(ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ. Ανδρ.Σ.Δημητρίου-1929)
Κατ’ αφήγηση του διασωθέντα πολεμιστή της μάχης του Ντολμά Αναστασίου Κτιστόπουλου ή Κτίστης.
Την μεσημβρίαν της 27 Φεβρουαρίου 1826 ο Χουσείν Βέης διέταξε την επίθεσιν και αμέσως ίδωμεν τάγμα Αράβων και όμοιον Αλβανών εκ των έξωθι του Αιτωλικού πολιορκητών, τα οποία ορμηθέντα δια της πεδιάδος Φοινικιάς συνεπλάκησαν μετά των υπερασπιστών του Ντολμά οίτινες βάλλοντες ευστόχως και βοηθούμενοι υπό του πυροβολείου μας επέφεραν τοιαύτην φθοράν εις τους εχθρούς, ώστε ούτοι πτοηθέντες υπεχώρησαν σχεδόν ατάκτως. Την επομένην από πρωίας επαναλαμβάνεται η επίθεσις δι’ ενός τάγματος Αράβων και Τούρκων ιππέων, αλλ’ οι υπερασπισταί του Ντολμά ανθίσταται αποτελεσματικώς. Μετά σφοδράν μάχην οι εχθροί κλονίζονται, δειλιούν και επί τέλους υποχωρούν και αύθις ατάκτως αφήσαντες την πεδιάδα Φοινικιάς πλήρη πτωμάτων. Κατά την στιγμήν ταύτην φθάνει έφιππος εις Φοινικιάν μετά του επιτελείου του ο Ιμβραήμ, όστις ιδών την άτακτον οπισθοχώρησιν των Τουρκικών στρατευμάτων καθίσταται μανιώδης και διατάσσει αμέσως την επανάληψιν της επιθέσεως δι’ όλης της Τουρκικής δυνάμεως και την σύγχρονον επίθεσιν δια θαλάσσης των παρά την Ξέραν περιπολούντων 36 Τουρκικών πολεμικών λέμβων προς πλευροκόπησιν των αμυνομένων. Αι Τουρκικαί φάλαγγεςυπερασπιζόμεναι υπό των άνω κανιοβολουσών Τουρκικών πολεμικών λέμβων επιτίθενται μανιωδώς κατά του Ντολμά, αλλά πάσαι αι προσβολαί μένουσιν και πάλιν άκαρποι και οι επιτιθέμενοι και πάλιν κλονίζονται. Τότε ο Ιμβραήμ διατάσσει νέαν έφοδον των πεζών, τους δε ιππείς να παρακολουθήσωσι την έφοδον και να φονεύωσι τους οπωσδήποτε δειλιώντας η δεικνύοντας τάσιν προς οπισθοχώρησιν.
Η σύγκρουσις επαναλαμβάνεται και μετ’ ολίγον το έδαφος και η διαχωρίζουσα τον Ντολμάν από της Φοινικιάς στενή και αβαθής αύλαξ πληρούται πτωμάτων. Τότε η μάχη λαμβάνει αγρίαν μορφήν διότι οι εχθροί και υπερασπισταί πατώντες επί πτωμάτων έρχονται εις χείρας. Το πυροβολείο μας, καθίσταται άχρηστον διότι δεν ηδυνάμεθα να διακρίνωμεν τους ημετέρους από τους εχθρούς. Οι Άραβες επιτίθενται δια της λόγχης, οι δε αμυνόμενοι πετάξαντες πλέον τα καριοφύλια, άτινα εκ του διαρκούς πυροβολισμού και της εκμηδενίσεως της αποστάσεως κατέστησαν άχρηστα, ξιφουλκούσι και αντεπιτίθεται δια των ξιφών και γιαταγανίων διαφιλονικούντες το έδαφος σπιθαμήν προς σπιθαμήν.
Ο στρατηγός Γρηγόρης Λιακατάς ξιφήρης προηγείται και επιτίθεται κατά του εχθρού ακάθεκτος, αλλά προχωρήσας υπέρ το δέον πληγώνεται εις το αριστερόν οφθαλμόν και πίπτει. Οι εχθροί ιδόντες αυτόν πίπτοντα ορμούν να τον συλλάβωσι. Εκεί πλέον η σύγκρουσις φθάνει εις το κατακόρυφον διότι οι αμυνόμενοι συγκεντρωθέντες προχωρούν και σώζουσι τον Στρατηγόν όστις μη πληγωθείς βαρέως επιδένει το τραύμα και ορμά και πάλιν επί κεφαλής των πιστών του,αλλά πάσα απώθησης του εχθρού είναι αδύνατος πλέον, διότι τα πληρώματα των 36 Τουρκικών πλοιαρίων αποβάντα εις την ξηράν επιτίθενται εκ των όπισθεν. Η μάχη πλέον μεταβάλλεται εις αλληλοσφαγήν και οι αμυνόμενοι πλήν των Γ.Οικονομόπουλου, Σπύρου Τσάλα, Ιωάννη Σκάκα και του πυροβολητού Αναστ.Κτιστόπουλου, οίτινες κολυμβώντες διεσώθησαν υπό των πολεμικών πλοιαρίων των Αιτωλικιωτών και απεβιβάσθησαν εις την πόλιν με τα σώματα πλήρη τραυμάτων.
Δ.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου