Ο ΡΕΖΙΛΗΣ

Θλιμμένος ο ουρανός της πόλης μας από το μεσημέρι. Θρηνεί το σύμπαν την καταδίκη του παιδιού μας του νικολέοντός μας, του αλαζόνος μας. Και τώρα που θα εκπέσουν, τι θα απογίνουμε χωρίς αυτούς; Πως θα πάει στο γκρεμνό η πόλη μας. Ποιος θα μας οδηγήσει παρακάτω (εάν βεβαίως υπάρχει παρακάτω). Βέβαια καιροφυλακτούν τα έμπειρα στελέχη, μπάρμπα γίωργος, φουσκομπαλλόνας, σκυλάκος, και τόσοι άλλοι ικανοί.
Αλλά όμως τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.
δήμαρχε να΄ σαι καλά, πρόσφερες στην πόλη αυτό που της στέρησες τόσα χρόνια, ΤΟ ΓΕΛΙΟ.
Άραγε να πήρες χαμπάρι ότι δεν είχες κανέναν μαζί σου; Ότι ήσουν τελείως μόνος σου; Ότι η πόλη περίμενε να ακούσει ότι καταδικάστηκες για να γιορτάσει;



Και ήθελες να πας στον εισαγγελέα τάχα μου να βρεις εμάς, Με τι μούτρα μωρέ θα πας; να πεις τι; Ότι σε είπαμε ρεζίλι; Και, λέμε τώρα, πέφτεις για κακή σου τύχη στο ίδιο Δικαστήριο που σε ξέρει (όχι αν είναι άλλο δεν θα πάρει χαμπάρι την μειωμένη αντίληψη σου), αλλά λέμε τώρα, τι θα τους πεις μωρέ; Τρομάρα σου;
Με τι ψυχή μωρέ ρεζίλι θα πας μεθαύριο στα εγκαίνια της έκθεσης στο Μουσείο που όλοι θα σε κοιτάνε και θα γελάνε πίσω από την πλάτη σου;
Μα μπιτ αναίσθητος είσαι πια;

Στην ωραία φωτό μας, θλιμένες δημότισσες θρηνούν ενώ άλλες κοιτούν διακριτικά να δουν αν είναι μεγάλη η ζημιά.


Μέσος Μαύρος Δάχτυλος