Ήρθε με ηλεκτρονικό μήνυμα, διαισθάνομαι, ότι εκτός της γενικότερης αγανάκτησης, αφορμή υπήρξε και το περιβόητο παπούτσι που άκαρδα το πέταξε ο κύριος με το ωραίο μούσι στον πρωθυπουργεύοντα giorgakisη ιστορία του πα.σο.κ η ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ της ΔΙΕΘΝΟΎΕ ΕΚΘΕΣΗΣ ΘΕΣΑΛΛΟΝΙΚΗΣ, και οι επιφανείς επισκέπτες της σε 67 σειρές.
Το μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός της χρονιάς
Ευτυχώς δεν ήμουν και εγώ εκεί
Διαβάστε το (οι επισημάνσεις δικές μου)
«Ναι, γίνεται.» Και εγένετο…χάος.
Αυτή, ναι, αυτή τη μέρα περίμενα
Όπως η ξεραΐλα τη βροχή.
Όπως η ζέχλα τον ασβέστη.
Όπως ο... Σώκος το Χρίσμα.
Φόρεσα τα καλά μου, έριξα και το πράσινο κασκόλ στο σβέρκο και βουρ για τη Δ.Ε.Θ. νοερώς και αμετακλήτως. Κόσμος, λαός, στριμωξίδι στις εθνικές οδούς για τον παράδεισο των ιδεών, σκύλοι αισιόδοξοι που ακολουθούσαν με τα σάλια να γλιστρούν από τις μουτράκλες τους να αρπάξουν κάνα κόκκαλο απ΄ τα λόγια του «Τιτάνα». Κόσμος, λαός…
Είχαν ενημερωθεί και τα φλερτ, με SMS.
-Τα έξοδά σου, ευχαρίστησή μου!!!
-Ουάουου!!!
Άνοιξαν τη goοgle και πρασίνισαν οι απαιτήσεις. Έπεσαν και, τα παζάρια.
–Καλά, έλα εσύ και ΘΑ δούμε…
-Μα … είπες να το φοράω μωρό μου όταν ταξιδεύουμε… μμμ???
Ξέρεις τι είναι να φεύγει ένα λαμόγιο από της κυτταρίτιδας την αγκαλιά για να συνευρεθεί στην μοιραία Θεσσαλονίκη με το θεϊκό μωρό; Μόνο στις φαντασιώσεις. Εγώ αν θα συνόδευα πάντως ως ερωμένη ένα λαμόγιο στη ΔΕΘ μόνο ένα Γερουλάνο θα ακολουθούσα. Έχει βρε παιδί μου στυλ και ύφος πολιτισμένου άνδρα.
Εγώ με το κασκόλ. Πιστή στην ιδέα. Αλλά είπαμε, νοερώς και αμετακλήτως. Κάποιοι, το ‘παιξαν αντροπαρέα. Έφυγαν, με ένα αυτοκίνητο. Ραντεβού στην έκθεση είπαν γιατί ΘΑ έμεναν σε συγγενείς!!!
Ναι, γίνεται. Κι αυτό γίνεται! Και λέγεται υγιής επιχειρηματικότητα.
Γιατί όχι; Δεν πας ΔΕΘ για την σπατάλη, πας ΔΕΘ για να ανοίξει το μυαλό σου από τις καινούριες ιδέες. Οι συγγενείς είναι μια λύση οικονομική.
Άλλος πληρώνει.
Η ΔΕΘ, φίσκα.
Γραβάτες κουστούμια, samsonite, παπούτσια γυαλιστερά με κορδόνια, πού να μπεις και πού να καθίσεις να κλάψεις για την γκλαμουριά της περήφανης γενιάς σου, με ένα ξεφτισμένο κασκόλ ανάρριχτα εποχής Αντρικού; Έκατσα σε μια γωνιά, σε ένα καφέ μπαρ, χωρίς τσιγάρο και από το μόνιτορ παρακολούθησα το φτύσιμο που μου γίνονταν από τον Γιωργάκη μέσω της ανεκδιήγητης και υδροκέφαλης σιγουριάς του.
Εσύ, φταις μου έλεγε κατάμουτρα που ξέφτισαν οι ιδέες σου. Φαίνεται, από το κασκολάκι σου. Εσύ φταις που δεν το πούλησες για να υφάνεις ένα καινούριο με σύνθημα την «πράσινη ανάπτυξη» ή αν θες με στάμπα ένα φωτοβολταϊκό.
Εσύ φταις που είσαι οπαδός μου! Αν ήμουν στην αντιπολίτευση θα σε στήριζα με καμιά επενδυσούλα τώρα που πτώχευσες.
Εσύ φταις που έκανες επιχειρηματία το γύφτο το αλάνι τον ψηφοθηροδαμαστή.
Εσύ φταις που δεν γύρναγες με ένα περίστροφο στην κωλότσεπη να καθαρίζεις όποιον σου αντιστέκονταν με παπαριές.
Εσύ φταις που δεν έκανες πράσινες μπίζνες μαζί μου για να βρεις τη σωτηρία σου.
Εσύ και μόνο εσύ φταις που άνοιξες την πόρτα σου σε δολοπλόκους δημάρχους, χοντροκέφαλα κτήνη του κοπαδιού που μυρίστηκαν εαυτόν-διοίκηση και μπουκάρισαν στις τσέπες σου.
Εσύ φταις που σήκωσες το μανίκι και υπόγραψες συναινετικό συμβόλαιο για μια Ελλάδα νέα.
Εσύ, που δεν στόχευσες σε δανεικά αλλά ρόζιασες τα χέρια σου για να γραφτεί η ιστορία της γενιάς σου.
Άναψα και κάηκα από την ηρεμία που είχε και τη σιγουριά του. Λες και είχε πάρει κάτι σε υπνοστεντόν. Και δεν είχα και τσιγάρο να καταπραΰνω το νταλκά μου. Έβγαλα όμως τα νεύρα μου απάνω στο σπορ μπεζ καφέ μοκασινάκι μου, που το είχα αγοράσει για την περίσταση, με στένευε και ολίγον τι, και το σφύριξα στην οθόνη.
Εεεεεεεεε μα πια!!! Με έπρηξες…
Αααααχ ανακουφίστηκε το ποδαράκι μου από το περπάτημα στους μεγάλους δρόμους της συμπρωτεύουσας.
«Ναι, γίνεται» Γίνεται και αυτό!
Πετάς ότι σε πιέζει, σε στενεύει, σου μυρίζει, σε κουράζει, σε κοιμίζει , σε μπερδεύει, σε τρελαίνει…
Αποτινάχτηκαν ευθύς οι ενοχές μου από τη φανφαρολόγα σιγουριά του «Τιτάνα» κι αναρωτήθηκα.
Γιατί ρε πούστη μου εγώ δεν έχω σιγουριά;
Αυτός που την βρίσκει;
Τι λες ρε στο λαόόόό;;;;;;
ΕΝΑΣΤΡΟΣ
για την αντιγραφή και τις επισημάνσεις
ο γραμματοσυλλέκτης
Το μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός της χρονιάς
Ευτυχώς δεν ήμουν και εγώ εκεί
Διαβάστε το (οι επισημάνσεις δικές μου)
«Ναι, γίνεται.» Και εγένετο…χάος.
Αυτή, ναι, αυτή τη μέρα περίμενα
Όπως η ξεραΐλα τη βροχή.
Όπως η ζέχλα τον ασβέστη.
Όπως ο... Σώκος το Χρίσμα.
Φόρεσα τα καλά μου, έριξα και το πράσινο κασκόλ στο σβέρκο και βουρ για τη Δ.Ε.Θ. νοερώς και αμετακλήτως. Κόσμος, λαός, στριμωξίδι στις εθνικές οδούς για τον παράδεισο των ιδεών, σκύλοι αισιόδοξοι που ακολουθούσαν με τα σάλια να γλιστρούν από τις μουτράκλες τους να αρπάξουν κάνα κόκκαλο απ΄ τα λόγια του «Τιτάνα». Κόσμος, λαός…
Είχαν ενημερωθεί και τα φλερτ, με SMS.
-Τα έξοδά σου, ευχαρίστησή μου!!!
-Ουάουου!!!
Άνοιξαν τη goοgle και πρασίνισαν οι απαιτήσεις. Έπεσαν και, τα παζάρια.
–Καλά, έλα εσύ και ΘΑ δούμε…
-Μα … είπες να το φοράω μωρό μου όταν ταξιδεύουμε… μμμ???
Ξέρεις τι είναι να φεύγει ένα λαμόγιο από της κυτταρίτιδας την αγκαλιά για να συνευρεθεί στην μοιραία Θεσσαλονίκη με το θεϊκό μωρό; Μόνο στις φαντασιώσεις. Εγώ αν θα συνόδευα πάντως ως ερωμένη ένα λαμόγιο στη ΔΕΘ μόνο ένα Γερουλάνο θα ακολουθούσα. Έχει βρε παιδί μου στυλ και ύφος πολιτισμένου άνδρα.
Εγώ με το κασκόλ. Πιστή στην ιδέα. Αλλά είπαμε, νοερώς και αμετακλήτως. Κάποιοι, το ‘παιξαν αντροπαρέα. Έφυγαν, με ένα αυτοκίνητο. Ραντεβού στην έκθεση είπαν γιατί ΘΑ έμεναν σε συγγενείς!!!
Ναι, γίνεται. Κι αυτό γίνεται! Και λέγεται υγιής επιχειρηματικότητα.
Γιατί όχι; Δεν πας ΔΕΘ για την σπατάλη, πας ΔΕΘ για να ανοίξει το μυαλό σου από τις καινούριες ιδέες. Οι συγγενείς είναι μια λύση οικονομική.
Άλλος πληρώνει.
Η ΔΕΘ, φίσκα.
Γραβάτες κουστούμια, samsonite, παπούτσια γυαλιστερά με κορδόνια, πού να μπεις και πού να καθίσεις να κλάψεις για την γκλαμουριά της περήφανης γενιάς σου, με ένα ξεφτισμένο κασκόλ ανάρριχτα εποχής Αντρικού; Έκατσα σε μια γωνιά, σε ένα καφέ μπαρ, χωρίς τσιγάρο και από το μόνιτορ παρακολούθησα το φτύσιμο που μου γίνονταν από τον Γιωργάκη μέσω της ανεκδιήγητης και υδροκέφαλης σιγουριάς του.
Εσύ, φταις μου έλεγε κατάμουτρα που ξέφτισαν οι ιδέες σου. Φαίνεται, από το κασκολάκι σου. Εσύ φταις που δεν το πούλησες για να υφάνεις ένα καινούριο με σύνθημα την «πράσινη ανάπτυξη» ή αν θες με στάμπα ένα φωτοβολταϊκό.
Εσύ φταις που είσαι οπαδός μου! Αν ήμουν στην αντιπολίτευση θα σε στήριζα με καμιά επενδυσούλα τώρα που πτώχευσες.
Εσύ φταις που έκανες επιχειρηματία το γύφτο το αλάνι τον ψηφοθηροδαμαστή.
Εσύ φταις που δεν γύρναγες με ένα περίστροφο στην κωλότσεπη να καθαρίζεις όποιον σου αντιστέκονταν με παπαριές.
Εσύ φταις που δεν έκανες πράσινες μπίζνες μαζί μου για να βρεις τη σωτηρία σου.
Εσύ και μόνο εσύ φταις που άνοιξες την πόρτα σου σε δολοπλόκους δημάρχους, χοντροκέφαλα κτήνη του κοπαδιού που μυρίστηκαν εαυτόν-διοίκηση και μπουκάρισαν στις τσέπες σου.
Εσύ φταις που σήκωσες το μανίκι και υπόγραψες συναινετικό συμβόλαιο για μια Ελλάδα νέα.
Εσύ, που δεν στόχευσες σε δανεικά αλλά ρόζιασες τα χέρια σου για να γραφτεί η ιστορία της γενιάς σου.
Άναψα και κάηκα από την ηρεμία που είχε και τη σιγουριά του. Λες και είχε πάρει κάτι σε υπνοστεντόν. Και δεν είχα και τσιγάρο να καταπραΰνω το νταλκά μου. Έβγαλα όμως τα νεύρα μου απάνω στο σπορ μπεζ καφέ μοκασινάκι μου, που το είχα αγοράσει για την περίσταση, με στένευε και ολίγον τι, και το σφύριξα στην οθόνη.
Εεεεεεεεε μα πια!!! Με έπρηξες…
Αααααχ ανακουφίστηκε το ποδαράκι μου από το περπάτημα στους μεγάλους δρόμους της συμπρωτεύουσας.
«Ναι, γίνεται» Γίνεται και αυτό!
Πετάς ότι σε πιέζει, σε στενεύει, σου μυρίζει, σε κουράζει, σε κοιμίζει , σε μπερδεύει, σε τρελαίνει…
Αποτινάχτηκαν ευθύς οι ενοχές μου από τη φανφαρολόγα σιγουριά του «Τιτάνα» κι αναρωτήθηκα.
Γιατί ρε πούστη μου εγώ δεν έχω σιγουριά;
Αυτός που την βρίσκει;
Τι λες ρε στο λαόόόό;;;;;;
ΕΝΑΣΤΡΟΣ
για την αντιγραφή και τις επισημάνσεις
ο γραμματοσυλλέκτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου