H ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΣΥΝΕΙΔΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του ΝΤΟΛΜΑ.

Λάβαμε το παρακάτω e-mail και το δημοσιεύουμε αυτούσιο, σεβόμαστε την παράκληση του αποστολέα, να μην τοποθετήσουμε καμιά φωτογραφία.
Το μήνυμα
Ψάχνοντας στο internet για να βρω πληροφορίες για την μάχη του Ντολμά έπεσα πάνω σε ένα άσχετο blog στο οποίο όμως ο διαχειριστής του έγραψε το παρακάτω ποίημα για τη μάχη του Ντολμά. Θα ‘θελα να το αφιερώσω και θα παρακαλούσα να το διαβάσουν προσεκτικά όλοι όσοι διοργάνωσαν την ατιμωτική τελετή της επετείου. Σε όσους έτρεξαν τον δήθεν αγώνα θυσίας, για να τιμήσουν τους πεσόντες του Ντολμά.
Σε όσους εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το συγγραφικό τους μεγαλείο, αντί να σκύψουν με δέος και σιωπή πάνω στη θυσία. Σε όσους πήραν το μικρόφωνο να παρουσιάσουν και να μετατρέψουν το ανοσιούργημα, σε τελετή. Σε όλους τους γραβατωμένους που με ανυπομονησία περίμεναν το τέλος της γιορτής για να υποσχεθούν, να σφίξουν χέρια και να υποσχεθούν ένα καλύτερο μέλλον. Σε όλους εκείνους που για χάρη τους η επέτειος μεταφέρθηκε χρονικά και γιορτάστηκε με τον Καρνάβαλο, ώστε να μην μπουν σε έξοδα και έρθουν στη γενέτειρα τους 2 φορές σε μικρό χρονικό διάστημα. Τέλος το αφιερώνω σε όλους αυτούς που είχαν το θράσος να αδράξουν την ευκαιρία και να συναντηθούν με την ηγεσία του τόπου μας ώστε να αποσπάσουν λεπτομέρειες για οικόπεδα που δήθεν θα τους χαριστούν. Καταδικάζω και απαξιώνω όλους εκείνους τους πολιτικούς νάνους, τους ξένους σε αυτό το τόπο, τους ηλιθίους και αγύρτες, που προκάλεσαν αυτές τις εξελίξεις. Την συνειδητή μετατροπή του δράματος σε χαβαλέ και συνδιαλλαγή.
Θα θελα μόνο να τους υπενθυμίσω ότι τα σώματα των προγόνων μας που θυσιάστηκαν πάνω στο Ντολμά δεν βρέθηκαν ποτέ γιατί κομματιάστηκαν από τους Τούρκους και σ αυτό το γεγονός είναι αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα. Ρίξτε λοιπόν τα κόπρανά σας κύριοι της Δημοτικής Αρχής πάνω στα κομμάτια των πεσόντων και πάτε για ύπνο ήσυχα μην ενοχλήστε, έχουν περάσει από βιολογικό καθαρισμό.
Όσο για το Δήμαρχό μας κ. Νίκο Γαλάνη δεν με εκπλήσσει με τίποτα, παρακαλώ να ψάξετε ποιος παρέδωσε το Αιτωλικό στους Τούρκους, ποιο ήταν το επάγγελμά του εκείνους τους καιρούς, σε ποια αυλή υπηρέτησε και ποιος είχε το θράσος να δικάσει τον Καραϊσκάκη στο ναό της Παναγίας στο Αιτωλικό. Δυστυχώς το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.

Το ποίημα
H μεταφυσική ασύνειδη παρουσία του Ντολμά.
«Πίσω σου! Πρόσεχε!». Άκουσε το ουρλιαχτό δίπλα του και ταυτόχρονα ένιωσε το κρανίο του να σχίζεται στα δυο. Η αίσθηση του μεταλλικής λάμας στο δέρμα του , που προχώραγε μέχρι το κόκκαλο, συνδυάστηκε με έναν οξύ πόνο, πρωτόγνωρο, ανυπόφορο, τόσο δυνατό, που θέλησε να ουρλιάξει, όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή του. Μα το ουρλιαχτό κουβαριάστηκε στο λαιμό του σα κόμπος, αρνούμενο να προχωρήσει στη στοματική του κοιλότητα και από κει να βγει παρά έξω, να ξεχυθεί στο παγωμένο χειμωνιάτικο αέρα. Ένιωθε το αίμα του, ζεστό, πηχτό, κελαρυστό να κυλάει στο πρόσωπό του, ενώ σιγά σιγά τα πάντα άρχισαν να σκοτεινιάζουν γύρω του. Τα πόδια του λύγισαν, το σπαθί έφυγε από χέρι του και κύλησε στη γη, ένιωσε να ζαλίζεται, να πέφτει, το κεφάλι του χτύπησε στο έδαφος, ενώ ταυτόχρονα έβλεπε με απορία τον ουρανό να γλιστρά, προς τα κάτω και να έρχεται να ενώνεται στη γραμμή των οριζόντων με τη θάλασσα, μέχρι που έγινε ένα μαζί της, μόνο που δεν ήταν πια γαλάζια, ούτε η θάλασσα ούτε ο ουρανός, μαύρα, κατάμαυρα, πίσσα, κατράμι έγιναν καθώς ενώθηκαν. Από πάνω του άκουγε ουρλιαχτά, κλαγγές, βογγητά, φασαρία. Άλλος ένας οξύς πόνος, στο κορμί του αυτή τη φορά, κι άλλος ένας, κι άλλος ένας…. Το κορμί του διαλυόταν, σπαρασσόταν από μαχαίρια, από σπαθιά… γινότανε κομμάτια, και ο πόνος διαπερνούσε πια την ύπαρξή του ολόκληρη.
Γινόταν η ύπαρξή του ολόκληρη.
Ένοιωσε σα ρευστό, να διαλύεται στο σύμπαν και να βυθίζεται στη λήθη στης ανυπαρξίας.