Τι γίνεται όταν ένας κρατούμενος ακούει το “We are the champions” επί 40 ώρες; Το «μουσικό βασανιστήριο» των ΗΠΑ που διαλύει κάθε αντίσταση στις ανακρίσεις ΠΗΓΗ : ΠΕΡΙΕΡΓΑ-STRANGE: Τι γίνεται όταν ένας κρατούμενος ακούει το “We are the champions” επί 40 ώρες; Το «μουσικό βασανιστήριο» των ΗΠΑ που διαλύει κάθε αντίσταση στις ανακρίσεις

Τέτοιες ημέρες ξεφυτρώνουν από παντού οι λίστες της χρονιάς.
Μεταξύ αυτών τα τραγούδια που ξεχώρισαν το 2014.
Στη γερμανική λίστα συμπεριλαμβάνεται και το περίφημο “We are the champions” των Queen, το οποίο ναι μεν είναι παλιό, βρισκόταν όμως στα χείλη όλων των Γερμανών ποδοσφαιριστών όταν κέρδισαν το φετινό Μουντιάλ.
Το ίδιο τραγούδι όμως βρίσκεται και σε μια άλλη λίστα, λιγότερο διθυραμβική.
Φέτος, στην έκθεση της Γερουσίας των ΗΠΑ για τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν οι ύποπτοι για τρομοκρατία, μάθαμε ποια ήταν εκείνα τα τραγούδια που επαναλαμβάνονταν για πολλές ώρες, ημέρες, ακόμα και εβδομάδες ώστε να μην αφήνουν τους κρατούμενους να κοιμηθούν.
Η μεγάλη επιτυχία των Queen βρισκόταν ανάμεσά τους, στο λεγόμενο “μουσικό βασανιστήριο”, μια διαδικασία που έχει στόχο να δημιουργήσει φόβο και... αποπροσανατολισμό στους φυλακισμένους.


Τι γίνεται λοιπόν αν κάποιος αναγκαστεί να ακούει το “We are the champions” επί 40 συνεχόμενες ώρες και μάλιστα στη διαπασών;
Ο λοχαγός Μαρκ Χάντσελ, μέλος της ειδικής ομάδας ψυχολογικών επιχειρήσεων του αμερικανικού στρατού εξηγεί: “Η λειτουργία του εγκεφάλου και του σώματος αρχίζει να υποχωρεί, ο ειρμός των σκέψεων χάνεται και σπάει η θέληση του κρατούμενου. Τότε εμφανιζόμαστε εμείς και αρχίζει η ανάκριση”.



Ο Μπίνιαμ Μοχάμεντ υποχρεώθηκε να ακούει το τραγούδι “Slim Shady” του Έμινεμ επί 20 ημέρες. Ασταμάτητα.
“Θυμάμαι ότι είδα κάποιους να χάνουν το μυαλό τους”, περιγράφει, “Να ουρλιάζουν και να χτυπούν το κεφάλι τους στους τοίχος”.
Ένας άλλος κρατούμενος, ο Ρουχάλ Αχμέντ, παραδέχεται ότι το βασανιστήριο αυτό ήταν χειρότερο από τους ξυλοδαρμούς.
“Από τη στιγμή που αποδέχεσαι πως θα σε πάνε για ανάκριση και θα φας ξύλο, μπορείς να προετοιμαστείς.
Όμως, όταν ακούς το ίδιο τραγούδι συνέχεια νομίζεις ότι τρελαίνεσαι και αυτό σε τρομοκρατεί.
Από κάποι στιγμή και μετά δεν ακούς πλέον τα λόγια, μόνο την έντονη μουσική”.



Άλλα τραγούδια που χρησιμοποιήθηκαν πλειστάκις είναι το “Dirty” της Κριστίνα Αγκιλέρα, ιδιαίτερα λόγω των σεξουαλικών υπονοούμενων που θεωρούνται προσβλητικά για τους πιστούς μουσουλμάνους, το “Saturday Night Fever” των Bee Gees και – ω της ειρωνείας! – το “I love you” από την παιδική σειρά “Sesame Street”.



Όμως ακόμη και σοφτ μπαλάντες, όπως το “Babylon” του Ντέιβιντ Γκρέι, είχαν επιπτώσεις στους κρατούμενους.
Η μουσικολόγος Σούζαν Κούζιν θεωρεί οτι το συγκεκριμένο μαρτύριο στερεί από τον φυλακισμένο τον ασφαλή “εσωτερικό “του χώρο. Οι ήχοι και οι πολιτισμικές εκφράσεις των φυλάκων εισβάλουν στο μυαλό του κρατούμενου, ο οποίος δεν έχει χώρο να κρυφθεί από τον πόνο”.
Ίσως γι’ αυτό τα πιο πολυχρησιμοποιημένα τραγούδια ήταν το “American Pie” του Ντον Μακλιν και το “Αμέρικα” του Νιλ Ντάιαμοντ.

http://periergaa.blogspot.gr/2015/01/we-are-champions-40.html