Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΟΣ. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ. Ο δΗΜΑΡΧΟΣ

Πεμπτουσία(η) ουσ. (μτφ.) το ουσιωδέστερο συστατικό, το κύριο περιεχόμενο, απόσταγμα.
Γελοιότης, -ότητος (η) ουσ. η ιδιότητα του γελοίου γελοία πράξη - εκδήλωση.
(ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ Τεγόπουλος-Φυτράκης)

Γιατί το μάθημα γραμματικής θα αναρωτηθείτε, και με το δίκιο σας. Γιατί υπάρχει λόγος θα σας απαντήσω. Και ο λόγος δεν είναι τόσο προφανής όσο φαίνεται, δηλαδή να σας πω ότι έχω λεξικό και εσείς δεν έχετε, ζήλια ψώρα. Ο λόγος είναι γιατί πρέπει να κατανοήσουμε ΑΚΡΙΒΩΣ, εμείς, ο δήμαρχός μας, και όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτό το εφιαλτικό για την πόλη μας τριήμερο, το τι συνέβη, το τι ζήσαμε, σε τι υπήρξαμε μάρτυρες.

Ζήσαμε λοιπόν κατά την γνώμη μου την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ, το ουσιωδέστερο συστατικό, το απόσταγμα του γελοίου. Και γιατί το ζήσαμε; Γιατί είμαστε γελοίοι; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ. Τότε γιατί το ζήσαμε; ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΜΑΣ ΘΕΩΡΗΣΑΝ ΓΕΛΟΙΟΥΣ, ΦΑΙΔΡΟΥΣ, ΑΣΤΕΙΟΥΣ, ΑΝΟΗΤΟΥΣ, και θέλησαν να μας δείξουν και την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ αυτής μας της ιδιότητας. Τους δώσαμε όμως εμείς αυτό το δικαίωμα; Δυστυχώς σε μερικούς από αυτούς το δώσαμε με την ψήφο μας. Οι άλλοι όμως, πως το πήρανε; Αφού δεν τους το δώσαμε. ΣΩΣΤΑ. Τους το έδωσαν όμως για λογαριασμό μας, οι προηγούμενοι, οι εκλεγμένοι από εμάς, και αυτοί άδραξαν την ευκαιρία να προβάλλουν τα δήθεν προσόντα τους, ο καθένας ότι έχει, και στο τέλος φυσικά θα κάνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα, θα πουν δεν ήξεραν, θα πουν ότι πιάστηκαν εξ' απείνης, θα μας πουν ότι εκτελούσαν εντολές, και δεν θα μας ζητήσουν συγγνώμη, αλλά αντίθετα θα υπερασπιστούν αυτό που έκαναν, και ξέρετε γιατί; Γιατί όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν, απλά ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ, απoφάσισαν από μόνοι τους να το κάνουν.

Πάμε να το αναλύσουμε.........

Ο δήμαρχος। Το μικρό αυτό ανθρωπάκι, που του δώσαμε το δικαίωμα πριν από δυόμισι χρόνια να εξουσιάζει και να διοικεί τον τόπο। Το μικρό αυτό ανθρωπάκι, με πείσμα πεντάχρονου αγοριού, θέλησε να γιορτάσει την Επέτειο της Μάχης του Ντολμά। Το ανθρωπάκι όμως αυτό, επειδή είναι κομπλεξικό και στενοκέφαλο, πίστεψε πως έχει την

κρυφή χάρη της διοίκησης και της οργάνωσης. Λες και δεν έβλεπε τα χάλια της πόλης που ΝΟΜΙΖΕΙ ότι διοικεί. Σύρθηκε λοιπόν από τις ψήφους των «Εν Αθήναις» σε μια ημερομηνία η οποία: α. παραβιάζει την ορισμένη από το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου μας, ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΟΥ, την δικιά μας απόφαση δηλαδή, που είναι η τελευταία Κυριακή του Φλεβάρη. Γιατί έχει οριστεί αυτή η ημερομηνία όμως; Γιατί όταν έπεσε ο Γρηγόρης Λιακατάς ΗΤΑΝ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ήταν η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ του ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1826.
Τι έγινε την επόμενη ημέρα; Την 1η Μαρτίου. ΈΠΕΣΕ ΤΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟ. ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ την 1η Μαρτίου του 1826. Αυτή την ημερομηνία διάλεξαν ο δήμαρχος και ο δημήτρης καραδήμας, που υπογράφει φαρδιά πλατειά, χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα το πρόγραμμα σαν πρόεδρος λέει ΚΕΠΠΑ, για να γιορτάσουν την Θυσία του Λιακατά. Την μέρα της ατίμωσης, την ανήγαγαν σε μέρα μνήμης. Προφανώς ή δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να διαβάσουν την ιστορία, ή (δεν είναι δικό μου, αλλά το διάβασα σε μια ανακοίνωση που είχαν βγάλει οι ψαράδες και απευθυνόταν όχι σε αυτούς αλλά σε άλλο άτομο) όταν ο ΛΙΑΚΑΤΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ ΤΟΥ, ΟΙ ΠΡΟΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥΣ, ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΗΛΙΟ ΓΟΥΣΗ. Το σημαντικότερο λοιπόν γεγονός, δεν είναι ότι ο δήμαρχος καταπάτησε με δική του προσωπική πρωτοβουλία, την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, αλλά ότι καταπάτησε την ίδια την ιστορία, και πήγε στο τάφο του Λιακατά και αντί να μείνει ακίνητος και να αναλογιστεί το μεγαλείο, ΕΦΤΥΣΕ και μετά ΚΑΤΟΥΡΗΣΕ από πάνω.
Αυτός είναι ο δήμαρχος. Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΟΣ.
Θα σταματήσω εδώ γιατί είμαι πολύ θυμωμένος και θα παρασυρθώ και θα πω πράγματα που και δεν πρέπει και που δεν θέλω. Υπόσχομαι όμως ότι θα συνεχίσω με τον ίδιο τίτλο στο άρθρο και για τους υπόλοιπους που ενεπλάκησαν ή δεν θέλησαν να εμπλακούν. Υπόσχομαι όμως και κάτι ακόμα, τέρμα το απυρόβλητο, δεν υπάρχει πια διαχωριστική γραμμή, για κανέναν, η ρήξη μας είναι οριστική.

Εφιάλτης (τους)