλλονή για τα δεδομένα της εποχής, ευφυής και φιλόδοξη. Σταδιακά ο Κωνσταντίνος την εκτίμησε και την ερωτεύτηκε. Απέκτησαν μαζί τρεις γιους, τους μετέπειτα αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Β΄, γεννημένο στις 7 Αυγούστου 316, Κωνστάντιο Β΄, που γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 317 και τον Κώνσταντα, γεννημένο το 320 ή το 323 και δύο κόρες: την Κωνσταντίνα και την Ελένη. Δεν έχουν διασωθεί χρονολογίες γέννησης των δύο θυγατέρων του αυτοκρατορικού ζευγαριού αλλά γνωρίζουμε ότι η Κωνσταντίνα ήταν η μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα παιδιά.

Χαρακτηριστικό της εκτίμησης που είχε ο Κωνσταντίνος για την Φαύστα είναι το γεγονός ότι το 324 μ.Χ της απένειμε τον ιδιαίτερα τιμητικό τίτλο της Αυγούστας.

Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή της Φαύστας. Όταν ο πατέρας της (Μαξιμιλιάνος) αποφάσισε να καταπατήσει τις συμφωνίες με τον Κωνσταντίνο της το εκμυστηρεύτηκε. Αυτή τον πρόδωσε στο σύζυγο της ο οποίος συνέλαβε τον Μαξιμιλιανό. Τότε, η Φαύστα του υπέδειξε να εκτελέσει τον πατέρα της τονίζοντας πως όσο είναι ζωντανός είναι πιθανό να συνωμοτήσει ξανά εναντίον του. Ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε  τον Μαξιμιανό. Λίγο αργότερα, στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας, ο Κωνσταντίνος αντιμετώπισε και νίκησε τον αδερφό της γυναίκας του, τον Μαξέντιο. Ο Μαξέντιος στην προσπάθειά του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη και με διαταγή του Κωνσταντίνου το κεφάλι του κόπηκε, καρφώθηκε σε ένα ξύλο και οι στρατιώτες το περιέφεραν στους δρόμους της Ρώμης.

Οι εκτελέσεις

Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Κωνσταντίνος εκτιμούσε και αγαπούσε τον Κρίσπο ενώ και η σχέση του με την Φαύστα ήταν πολύ καλή. Γι’ αυτό η εξέλιξη της ιστορίας προκαλεί ερωτηματικά.

Το 326 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή να θανατωθεί ο πρωτότοκος γιός του. Ο Κρίσπος εκτελείται στην Πούλα (Κροατία) με «ψυχρό δηλητήριο» όπως αναφέρεται σε κείμενα της εποχής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι τα κείμενα εννοούν με την «ψυχρότητα του δηλητηρίου». Το δεδομένο είναι ότι ο νεαρός πεθαίνει από δηλητηρίαση μετά από διαταγή του πατέρα του. Λίγους μήνες μετά εκτελείται και η Φαύστα (πιθανότατα στη Ρώμη). Την κλείνουν σε ένα λουτρό στο οποίο ανεβάζουν σταδιακά τη θερμοκρασία μέχρι που η σύζυγος του Κωνσταντίνου πεθαίνει από ασφυξία.

Ο αυτοκράτορας δίνει εντολή τα ονόματα των δύο εκτελεσθέντων να διαγραφούν από κάθε αρχείο, να μην αναφέρονται από τους ιστορικούς και η μνήμη τους να σβήσει για πάντα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο  Ευσέβιος αφαίρεσε τα αποσπάσματα για τον Κρίσπο από την τελική έκδοση του έργου του.

Οι θεωρίες

Είναι δεδομένο πως οι δύο εκτελέσεις συνδέονταν. Γιατί όμως ο Κωνσταντίνος έδωσε αυτή την εντολή;

Δύο ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 6ο αιώνα και ο Ιωάννης Ζωναράς τον 12ο αιώνα δίνουν μια εξήγηση, η οποία είναι η πλέον αποδεκτή ερμηνεία της απόφασης του αυτοκράτορα.

Η Φαύστα ζήλευε τον Κρίσπο για την αδυναμία που του έδειχνε ο σύζυγός της. Φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους γιους που είχε αποκτήσει μαζί της για χάρη του Κρίσπου. Για να τον παγιδεύσει τον καλεί σε προσωπική συνάντηση και του εξομολογείται τον υποτιθέμενο έρωτά της προτείνοντας να συνάψουν παράνομη σχέση. Ο Κρίσπος αρνείται.

Η Φαύστα λέει στον Κωνσταντίνο ότι ο γιός του είναι ερωτευμένος μαζί της και την πίεσε να συνάψουν παράνομη σχέση. Όταν εκείνη τον απέρριψε ο Κρίσπος αποπειράθηκε να την βιάσει. Οργισμένος ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή να εκτελεστεί ο γιός του. Ο Αυρήλιος Βίκτωρ γράφει στην «Επιτομή» ότι η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη εξοργίστηκε από την εκτέλεση του εγγονού της. Τόνισε στον αυτοκράτορα ότι έπρεπε να έχει ερευνήσει τις καταγγελίες της Φαύστας πριν δράσει. Ο Κωνσταντίνος κατάλαβε το λάθος του και ερεύνησε τα όσα του είχε πει η σύζυγο του. Διαπίστωσε ότι δεν ήταν αλήθεια και έδωσε εντολή να την εκτελέσουν.

Η εκδοχή αυτή είναι η πλέον αποδεκτή αλλά όχι ιστορικά τεκμηριωμένη καθώς οι ιστορικοί που την παρέθεσαν δεν έζησαν την εποχή των γεγονότων. Υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πράγματι ο Κρίσπος και η Φαύστα είχαν ερωτική σχέση και η αποκάλυψη της οδήγησε στην εκτέλεση τους.

Το δεδομένο είναι ότι ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι ο Κρίσπος έχει κάνει κάτι τόσο σοβαρό που διέταξε «damnatio memoriae», να εξαφανιστεί δηλαδή το όνομα του από την ιστορία. Αν αποκάλυψε σκευωρία της Φαύστας γιατί δεν αποκατέστησε στη συνέχεια το όνομα του γιού του;

Αν όμως πράγματι γιός και μητριά είχαν ερωτική σχέση γιατί η Φαύστα δεν εκτελέστηκε άμεσα μαζί με τον Κρίσπο και πέρασαν κάποιοι μήνες; Πάνω σε αυτό το ερώτημα δίνεται η υποθετική απάντηση ότι ίσως η Φαύστα ήταν έγκυος και περίμεναν να γεννήσει πριν την εκτελέσουν.

Αν όμως η σύζυγος του αυτοκράτορα είχε πράγματι διαπράξει μοιχεία, θα εκτελούνταν σύμφωνα με το σχετικό νόμο και κατόπιν αυτοκρατορικού διατάγματος, «εδίκτου», για την έκδοση του οποίου δεν υπάρχουν αναφορές.

Επίλογος

Οι εκτελέσεις πρωτότοκου γιού και συζύγου σημάδεψαν τη ζωή του Μέγα Κωνσταντίνου. Δεν ήταν όμως τα μοναδικά γεγονότα που αποκαλύπτουν έναν αυτοκράτορα αδίστακτο που πολλές φορές δρούσε παρορμητικά παρασυρόμενος από την οργή του. Όσο για τι ακριβώς συνέβη και οδήγησε στην εκτέλεση του Κρίσπου και της Φαύστας πιθανότατα δεν θα αποσαφηνιστεί ποτέ ιστορικά. Ήταν πάντως η σύγκρουση ή η σχέση τους που τους οδήγησε στο τραγικό τέλος.

https://www.janus.gr/2024/05/blog-post_22.html?m=1

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Οι “7” θρύλοι όλων των πολιτισμών που «δείχνουν» ότι κάποτε ο πλανήτης καταστράφηκε ή θα καταστραφεί εκ νέου!

Οι μύθοι και οι προφητείες για το τέλος του κόσμου ποικίλλουν σε κάθε πολιτισμό και θρησκεία

Οι μύθοι και οι προφητείες για το τέλος του κόσμου ποικίλλουν σε κάθε πολιτισμό και θρησκεία, αναφερόμενοι σε κατακλυσμούς, πολέμους, θεϊκές τιμωρίες ή φυσικές καταστροφές.

Ωστόσο, μπορούν να αναφερθούν παραδείγματα όπως: η Βίβλος και ο Κατακλυσμός του Νώε, οι μύθοι των Σκανδιναβών (Ράγκναροκ), οι Μάγια, οι Δυτικοί μύθοι, οι Αρχαίοι Έλληνες με τον Δευκαλίωνα, η Ινδουιστική μυθολογία, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Περσία και οι Σλαβικοί θρύλοι, όπως αναφέρει το άρθρο της Νέας Ακρόπολης.

Ακολουθούν παραδείγματα θρύλων για την καταστροφή του κόσμου από διάφορους πολιτισμούς:

...

1. Ο Κατακλυσμός του Νώε (Βίβλος):

Ένας θεός αποφασίζει να καταστρέψει τη γη με κατακλυσμό, αλλά σώζει τον Νώε και την οικογένειά του, καθώς και ένα ζευγάρι από κάθε είδος ζώου, για να ανανεωθεί η ζωή.

2. Ράγκναροκ (Σκανδιναβική μυθολογία):

Η «μοίρα των Θεών», ένας πόλεμος μεταξύ των θεών και των γιγάντων που οδηγεί στην καταστροφή του κόσμου, η οποία όμως ακολουθείται από την αναγέννησή του.

3. Μάγια: Το τέλος του κόσμου:

Οι Μάγια πίστευαν σε κύκλους καταστροφής και αναγέννησης του κόσμου, όπως αποδεικνύεται από τον ημερολόγιο του Παλαιού Κόσμου που τελείωσε το 2012.

4. Προφητείες της Αποκάλυψης (Χριστιανισμός):

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη περιγράφει έναν τελικό αγώνα μεταξύ του Καλού και του Κακού, ο οποίος οδηγεί στην καταστροφή του κόσμου και την τελική κρίση.

5. Αρχαία Ελλάδα (Δευκαλίωνας):

Στην αρχαία Ελλάδα, ο Δίας στέλνει τον Δευκαλίωνα να σώσει τους ανθρώπους από έναν κατακλυσμό, αν και πρόκειται για τη σωτηρία και την αναγέννηση, και όχι για την καταστροφή.

6. Ινδουισμός: Οι κύκλοι της ύπαρξης:

Ο ινδουισμός περιγράφει αιώνιους κύκλους δημιουργίας και καταστροφής του σύμπαντος, με τον θεό Σίβα να είναι ο θεός της καταστροφής, που όμως συμβολίζει τη δημιουργία.

7. Κίνα: Θεϊκή καταστροφή:

Στην κινεζική μυθολογία, ένας κοσμικός κατακλυσμός προκαλεί καταστροφές, ενώ οι θεοί αναλαμβάνουν να αναδιαμορφώσουν τον κόσμο.

https://www.pronews.gr/istoria/oi-7-thryloi-olon-ton-politismon-pou-deixnoun-oti-kapote-o-planitis-katastrafike-i-tha-katastrafei-ek-neou/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Ο παράξενος θάνατος του Αισχύλου που ελάχιστοι γνωρίζουν

Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγωδούς

Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγωδούς, ο Αισχύλος άφησε πίσω του σπουδαία έργα που ακόμη και σήμερα μοιάζουν επίκαιρα και εξυμνούνται σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

...

Εκτός από τραγωδός ο Αισχύλος ήταν διάσημος και σαν σπουδαίος πολεμιστής, είχε πάρει μέρος και στη Μάχη του Μαραθώνα, αλλά και στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Όμως ενώ είχε συμμετέχει σε μεγάλες μάχες ο θάνατος του ήταν άδοξος και παράξενος. Ένας αετός άφησε μια μεγάλη χελώνα που είχε αρπάξει σαν θήραμα και αυτή έπεσε από μεγάλο ύψος στο κεφάλι του τραγωδού και τον σκότωσε ακαριαία.

https://www.pronews.gr/istoria/o-paraksenos-thanatos-tou-aisxylou-pou-elaxistoi-gnorizoun-2/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Νίγια: Η χαμένη αλεξανδρινή ελληνική πόλη στην Κίνα!

Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πώς υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα;

Ο αμφορέας αυτός βρέθηκε στην πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar το 1993.

...

Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω.

Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.

Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πώς υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα;

Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του;

Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο.

Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά.

Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.

Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια έπιπλα ελληνικού στυλ. Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη.

Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, οι Κινέζοι ονομάζονται ΣΙΝΕΣ (Λεξικό Σταματάκου).

Στην ορολογία της λέξης ΣΙΝΙΣ η ερμηνεία είναι ο κατερημώνων, ο ληστής, ο άρπαξ. Στην ορολογία του ίδιου λεξικού η λέξη ΤΟ ΣΙΝΟΣ ερμηνεύεται ως πληγή, πλήγμα, βλάβη, όλεθρος. Η ορολογία ΣΙΝΟΜΑΙ σημαίνει συλώ, λαφυραγωγώ, διαρπάζω. Ο ληστής ΣΙΝΙΣ ΠΙΤΥΟΚΑΜΠΤΗΣ σημαίνει όλεθρος προσωποποιημένος.

Η ιδιότητα των ΣΙΝΩΝ ή Κινέζων ως εξολοθρευτών εναντίον των Ιώνων, Ελλήνων, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ η νότια Κίνα ονομάζεται ακόμη ΓΙΟΥΝΑΝ ήτοι ΙΩΝΙΑ, εκεί δεν υπάρχει πλέον κανένας Ίωνας-Έλληνας.

Γερμανοί αρχαιολόγοι απέδειξαν την ύπαρξη τουλάχιστον δώδεκα ελληνικών πόλεων στην Κίνα, πριν αυτές οι αρχαιολογικές αποστολές απελαθούν. Η κινεζική κυβέρνηση διέταξε την κάλυψη των αρχαιολογικών χώρων με λόφους χώματος στους οποίους φυτεύθηκαν δάση. Κανένας από τους πολιτικούς μας δεν απαίτησε την ανασκαφή των χώρων αυτών από ελληνικές αρχαιολογικές αποστολές.

Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο.

https://www.pronews.gr/istoria/156318_nigia-mia-hameni-elliniki-poli-stin-kina/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Η Αυτόνομη Ποντιακή Δημοκρατία (1916-1922)

Το αυτόνομο κράτος δεν μπόρεσε να διατηρηθεί για πολύ, καθώς ακολούθησε η τουρκική αντεπίθεση

Πόντιοι υπήρξαν, αναμφίβολα, ένα δυναμικό τμήμα του ελληνισμού, που ζούσε στη Μικρά Ασία, στο κέντρο δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η έξωσή τους από τις περιοχές που κατοικούσαν επί αιώνες αποτελεί μια από τις πλέον τραγικές στιγμές της ευρύτερης μικρασιατικής καταστροφής.

...

Όμως, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον καθαυ­τό ελληνικό χώρο, κατάφεραν να συνεισφέρουν στην αναδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, μετά το ορόσημο του 1922.

Η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού σημαδεύτηκε από την πτώση της Τραπεζούντας στους Οθωμανούς, το 1461, που σηματοδότησε την έναρξη της τουρκικής κυριαρχίας.

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής ήταν αναγκασμένοι να υφίστανται τις συνέπειες της εκμετάλλευσης και, σε κάποιες περιόδους, την προοπτική του μαζικού εξισλαμισμού. Η κατάσταση βελτιώθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, εποχή μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η οικονομική, κοινωνική και δημογραφική άνοδος του ποντιακού ελληνισμού συνοδεύτηκε, μεταξύ άλλων, από την επέκταση στο χώρο του Καυκάσου και της Κριμαίας.

Ήταν εμφανές ότι οι ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις των χριστιανών για παραχώρηση δικαιωμάτων θα προκαλούσαν την αντίδραση της φθίνουσας Αυτοκρατορίας, στο ευρύτερο σκηνικό που δημιουργούσε το Ανατολικό Ζήτημα.

Η επικράτηση των νεότουρκων, το 1908, επιτάχυνε τις διαδικασίες. Το 1915, στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία αποφάσισε να αναλάβει τη δυναμική εκκαθάριση των χριστιανικών πληθυσμών.

Οι σφαγές των Αρμενίων προϊδέαζαν για τη συνέχεια. Το επόμενο έτος, η καταπίεση των Ποντίων αυξήθηκε, κυρίως στις περιoχές της Σαμψούντας και της Μπάφρας, όπου και οργανώθηκε σημαντικό αντάρτικο από τοπικούς ένοπλους. Aντιθέτως, η περιοχή της Τραπεζούντας, στον Ανατολικό Πόντο, είχε καταληφθεί από το ρω­σικό στρατό. 

Στην περιοχή αυτή επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί το αυτόνομο ποντιακό κράτος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναγνωριστεί η ελληνική κυριαρχία στην περιοχή.

Η Προσωρινή Kυβέρνηση, υπό την ηγεσία του μητροπολίτη Χρύσανθου, επιδίωξε να αναγνωριστεί από τις δυνάμεις της Αντάντ και στήριξε αρκετά, όπως είναι ευνόητο, στη ρωσική πλευρά. 

Η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 άλλαξε την κατάσταση και δημιούργησε νέα δεδoμένα, ακόμη και στο πεδίο της διάστασης απόψεων στους κόλπους της ποντιακής κοινότητας, ως προς τη στάση που έπρεπε να ακολουθηθεί.

Το αυτόνομο κράτος δεν μπόρεσε να διατηρηθεί για πολύ, καθώς ακολούθησε η τουρκική αντεπίθεση. Συνέπεια της πολιτικής που υλοποίησε ο Κεμάλ ήταν ο θάνατος χι­λιάδων Ποντίων, ο εξανδραποδισμός και η εξορία σε Τάγµατα Εργασίας, μαζικές σφαγές και διώξεις.

Τον Οκτώβριο του 1922 συμφωνήθηκε μεταξύ Κεµάλ και ελληνικής κυβέρνησης η μεταφορά των εναπομεινάντων Ποντίων στην Ελλάδα, η οποία και πραγματοποιήθηκε σταδιακά µέχρι το 1924.

Υπολογίζεται ότι 400.000 περίπου Πό­ντιοι εγκαταστάθηκαν τελικά στο ελληνικό κράτος, κυρίως στις περιοχές της Μα­κεδονίας και της Θράκης, διατηρώντας ζωντανή την ανάμνηση των «χαμένων πατρίδων».

Η σημαία του Αυτόνοµου Πόντου ήταν όμοια µε την ελληνική (θαλάσσης), µε την προσθήκη του αυ­τοκρατορικού αετού στο άνω αριστερό άκρο, εντός του σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αετός ήταν µονοκέφαλος (µε την κεφαλή στραμμένη προς τα δεξιά) και όχι ο κλασικός δικέφαλος.

Υιοθετήθηκε δηλαδή ένα έμβλημα του παλαιού βυζαντινού κράτους, που χρησιμοποιήθηκε βέβαια και από τις τοπικές χριστιανικές ηγεμονίες του Πόντου, µέχρι το 1461.

https://www.pronews.gr/istoria/170094_i-aytonomi-pontiaki-dimokratia-1916-1922/

https://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com/2010/05/blog-post_13.html

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Κύπρος 1974> Η μεγαλομανία του Μακαρίου και η “βρώμικη” πολιτική των Βρετανών

"Γιά να ενωθή η Κύπρος με την Ελλάδα, θέλω να γίνω αντιβασιλεύς" , είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1964

ιά να ενωθή η Κύπρος με την Ελλάδα, θέλω να γίνω αντιβασιλεύς” , είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1964 για να εφαρμοστεί το σχέδιο του προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον για άμμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η 20η Ιουλίου του 1974 είναι μια ημερομηνία που έχει χαρακτει για πάντα στη μνήμη των Κυπρίων. Μια ημέρα που έφερε αίμα, πόνο και μέχρι και σήμερα αποτελεί μία πληγή που δεν λέει να κλείσει.

Γράφει η Ειρήνη Καρύδη

Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 αποτελεί την μεγαλύτερη Εθνική Τραγωδία (με απώλεια Εθνικού εδάφους ) μετά το 1922.

...

Παρότι είναι πολλές οι λεπτομέρειες αλλά και τα αίτια του δραματικού αυτού γεγονότος για το Έθνος που δεν έχουν διερευνηθεί ακόμα, πλήρως. Η αντίληψη, που έχει καλλιεργηθεί από το καθεστώς της Μεταπολίτευσης μοιράζει τις ευθύνες ανάμεσα στην Χούντα και τον τότε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χενρυ Κίσσινγκερ.

Παράλληλα, δε, ηρωποιήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος οταν παρουσιάστηκε ως θύμα του Πραξικοπήματος που τον ανέτρεψε.

Το Πραξικόπημα

Οπως είναι γνωστό την 15η Ιουλίου του 1974 ξέσπασε στην Κύπρο το γνωστό Πραξικόπημα εναντίον την κυβερνήσεως του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πραγματοποιήθηκε από τους άνδρες της Εθνικής Φρουράς της οποίας οι αξιωματικοί προέρχονταν από την Ελλάδα και είναι πλέον αποδεκτό ότι ενορχηστρώθηκε από την Χούντα των Αθηνών (και προσωπικώς από τον Δ. Ιωαννίδη).

Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές στην ερμηνεία του Πραξικοπήματος:

Πρώτα από όλα, εύλογα ερωτήματα και συνειρμούς, -εάν γνώριζε ο Μακάριος για την εξέλιξη των γεγονότων, έχει προκαλέσει η συνάντηση που πραματοποιήθηκε τρείς μήνες πριν το Πραξικόπημα μεταξύ του Μακαρίου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ετσεβίτ.

Μια άλλη μαρτυρία αποκαλύπτει ότι ο Μακάριος γνώριζε, τουλάχιστον 1 μήνα πριν, για το επικείμενο Πραξικόπημα και προέρχεται από τον Νικολάου, ο οποίος ήταν Υπασπιστής του Μακαρίου.

Αυτό που έχει αποκαλυφθεί πρόσφατα είναι ότι ο Μακάριος γνώριζε για το Πραξικόπημα τουλάχιστον δυο 24ωρα νωρίτερα και τον ενημέρωσε ο επιχειρηματίας Μαγκλής από την Αμμόχωστο κατόπιν εντολής που έλαβε από τον πρέσβη Ν. Κρανιδιώτη ( ο οποίος έλαβε την πληροφορία από τον Ευάγγελο Αβέρωφ ).

Επίσης, ένα ανεξήγητο γεγονός είναι ότι όταν εκδηλώθηκε το Πραξικόπημα οι Βρετανοί “διέσωσαν” τον Μακάριο με σχέδιο που είχε το κωδικό όνομα “Κορυδαλλός” και παρέμεινε για 24 ώρες στην Πάφο, χωρίς κανένας να τον αναζητήσει.

Ο Μακάριος και οι σχέσεις με τους Βρετανούς

Μετά την Πάφο ο Μακάριος μεταφέρεται στις Βρεττανικές Βάσεις της Κύπρου και κατόπιν στην Μάλτα, μέχρι οι Βρετανοί να αποφασίσουν τα επόμενα βήματα.

Την 16η και 17η Ιουλίου 1974 λαμβάνονται δραματικές και καταλυτικές αποφάσεις για την Κύπρο. Τον κύριο και πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Τζέημς Κάλαχαν, Υπουργός Εξωτερικών της Μ.Βρετανίας.

Ο Κάλαχαν μαθαίνοντας ότι νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ορκίζεται ο Νίκος Σαμψών ανησυχεί σφόδρα! Ο Σαμψών, ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο και αποτελούσε “κόκκινο πανί” για την Βρετανία.

Ήταν απο τους πιο αιμοδιψείς εκτελεστές της ΕΟΚΑ και η αναρρίχησή του στην εξουσία δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή, καθώς ήταν βέβαιο ότι ο Σαμψών θα επεδίωκε άμμεση Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Αυτο θα έφερνε νέες διαπραγματεύσεις και σίγουρα οι Βρετανικές βάσεις δεν θα απολάμβαναν τα προνόμια που είχαν με το καθεστώς του Μακαρίου

Το σχέδιο του Κάλαχαν προέβλεπε τα εξής:

1. Μη αναγνώριση του Σαμψών ως νομίμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αναγνώριση μόνο του Μακαρίου.
2. Πολιτικές και διπλωματικές πιέσεις στον Σαμψών να παραιτηθεί και να αναλάβει πολιτικό πρόσωπο την Προεδρία μέχρι την επάνοδο του Μακαρίου.
3. ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΕΙΣΒΟΛΗ στο νησί.
4. Παρέμβαση των Αμερικανών στην Ελληνική Κυβέρνηση των Στρατιωτικών ώστε να μην αντιδράσουν στην Τουρκική εισβολή.

Ο Κάλαχαν έρχεται σε επαφή και ενημερώνει για την στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας τα 9 μέλη της Ευρωπαικης Αγοράς και τα 13 Μέλη ( πλην της Ελλάδος ) του ΝΑΤΟ.

Ολοι συμφωνούν… εκτός από την Κινεζική κυβέρνηση και τον Σοβιετικό Υπουργό Εξωτερικών Γκρομύκο.

Πλέον είναι “ηλίου φανερώτερο” ότι η Βρετανία συντονίζει την Τουρκική Εισβολή!!

Τελικώς ο Μακάριος φτάνει στο Λονδίνο για να συναντήσει τον Βρετανό Πρωθυπουργό Γουίλσον.

Ο στόχος του Μακαρίου είναι προφανής: η Επάνοδος του στην Εξουσία, χωρίς να έχει κανέναν ενδοιασμό και καμιά σκέψη ότι μπορεί να ζημιωθεί η πατρίδα του.

Μετά την συνάντηση του με τον Γουίλσον, ο δεύτερος δηλώνει ότι το Πραξικόπημα που έγινε δεν είναι παρά η «εισβολή της Ελλάδος στην Κύπρο»!!!

Και ιδού η φράση κλειδί που υιοθέτησε ο Αρχιεπίσκοπος και εξερχόμενος από την συνάντηση με τον Γουίλσον δηλώνει στους δημοσιογράφους ότι η «Ελλάδα έκανε εισβολή στην Κύπρο» για να τον ανατρέψει… και όχι ο Σαμψών!!!!!

Το ίδιο δηλώνει και στην Σύνοδο του ΟΗΕ την 19η Ιουλίου (αν και όλες οι χώρες είχαν ήδη ενημερωθεί για τις επερχόμενες τουρκικές ενέργειες)

Με τον τρόπο αυτό ο Μακάριος κατάφερε να «νομιμοποιήσει» την Τουρκική Επέμβαση στην Κύπρο! ( Η Τουρκία θα εισβάλλει επικαλούμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων παραβιάζοντας όμως  το άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ ).

Φυσικά δεν είχε γίνει καμιά Ελληνική εισβολή στην Κύπρο, ποτέ δεν αποβιβάστηκε και δεν επενέβη ο Ελληνικός Στρατός και ο Μακάριος ανετράπη εκ των έσω!

Μετα τους Βρετανούς ήρθε και ο Καραμανλής….

Ο Καραμανλής έρχεται στην Ελλάδα πρις τα τέλη του Ιουλίου, τοτε που ο

Τουρκικός Στρατός ήδη βρίσκεται στην Κύπρο και ο ίδιος δήλωσε δημοσίως ότι «η Κύπρος κείται μακράν»!

Η αλήθεια είναι ότι αρχικώς ο Καραμανλής, πριν προβεί στην παραπάνω σοκαριστική δήλωση προσπάθησε να βολιδοσκοπήσει τους Βρετανούς προκειμένου, μέσω των Βρετανικών βάσεων, να σταλούν 10.000 Έλληνες στρατιώτες στην Κύπρο.

Φυσικά οι Βρετανοί απέρριψαν την πρόταση χωρίς καμιά συζήτηση, και ο Καραμανλής στράφηκε προς διπλωματικές ενέργειες, διαβήματα στον ΟΗΕ κλπ.

Δεν τόλμησε όμως κάτι περισσότερο, ούτε να στείλει Ελληνικό Στρατό στην Ελληνική Κύπρο, ούτε να απειλήσει με πόλεμο την Τουρκία.

Από τότε μέχρι και σήμερα η Ελληνική Κύπρος παραμένει ακρωτηριασμένη, πληγωμένη και “κείται μακράν” από κάθε σκέψη ότι αποτελεί κομμάτι του Εθνικού κορμού, περιμένοντας Ηγέτες (Κυπρίους και Ελλαδίτες) με φρόνημα γενναίο και, κυρίως, Ελληνικό!

Βιβλιογραφία:

• «Μακαρίου απομυθοποίησις», του ιστορικού ερευνητή Λεωνίδα Λεωνίδου, (Κύπριος στην καταγωγή και πολεμιστής κατά την διάρκεια της εισβολής).
• «Τhe Friends.Britain’s Post-War Secret Intelligence Operations»,του Nigel West.
• “Κύπρος: Πραξικόπημα και εισβολή, Νοέμβριος 1973 – Δεκέμβριος 1974″ του Περικλή Νεάρχου.
• ” ΚΥΠΡΟΣ 1974-1977, Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ” , Μακάριος Δρουσιώτης
• “ “Μακάριος (1948-1959) – Η πολιτική ηγεμονία και η εξέλιξη προς τον αυταρχισμό”, Μάριος Θρασυβούλου

https://kourdistoportocali.com/news-desk/kypros-1974-gt-i-megalomania-toy-makarioy-kai-i-quot-vromiki-quot-politiki-ton-vretanon/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...

Άρπαλος: Ο πρώτος που καταχράστηκε δημόσια χρήματα

Ο Μέγας Αλέξανδρος τον είχε συγχωρήσει πολλές φορές

Έχουμε ακούσει για καταχραστές του Δημοσίου, για μιζαδόρους και για μεγαλοαπατεώνες.

Για εκατομμύρια που εξαφανίστηκαν με αριστοτεχνικό τρόπο, για μυθιστορηματικές κομπίνες και εξωφρενικές υπεξαιρέσεις.

Ωστόσο, ό,τι και αν έχει αναφερθεί και γραφτεί ωχριά μπροστά σε έναν πρόγονό μας, τον  Άρπαλο, γιο του Μαχάτα.

...

Η αρχή για την υλοποίηση ενός από τα μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα στους αιώνες των αιώνων εντοπίζεται χρονικά στη δολοφονία του Φιλίππου από έναν εραστή του και ακολούθως στην ανάρρηση στον μακεδονικό θρόνο του 20χρονου τότε Αλέξανδρου, ο οποίος επενδύει στους συνομήλικους παιδικούς του φίλους για την εδραίωσή του στην εξουσία.

Παιδικός φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αυτός, ο Άρπαλος δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Μακεδόνα στρατηλάτη.

Τον ακολούθησε στην εκστρατεία του στην Ασία, αλλά, επειδή είχε μια αναπηρία η οποία δεν του επέτρεπε να συμμετέχει στις πολεμικές επιχειρήσεις, ο βασιλιάς τον όρισε υπουργό επί των Οικονομικών.

Το 333 π.Χ., πριν από τη μάχη της Ισσού, έχοντας την πεποίθηση πως οι Πέρσες θα νικούσαν, λιποτάκτησε, όμως ο Αλέξανδρος, δείχνοντας έλεος, του έδωσε χάρη και τον ξαναέκανε διαχειριστή.

Το 330 π.Χ. στα Εκβάτανα αναλαμβάνει την οικονομική διαχείριση του θησαυρού της πόλης, καθώς και εκείνου που μεταφέρεται από τις Πασαργάδες και την Περσέπολη, ενώ λίγο αργότερα προβιβάζεται σε βασιλικό θησαυροφύλακα – αμύθητα πλούτη είναι υπό την εποπτεία του.

Και όλα αυτά ενώ είχε εγγράψει ήδη μια υπεξαίρεση στο ενεργητικό του, όταν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Αίγυπτο, αφού παρασύρθηκε από κάποιον ονόματι Ταυρίσκο, εξαφανίστηκε έχοντας πάρει ένα μεγάλο ποσό από το βασιλικό ταμείο. Όμως, ο Αλέξανδρος έδειχνε πάντα ανοχή στον παιδικό του φίλο.

Κάποια στιγμή, ο Αλέξανδρος φεύγει για την Ινδία, αφήνοντας τον Άρπαλο να διαχειρίζεται όλο το χρήμα κατά βούληση.

Τότε, πιστεύοντας ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν θα επέστρεφε από το παράτολμο εγχείρημα της εκστρατείας στη χώρα του Γάγγη, επιδίδεται με τρόπο εξωφρενικό σε ένα όργιο κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.

Φαίνεται δε πως βασιλικός θησαυροφύλακας, αν και αναξιοπαθών, ήταν αχόρταγος ερωτικά, με αποτέλεσμα να προκαλέσει με τις ακολασίες του την κατακραυγή των συμπατριωτών του. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος και ενημερώθηκε και επέστρεψε.

Ο Άρπαλος αντιλήφθηκε ότι αυτήν τη φορά δεν θα τη γλίτωνε, και αφού φρόντισε να πάρει ένα μέρος του θησαυρού που διαχειριζόταν, γύρω στα 7.000 τάλαντα, αλλά και μια διάσημη εταίρα της εποχής, με ένα μισθοφορικό σώμα 6.000 στρατιωτών αφίχθη στην Αθήνα, όπου ζήτησε την προστασία των Αθηναίων και τους προέτρεψε να πολεμήσουν εναντίον του παιδικού του φίλου και ευεργέτη του.

Μάλιστα, προσέλαβε τους καλύτερους ρήτορες («λάδωσε» ακόμα και τον Δημοσθένη, ο οποίος ήταν διαβόητος για τη φιλαργυρία του) για να υποστηρίξουν το αίτημά του.

Για να καταλάβουμε το ποσό που υπεξαίρεσε ο μεγαλοαπατεώνας Άρπαλος, πρέπει να ανατρέξουμε στον Πλούταρχο.

Ο αρχιερέας των Δελφών, μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές μορφές του καιρού του, αλλά και διαχρονικά, αναφέρει πως πήρε μαζί του 1.200 μουλάρια φορτωμένα ως επάνω με χρυσό και ασήμι. Στην Αθήνα, βέβαια, έφτασε έχοντας στην κατοχή του μόλις 700 τάλαντα – τα υπόλοιπα χρήματα παραμένει άγνωστο πού τα κατασπατάλησε.

Τελικά, οι Αθηναίοι αποφάσισαν την απέλαση του Άρπαλου και τη διενέργεια έρευνας για τους πολιτικούς που έλαβαν από αυτόν χρήματα.

Η αθηναϊκή δημοκρατία έδειξε αντανακλαστικά – είτε επειδή φοβήθηκαν την οργή του Αλέξανδρου είτε επειδή δεν θέλησαν να δεχθούν στους κόλπους τους έναν καταχραστή.

Ο Άρπαλος πρόλαβε να δραπετεύσει. Πήρε τους μισθοφόρους του και πήγε στην Κρήτη, όπου όμως τον δολοφόνησε ο Θίβρων, ένας από τους φίλους του.

https://www.pronews.gr/istoria/814064_arpalos-o-protos-poy-katahrastike-dimosia-hrimata/

Διαβάστε περισσότερα... Διαβάστε περισσότερα...