του Γιώργου Δελαστίκ Εδραιώνεται σταδιακά η πεποίθηση στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων ότι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ανεξάρτητα σχεδόν από το πότε και σε ποιες συνθήκες θα γίνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχθεί οπωσδήποτε πρώτο κόμμα. Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να εκτιμήσει κανείς την έκταση της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, πόσω μάλλον το αν θα κατορθώσει να σχηματίσει κυβέρνηση και κυρίως τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή και τι πολιτική θα ακολουθήσει.
Η βαθμιαία εμπέδωση όμως του πολιτικά αναπότρεπτου χαρακτήρα της ήττας της ΝΔ και της πανωλεθρίας του ΠΑΣΟΚ, που πιθανότατα θα οδηγήσει και στη διάλυση του ως κόμματος έχει από τώρα σοβαρότατες πολιτικές συνέπειες. Πρώτα πρώτα, καθιστά εξαιρετικά πιθανή τη συντριβή των δύο κυβερνητικών κομμάτων στις ευρωεκλογές – και μιλάμε για εκλογικό καταποντισμό πέραν του εσχάτου ορίου αντοχής. Εννοούμε, δηλαδή, να πέσει το άθροισμα των ποσοστών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ακόμη και κάτω από το... 30%! Αυτή τη στιγμή, κάτι τέτοιο αγγίζει τα όρια της βεβαιότητας αλλά οι έξι μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου είναι τεράστιος πολιτικός χρόνος στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα του Μνημονίου.
Κατάρρευση της κυβέρνησης
Ο ασήμαντος από πολιτική σκοπιά χαρακτήρας των ευρωεκλογών ευνοεί την ψήφο καταιγιστικής καταδίκης της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και της πολιτικής που ασκεί. Μιας πολιτικής που επιτίθεται ανελέητα εναντίον όλων των κοινωνικών στρωμάτων και των επαγγελματικών ομάδων του ελληνικού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αποτελούσαν επί δεκαετίες τα πολιτικά στηρίγματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι στόχος των Γερμανών και της ΕΕ είναι η βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου όλων των Ελλήνων, ακόμη και των συνεργατών του Βερολίνου! Αν, πάντως, οι κάλπες επιβεβαιώσουν στις ευρωεκλογές ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αθροιστικά έχουν πλέον κάτω του 30% των ψήφων, είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει η κυβέρνηση Σαμαρά και να βγάλει το χρόνο φέτος.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου καμιά πρόθεση δεν θα έχει ούτε τότε να παραιτηθεί από μόνη της, αφού η απομάκρυνση από την εξουσία ισοδυναμεί με το πολιτικό τέλος και την έναρξη προσωπικής πολιτικής περιπέτειας τόσο για τον Αντώνη Σαμαρά όσο και για τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Είναι επίσης βέβαιο πως ούτε το ελληνικό κατεστημένο ούτε οι Γερμανοί θα θέλουν να αφήσουν την κυβέρνηση αυτή να παραιτηθεί και θα πιέζουν αφόρητα προς την κατεύθυνση της παραμονής στην Εξουσία τόσο τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όσο και τους δεκάδες βουλευτές αυτών των δύο κομμάτων που ελέγχουν πολιτικά.
Θα «σκορπίσει» το ΠΑΣΟΚ!
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι Γερμανοί όμως είναι ότι αν το ΠΑΣΟΚ πάρει στις ευρωεκλογές ένα ποσοστό γύρω στο 5%-6%, τότε το κόμμα αυτό θα διαλυθεί εν ριπή οφθαλμού! Οι βουλευτές του, ο καθένας χωριστά και για λογαριασμό του, θα φύγουν τρέχοντας από το «νεκρό» ΠΑΣΟΚ με μοναδικό μέλημα να σώσουν το «πολιτικό τομάρι» τους προσωπικά, αδιαφορώντας παντελώς για τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, το κόμμα τους και την ιδεολογία της Κεντροαριστεράς.
Τίποτα και κανένας δεν θα μπορέσει να τους συγκρατήσει σε μια τέτοια περίπτωση και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα καταρρεύσει αστραπιαία, χωρίς κανέναν προγραμματισμό ή σχέδιο η κάποιο πλαίσιο εναλλαγής στην εξουσία που να συμπεριλαμβάνει τη ΝΔ.
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, δεν προκαλεί πλέον φόβο ούτε στο ελληνικό κατεστημένο αλλά ούτε και στους Γερμανούς και τους υπόλοιπους της ΕΕ. Όλοι τους συνειδητοποιούν σταδιακά ότι η υπόθεση της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει πλέον τελειώσει, απομένουν μόνο οι διαδικαστικές λεπτομέρειες για τη διευθέτηση του ζητήματος. Όσο κι αν ακόμη τους προκαλεί δυσφορία το γεγονός, ετοιμάζονται να προσαρμοστούν στην επόμενη φάση, μιας κυβέρνησης, δηλαδή, που θα έχει τον ΣΥΡΙΖΑ στον πυρήνα της, με άγνωστους για την ώρα συμμάχους και πολιτική.
O ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει
Καθώς πλησιάζει σιγά σιγά η ώρα της ανόδου του στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει τόσο τις πολιτικές θέσεις του όσο και κυρίως το κοινό των ψηφοφόρων που απευθύνεται. Σε κάθε περίπτωση, η διεύρυνση της εκλογικής απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ και τόσο γρήγορα καθιστά αναπότρεπτες μια σειρά από αλλαγές. Στις περιπτώσεις αυτές το κομβικό σημείο είναι αν το κόμμα που αυξάνει ραγδαία την πολιτική επιρροή του είναι αυτό που μεταλλάσσει την πολιτική συνείδηση όσων το ψηφίζουν ή αν, αντιθέτως, προσαρμόζεται αυτό στις επιθυμίες των νέων του ψηφοφόρων.
Το ποια επιλογή από τις δύο κάνει είναι κρισιμότατο ζήτημα, γιατί αυτό καθορίζει και το πλαίσιο της πολιτικής που θα ασκήσει όταν βρεθεί στην εξουσία. Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμούμε ότι πριν από τις περσινές εκλογές καθόριζε αυτός την πολιτική συνείδηση των ψηφοφόρων του, αλλά μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 δείχνει να προσαρμόζεται αυτός στα όσα ζητούν οι νέοι, σαφώς περισσότεροι από τους παλαιότερους, ψηφοφόροι του.
Αντιμνημόνιο, όχι Αριστερά
Η πολιτική ευφυΐα του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι τόλμησε πέρσι να προβάλει το ανήκουστο μετά τον Εμφύλιο σύνθημα «κυβέρνηση της Αριστεράς». Αυτό το σύνθημα του επέτρεψε να πάει στο 17% στις εκλογές του Μαΐου του 2012, αναδεικνυόμενος έτσι στον κυρίαρχο πόλο στους κόλπους της Αριστεράς πάσης φύσεως, με την ευρεία έννοια του όρου.
Μόλις συνέβη αυτό, μέσα σε έναν και μόνο μήνα, στη βάση ακριβώς του συνθήματος «κυβέρνηση της Αριστεράς», λεηλάτησε εκλογικά όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της Αριστεράς και κάποια υπαρκτά κινήματα, αρχής γενομένης από το ΚΚΕ, το οποίο καταβύθισε στο χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό της ιστορίας του (4,5%), αποσπώντας τους μισούς ψηφοφόρους του (από 536.000 τον Μάιο του άφησε 277.000 τον Ιούνιο)! Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ακόμη πάνω από 130.000 ψηφοφόρους από τους Οικολόγους, όπως και 55.000 από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 30.000 από το κίνημα «Δεν πληρώνω» κ.λπ., και έτσι εκτοξεύτηκε στο 27% στις εκλογές του Ιουνίου του 2012.
Από εκεί και πέρα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε ριζικά στάση. Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας θεώρησε «οροφή» αυτό το 27%, μια οροφή εμφανώς ανεπαρκή για να του δώσει την πρωθυπουργία. Αποφάσισε, λοιπόν, όπως μπορεί κανείς να κρίνει από την πράξη και όχι από τα λόγια του, να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ εκφραστής της οργής και της απελπισίας των πολύ ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που καταστρέφεται το βιοτικό τους επίπεδο, ίσως και η ζωή πολλών, εξαιτίας του Μνημονίου και της ασκούμενης πολιτικής υλοποίησης των απαιτήσεων του.
Αυτά τα κοινωνικά στρώματα όμως σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν αριστερή κυβέρνηση και αριστερή πολιτική. Στρέφονται μόνο εναντίον του Μνημονίου και θα ήταν ευτυχή αν επιστρέφαμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ευημερία και την ασκούμενη πολιτική του 2009. Θέλουν, λοιπόν, αντιμνημονιακή και όχι αριστερή πολιτική. Αυτό όμως καθορίζει, όπως είναι ευνόητο, και την πολιτική συμμαχιών για τη συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης και την ουσία της πολιτικής που θα ασκήσει μια τέτοια κυβέρνηση.
Δεξιά επιλογή εξουσίας
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να επιλέγει αυτό το δρόμο της ανόδου του στην εξουσία. Η διακήρυξη, άλλωστε, της θέσης «μέσα στην Ευρωζώνη» κόβει κάθε γέφυρα ή δυνατότητα επικοινωνίας με το ΚΚΕ (που έτσι κι αλλιώς ήταν αρνητικό σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) και όλες τις άλλες αριστερότερες του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικές οργανώσεις ή κινήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει έτσι λίγες εκατοντάδες χιλιάδες απογοητευμένους από την πολιτική του αριστερούς ψηφοφόρους, αυτό είναι βέβαιο. Ακόμη πιο σίγουρο όμως είναι ότι τις απώλειες αυτές θα τις υπερκαλύψει με άνεση, όσον αφορά στον αριθμό, με εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους δεξιότερων πολιτικών πεποιθήσεων, που προσδοκούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μερική αποκατάσταση του καταβαραθρωμένου επιπέδου ζωής τους. Είναι πιθανότατο ότι ακριβώς αυτές οι μάζες των θυμάτων του Μνημονίου θα ωθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αναδεικνύοντας τον πρώτο κόμμα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Το τεράστιο ζήτημα όμως που αναφύεται από εκεί και πέρα είναι αν, υπό το βάρος αφενός των επαίσχυντων δεσμών που έχουν σφυρηλατήσει για την πατρίδα μας ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος κατ’ απαίτηση των δανειστών και αφετέρου με τον αυτοεγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ στο βρόχο του ευρώ, υπάρχουν πραγματικά περιθώρια άσκησης ουσιωδώς διαφορετικής πολιτικής από μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις τωρινές προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου