χωρίς σχόλια...
Αναδημοσίευση από το lavreotiki.com
Ένα μικρό αγγελούδι που δεν πρόλαβε καν να δει το φως του Αττικού ήλιου έφυγε από κοντά μας μια ημέρα μετά την βάρβαρη εισβολή των ΜΑΤ στην πόλη της Κερατέας.
Μια νεαρή μητέρα η οποία κυοφορούσε το τρίτο της παιδάκι υπέστη ισχυρό σοκ όταν.....
αλλόφρονες αστυνομικοί των ΜΑΤ έφτασαν κάτω από το διαμέρισμά της και με πρωτοφανή αγριότητα άρχισαν να εκτοξεύουν χημικά προς κάθε κατεύθυνση χωρίς να υπολογίζουν τίποτα.Από τις φωνές και τους δυνατούς κρότους των χειροβομβίδων κρότου – λάμψης τα δύο μικρά παιδάκια της οικογένειας τρομοκρατήθηκαν και ανήμπορα να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα και τα αέρια πιπεριού, έπεσαν σχεδόν λιπόθυμα στο πάτωμα.
Η νεαρή μητέρα τους όταν τα είδε να σωριάζονται μπροστά της υπέστη ισχυρό νευρικό κλονισμό με αποτέλεσμα να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα η κύηση του εμβρύου και λίγες ώρες μετάαπέβαλε, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών να κρατήσουν το έμβρυο στη ζωή.Ένα αθώο αγγελούδι που έφυγε τόσο αναπάντεχα και άδικα από κοντά μας θύμα της βαρβαρότητας μιας πολιτείας που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στην υλοποίηση ενός περιβαλλοντικού εγκλήματος με σκοτεινούς χρηματοδότες και ανοιχτά γραμμάτια ξεπουλημένων πολιτικών.
Οι γονείς του εμβρύου προβληματίζονται πλέον πολύ σοβαρά να καταθέσουν μήνυση για ανθρωποκτονία κατά των αστυνομικών των ΜΑΤ που διέπραξαν αυτό το απεχθές έγκλημα. Όποια απόφαση κι αν πάρουν τελικά οι δύο χαροκαμένοι γονείς, να γνωρίζουν απλά ότι όλη η πόλη της Κερατέας και όλοι οι κάτοικοι του Δήμου Λαυρεωτικής θα είναι μαζί τους, συμπαραστάτες.
Κουράγιο φίλοι μας.
Γράφει η Πόπη Σουφλή
Το μήνυμα στο email του attikanea, από τη ομάδα του antixyta με πάγωσε. Τίτλος "Το πρώτο αθώο θύμα απο την εισβολή των ΜΑΤ στην Κερατέα".Κι από κάτω, το κείμενο από το φίλιο blog lavreotiki ... "χωρίς σχόλια"...
Δεν μπορεί να μην σχολιαστεί...
Δεν γίνεται. Μιλάμε για μια ψυχή.. ασυνόδευτη θα την αφήσουμε να πετάξει στον ουρανό;
Θα μπορούσε να είναι το παιδί μου, το παιδί σου, το παιδί του παιδιύ σου, τούτη η ψυχή που πέταξε στον Θεό.. Κομμάτι από την ανάσα μου, αίμα από το αίμα σου, ζωή από τη ζωή του παιδιού σου.
Συναισθήματα που ορμούν ξέφρενα, ορμητικά με διαπερνούν... Μάνα κι εγώ, ξέρω τι σημαίνει "μια ζωή που χάνεται" έτσι... στο φτερό.
Το χέρι άρπαξε με δύναμη το ποτήρι του καφέ και το πέταξε στον τοίχο. Το ουρλιαχτό βγήκε βουβό μαζί με το κλάμα έτσι, ασυναίσθητα... Δάκρυ για μια ψυχή..., δάκρυ για μια ζωή, δάκρυα οργής, δάκρυα πόνου, χιλιάδες "ΓΙΑΤΙ", εικόνες από κείνη την Τρίτη της 8ης του Φλεβάρη με τα ΜΑΤ στους δρόμους, την αποπνιχτική ατμόσφαιρα, την τρομοκρατία της αλόγιστης βίας, μπερδεύονται με τις εικόνες των τρομοκρατημένων παιδικών ματιών, με την εικόνα ενός εμβρύου που φτερουγίζει μέσα στην κοιλιά της μάνας του.
Οργή και πόνος μαζί..σούρχεται τρέλλα και μόνο στη σκέψη...
Τα δάκτυλα μπλοκάρουν πάνω στα πλήκτρα... όνταν μπλοκάρει το μυαλό, τι να σου κάνουν κι αυτά...
ΜΑΝΑ πως ν' απαλύνω τον πόνο σου; Με τι λόγια να παρηγορήσω την απελπισία σου; Πώς ν' αγγίξω την πληγή σου και να ρουφήξω το αίμα που στάζει; Πώς να σου πω λόγια παρηγοριάς; Δεν υπάρχουν...Κλείστηκε η καρδιά στα σκοτάδια... σε διαδρόμους ατέλειωτους χωρίς διέξοδο το μυαλό...
Τούτο το ΕΓΚΛΗΜΑ ζητά ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Την αντέχεις;
Εγώ, θα το 'κανα, αν ήμουν στη θέση σου.
Θάπαιρνα τούτη την ψυχή που στη χούφτα μου θα χώραγε και θα την πήγαινε ΕΚΕΙ....Στο ΜΠΛΟΚΟ...ΕΚΕΙ που βρίσκονται οι ΦΟΝΙΑΔΕΣ και στα πόδια τους θα την άφηνα, μαζί με μια ΚΑΤΑΡΑ. Αυτή, σ' αφήνω να την διαλέξεις.
Όποια κι αν είναι, μικρή θαναι μπροστά στην ΨΥΧΗ που χάθηκε.
ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!
ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΗ ΜΕ ΠΟΣΟ ΑΘΩΟ ΑΙΜΑ ΘΑ ΠΛΕΙΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ;
http://attikanea.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου