Οι υποταγμένοι της διαφθοράς

γράφει η Δαμόκλειος σπάθη

Σύγχρονη κατοχή ονομάστηκε η εποχή που ζούμε. Ανασφάλεια, φτώχεια, μιζέρια, εξαθλίωση, εγκατάλειψη, ημιμάθεια, ανδρείκελα που γυρίζουν σαν τις πόρνες από το ένα γραφείο στο άλλο, από τον έναν κομματικό συνδυασμό στον άλλο, παρατηρούν, συζητούν, αναμοχλεύουν παλιές συνήθειες και ξεπερασμένες τακτικές, διαπραγματεύονται προσωπικές απαιτήσεις, προβάλουν βέτο σε όποιον δεν τους κάθεται, γιατροί αντάρτες από δω, γιατροί μαφιόζοι από κει, ελεεινοί αντιδημαρχίσκοι από την άλλη, υπαλληλίσκοι ρεμάλια που ανέβασαν τον πήχη της...
απαξιωμένης προσωπικότητάς τους διαφημίζοντας το όνομά τους με ρυμουλκούμενη την ιδιότητα της δημόσιας υπηρεσίας που την βούλιαξαν στα χρέη σε λίστες ξεπεσμένων υποψηφίων δημαρχίσκων, για να χειραγωγήσουν το μέλλον μας. Ξεπεσμένοι έμποροι της απάτης και της προστυχιάς που σαν ξεχαρβαλωμένες παλιές καραβάνες βάλλονται να εξωραΐσουν την κουλτούρα μου… Που θα με πάει αναρωτιέμαι αυτός ο συρφετός; Αυτό το ετερόκλητο πλήθος των απατεώνων που έγινε αυτοσκοπός τους η εξουσία χωρίς σχεδιασμό;
Θα γεμίσουμε πάλι εκκλησίες. Το διαισθάνομαι… Το βλέπω. Πάντα, όταν ο λαός καταδικάζονταν στην απομόνωση από λεχρίτες ανδρείκελα εξουσιαστές, μια εκκλησία φύτρωνε εκεί που δεν περίμενες. Και σταυροκοπιόνταν οι γυναικούλες κι οι γριές. Κι έτρεχαν για έρανο υπό τις οδηγίες των ρασοφόρων όταν έβλεπαν συνωστισμό. Και μετά, και μετά από χρόνια οι εκκλησίες έκλειναν, ερήμωναν, κι οι ρασοφόροι διαχειρίζονταν τα έσοδα των δωρεών. Οι έμποροι και τα υποτελή ανθρωπίδια της πόλης αποτελούσαν τα διοικητικά μέλη διαχείρισης των περιουσιών τους και οι ρασοφορεμένοι αρωγοί τους, καλά κρυμμένοι πίσω από τη μάσκα της ιεροσύνης, χάνονταν μέσα στα χρόνια κρατώντας μυστικά τα πλούτη τους και δίνοντας τη σκυτάλη στους νεότερους. Αν αναρωτηθείτε τον αριθμό των εκκλησιών στην έκταση της μικρής μας νήσου και προβληματιστείτε σε παρελθόντα χρόνο για το πώς προέκυψαν αυτές οι εκκλησιές, μπορείτε να διαπιστώσετε και τις ήττες του πολύπαθου νησιού που έχει υποστεί, από ανάλγητους μεταπράτες που βρίσκονται ανάμεσά μας και φέρουν σήμερα τον τίτλο της καλής οικογενείας. Κάπως έτσι, θα εξηγήσετε και το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα που καθηλώνει στην υποτέλεια τους κατοίκους. Άτομα, δουλικά. Με λόγια, λόγια, λόγια φαμφάρες και ραχάτι, που δεν σκέφτονται, γιατί έχει… ο Θεός ? Που δεν ξέρουν τι θα πει δουλειά, μόνο κλαψουρίζουν για την μιζέρια τους και κατακρίνουν τους Αλβανούς και τους συμπολίτες τους που τρέχουν για το μεροκάματο. Άτομα που το χόμπυ της κριτικής το έκαναν επάγγελμα για να πουλούν μούρη και πνεύμα στη φραπεδιά της πλατείας. Κυριούλες που βολευτήκαν στα σκέλια των συζύγων τους κι άφησαν τον τόπο απροστάτευτο σπαταλώντας τον ελεύθερο χρόνο τους σε μαγειρικές κουτσομπολιού και ατομικού κομπασμού. Χωρίς άποψη πολιτική, ιστορική, γεωγραφική, χωρίς έγνοια για το μέλλον αυτής της πόλης. Κι όμως. Αν ήταν σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν θα άκουγες από το στόμα κανενός τη φράση «εγώ δεν πάω να ψηφίσω». Όχι κυρία μου θα πάς. Όχι νεαρέ θαμώνα του φραπέ και θεατή του ποδοσφαίρου, θα πάς. Πάρτε από το χέρι τις μανάδες σας, τις γιαγιάδες σας, αυτές που σέρνατε μπας και σας διορίσει στο δημόσιο ο αρχηγός που εκτίμησε τη λόγια γνώση σας και το σεξ απίλ σας αλλοπαρμένες γυναικούλες και κοιτάξτε την κάλπη κατάματα. Εμείς, φταίμε για την κατάντια της πόλης μας, όταν επιτρέψαμε σε μια ομάδα απατεώνων να μας διοικήσει για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Είναι το μόνο δικαίωμα που μας απέμεινε. Η ψήφος. Διαμόρφωσε εσύ το αποτέλεσμα. Δώσε την ψήφο σου σε αυτόν που σε κυνήγησε, που σε πλήγωσε, που σε μείωσε, που σε εξαπάτησε, με μια ζωγραφισμένη μούντζα. Βάλε τη μούντζα σου σκοπό σου για την κάλπη ως δοξασμένη ελληνική χειρονομία και κλείσε το κεφάλαιο της υποταγής σου, που σε έκανε έρμαιο των επιλογών σου και των υποδείξεων των τρίτων που θα καλυτέρευε τη ζωή σου. Από αυτή την τόσο δα μικρή πράξη δεν φαντάζεστε την εσωτερική ανακούφιση που θα νοιώσετε. Με αυτό τον τρόπο θα είσαστε τουλάχιστον σίγουροι ότι δεν αυταπατηθήκατε. Κοντός ψαλμός αλληλούια.


-Δαμόκλειος Σπάθη-