"Ο κινηματογράφος δεν είναι μια τέχνη που κινηματογραφεί τη ζωή: ο κινηματογράφος είναι κάτι μεταξύ της τέχνης και της ζωής. Αντίθετα με τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και δίνει στη ζωή και παίρνει από αυτή, και προσπαθώ να αποδώσω την αρχή αυτή στις ταινίες μου. Και η λογοτεχνία και η ζωγραφική υπάρχουν ως τέχνη από την αρχή· ο κινηματογράφος όχι.Jean-Luc Godard
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα "πατριώτης", δεν ήμουνα ποτέ υπόδειγμα "καλού" πολίτη και σε σχετικές με την Ελλάδα κουβέντες και το μεγαλείο της, συνήθως ήμουν αρνητικός.
Δεν ήμουνα ποτέ αυτό που λέμε ... "υπερήφανος που είμαι Έλληνας" μου ήταν μάλλον αδιάφορο και μερικές φορές ίσως να μου προκαλούσα και μια μικρή απέχθεια αυτή μου η ιδιότητα.
Η πιο συνηθισμένη μου ατάκα, όταν συμμετείχα σε τέτοιου είδους συζητήσεις ήταν ¨είστε κολλημένοι αρχαιολάτρες. Αυτά συνέβησαν, έγιναν στο παρελθόν, σήμερα είμαστε ένα μάτσο απείθαρχος όχλος, με μηδενικό πολιτισμό και κουλτούρα. Ένας λαός της αρπαχτής και του ωχαδερφισμού Ένα μπουλούκι, που ταξιδεύουμε στους αιώνες, με μοναδικό κριτήριο και κανόνα, εγώ να επιβιώσω και όλοι οι άλλοι να πνιγείτε (όπου εγώ να επιβιώσω, σημαίνει να έχω το τελευταίο μοντελάκι BMW, ακριβό ρολόι, σπίτι -όσον αφορά την Αθήνα- στα βόρεια, αλλιώς το ψηλότερο σπίτι του χωριού μου) και άλλα τέτοια ωραία ιδιοτελή πρότυπα."
Όμως τελευταία, βλέποντας και βιώνοντας όλη αυτή την (τεχνηέντως δημιουργηθείσα) κατάσταση, έχω λίγο (έως αρκετά) αναθεωρήσει πολλές από τις παραπάνω απόψεις μου.
Κι αυτό γιατί;
Γιατί η κατάσταση αυτή, σε βοηθάει να ακούσεις καθαρότερα μερικές φωνές, να αντιληφθείς πιο ξεκάθαρα μερικές σημαντικές ιστορίες, να αναγνώσεις πιο προσεκτικά την ιστορία σου.
Και ιστορία του καθενός μας, είναι η προσωπική του πορεία, ΑΛΛΑ αυτή η πορεία επιτυγχάνεται μέσα (και ακολουθεί) την πορεία της χώρας του.
Έχεις την ευκαιρία να θυμηθείς κάποιο ταξίδι σου κάπου στον κόσμο, μερικούς να λένε όταν μάθαιναν ότι είσαι Έλληνας , "aaa greco maskara", πράγμα που σε έκανε να χαζοχαμογελάς, γιατί ο χαρακτηρισμός "μασκαράς" σε έκανε να νιώθεις υπερήφανος και επιτυχημένος, (επειδή αυτό σημαίνει επιτυχία στην Ελλάδα), αλλά μετά θυμάσαι και κάποιους άλλους που έλεγαν με υπερηφάνεια και κάποιο δέος "Α! Έλληνας, είστε σπουδαίος λαός" και αυτό επίσης σε έκανε να αισθάνεσαι υπερήφανος, γιατί νόμιζες ότι με τη λέξη σπουδαίος, εννοούσε εσένα και τα μικρά υπερφίαλα κατορθωματάκια σου, όπως το να μην πληρώσεις φόρους ή να κλέψεις δυο ημέρες παραπάνω άδεια από την δουλειά σου και να καταφέρεις να την πληρωθείς.
Τι άλλαξε όμως από εκείνη την εποχή;
Άλλαξε, το ότι ενώ συνεχίζουμε να έχουμε στο τιμόνι της χώρας μας "μασκαρά πολιτικούς" υπάρχουν φωνές των ανθρώπων του κόσμου, που ακόμα και σήμερα είναι έτοιμοι να την υπερασπιστούν, να φωνάξουν υπέρ αυτής της χώρας που εμείς οι ίδιοι απαξιώσαμε.
Να φωνάξουν υπέρ του λαού της, που εμείς οι ίδιοι τον υποβαθμίσαμε, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΕΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ, ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.
Ένας από αυτούς είναι ο Jean-Luc Godard, σπουδαίος Γάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου γεννημένος το 1930 και ιδρυτικό μέλος αυτού που ονομάζουν οι σινεφίλ Nouvelle Vague (νέο κύμα) - ( όλη η φιλμογραφία του εδώ & εδώ ).
Ο εν λόγω σκηνοθέτης λοιπόν, αρνήθηκε να παραστεί στο (εν εξελίξει αυτές τις ημέρες) Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών, διαμαρτυρόμενος με αυτόν τον τρόπο για την κατάσταση στην χώρα μας και με επιχείρημα " Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα"
Διαβάστε εάν θέλετε σχετικά άρθρα εδώ, εδώ, εδώ εδώ εδώ & εδώ και φυσικά εάν ψάξετε θα βρείτε εκατοντάδες ακόμα σχετικές αναφορές.
Νοιώθω ότι θέλω να φωνάξω δυνατά υπέρ της χώρας μου και να την στηρίξω, όπως εκείνη με στήριξε τόσα χρόνια, που ανέχτηκε τις μικροπουστιές που έκανα εις βάρος της.
Κι αν πρέπει για κάτι τώρα να φωνάξουμε νομίζω, δεν είναι μόνο γιατί μειώθηκε το περιεχόμενο του πορτοφολιού μας, αλλά γιατί η χώρα μας κινδυνεύει να χάσει την σπουδαιότητα και το δέος που την περιέβαλλαν οι νοήμονες κάτοικοι των άλλων χωρών της Γης και εμείς αρνιόμασταν να το δούμε.
Πρέπει μα κάθε τρόπο να της επιστρέψουμε αυτό που της αξίζει, την ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ, και αυτό δεν θα το κάνουν τα πουλημένα τομάρια οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες που σκυλεύουν το κουφάρι της τώρα πια, θα το ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.
Ο καθένας μας, ας βρει τον δικό του τρόπο.
Τειρεσίας
συγχωρήστε μου την λογοδιάρροια, αλλά ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος, βλέποντας από την τηλεόραση, τους συνέλληνες στην Αθήνα να διαδηλώνουν, την ώρα που εμείς απολαμβάναμε το καφεδάκι μας στα καφενεία της πόλης, συζητώντας το αστείο θέμα του "σχεδίου Καλλικράτης".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου