Διαβάσαμε και αντιγράφουμε το παρακάτω άρθρο. Είναι η επιτομή, του τι σημαίνει να είσαι Δήμαρχος με μπαλάκια και όχι μπαλάκια δΉΜΑΡΧΟΣ..
Είναι το νόημα της λέξης ΟΡΑΜΑ που επικαλέστηκε (και εμείς οι αφελείς πιστέψαμε), ο ανίκανος, ο μηδενιστής και αδιάφορος Νικολέων. Είναι ο ορισμός της έννοιας, «αγαπώ τον τόπο μου, και θέλω να δουλέψω γι’ αυτόν». Είναι, είναι είναι πολλά……
Διαβάζοντας το άρθρο θα σχολιάζουμε και θα κάνουμε επισημάνσεις.
Εάν θέλετε να διαβάσατε το άρθρο χωρίς τα δικά μας σχόλια και σημειώματα, πατήστε (εδώ)
Πρότυπο πράσινης ανάπτυξης
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ δεν είναι κοινοτάρχης ορεινού χωριού, που ερημώνει χρόνο με το χρόνο, όπως πολλά άλλα.(σε πλήρη αντίθεση με τον δικό μας, που θα έλεγε κανείς ότι επιδιώκει κάτι τέτοιο με την πολιτική του). Ούτε συνέδεσε την ενασχόλησή του με την τοπική αυτοδιοίκηση, ικανοποιώντας προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα.(τι σχόλιο να κάνουμε εδώ;) Είναι ένας απλός άνθρωπος, αλλά οραματιστής. (να και το όραμα, θα δείτε όμως τι σημαινει ΟΡΑΜΑ).
Θέλησε.... να εγκαταλείψει τη ζωή στην πρωτεύουσα και να επιστρέψει στο χωριό του, (σε αντίθεση με τον δικό μας, που ούτε καν σκέφτηκε να εγκαταλείψει το Αγρίνιο), την Ανάβρα Μαγνησίας। Ονειρεύτηκε να δημιουργήσει μια μικρή κοινωνία, που θα προοδεύει, θα παράγει εισόδημα, θα προάγει τον πολιτισμό και θα σέβεται το περιβάλλον, αξιοποιώντας ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Με λίγα λόγια, θέλησε να δημιουργήσει ένα ζηλευτό πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης. Και το κατάφερε (ο δικός μας, κατάφερε ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ).
Η Ανάβρα Μαγνησίας από ένα μικρό ξεχασμένο ορεινό χωριό 450 κατοίκων το 1991, όπου ζώα και άνθρωποι συμβίωναν..., έχει γίνει μοντέλο ανάπτυξης, πρότυπο για όλη την Ελλάδα, με αυξανόμενο πληθυσμό μόνιμων κατοίκων (650 σήμερα), μηδενική ανεργία και εγκληματικότητα, και δράσεις που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες.
«Το 1988 άρχισα να σκέφτομαι την αποχώρησή μου από την Αθήνα. Δεν ήμουν μόνος. Με μία παρέα φίλων είπαμε να μείνουμε στο χωριό μας την Ανάβρα, αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην τοπική κοινωνία. Ήμασταν επτά φίλοι και βάλαμε υποψηφιότητα για πρώτη φορά το 1991. Εκλεγήκαμε οι πέντε και άρχισε η περιπέτεια».
Εκείνη την εποχή, η Ανάβρα δεν ήταν όπως σήμερα.(ούτε το Αιτωλικό ήταν προ Νικολέοντος, όπως είναι σήμερα - ΗΤΑΝ (τουλάχιστον) ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ). Το χωριό απομονωμένο. Το χειμώνα η συγκοινωνία ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχε αποκομιδή σκουπιδιών, ενώ άνθρωποι και ζώα (άνω των 15.000) αναγκάζονταν να συμβιώνουν. (σε αντίθεση με τους δικούς μας, που ΔΕΝ είχαν να λύσουν και τέτοια προβλήματα).
«Από πού ξεκίνησε η μεταμόρφωση;», ρωτάμε τον κ. Τσουκαλά. «Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να διώξουμε τα ζώα από το χωριό, για να ακολουθήσουν έργα υποδομής. Προτείναμε να κάνουμε τρία κτηνοτροφικά πάρκα. Ήταν συγκροτημένα ποιμνιοστάσια με φως, νερό και τροφές σε χώρους περιφραγμένους έξω από το χωριό».
Όμως η αποδοχή του σχεδίου δεν ήταν κάτι αυτονόητο για τους κατοίκους. «Υπήρχαν επιφυλάξεις για το σχέδιο και για το πρόσωπό μου», (σε αντίθεση με τον ανίκανο που η κοινωνία τον αποδέχτηκε και τον ψήφισε ΔΥΟ φορές), λέει ο πρόεδρος της Ανάβρας και συνεχίζει: «Παρ' όλο που ήμουν από το χωριό, με θεωρούσαν ξένο, (ούτε τέτοιο πρόβλημα είχε να λύσει, γιατί ήταν ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ) καθώς ζούσα πολλά χρόνια στην Αθήνα. Χρειάστηκαν 15 λαϊκές συνελεύσεις (λαϊκές συνελεύσεις, συζήτηση με τον κόσμο και όχι ΨΕΥΤΟΠΟΛΥΞΕΡΟΣ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΙΣΜΟΣ - ΓΑΛΑΝΙΣΜΟΣ στην περίπτωσή μας), για να πειστούν οι κάτοικοι να μεταφέρουν τα ζώα εκτός χωριού. Όταν έφυγαν οι πρώτοι, μέσα σε ένα χρόνο έγινε επανάσταση και ακολούθησαν όλοι. Αυξήθηκε η παραγωγή γάλακτος και κρέατος, έγιναν οικονομίες στις τροφές. Τότε άρχισε να αποκαθίσταται η σχέση των κατοίκων μαζί μου».
«Το επόμενο βήμα ήταν να κάνουμε βιολογική κτηνοτροφία. Υπήρχαν 130.000 στρέμματα, τα οποία δεν ρυπαίνονται και μπορούσαν να αποτελέσουν ελεύθερο χώρο εκτροφής, όπου τα ζώα θα μπορούν να βόσκουν εννέα μήνες το χρόνο. Φέραμε ειδικούς επιστήμονες στην παραγωγή βιολογικών προϊόντων και προχωρήσαμε, λαμβάνοντας και επιδοτήσεις.(δεν καταφέραμε να εισπράξουμε από την Ε.Ε. ούτε μισό ευρώ και αυτό γιατί αυτοί οι ανίκανοι, δεν ξέρουν καν να ανοίξουν τους υπολιγιστές τους, πόσω μάλλον να ψάξουν για προγράμματα). Μάλιστα κάναμε ένα επιπλέον βήμα μπροστά, μπαίνοντας και σε άλλες μορφές εκτροφής, όπου τα ζώα μεγαλώνουν κυριολεκτικά στο δάσος. Και γι' αυτές τις μορφές λάβαμε επιδοτήσεις. Στη συνέχεια δημιουργήσαμε ένα υπερσύγχρονο σφαγείο, το πρώτο δημόσιο στην Ελλάδα με βιολογική γραμμή (δεν θέλετε να σχολιάσω εδώ ε;). Έτσι, ολοκληρώθηκε ο κτηνοτροφικός κύκλος». (στη θέση της κτηνοτροφίας και των κτηνοτρόφων, βάλτε την αλιεία και τους συντοπίτες μας ψαράδες).
Η κοινότητα δεν έμεινε σε αυτά. Ιεραρχήθηκαν στη συνέχεια οι ανάγκες(ΙΕΡΑΡΧΗΘΗΚΑΝ, δουλειά με σύστημα) και ξεκίνησαν έργα οδοποιίας (Αιτωλικό, δρόμοι επικίνδυνοι και γεμάτοι λακούβες) και άλλων υποδομών (Αιτωλικό, υποδομές κάτω από το μηδεν). Επίσης πήραν πρωτοβουλίες για θέματα υγείας και πολιτισμού.(το κέντρο υγεία υπολειτουργεί, εκδιώχθηκε ο Σύλλογος αιμοδοτών πέρισι από την αίθουσά του, δίπλα στην jazz, τώρα μεθοδεύεται και η εκδίωξη του Πολιτιστικού Συλλόγου). Ολοκληρώθηκε το μικρό οδικό δίκτυο του χωριού, αποκαταστάθηκε το δίκτυο ύδρευσης (ούτε εδώ νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάσω οτιδήποτε) και έγιναν αναπλάσεις της πλατείας (καμία παρέμβαση στην πλατεία, από κανέναν επόμενο δήμαρχο, μετά την μορφή που πήρε από την περίοδο Σταράμου) και δημοτικών κτιρίων (Αιτωλικό, ΟΛΑ τα δημοτικά κτίρια και σχολεία με πρώτο το μεγάλο κτίριο της πλατείας, είναι παρατημενα στην τύχη τους). Κατασκευάστηκε διώροφο δημοτικό πάρκινγκ, κλειστό γυμναστήριο δωρεάν για τους κατοίκους και ΚΕΠ.(ουάου, έχουμε και εμείς ΚΕΠ).
Στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, το χωριό κατασκεύασε αιολικό πάρκο δυναμικότητας 17,5 MW, ικανό να παράγει ρεύμα για 13.000 νοικοκυριά. Η κοινότητα πουλάει το ρεύμα στη ΔΕΗ και αντλεί έσοδα κάθε χρόνο, ανάλογα με την ένταση του αέρα.(ο δικός μας ο ανικανολέων, ήταν και προϊστάμενος στη ΔΕΗ, πανάθεμα το μούτρα του). Σε εξέλιξη είναι ένα μικρό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, η λειτουργία του οποίου επίσης θα συνεισφέρει οικονομικά.
Τα έργα συνεχίζονται με νέα φιλόδοξα σχέδια, που αφορούν την παροχή θέρμανσης και ζεστού νερού σε όλα τα σπίτια δωρεάν. (ΤΟ ΟΡΑΜΑ) Αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνει τη χρήση της κοπριάς σε ένα κεντρικό λέβητα, ο οποίος θα παράγει νερό.(Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ) Στόχος είναι οι σωληνώσεις να περάσουν και από τους κεντρικούς δρόμους, ώστε να μην παγώνουν το χειμώνα.(Ο ΣΤΟΧΟΣ) Η μελέτη έχει συνταχθεί σε συνεργασία με τα ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας και έχει κατατεθεί για έγκριση.(Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ)
Πώς κατάφερε όμως μια κοινότητα να κάνει τόσα πολλά πράγματα σε τόσο λίγο διάστημα και πώς χρηματοδοτήθηκε; Ο ίδιος θα πει: «Δεν υπάρχουν μυστικά ούτε περίεργες συνταγές. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα οργανωμένης δουλειάς, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Εμείς αυτό που κάναμε ήταν να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του χωριού, δηλαδή την κτηνοτροφία και το περιβάλλον» (αντικαταστήστε την λέξη κτηνοτροφία, με τις λέξεις αλιεία και λιμνοθάλασσα). Και συνεχίζει: «Αν είσαι έντιμος και οργανωμένος, δεν κοιτάς δόξες και προσωπικό συμφέρον, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχεις (δεν νομίζω ότι θέλετε να σχολιάσω και εδώ;). Υπάρχουν λεφτά για όλα τα χωριά. Δεν μπορούν να λένε ότι δεν απορροφώνται τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Στην ερώτηση, «τι θα θέλατε να μην συμβεί στην Ανάβρα;», απαντά χωρίς υπεκφυγές: «Να μην ενταχθούμε στον "Καποδίστρια 2" (ΝΑΙ, αλλά αυτός ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ, έχει και λόγο και επιχειρήματα που το ζητάει). Όχι ότι δεν συμφωνούμε, αλλά δεν είμαστε πεδινό χωριό, που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε κοινές δράσεις με το διπλανό. Είμαστε ένα απομονωμένο χωριό με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το οποίο έμεινε έξω από τον Καποδίστρια 1 και μάλλον γι' αυτό πέτυχε». Πράγματι, τα γύρω χωριά αναπτύχθηκαν σε ελάχιστο βαθμό σε σχέση με την Ανάβρα. Ο λόγος είναι πως «ο κεντρικός δήμος λειτουργεί ως σφουγγάρι, ρουφώντας τα κονδύλια, με αποτέλεσμα τα χωριά να μαραζώνουν».
(Τις παρακάτω σειρές τις αφήνουμε για να τιμήσούμε την συγκεκριμένη κυρία που αναφέρεται. ΔΕΝ υπάρχει καμία αναφορά στην κ. Βάσια Τασοπούλου, σύζυγο του νικολέοντος, όπως δεν υπήρξε ΠΟΤΕ και στις οικογένειες ΚΑΝΕΝΟΣ. ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ.
Το στήριγμά του
Δίπλα (και όχι πίσω) σε ένα μεγάλο άνδρα, λένε πως στέκεται μία μεγάλη γυναίκα. Σύζυγος του κ. Τσουκαλά είναι η Μάχη Καμπύρη, αρχιτέκτων μηχανικός, καθηγήτρια μέχρι πρόσφατα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Απλή, γελαστή και πρόθυμη να εξηγήσει κάθε απορία, η κ. Καμπύρη έχει εκπονήσει δωρεάν τις μελέτες σε θέματα αρμοδιότητάς της και ασκεί ρόλο τεχνικού συμβούλου των έργων. Μαζί με τον σύζυγο έχουν έρθει σε κόντρα με τους εργολάβους, οι οποίοι στην αρχή ήταν αρκετά επιρρεπείς στο να βάλουν λιγότερα υλικά στα έργα υποδομής απ' αυτά που προβλέπονταν από τις μελέτες.
ΧΡ. ΙΩΑΝΝΟΥ
(θα προσέξατε φαντάζομαι βεβαίως, ότι αυτοί ΔΕΝ "ΈΧΑΣΑΝ" ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.
Είναι το νόημα της λέξης ΟΡΑΜΑ που επικαλέστηκε (και εμείς οι αφελείς πιστέψαμε), ο ανίκανος, ο μηδενιστής και αδιάφορος Νικολέων. Είναι ο ορισμός της έννοιας, «αγαπώ τον τόπο μου, και θέλω να δουλέψω γι’ αυτόν». Είναι, είναι είναι πολλά……
Διαβάζοντας το άρθρο θα σχολιάζουμε και θα κάνουμε επισημάνσεις.
Εάν θέλετε να διαβάσατε το άρθρο χωρίς τα δικά μας σχόλια και σημειώματα, πατήστε (εδώ)
Πρότυπο πράσινης ανάπτυξης
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ δεν είναι κοινοτάρχης ορεινού χωριού, που ερημώνει χρόνο με το χρόνο, όπως πολλά άλλα.(σε πλήρη αντίθεση με τον δικό μας, που θα έλεγε κανείς ότι επιδιώκει κάτι τέτοιο με την πολιτική του). Ούτε συνέδεσε την ενασχόλησή του με την τοπική αυτοδιοίκηση, ικανοποιώντας προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα.(τι σχόλιο να κάνουμε εδώ;) Είναι ένας απλός άνθρωπος, αλλά οραματιστής. (να και το όραμα, θα δείτε όμως τι σημαινει ΟΡΑΜΑ).
Θέλησε.... να εγκαταλείψει τη ζωή στην πρωτεύουσα και να επιστρέψει στο χωριό του, (σε αντίθεση με τον δικό μας, που ούτε καν σκέφτηκε να εγκαταλείψει το Αγρίνιο), την Ανάβρα Μαγνησίας। Ονειρεύτηκε να δημιουργήσει μια μικρή κοινωνία, που θα προοδεύει, θα παράγει εισόδημα, θα προάγει τον πολιτισμό και θα σέβεται το περιβάλλον, αξιοποιώντας ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Με λίγα λόγια, θέλησε να δημιουργήσει ένα ζηλευτό πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης. Και το κατάφερε (ο δικός μας, κατάφερε ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ).
Η Ανάβρα Μαγνησίας από ένα μικρό ξεχασμένο ορεινό χωριό 450 κατοίκων το 1991, όπου ζώα και άνθρωποι συμβίωναν..., έχει γίνει μοντέλο ανάπτυξης, πρότυπο για όλη την Ελλάδα, με αυξανόμενο πληθυσμό μόνιμων κατοίκων (650 σήμερα), μηδενική ανεργία και εγκληματικότητα, και δράσεις που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες.
«Το 1988 άρχισα να σκέφτομαι την αποχώρησή μου από την Αθήνα. Δεν ήμουν μόνος. Με μία παρέα φίλων είπαμε να μείνουμε στο χωριό μας την Ανάβρα, αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην τοπική κοινωνία. Ήμασταν επτά φίλοι και βάλαμε υποψηφιότητα για πρώτη φορά το 1991. Εκλεγήκαμε οι πέντε και άρχισε η περιπέτεια».
Εκείνη την εποχή, η Ανάβρα δεν ήταν όπως σήμερα.(ούτε το Αιτωλικό ήταν προ Νικολέοντος, όπως είναι σήμερα - ΗΤΑΝ (τουλάχιστον) ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ). Το χωριό απομονωμένο. Το χειμώνα η συγκοινωνία ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχε αποκομιδή σκουπιδιών, ενώ άνθρωποι και ζώα (άνω των 15.000) αναγκάζονταν να συμβιώνουν. (σε αντίθεση με τους δικούς μας, που ΔΕΝ είχαν να λύσουν και τέτοια προβλήματα).
«Από πού ξεκίνησε η μεταμόρφωση;», ρωτάμε τον κ. Τσουκαλά. «Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να διώξουμε τα ζώα από το χωριό, για να ακολουθήσουν έργα υποδομής. Προτείναμε να κάνουμε τρία κτηνοτροφικά πάρκα. Ήταν συγκροτημένα ποιμνιοστάσια με φως, νερό και τροφές σε χώρους περιφραγμένους έξω από το χωριό».
Όμως η αποδοχή του σχεδίου δεν ήταν κάτι αυτονόητο για τους κατοίκους. «Υπήρχαν επιφυλάξεις για το σχέδιο και για το πρόσωπό μου», (σε αντίθεση με τον ανίκανο που η κοινωνία τον αποδέχτηκε και τον ψήφισε ΔΥΟ φορές), λέει ο πρόεδρος της Ανάβρας και συνεχίζει: «Παρ' όλο που ήμουν από το χωριό, με θεωρούσαν ξένο, (ούτε τέτοιο πρόβλημα είχε να λύσει, γιατί ήταν ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ) καθώς ζούσα πολλά χρόνια στην Αθήνα. Χρειάστηκαν 15 λαϊκές συνελεύσεις (λαϊκές συνελεύσεις, συζήτηση με τον κόσμο και όχι ΨΕΥΤΟΠΟΛΥΞΕΡΟΣ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΙΣΜΟΣ - ΓΑΛΑΝΙΣΜΟΣ στην περίπτωσή μας), για να πειστούν οι κάτοικοι να μεταφέρουν τα ζώα εκτός χωριού. Όταν έφυγαν οι πρώτοι, μέσα σε ένα χρόνο έγινε επανάσταση και ακολούθησαν όλοι. Αυξήθηκε η παραγωγή γάλακτος και κρέατος, έγιναν οικονομίες στις τροφές. Τότε άρχισε να αποκαθίσταται η σχέση των κατοίκων μαζί μου».
«Το επόμενο βήμα ήταν να κάνουμε βιολογική κτηνοτροφία. Υπήρχαν 130.000 στρέμματα, τα οποία δεν ρυπαίνονται και μπορούσαν να αποτελέσουν ελεύθερο χώρο εκτροφής, όπου τα ζώα θα μπορούν να βόσκουν εννέα μήνες το χρόνο. Φέραμε ειδικούς επιστήμονες στην παραγωγή βιολογικών προϊόντων και προχωρήσαμε, λαμβάνοντας και επιδοτήσεις.(δεν καταφέραμε να εισπράξουμε από την Ε.Ε. ούτε μισό ευρώ και αυτό γιατί αυτοί οι ανίκανοι, δεν ξέρουν καν να ανοίξουν τους υπολιγιστές τους, πόσω μάλλον να ψάξουν για προγράμματα). Μάλιστα κάναμε ένα επιπλέον βήμα μπροστά, μπαίνοντας και σε άλλες μορφές εκτροφής, όπου τα ζώα μεγαλώνουν κυριολεκτικά στο δάσος. Και γι' αυτές τις μορφές λάβαμε επιδοτήσεις. Στη συνέχεια δημιουργήσαμε ένα υπερσύγχρονο σφαγείο, το πρώτο δημόσιο στην Ελλάδα με βιολογική γραμμή (δεν θέλετε να σχολιάσω εδώ ε;). Έτσι, ολοκληρώθηκε ο κτηνοτροφικός κύκλος». (στη θέση της κτηνοτροφίας και των κτηνοτρόφων, βάλτε την αλιεία και τους συντοπίτες μας ψαράδες).
Η κοινότητα δεν έμεινε σε αυτά. Ιεραρχήθηκαν στη συνέχεια οι ανάγκες(ΙΕΡΑΡΧΗΘΗΚΑΝ, δουλειά με σύστημα) και ξεκίνησαν έργα οδοποιίας (Αιτωλικό, δρόμοι επικίνδυνοι και γεμάτοι λακούβες) και άλλων υποδομών (Αιτωλικό, υποδομές κάτω από το μηδεν). Επίσης πήραν πρωτοβουλίες για θέματα υγείας και πολιτισμού.(το κέντρο υγεία υπολειτουργεί, εκδιώχθηκε ο Σύλλογος αιμοδοτών πέρισι από την αίθουσά του, δίπλα στην jazz, τώρα μεθοδεύεται και η εκδίωξη του Πολιτιστικού Συλλόγου). Ολοκληρώθηκε το μικρό οδικό δίκτυο του χωριού, αποκαταστάθηκε το δίκτυο ύδρευσης (ούτε εδώ νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάσω οτιδήποτε) και έγιναν αναπλάσεις της πλατείας (καμία παρέμβαση στην πλατεία, από κανέναν επόμενο δήμαρχο, μετά την μορφή που πήρε από την περίοδο Σταράμου) και δημοτικών κτιρίων (Αιτωλικό, ΟΛΑ τα δημοτικά κτίρια και σχολεία με πρώτο το μεγάλο κτίριο της πλατείας, είναι παρατημενα στην τύχη τους). Κατασκευάστηκε διώροφο δημοτικό πάρκινγκ, κλειστό γυμναστήριο δωρεάν για τους κατοίκους και ΚΕΠ.(ουάου, έχουμε και εμείς ΚΕΠ).
Στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, το χωριό κατασκεύασε αιολικό πάρκο δυναμικότητας 17,5 MW, ικανό να παράγει ρεύμα για 13.000 νοικοκυριά. Η κοινότητα πουλάει το ρεύμα στη ΔΕΗ και αντλεί έσοδα κάθε χρόνο, ανάλογα με την ένταση του αέρα.(ο δικός μας ο ανικανολέων, ήταν και προϊστάμενος στη ΔΕΗ, πανάθεμα το μούτρα του). Σε εξέλιξη είναι ένα μικρό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, η λειτουργία του οποίου επίσης θα συνεισφέρει οικονομικά.
Τα έργα συνεχίζονται με νέα φιλόδοξα σχέδια, που αφορούν την παροχή θέρμανσης και ζεστού νερού σε όλα τα σπίτια δωρεάν. (ΤΟ ΟΡΑΜΑ) Αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνει τη χρήση της κοπριάς σε ένα κεντρικό λέβητα, ο οποίος θα παράγει νερό.(Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ) Στόχος είναι οι σωληνώσεις να περάσουν και από τους κεντρικούς δρόμους, ώστε να μην παγώνουν το χειμώνα.(Ο ΣΤΟΧΟΣ) Η μελέτη έχει συνταχθεί σε συνεργασία με τα ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας και έχει κατατεθεί για έγκριση.(Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ)
Πώς κατάφερε όμως μια κοινότητα να κάνει τόσα πολλά πράγματα σε τόσο λίγο διάστημα και πώς χρηματοδοτήθηκε; Ο ίδιος θα πει: «Δεν υπάρχουν μυστικά ούτε περίεργες συνταγές. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα οργανωμένης δουλειάς, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Εμείς αυτό που κάναμε ήταν να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του χωριού, δηλαδή την κτηνοτροφία και το περιβάλλον» (αντικαταστήστε την λέξη κτηνοτροφία, με τις λέξεις αλιεία και λιμνοθάλασσα). Και συνεχίζει: «Αν είσαι έντιμος και οργανωμένος, δεν κοιτάς δόξες και προσωπικό συμφέρον, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχεις (δεν νομίζω ότι θέλετε να σχολιάσω και εδώ;). Υπάρχουν λεφτά για όλα τα χωριά. Δεν μπορούν να λένε ότι δεν απορροφώνται τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Στην ερώτηση, «τι θα θέλατε να μην συμβεί στην Ανάβρα;», απαντά χωρίς υπεκφυγές: «Να μην ενταχθούμε στον "Καποδίστρια 2" (ΝΑΙ, αλλά αυτός ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ, έχει και λόγο και επιχειρήματα που το ζητάει). Όχι ότι δεν συμφωνούμε, αλλά δεν είμαστε πεδινό χωριό, που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε κοινές δράσεις με το διπλανό. Είμαστε ένα απομονωμένο χωριό με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το οποίο έμεινε έξω από τον Καποδίστρια 1 και μάλλον γι' αυτό πέτυχε». Πράγματι, τα γύρω χωριά αναπτύχθηκαν σε ελάχιστο βαθμό σε σχέση με την Ανάβρα. Ο λόγος είναι πως «ο κεντρικός δήμος λειτουργεί ως σφουγγάρι, ρουφώντας τα κονδύλια, με αποτέλεσμα τα χωριά να μαραζώνουν».
(Τις παρακάτω σειρές τις αφήνουμε για να τιμήσούμε την συγκεκριμένη κυρία που αναφέρεται. ΔΕΝ υπάρχει καμία αναφορά στην κ. Βάσια Τασοπούλου, σύζυγο του νικολέοντος, όπως δεν υπήρξε ΠΟΤΕ και στις οικογένειες ΚΑΝΕΝΟΣ. ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ.
Το στήριγμά του
Δίπλα (και όχι πίσω) σε ένα μεγάλο άνδρα, λένε πως στέκεται μία μεγάλη γυναίκα. Σύζυγος του κ. Τσουκαλά είναι η Μάχη Καμπύρη, αρχιτέκτων μηχανικός, καθηγήτρια μέχρι πρόσφατα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Απλή, γελαστή και πρόθυμη να εξηγήσει κάθε απορία, η κ. Καμπύρη έχει εκπονήσει δωρεάν τις μελέτες σε θέματα αρμοδιότητάς της και ασκεί ρόλο τεχνικού συμβούλου των έργων. Μαζί με τον σύζυγο έχουν έρθει σε κόντρα με τους εργολάβους, οι οποίοι στην αρχή ήταν αρκετά επιρρεπείς στο να βάλουν λιγότερα υλικά στα έργα υποδομής απ' αυτά που προβλέπονταν από τις μελέτες.
ΧΡ. ΙΩΑΝΝΟΥ
(θα προσέξατε φαντάζομαι βεβαίως, ότι αυτοί ΔΕΝ "ΈΧΑΣΑΝ" ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.
Για την αντιγραφή
Κασσάνδρα.
Άλλες σχετικές αναφορές (εδώ) & (εδώ)και εάν το ψάξετε θα βρείτε κι άλλες πολλές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου