ΑΚΟΥ τι ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΤΩΡΑ!!

Η φίλη μας likea δεν σώπασε, απλώς ξαπόστασε για λίγο και πάλι χτυπά την πόρτα της ηλεκτρονικής μας θυρίδας.
Το μήνυμα
“Όταν γνωρίζουμε το σκοπό, προς τον οποίον πρέπει να πορευτούμε, με λίγη σκέψη, τα μέσα έρχονται γρήγορα.”
'Έτσι έλεγε ο Ν. Βοναπάρτης. (σημ. του Γραμματοσυλλέκτη. Καμία σχέση με τον Galanartis)
Πλησιάζοντας η Μεγάλη Εβδομάδα, πολλοί από μας θα θυμηθούν και θα αναρωτηθούν για την τύχη της φιλαρμονικής του Δήμου.
Κάποτε, στο πρόσφατο παρελθόν, τότε που δεν γνωρίζαμε για τη Δημοτική Επιχείρηση (δήθεν) Ανάπτυξης και (τάχα μου) Πολιτισμού ... Και πιο παλιά, που ο Δήμαρχος δεν είχε τζιπάκι με σοφέρ και κουβαλούσε τα τρομπόνια, τα κλαρίνα και τις τρομπέτες σε…… ταξί, στους δρόμους της Αθήνας για την επισκευή τους, αγωνιώντας να προλάβει το Πάσχα, να αναδείξει τη νεολαία, τη Δημοτική Φιλαρμονική, να διαφημίσει την πόλη και την ιστορία των επιταφίων της και να επενδύσει με τον ύμνο της ταφής "Γενεαί πάσαι" την αίγλη και την κατάνυξη της Μ. Παρασκευής. Στο Αιτωλικό, πολίτες και επισκέπτες τότε, όλοι καμαρώναμε για τους μουσικούς μας, τα παιδιά μας -εκείνα τα λιθαράκια- που μ' αυτά χτίζαμε και συνεχίζαμε τον πολιτισμό μας και την κουλτούρα μας.
Τότε, που μαλάκωνε η κοινή γνώμη στα πάθη και στις ίντριγκες των αρχομανών και τα ήθη αδελφώνονταν με τα έθιμα. Τότε, που το εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής έσφυζε από μεταμεσονύκτιους προσκυνητές για ένα κερί, μια προσευχή στη συνονόματη γειτόνισσα. Τότε, που η κούραση της πόλης να ερχόταν να υποδεχτεί την Ανάσταση, με ασπρισμένες αυλές και λουλουδάτες γειτονιές, δεν αποτελούσε σκοπιμότητα αλλά ευχαρίστηση, παίρνοντας την μορφή της αλληλεγγύης. Σήμερα, γιατί να σκεφτόμαστε όπως τότε; Όλα έχουν μετατραπεί σε άρνηση, γιατί δεν υπάρχει σχεδιασμός και η νοσταλγία γίνεται όνειρο.
Και το όνειρο αβεβαιότητα που σε κρατάει σε καταστολή.
Τίποτα δεν έχει πια μορφή. Δίχως μορφή, δεν υπάρχει επιθυμία.
Likea