Αγαπητοί αμφισβητίες. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και έστω και ανώνυμοι να κρατήσετε τη δυναμική της σατιρικής ταυτότητάς σας, γιατί ένα είναι σίγουρο. Χωρίς την αλληγορία και το σατιρικό λόγο ο Έλληνας δεν επιβιώνει. Αυτή είναι και η άμυνά μας προκειμένου να διατηρήσουμε την ελπίδα μας αυτή, που από μόνη της, χαμόγελο και Ανάσταση φέρνει.
Πολίτης αυτού του τόπου κι εγώ, διαβάζω ανελλιπώς τις αναρτήσεις σας αλλά και ενημερώνομαι από τους κατοίκους αυτής της πόλης, όσοι απέμειναν να κυκλοφορούν και να νοιάζονται για τα ενδιαφέροντα του τόπου. Άνθρωποι κουρασμένοι σκυθρωποί, άνθρωποι κομμάτια που τρέχουν από τη μια κηδεία στην άλλη με φόντο το πένθιμο λήθαργο της πόλης, άνθρωποι φοβισμένοι που υποκρίνονται την αγάπη ενώ απουσιάζουν εσκεμμένως, στην ανάγκη του άλλου. Άνθρωποι, που ψάχνουν τα μυστικά σου με τεχνικές ραδιουργίας για να προσδώσουν στους κομματάρχες τους την τροφή της καταστροφής μας. Άνθρωποι κατσούφηδες, μοναχικοί. Άνθρωποι που αποφεύγουν το βλέμμα σου γιατί μια ενοχή τους εμποδίζει. Άνθρωποι που ζηλεύουν σαν λεπροί την καθαρότητά σου έτοιμοι να σε εξαφανίσουν με ένα πικρόχολο κομπλιμάν. Άνθρωποι ανίκανοι, γερασμένοι, πόρνοι, χυδαίοι, εγωπαθείς, που σπεύδουν να κρατήσουν το σταυρό του μαρτυρίου του Θεανθρώπου κάθε Πάσχα για να εξιλεώσουν τις σκοτεινές τους αμαρτίες!.... Ποιος ιερέας αντιστάθηκε στο οικτρό κίνητρο; Ποιος ιερέας έδωσε το μήνυμα του μαρτυρίου της ζωής στην επερχόμενη καταδίκη της πατρίδας μας; Ένα παιδί. Έναν έφηβο. Αυτόν θα ήθελα σήμερα να κρατάει το σταυρό του μαρτυρίου στην πομπή της περιφοράς του Επιταφίου. Ένα παιδί δεκαπεντάχρονο, δεκαοκτάχρονο. Έναν Ιησού που όλοι τιμωρούμε καθημερινά. Έναν Χριστό που πασχίζει να ονειρευτεί για να ανακαλύψει την ομορφιά του κόσμου που του χαρίστηκε.
Το Αιτωλικό, αυτή η πόλη που η φύση την προίκισε με τόσα αγαθά στολίδια, καταρρέει. Θέλεις φταίνε οι κυβερνήσεις του; Θέλεις οι άνθρωποί του που δεν διδάχτηκαν ποτέ να διεκδικούν το συνολικό συμφέρον, θέλεις οι νέοι που αρκούνται στο χαώδες σκεπτικό των μεγαλύτερων, σαπίζει σαν το φύκι του, στη μέση μιας λιμνοθάλασσας που κατακλύζεται από λήμματα. Το κατάστρεψαν τα κόμματα; Το κατάστρεψαν οι ιερείς; Το κατάστρεψαν οι δοσίλογοι άρχοντες αλλά και ο νεολαίος που απαξιεί αλαζόνας, περιφρονώντας το θάνατο για να ελλιμενιστεί ωστόσο ανήμπορος στη μελλοντική εικόνα των εφιαλτικών μου ονείρων, αναπολώντας τον χρόνο που δεν χρησιμοποίησε δημιουργικά; Δεν ξέρω… Τα έχω χαμένα. Διαβάζω στο chat τις ανησυχίες σας. Χτυπάει το καμπανάκι του μυαλού μου και θυμάμαι. Καλό είναι αυτό, ομολογώ και δοξάζω το Θεό. Στην καρδιά μου όμως νοιώθω ένα σφίξιμο. Συμβαίνει κάτι; Ναι. Είναι η εικόνα. Αυτή που επαναλήφθηκε κι έσκισε με βία την επουλωμένη από το γιατρό χρόνο, πληγή μου. Όλα ένα συμφέρον. Μια ανθρώπινη απάτη. Μια υποταγή. Πρέπει να ματώσεις για να υποταχτείς καρδιά μου; Όχι. Όχι, άλλη πληγή. Ανοίγω τα μάτια. Το φεγγαρόφωτο, απαλά σκορπίζει το σκοταδισμό του μυαλού μου για να μου δείξει τους νέους δρόμους. Το παιδί. Νάτο εδώ, κοιμάται. Τ΄ ακούω, ανασαίνει. Είμαστε καλά. Ο σεισμός εξαφανίζει ορμητικά, την ανθρώπινη υποταγή στον καπιταλισμό. Αυτό να θυμάσαι. Αυτό να κρατάς. Η ματιά μου στυλώθηκε απέναντι. Στην εικόνα του καβαλάρη τροπαιοφόρου Γεώργιου που σκοτώνει τον άρπαγα και βασανιστή δράκοντα και προστατεύει από τα μιάσματα του φόβου τον μικρό μου γιό. Σήμερα τέτοιες εικόνες θαυμάζω και λατρεύω. Αυτές, προσκυνώ και δυναμώνω κι η μέρα ξεκινά με πίστη ότι θα τα καταφέρω να δαμάσω με την ευγνωμοσύνη μου για όσα η ιστορία μου ‘μαθε, τη λάγνα των ανθρώπων αγνωμοσύνη. Όταν χάνεσαι, πιάσου από το χέρι του παρελθόντος. Το παρελθόν είναι η αποθήκη σου. Εκεί αν ψάξεις, θα βρεις λόγια κλειδιά για να σου ανοίξουν μια πόρτα στο απάτητο αύριο. Έφηβε μ’ ακούς; Κράτα στην καρδιά σου τις όμορφες εικόνες που την σκίρτησαν, κλείσε στ’ αυτιά σου τις μουσικές που σε ταξίδεψαν και άνοιξε την πόρτα του μυαλού σου στην αμφισβήτηση για να σωθώ μαζί σου…. Ντύσου στα μαύρα αν θες, σου πάνε τα μαύρα σήμερα έφηβε και στάσου εκεί, στις καμάρες των γιοφυριών σου που ρημάξανε τα τροχοφόρα της διαφθοράς. Άφησε για λίγο τα χόμπι που προστάζουν το νου για γράμμωση μυών και αφουγκράσου την ταπείνωση της πόλης σου. Πρόταξε τη ρώμη της νιότης σου στη σιωπηλή λεηλασία των ονείρων σου κι εγώ ιχνηλάτης της ορμής σου θ’ ακολουθώ…
-Δαμόκλειος Σπάθη-
για την αντιγραφή
Ο Γραμματοσυλλέκτης
Πολίτης αυτού του τόπου κι εγώ, διαβάζω ανελλιπώς τις αναρτήσεις σας αλλά και ενημερώνομαι από τους κατοίκους αυτής της πόλης, όσοι απέμειναν να κυκλοφορούν και να νοιάζονται για τα ενδιαφέροντα του τόπου. Άνθρωποι κουρασμένοι σκυθρωποί, άνθρωποι κομμάτια που τρέχουν από τη μια κηδεία στην άλλη με φόντο το πένθιμο λήθαργο της πόλης, άνθρωποι φοβισμένοι που υποκρίνονται την αγάπη ενώ απουσιάζουν εσκεμμένως, στην ανάγκη του άλλου. Άνθρωποι, που ψάχνουν τα μυστικά σου με τεχνικές ραδιουργίας για να προσδώσουν στους κομματάρχες τους την τροφή της καταστροφής μας. Άνθρωποι κατσούφηδες, μοναχικοί. Άνθρωποι που αποφεύγουν το βλέμμα σου γιατί μια ενοχή τους εμποδίζει. Άνθρωποι που ζηλεύουν σαν λεπροί την καθαρότητά σου έτοιμοι να σε εξαφανίσουν με ένα πικρόχολο κομπλιμάν. Άνθρωποι ανίκανοι, γερασμένοι, πόρνοι, χυδαίοι, εγωπαθείς, που σπεύδουν να κρατήσουν το σταυρό του μαρτυρίου του Θεανθρώπου κάθε Πάσχα για να εξιλεώσουν τις σκοτεινές τους αμαρτίες!.... Ποιος ιερέας αντιστάθηκε στο οικτρό κίνητρο; Ποιος ιερέας έδωσε το μήνυμα του μαρτυρίου της ζωής στην επερχόμενη καταδίκη της πατρίδας μας; Ένα παιδί. Έναν έφηβο. Αυτόν θα ήθελα σήμερα να κρατάει το σταυρό του μαρτυρίου στην πομπή της περιφοράς του Επιταφίου. Ένα παιδί δεκαπεντάχρονο, δεκαοκτάχρονο. Έναν Ιησού που όλοι τιμωρούμε καθημερινά. Έναν Χριστό που πασχίζει να ονειρευτεί για να ανακαλύψει την ομορφιά του κόσμου που του χαρίστηκε.
Το Αιτωλικό, αυτή η πόλη που η φύση την προίκισε με τόσα αγαθά στολίδια, καταρρέει. Θέλεις φταίνε οι κυβερνήσεις του; Θέλεις οι άνθρωποί του που δεν διδάχτηκαν ποτέ να διεκδικούν το συνολικό συμφέρον, θέλεις οι νέοι που αρκούνται στο χαώδες σκεπτικό των μεγαλύτερων, σαπίζει σαν το φύκι του, στη μέση μιας λιμνοθάλασσας που κατακλύζεται από λήμματα. Το κατάστρεψαν τα κόμματα; Το κατάστρεψαν οι ιερείς; Το κατάστρεψαν οι δοσίλογοι άρχοντες αλλά και ο νεολαίος που απαξιεί αλαζόνας, περιφρονώντας το θάνατο για να ελλιμενιστεί ωστόσο ανήμπορος στη μελλοντική εικόνα των εφιαλτικών μου ονείρων, αναπολώντας τον χρόνο που δεν χρησιμοποίησε δημιουργικά; Δεν ξέρω… Τα έχω χαμένα. Διαβάζω στο chat τις ανησυχίες σας. Χτυπάει το καμπανάκι του μυαλού μου και θυμάμαι. Καλό είναι αυτό, ομολογώ και δοξάζω το Θεό. Στην καρδιά μου όμως νοιώθω ένα σφίξιμο. Συμβαίνει κάτι; Ναι. Είναι η εικόνα. Αυτή που επαναλήφθηκε κι έσκισε με βία την επουλωμένη από το γιατρό χρόνο, πληγή μου. Όλα ένα συμφέρον. Μια ανθρώπινη απάτη. Μια υποταγή. Πρέπει να ματώσεις για να υποταχτείς καρδιά μου; Όχι. Όχι, άλλη πληγή. Ανοίγω τα μάτια. Το φεγγαρόφωτο, απαλά σκορπίζει το σκοταδισμό του μυαλού μου για να μου δείξει τους νέους δρόμους. Το παιδί. Νάτο εδώ, κοιμάται. Τ΄ ακούω, ανασαίνει. Είμαστε καλά. Ο σεισμός εξαφανίζει ορμητικά, την ανθρώπινη υποταγή στον καπιταλισμό. Αυτό να θυμάσαι. Αυτό να κρατάς. Η ματιά μου στυλώθηκε απέναντι. Στην εικόνα του καβαλάρη τροπαιοφόρου Γεώργιου που σκοτώνει τον άρπαγα και βασανιστή δράκοντα και προστατεύει από τα μιάσματα του φόβου τον μικρό μου γιό. Σήμερα τέτοιες εικόνες θαυμάζω και λατρεύω. Αυτές, προσκυνώ και δυναμώνω κι η μέρα ξεκινά με πίστη ότι θα τα καταφέρω να δαμάσω με την ευγνωμοσύνη μου για όσα η ιστορία μου ‘μαθε, τη λάγνα των ανθρώπων αγνωμοσύνη. Όταν χάνεσαι, πιάσου από το χέρι του παρελθόντος. Το παρελθόν είναι η αποθήκη σου. Εκεί αν ψάξεις, θα βρεις λόγια κλειδιά για να σου ανοίξουν μια πόρτα στο απάτητο αύριο. Έφηβε μ’ ακούς; Κράτα στην καρδιά σου τις όμορφες εικόνες που την σκίρτησαν, κλείσε στ’ αυτιά σου τις μουσικές που σε ταξίδεψαν και άνοιξε την πόρτα του μυαλού σου στην αμφισβήτηση για να σωθώ μαζί σου…. Ντύσου στα μαύρα αν θες, σου πάνε τα μαύρα σήμερα έφηβε και στάσου εκεί, στις καμάρες των γιοφυριών σου που ρημάξανε τα τροχοφόρα της διαφθοράς. Άφησε για λίγο τα χόμπι που προστάζουν το νου για γράμμωση μυών και αφουγκράσου την ταπείνωση της πόλης σου. Πρόταξε τη ρώμη της νιότης σου στη σιωπηλή λεηλασία των ονείρων σου κι εγώ ιχνηλάτης της ορμής σου θ’ ακολουθώ…
-Δαμόκλειος Σπάθη-
για την αντιγραφή
Ο Γραμματοσυλλέκτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου