Αποκαλυπτική της πολιτικής τραγωδίας που βιώνει ο Δήμος Ι.Π. Μεσολογγίου, εξαιτίας του ενοίκου του άνω ορόφου του Ραδιομεγάρου, είναι, πέραν των άλλων, η με καθυστέρηση δύο εβδομάδων(!) (μη) απάντηση του ίδιου στα δέκα απλά, ουσιαστικά και σημαντικά για το δημόσιο συμφέρον ερωτήματα, που του είχαν θέσει οι δύο αρχηγοί της αντιπολίτευσης,
Πάνος Κατσούλης και Πάνος Παπαδόπουλος, σχετικά με τις αναθέσεις και τις νομότυπες διαδικασίες. Αποκαλύφθηκε, ταυτόχρονα, η κρυφή επιθυμία, ο ευσεβής πόθος του Νίκου Καραπάνου να ήταν πολιτικά ανύπαρκτη, όχι να κάνει τη δουλειά της, η δημοτική αντιπολίτευση, καθώς και η νοοτροπία και η τάση του, για πολλοστή φορά, να ποινικοποιεί το δημόσιο λόγο, να καραδοκεί για «συκοφάντες», επιτιθέμενος ο ίδιος ακριβώς με αυτόν τον αηδιαστικό τρόπο, θεωρώντας αυταπατώμενος πως έχει κάποια ιδιότυπη ασυλία. Είναι ξεκάθαρο, πλέον, ποια είναι τα όρια των δυνατοτήτων του, της αντίληψης, της ιδεολογίας και της ...πολιτικής του.
Απαντάει με ανοησίες για «στημένη προπαγάνδα», ότι δήθεν οι «άλλοι» διαστρέφουν συνειδητά την αλήθεια που αυτός αντιπροσωπεύει, και δήθεν «επιχειρούν να σπιλώσουν συνειδήσεις», έργο στο οποίο ο ίδιος επιδίδεται συστηματικά και με ατιμία. Κι ενώ ο ίδιος δεν κάνει άλλη δουλειά από μηνύσεις, κατηγορεί τον Πάνο Κατσούλη που προσέφυγε στη δικαιοσύνη για να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον. Με χοντροκομμένο και υποκριτικό τρόπο, με δικονομικές σοφιστείες και κουτοπόνηρες υπεκφυγές προσπαθεί να βγει κι από πάνω.
Θρασύδειλος, κάνει τάχα ότι παίζει πινγκ πονγκ και υποκρίνεται πως υπερασπίζεται αυτά ακριβώς που καταπατά. Σε μια άλλα αντ’ άλλων και χαμηλού επιπέδου σχετική τοποθέτησή του, στήνει δήθεν αντιπαράθεση, διαπράττοντας ο ίδιος ακριβώς εκείνα για τα οποία με θρασύτητα κατηγορεί τους αντιπάλους του. Καμιά απολύτως σοβαρότητα. «Ξεπεσμός», κατ’ αυτόν, η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος! Τον πονούν, πάντως, πολύ οι δημοκρατικές διαδικασίες, ο δημόσιος έλεγχος και οι απανωτές «καρπαζιές» που εισπράττει, τη μία μετά την άλλη. Ψάχνει για συνενόχους, που φαντάζεται ότι υπάρχουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν βρίσκει, και ποντάρει στη συνενοχή, που δεν του βγαίνει. Τα δημόσια ερωτήματα για τη διαφάνεια και τη νομιμότητα τα αντιμετωπίζει ως κατηγορίες και συκοφαντίες – άβυσσος η ψυχή. Εντούτοις, μετά τις παρεμβάσεις της αντιπολίτευσης, με την ουρά στα σκέλια, ανακαλεί τις αποφάσεις του και καταφεύγει σε ένδικα μέσα, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος.
Πάγια τακτική του ο αποπροσανατολισμός. Θα επιθυμούσε «τιμωρία» των αντιπάλων του, έτσι, χωρίς λόγο, για παραδειγματισμό. Θλιβερός ο ρόλος του, ανεκδιήγητος. «Ελεεινός πολιτικός χαμαιλεοντισμός χωρίς όρια», όπως πολύ εύστοχα του αποδίδεται από τον Πάνο Κατσούλη. Λασπολόγος, με αόριστα συκοφαντικά υπονοούμενα, με διαδόσεις και σπέκουλα προσπαθεί άνανδρα να δημιουργήσει εντυπώσεις. Και βέβαια, δεν τον παίρνει κανείς πλέον στα σοβαρά. Χώρια του ηθικού πλεονεκτήματος που χτίζει η αντιπολίτευση, δικαιωμένη εκ των πραγμάτων. Ας γνωρίζει ο «άρχοντας του κοπανιστού αέρα και της κενότητας» πως έτσι που προετοιμάζεται η «Ομάδα» Κατσούλη – Παπαδόπουλου για μια ανηλεή σύγκρουση μαζί του θα αποφασίζει χωρίς να λογαριάζει το όποιο κόστος και χωρίς να παίζει κανενός είδους μικροπολιτικά παιχνίδια, μπροστά στην υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Κι όποιος αντέξει
Έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση πως η διοίκηση του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου βρίσκεται σε πολύ άσχημα χέρια. Δεν είναι μόνο πως ο επικεφαλής δεν έχει την «ακτινοβολία», τον «όγκο», το «ειδικό βάρος», το «πολιτικό διαμέτρημα» που θα ’πρεπε κανονικά να αντιστοιχεί στη θέση αυτή. Δεν είναι μόνο που αποδεικνύεται απολύτως ανεπαρκής σε σχέση με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Μέχρι τώρα μιλάμε μόνο για παρωνυχίδες της μεγάλης ντροπής για το Μεσολόγγι. Πρέπει να περιμένει κανείς τα χειρότερα - κυριολεκτικά τα χειρότερα. Ο Καραπανισμός είναι το τελευταίο στάδιο του ξεπεσμένου και αηδιαστικού πολιτικαντισμού, ό,τι χειρότερου αντιπροσωπεύει το πολιτικό κατεστημένο, ο παλαιοκομματισμός και ο τυχοδιωκτισμός. Γι’ αυτό μοιάζει πλέον τραβηγμένη από τα μαλλιά κάθε προσπάθεια, κάθε εικόνα, κάθε υποστήριξη δήθεν παραβιαζόμενου ατομικού δικαιώματός του, ό,τι θετικό προβάλλεται για να σταθεί με το ζόρι ο Νίκος Καραπάνος. Δε μπορεί να σταθεί πλέον με τεχνικές ενέσεις. Δεν τον εμπιστεύεται κανείς, δεν πείθει, δεν εμπνέει κανέναν και είναι και επικίνδυνος.
Μετά την αναίσχυντη πορεία των δημοτικών πραγμάτων από το 2014 και μετά, μέσα από τα έργα και τις ημέρες της παρούσας δημοτικής αρχής, βλέπουμε να σπαταλιέται, να εξευτελίζεται η εικόνα, η ιδέα του Μεσολογγίου, η ηθική παράδοσή του, η αγωνιστική του διάσταση, αυτό που νομίζαμε αιώνια νιότη και καθημερινή λάμψη του. Οι εποχές δεν βοηθούν πάντα ώστε πολλοί να γίνονται άλλο, κατά όπως έδειχνε η νιότη τους. Όμως, στην περίπτωση του Νίκου Καραπάνου, έφυγε ανεπιστρεπτί η νιότη και η «παιδική αθωότητα» που έδειχναν, έτσι κι αλλιώς, ότι δεν θα μπορούσε να γίνει άλλος, να είναι άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου