Χρήστος Βλαχογιάννης - «Ἄμμες δὲ γ΄ ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες»

Και το απέδειξαν τα νειάτα τού «Σολωμού» πως έχουν γίνει πολύ

καλλίτεροι από μας, στην αποψινή, στα πλαίσια των Εορτών

Εξόδου 2025, μεγαλειώδη συναυλία τους, για την συμπλήρωση 30

χρόνων λειτουργίας τού Συλλόγου «Οι φίλοι της Μουσικής –

Διονύσιος Σολωμός», που τιμά το Μεσολόγγι στα πέρατα της

χώρας μας.

Με την στιβαρή καθοδήγηση του μαέστρου τους, Μάκη

Κουτσαγγέλη, και την καθοριστική βοήθεια των μεγαλυτέρων σε

...

ηλικία μελών, μεγαλούργησαν, αποδίδοντας άκρως εντυπωσιακά

και εξόχως δύσκολα κομμάτια τού διεθνούς «μπαντικού»

ρεπερτορίου.

Προσωπική έκπληξη και θαυμασμό μού προκάλεσε το τεράστιο

ταλέντο τού γιου τού μαέστρου, Έκτορα , ως σολίστ

τής τρομπέτας, τον οποίον άκουγα πρώτη φορά. Ερμήνευσε

υποδειγματικώς ένα από τα δυσκολώτερα και πιο απαιτητικά έργα

για τρομπέτα, τις παραλλαγές από το «Καρναβάλι της Βενετίας»,

τoυ Jean-Baptiste Arban, που ελάχιστοι τολμούν να το αγγίξουν.

Ο έτερος σολίστ της τρομπέτας, ο καλός μου Ανδρέας Χασιώτης,

επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά πως η πρόοδός του και η

τεράστια εξέλιξή του δεν είναι τυχαία αλλά προϊόν σοβαρής και

συστηματικής δουλειάς. Ερμήνευσε με μοναδική εκφραστικότητα

ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια για τρομπέτα, το adagio

από το κοντσέρτο, Aranjuez, του Joaquine Rodrigo.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα και τι δεν περιελάμβανε; Τον Tannhäuser

του Richard Wagner, το March Gibraltar, το Colonel Bogey March

(το χαρακτηριστικό εμβατήριο από την ταινία «Η γέφυρα του

ποταμού Kwai»), τον Amleto, του Franco Faccio, που στην Ελλάδα

παίζεται συνήθως κατά την περιφορά του Επιταφίου, κ.ά.

Η έκπληξη της βραδυάς ήταν η παρουσία εκεί τού απόστρατου

αξιωματικού της Στρατ. Μουσικής της ΑΣΔΥΣ, Αντισυνταγματάρχη,

Ιπποκράτη Αθανασιάδη, επίσημος καλεσμένος τού Μάκη

Κουτσαγγέλη, ο οποίος έχει ενοργανώσει το συγκινησιακώς

φορτισμένο τραγούδι «Μακεδονία η ξακουστή» για μπάντα. Ο

Μάκης Κουτσαγγέλης προσκάλεσε τον κ. Αθανασιάδη να ανέβει

στην σκηνή και να διευθύνει ο ίδιος το «πνευματικό παιδί» του,

πράγμα που έγινε εν μέσω θύελλας χειροκροτημάτων.

Εκεί θυμήθηκα τον αείμνηστο, Μάνο Ελευθερίου, και τον στίχο του

«Πώς το ’φεραν η μοίρα και τα χρόνια..». Όταν ξεκινούσα την δική

 

μου μουσική διαδρομή, λίγο πιο μικρός από τον Έκτορα , χάζευα κι

ακολουθούσα τις στρατιωτικές μουσικές, που έρχονταν στην πόλη

μας για τις Γιορτές Εξόδου, και ένας από τους μουσικούς που

συμπαθούσα ιδιαιτέρως ήταν ο Ιπποκράτης Αθανασιάδης.

Βλέπετε, ήταν εκείνος που πρόσεξε την λαχτάρα μου και μου

απαντούσε με χαρά και χαμόγελο σε ό,τι μουσικές απορίες είχα.

Υπήρξε ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες να ενταχθώ

αργότερα στο σώμα τής Στρατιωτικής Μουσικής ως εθελοντής, εκεί

όπου βελτιώθηκα, σπούδασα, ανελίχθηκα και υπηρέτησα, απ’ την

θέση τού Αρχιμουσικού, την μπάντα τού Δήμου μας επί 30 και

πλέον χρόνια. Από παρακινητής και οδηγός μου, πλέον

συνάδελφος και ειλικρινής φίλος ο Ιπποκράτης. Κάθισα δίπλα του

και με συγκίνηση τον καμάρωσα για άλλη μια φορά, μετά τόσα

χρόνια, όσα έκαναν και τα δικά μου και τα δικά του μαλλιά ν’

αραιώσουν, ν’ ασπρίσουν, σαν και των πιο μεγάλων του Σολωμού,

όπως σχολίασε χιουμοριστικώς τους δικούς του «μεγάλους» ο

Μάκης, μηδέ και του εαυτού του εξαιρουμένου.

«Ἄμμες πὸκ΄ ἦμες ἄλκιμοι νεανίαι» (=Εμείς ήμασταν κάποτε

ρωμαλέοι νέοι), έλεγαν οι έμπειροι Σπαρτιάτες προς τα νεαρά

βλαστάρια τους κι εκείνοι απατούσαν «με υπερήφανη καύχηση

αρετής κατά ηλικία», όπως σοφώς σχολιάζει ο Πλούταρχος,

«Ἄμμες δὲ γ΄ ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες» (=Εμείς όμως θα

γίνουμε καλλίτεροι).

Κι απόψε οι «μικροί» μάς κέρδισαν κατά κράτος.

Έχετε όλοι τον απεριόριστο θαυμασμό μου!!

Χρήστος Βλαχογιάννης

π. Αρχιμουσικός τής Φιλαρμονικής

του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου