ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ 2

Λάβαμε e-mail, μας άρεσε πολύ και το δημοσιεύουμε αυτούσιο.
Το μήνυμα

Έτσι ήταν σχεδόν πάντα οι μέρες, περιμένοντας το μνημόσυνο των ηρώων σε 'κείνο τον άγιο τόπο.Βροχές,αέρηδες, φύση που τρομάζει δειλούς και άναδρους. Και το άγαλμα του Λιακατά αγέρωχο με βλέμα αετού ,καρφωμένο στο Ντολμά...Και σαν την αιωνιώτητα που είναι ερωτευμένη με τα έργα του χρόνου,τον βλέπω ολοζώντανο να ρίχνεται με μανία στ΄ αβαθή νερά, με το όπλο πιο ψηλά απ΄το κεφάλι του και το σπαθί στο στόμα. Κάθε χρόνο η ίδια εικόνα,η ίδια φαντασίωση. Τότε για τους βαρβάρους. Σήμερα για το ψέμα.`Οποιος πεθαίνει δίχως να χάνεται είναι αιώνια παρών.Κι αυτό είναι που μ΄ αρέσει. Να βλέπω το αγαλμά του. Κλέβω από την αδράστεια του ζωντανού του βίου, αφουγκραζόμενη τη σιωπή του σπόρου που γεννιέται.Του σπόρου που αγκαλιάζει η μήτρα της γης μου.
Εγώ, ούτε παίρνω ούτε δίνω νόμους। Εγώ, όσα ονείρατα βλέπω τα λέω.

Likea