Μυστήρια της ιστορίας: Ελληνικό Υγρόν Πυρ
Ας πάρουμε την περίοδο της αρχαιότητας. Ένας ειδικός σε θέματα λαογραφίας και Ιστορίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Adrienne Mayor, αποκάλυψε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες, αλλά ελάχιστα γνωστές λεπτομέρειες της εν λόγω περιόδου, στο βιβλίο του με ...τίτλο «Ελληνική Φωτιά, Δηλητηριώδη βέλη & βόμβες σκορπιών: Βιολογικά και χημικά όπλα πολέμου στον αρχαίο κόσμο».
Ξέρετε τι θα πει υγρόν πυρ; Τους VII-XII αιώνες, οι άνθρωποι του Βυζαντίου χρησιμοποιούσαν αυτή η χημική ουσία, ως όπλο στις μάχες στη θάλασσα. Εκσφενδόνιζαν αυτό το υγρό σε στρατιώτες του εχθρού – και αυτοί μετατρέπονταν σε φλεγόμενες στήλες. Το νερό δεν αποτελούσε σωτηρία, καθώς το υγρό συνέχισε να καίει ακόμη και στο νερό. Για την κατάσβεση της πυρκαγιάς, χρειαζόταν άμμος, ξύδι ή ούρα.
Μπορούμε να δούμε το υγρόν πυρ σε μια μικρογραφία του χειρόγραφου του Ιωάννη Σκυλίτζη της Μαδρίτης, το οποίο απεικονίζει μια μάχη των Ρωμαίων με τον στολίσκο του Θωμά των Σλάβων, του ηγέτη της αντι-φεουδαρχικής εξέγερσης στο Βυζάντιο. Μπορούμε να δούμε τις ακόλουθες λέξεις πάνω σε ένα από τα πλοία: «Οι Ρωμαίοι πυρπόλησαν τον εχθρικό στόλο.»
Μυστήρια της Ιστορίας: Όπλο δέσμης
Ο διάσημος Έλληνας λόγιος Αρχιμήδης, ο οποίος πέθανε το 212 π.Χ., φέρεται να ανέπτυξε ένα όπλο δέσμης, με το οποίο κατέστη δυνατό να κάψει έναν περσικό στόλο. Το όπλο ήταν φτιαγμένο από χάλκινες ασπίδες που μπορούσαν να αντανακλούν τις ακτίνες του ηλίου με έναν καταστροφικό τρόπο.
Το 2005 φοιτητές στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης κατάφεραν να εφεύρουν μια τέτοια τεχνολογία. Οι μαθητές πραγματοποίησαν ένα επιτυχημένο πείραμα, στο οποίο έκαψαν ένα καράβι στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο.
Η έκτακτη ανθεκτικότητα των κτιρίων που χτίστηκαν κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους αξίζει επίσης την προσοχή. Πολλά από αυτά χτίστηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά μπορεί κανείς να τα αγγίξει ακόμα και σήμερα. Ωστόσο, τα σύγχρονα κτίρια αρχίζουν να καταρρέουν σε λίγες δεκαετίες …
Όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, το μυστικό της μακροζωίας του ρωμαϊκού σκυροδέματος βρίσκεται σε ένα από τα συστατικά του. Την ηφαιστειακή τέφρα. Εμπειρογνώμονες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Berkeley, βρήκαν ότι μια ένωση ασβεστίου, αργιλίου, πυριτικού άλατος και ένυδρης ουσίας χρησιμεύει ως συνδετικό υλικό, κάνοντας το υλικό λιγότερο ανθεκτικό από το σύγχρονο σκυρόδεμα.
Αυτό ισχύει, σε περίπτωση έκρηξης, για παράδειγμα, όπου μια τέτοια κατασκευή θα κατεδαφιζόταν, παρόλο που θα διαρκούσε περισσότερο από ό, τι τα σύγχρονα κτίρια κάτω από ευνοϊκές συνθήκες.
Αρχαίες πηγές μπορούν να μας δώσουν κάποιες πληροφορίες για το λεγόμενο ευέλικτο γυαλί. Για πρώτη φορά, αναφέρθηκε από τον Πετρώνιο, ο οποίος πέθανε το 63 μ.Χ.. Είπε την ιστορία ενός υαλουργού, ο οποίος παρουσίασε ένα γυάλινο βάζο, ως δώρο, στον αυτοκράτορα Τιβέριο (14-37 χρόνια π.Χ.). Παρουσία του αυτοκράτορα, ο υαλουργός έριξε το βάζο στο πάτωμα, αλλά το βάζο δεν έσπασε σε κομμάτια.
Η πτώση παραμόρφωσε το γυάλινο βάζο, λίγο πριν ανακτήσει πάλι το αρχικό του σχήμα. Ο Τιβέριος διέταξε να αποκεφαλίσουν τον υαλουργό. Ο αυτοκράτορας υπέθεσε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει το ίδιο σε πολύτιμα μέταλλα.
Μόλις το 2012, μια εταιρεία που ονομάζεται Corning ανέπτυξε ευέλικτο «γυαλί ιτιάς». Το υλικό είναι ανθεκτικό στη θερμότητα και αρκετά ευέλικτο ώστε να τυλίγεται. Προς το παρόν, το υλικό χρησιμοποιείται στην παραγωγή των ηλιακών μπαταριών.
Μυστήρια της Ιστορίας: Δαμασκινό ατσάλι και μιθριδάτιο.
Πολλοί έχουν ακούσει για το θαυματουργό Δαμασκινό ατσάλι, από το οποίο σφυρηλατούνταν τα ξίφη στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Η τεχνολογία αυτή χρονολογείται από το 300 μ.Χ. περίπου.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το Δαμασκινό ατσάλι θεωρήθηκε το ισχυρότερο μέταλλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν και η ακριβής σύνθεση του χάλυβα παρέμεινε μυστική. Αυτό που ήταν γνωστό, ήταν μόνο, ότι βασίστηκε σε ειδικό δαμασκηνό κράμα.
Στη μέση του XVIII αιώνα, η παραγωγή του Δαμασκηνού ατσαλιού σταμάτησε. Το μυστικό αυτού του μετάλλου αποκαλύφθηκε πριν από λίγο καιρό, σε εργαστηριακές συνθήκες, με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής μικροσκοπικής σάρωσης.
Ο βασιλιάς Μιθριδάτης ο Στ΄του Πόντου (120-63 π.Χ.), υποτίθεται ότι εφηύρε τη συνταγή για ένα καθολικό αντίδοτο, που υποτίθεται ότι ήταν μια θεραπεία για όλα τα δηλητήρια. Η ουσία ονομάστηκε έτσι από τον εφευρέτη – μιθριδάτιο.
Στη συνέχεια, ένας προσωπικός γιατρός του Ρωμαίου Καίσαρα Νέρωνα τελειοποίησε τον τύπο της ουσίας. Η αρχική συνταγή χάθηκε στο χρόνο. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι στο μιθριδάτιο περιλαμβανόταν όπιο και ένας συνδυασμός χαμηλών δόσεων από διάφορα δηλητήρια και τα αντίδοτά τους.
Το 1992, ο πρώην Σοβιετικός βιολόγος Σεργκέι Ποπόφ, ο οποίος μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπάθησε να αναδημιουργήσει μιθριδάτιο, αν και χωρίς αποτέλεσμα.
ΠΗΓΗ: xorisorianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου