Με έναν περίεργο τρόπο αυτός ο Νοέμβρης θυμίζει πολύ το 73.
Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου επίκαιρα, τα αιτήματα του λαού είναι ακόμα τα ίδια.
Ψωμί-παιδεία-ελευθερία.41 χρόνια πέρασαν και σε αυτό το πέρασμα κατακτήσαμε και χάσαμε τα απλά και τα αυτονόητα.
Και το αίτημα ψωμί-παιδεία-ελευθερία μας κλείνει πονηρά το μάτι.Στην αρχή το ψιθυρίζαμε, τώρα...
έγινε κραυγή, όπως τότε.
Και το ερώτημα, είναι ένα
Θα πεθάνουμε όπως θέλουν, απλά και αθόρυβα; Θα οδηγηθούμε στο... τέλος σωπαίνοντας; 41 χρόνια πριν, κάποιοι αποφάσισαν να φύγουν φωνάζοντας, έκαναν θόρυβο, πολύ θόρυβο. Κυνήγησαν το όνειρο και το έφτασαν. 41 χρόνια πριν, κάποιοι έδωσαν ελπίδα.
Αυτή την ελπίδα κυνηγάμε και σήμερα, το όνειρο στη ζωή που μας στερούν πληρωμένοι...υπηρέτες του λαού. Αυτοί που χωρίς ντροπή σημαδεύουν τη ζωή μας και όταν χρειάζεται πατούν τη σκανδάλη.
Σε όλους αυτούς λέω πως δεν χαρίζω τη ζωή μου, θα τους κουράσω όσο μπορώ. Αν πρόκειται να φύγω θα κάνω θόρυβο, έτσι για να τους την σπάσω , αρνούμαι να τους αφήσω να διαχειριστούν ακόμα και το θάνατο μου.
Έτσι σε ένδειξη σεβασμού σε αυτούς που έφυγαν πριν 41 χρόνια στις 17 Νοέμβρη του 1973!!!
Από ΛΟΓΙΑ και ΣΚΕΨΕΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου