ΕΝΑΣ ΑΙΤΩΛΙΚΙΩΤΗΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΙΘΑΝΗ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ 1940-1945.

Κάθε φορά που έρχονταν η 28η Οκτωβρίου έψαχνα βιβλία και αναφορές σε κείνη την κατάμαυρη εποχή του Ελληνικού Έθνους. Ήθελα να ξέρω. Ήθελα να βιώσω τον πατριωτισμό των συμπατριωτών μου, πίσω από τα γιρλαντένια

σημαιάκια που κρεμούσε ο πρώην Δήμος του Αιτωλικού στην κεντρική πλατεία για να γιορτάσει ρουτινιάρικα την απελευθέρωση του έθνους από τους κατακτητές. Τρύπωνα πίσω από τη βαρύγδουπη πολυλογία των πανηγυρικών για την παλιγγενεσία και τα ταμπούρλα του φραμπαλά των μαθητάδων των οποίων η γνώση για τους συμπολίτες προγόνους τους, αδιάφορους τους περισσότερους καθιστούσε. Έβλεπα την Ελληνική σημαία να κυματίζει στα παιδικά μαθητικά χέρια τους και, αναρωτιόμουν πόσο γνωρίζουν τη Βία που μετρά τη γη; Έπρεπε να στηθεί μουσείο στο όνομά της για να γνωρίσουν την Κατράκη τα παιδιά μας; Για τον Αντώνη τι γνωρίζουν άραγε;

Ο Αντώνης Φλούτζης κατάγονταν από το Αιτωλικό του νομού Αιτωλοακαρνανίας της επαρχίας Μεσολογγίου. Γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1906. Ο πατέρας του πριν ενηλικιωθεί, ήταν προστάτης επταμελούς οικογενείας (μητέρα, δύο αδελφές και τρία μικρότερα αδέλφια). Αφού έκαμε κάθε είδους επάγγελμα-εργάτης γης, λιτροβιάρης, αρτεργάτης, ταβερνιάρης-κατέληξε ναυτεργάτης και, στο τέλος, έγινε ιδιοκτήτης τριών μικρών ιστιοφόρων. Τα πρώτα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο Αιτωλικό. Εκεί τελείωσε το τετρατάξιο Δημοτικό και το τριτάξιο Ελληνικό Σχολείο. Τα καλοκαίρια ταξίδευε με τον πατέρα του Αιτωλικό-Πάτρα και σπανιότερα Αιτωλικό-Ζάκυνθο ή Αιτωλικό- Πειραιά . Οι γονείς του τελείως αγράμματοι -δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Ό,τι έκανε το έκανε μοναχός του. Παρ' όλα αυτά, ήτανε ένας από τους καλύτερους μαθητές. Στο Μεσολόγγι τελείωσε το τετρατάξιο Γυμνάσιο και το 1923 γράφτηκε στη Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από μικρός και ως τα πρώτα πανεπιστημιακά του χρόνια δεν αισθάνθηκεοικονομικές στεναχώριες. Από το 1925 με 1926 όμως, με την εμφάνιση των μηχανοκίνητων πλοίων, οι δουλειές του πατέρα του σταμάτησαν και το σπίτι του άρχισε να υποφέρει οικονομικά. Δεν μπορούσαν να του στείλουν πάνω από 800 δραχμές το μήνα για όλα του τα έξοδα. Και ήθελε 400 δρχ. για μισό δωμάτιο (συγκατοίκηση),100 για πλυστικά και 100 για οδοιπορικά. Έμεναν 200 δρχ. για φαγητό και όλα τα λοιπά έξοδά του. Στο μεταξύ, τα δίδακτρα και εξέταστρα διπλασιάστηκαν και πολλοί καθηγητές εκβίαζαν για την αγορά των πιο ακριβών συγγραμμάτων τους και απέρριπταν όσους δεν μπορούσαν να τα αγοράσουν. Αυτά και οι μεγάλες ελλείψεις που παρουσίαζε η εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο, γίνονταν αιτία συνεχών διαμαρτυριών όλων των φοιτητών και ιδίως των φτωχών, που μ' αυτόν τον τρόπο αποκλείονταν απ' το Πανεπιστήμιο. Μια φορά ένας απ' τους εκβιαστές , κατά το Πανεπιστημιακό έτος 1924-'25, ο καθηγητής της Ανατομίας Γ.Σκλαβούνος που τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής πήρε καλή θέση, μπήκε στο φροντιστήριο μυολογίας και είπε ορθά-κοφτά: «Τι είναι αυτά που κάνετε κύριοι; Διατί διαμαρτύρεσθε ότι σας εκβιάζομεν δια την αγοράν των συγγραμμάτων μας; Εάν δεν έχετε λεπτά να σπουδάσετε, να πάτε να σκάψετε. Και όχι να γεμίσει το Πανεπιστήμιο φτωχολογιά». Και αντί οι διαμαρτυρίες στις συνελεύσεις και τα διαβήματά τους στις πανεπιστημιακές και κρατικές αρχές να τραβήξουν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους και να τις παρακινήσουν στη λήψη μέτρων για τη διευκόλυνση των φτωχών φοιτητών να τελειώσουν τις σπουδές τους προκαλούσαν εχθρικές αντιδράσεις για την απηνή τους δίωξη. Οι μόνοι σχεδόν που τους συμπαραστάθηκαν στον αγώνα τους αυτόν ήταν η ΟΚΝΕ και το ΚΚΕ. Κι αυτό στάθηκε αιτία να προχωρήσει στις γραμμές τους από τα πρώτα φοιτητικά χρόνια και ο Αντώνης Φλούτζης. Η Πρυτανία του Πανεπιστημίου και η Κυβέρνηση τους αντιμετώπιζαν με διώξεις, αποβολές απ' το Πανεπιστήμιο, συλλήψεις και κακοποιήσεις απ' την ειδική ασφάλεια, ακόμα και παραπομπές «επί Εθνική προδοσία, δια την κίνησιν προς αυτονόμησιν της Μακεδονίας και Θράκης». Αυτό έκαμαν και στον Αντώνη Φλούτζη το 1928. Και, ενώ με ομοφωνία ανακριτού και εισαγγελέα απαλλάχτηκε από την κατηγορία και αφέθηκε αμέσως ελεύθερος, η κατηγορία αυτή παρέμεινε στο φάκελό του συνοδεύοντάς τον τουλάχιστον μέχρι και το 1986 με τη συγγραφή του βιβλίου του «ΧΑΪΔΑΡΙ ΚΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΒΩΜΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» σαν πρώτο σοβαρό αντεθνικό έγκλημά του και έγινε αφορμή για συνεχείς και ανηλεείς διώξεις του. Οι διώξεις αυτές της ασφάλειας, η τιμωρία του τον Οκτώβριο του 1927 με άλλους τέσσερις φοιτητές από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου με ενός μηνός αποβολή και την έναρξη εφαρμογής, με πρώτο τον Κ. Μελισσηνό, της απόφασης των εκβιαστών καθηγητών να τον απορρίπτουν, όταν παρουσιάζεται για εξέταση, έγινε αιτία, αν και φοιτούσε κανονικά, να μην πάρει έγκαιρα το πτυχίο του. Η αναβολή του, λόγω σπουδών από το στρατό έληξε, και έπρεπε να παρουσιαστεί στο στρατό. Εκεί όμως τον περίμενε η αποστολή του στον πειθαρχικό ουλαμό του Καλπακίου και τα γνωστά βασανιστήρια, γι' αυτό και αναγκάστηκε να κρύβεται για ένα διάστημα. Τη θητεία του και το πρόσθετο τα υπηρέτησε αργότερα. Απολύθηκε στις 14 Αυγούστου 1936, μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά, και άρχισε να προετοιμάζεται εντατικά για τις πτυχιακές του εξετάσεις, με βάση τον εκδοθέντα το 1936 νόμο «περί φοιτητικών παρελθόντων ετών». Όμως, αν και το απολυτήριο στρατού είχε διαγωγή άμεπτο- παρά την ύπαρξη αστυνομικού φακέλου-και το ποινικό του μητρώο ήταν λευκό, στις 10 του Απρίλη 1937 πιάστηκε από την Ειδική Ασφάλεια και, επειδή αρνήθηκε να υπογράψει την ταπεινωτική δήλωση μετανοίας, στάλθηκε εξορία και στις 14-4-1937 κλείστηκε στο «Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Κομμουνιστών Ακροναυπλίας». Μια νέα περίοδος για τον Αιτωλικιώτη γιατρό αρχίζει, με κάθε είδους σκληρών δοκιμασιών. Αρχίζουν οι εγκλεισμοί του σε διάφορα στρατόπεδα Ελληνικά και ξένα (Ιταλογερμανικά). Οι τότε «λαμπροί» πατριώτες ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ και ο Τσουδερός, που διαδέχτηκε τους Μεταξά - Μανιαδάκη και σία, εγκαταλείποντας την Ελλάδα, τους παρέδωσαν ως γνωστόν σιδηροδέσμιους στους Γερμανούς κατακτητές.
Στην Ακροναυπλία ο γιατρός Αντώνης Φλούτζης έμεινε έξι χρόνια έως τον Φλεβάρη του 1943. Από εκεί με άλλους 300 συνολικά μεταφέρθηκαν στο Ιταλικό στρατόπεδο της Λάρισας. Στις 29 Αυγούστου με άλλους 456 τους μεταφέρουν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου για τα εγκαίνια στις 3-9-1943 από τους Ιταλούς όπου τελικά το παρέλαβαν τα (SS). Στη συνέχεια μεταφέρθηκε 3-9-1944 στις φυλακές Αβέρωφ και απολύθηκε στις 16-9-1943 λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας .Τον Ιούνιο του 1948 πιάστηκε στο δρόμο από όργανα της Γενικής ασφάλειας κρατήθηκε στα μπουντρούμια της(8μήνες στην απομόνωση) στις 20 του Φλεβάρη στάλθηκε στη Μακρόνησο όπου κρατήθηκε στον 5ο κλωβό της χωροφυλακής τον οποίο αργότερα παρέλαβε ο 7ος λόχος του στρατού του ΒΕΤΟ που τους βασάνιζε αλύπητα στο λεγόμενο και «Σύρμα» (απομόνωση). Στις 28 Ιούλη του 1950 στον Αη -Στράτη και τον Απρίλη του 1955 η Κυβέρνηση διώχνει τους δύο γιατρούς Παπαγιαννόπουλο και Φλούτζη για να πιέσει περισσότερο τους κρατούμενους. Η χούντα το 1967 τον ξαναπιάνει παρ' ότι με τον Ν.Δ περί απολύσεως όσων παρέμεναν πάνω από δύο χρόνια εξόριστοι μετατρέπονταν οι άδειές τους σε απόλυση και, τον εκτοπίζει στα Γυούρα κι από εκεί στο στρατόπεδο-απομόνωση Παρθενίου Λέρου. Απολύεται στις 30 του Οκτώβρη 1968 για λόγους υγείας. Ο Αιτωλικιώτης γιατρός παρέμεινε στη μνήμη των χαροκαμένων Ελληνικών οικογενειών του έπους 1940-45 και όχι μόνο, ως συμπαραστάτης συναγωνιστής της μαρτυρικής ζωής των κρατουμένων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και στις καρδιές όλων των Ελλήνων ως «Ο Γιατρός των Στρατοπέδων» .

Η ΑΙΤΩΛΙΚΙΩΤΙΣΣΑ